Dit is de 22e recensie uit de Lorne Balfe serie.
Vorige:
MarcellaVolgende:
Son of God Deluxe EditionDe Amerikaanse tv-serie
The Bible is een tiendelige serie, waarbij in elke aflevering bepaalde bijbelse gebeurtenissen voorbij komen. De serie is door drie regisseurs gemaakt en de drijvende krachten achter de serie zijn het echtpaar Roma Downey en Mark Burnett, die zelf gelovig zijn en de intentie hadden om het bijbelse verhaal te vertellen, zonder romantisering of al te grote afwijkingen. De tv-serie is uitgezonden op History Channel en trok enorme aantallen kijkers en is nog steeds populair in de streaming kanalen. De serie won een aantal Emmy awards. De aflevering over Jezus is een jaar later opnieuw opgezet met ongebruikte filmbeelden en uitgebracht als de bioscoopfilm 'Son of God'. Ook volgde nog een tweede serie 'A.D. The Bible Continues'.
De eerste vijf afleveringen gaan over de zondvloed, waarin via flashback het verhaal van de schepping en Kaïn en Abel verteld worden. Daarna volgt de periode van Abraham, Mozes, de inname van Kanaän, de profeet Samuël, koning David, de deportatie van Israël naar Babel en de terugkeer naar het beloofde land. Daarna zijn er vijf afleveringen die over het leven van Jezus gaan.
Voor de muziek bij deze grootschalige historische tiendelige serie, die voor een budget van slechts 22 miljoen dollar is gemaakt, hebben de producenten aangeklopt bij de studio van Hans Zimmer, die bereid was om voor relatief lage kosten een pakkende score te produceren. Zimmer deed dat in samenwerking met Lorne Balfe, waarbij hij Lisa Gerrard gevraagd heeft om haar stem aan de muziek te lenen.
Het scorealbum van deze tv-serie bevat ruim 55 minuten muziek uit de serie en zal allicht vooral de muzikale hoogtepunten bevatten. De tracks staan niet in chronologische volgorde, maar zijn allicht in een aantrekkelijk beluisterbare volgorde gezet.
Zimmer en Balfe hebben niet geprobeerd om de muziek in een historische setting te plaatsen. Oude etnische instrumenten komen beperkt voor in de score. De muziek komt vooral uit de synthesizer, regelmatig aangevuld met de nodige akoestische instrumentaties en uiteraard de zang van Gerrard. Dat leidt overigens tot een aantal bijzonder fraaie tracks, die vooral aan het begin en het eind van het album staan. Toch heeft de muziek vaak net even teveel een wat gedateerde elektronische bijklank, alsof het muziek uit de negentiger jaren is. Het probeert soms orkestraal te klinken, maar dat lukt dan net niet helemaal, en dat doet toch wat afbreuk aan de genietbaarheid.
Het album opent met de lange track 'Faith', waarin Zimmer en Balfe gelijk al flink uitpakken, en er een fraaie themamelodie voor neerzetten. Met de stem van Gerrard en andere koorklanken en volle instrumentaties is dit erg fraai beluisterbare muziek in een harmonieuze setting. Dat geldt ook voor de track 'In the Beginning', waarin vooral de prachtige koororkestraties en ostinato's opvallen. De melodie en de ostinato's doen nogal denken aan de track 'Chevaliers de Sangreal' uit The Da Vinci Code. Dat is overigens zeker geen minpunt, want waarom zou je de ideeën van de mooiste van TDVC niet toepassen in een nieuwe melodie. Wellicht hebben Zimmer en Balfe juist extra aandacht besteed aan het scheppingsverhaal, want ook 'Creation Choral' is op deze leest geschoeid, alleen worden hier volop koorklanken ingezet, evenals de stem van Gerrard. Daarmee zijn dit zonder meer de beide mooiste van dit album.
De track 'Roma's Lament' heeft een wat vreemde titel, alsof de componisten daarmee willen aangeven dat producente Roma Downey niet helemaal tevreden was. Of zo. Het is overigens vanaf ruim een minuut een erg fraaie, wat melancholieke track, met prachtige harmonieën, hoewel de elektronische klankkleur wat afbreuk doet. Die melancholie werkt nog sterker door in de track 'Hope', waarin Gerrard weer een rol speelt. Haar stem zingt hier alleen klanken die nogal galmend en ver weg lijken te klinken.
Vanaf de track 'Journey' is de muziek duidelijk minder aansprekend. Dat komt niet alleen omdat de muziek wat minder uitgesproken melodieus is, maar ook door de arrangementen, die wat minder vol klinken en daardoor misschien zelfs wel beter bij de beelden van de film zullen passen. Ik heb de tv-serie niet gezien en kan daar daar dus niet over oordelen.
Sommige tracks zijn ronduit minimalistisch, zoals 'Zedekiah's Sons', met hooguit wat getokkel, terwijl 'Daniel Prays' nauwelijks minder minimalistisch is, waardoor de duduk nog duidelijker naar voren komt. Daarna wordt de muziek wat voller, maar de melodieën spreken nauwelijks aan, terwijl de etnische kleuring iets toeneemt. Het minimalisme keert weer terug in 'I Am', hoewel de tweede helft daarvan, met Gerrards stem wel duidelijk voller klinkt.
Vanaf 'Free Us, Save Us', die heel ingetogen begint, maar langzamerhand steeds voller wordt, komen de fraaie melodieën weer terug en krijgt de muziek weer kleur op de wangen. De duduk zorgt hier en daar nog voor een exotische noot, terwijl vooral de stem van Gerrard voor een prettig kleuring zorgt, met name in 'The Nativity', waarin zelfs hoge vrouwenkoorklanken allicht met de engelen uit de hoge meezingen.
De afsluitende track laat opnieuw Gerrard horen, maar hier zingt ze een onverstaanbare tekst op een mooie melodie die sterk percussiegedreven is. Het is zonder meer een fraaie afsluitende song.
Zo zie je maar dat de ene recensent iets juist niet mooi vindt, wat een andere wel erg fraai vindt. Smaken verschillen nu eenmaal, en dat is maar goed ook!
Kortom, met hun score voor de tv-serie
The Bible hebben Lorne Balfe en zijn mentor Hans Zimmer een score gecomponeerd met twee gezichten. Het ene gezicht is dat van de wat minimalistische muziek met magere melodieën en een wat meer etnische kleuring, die duidelijk minder fraai uitpakt. Het andere gezicht is dat van de meer elektronische kleuring in een wat bombastischer stijl, met juist wel prettige melodieën en fraaie arrangementen, die regelmatig doen terugdenken aan oudere scores uit de Zimmer verzameling. Ik krijg daarvan een glimlach op het gezicht en vind deze tracks dan ook veruit te prefereren boven het middendeel van het album met de magere melodieën. Daarmee zijn mijn favorieten vooral de eerste en de laatste vier tracks van het album. Alleen die tracks leveren al een waardering op van 81 uit 100 punten. De rest is bonus.