House of Wax
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Opening/Tantrum | 3:28 | |
| 2. | Ritual/Escape from Church | 4:15 | |
| 3. | Story of the Town | 1:39 | |
| 4. | Up in Flames | 3:43 | |
| 5. | They Look So Real | 2:16 | |
| 6. | Sealed Lips | 3:56 | |
| 7. | Brotherly Love | 2:28 | |
| 8. | Hanging with Baby Jane | 3:36 | |
| 9. | Paris Gets It | 3:07 | |
| 10. | Curiosity Kills | 2:33 | |
| 11. | Bringing Down the House | 5:08 | |
| 12. | Three Sons | 2:28 | |
| 13. | Endless Service | 3:45 | |
| 42:22 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Dit is de 13e recensie uit de John Ottman serie.
Vorige: Fantastic Four
Volgende: The Losers
De Amerikaanse horrorfilm House of Wax uit 2005 is een remake van de succesvolle thriller uit 1953, die zelf ook weer een remake was van een nog oudere film. Kennelijk spreekt het verhaal tot de verbeelding. Dat verhaal komt van het boek The Wax Works van Charles Belden. De film is geregisseerd door Jaume Collet-Serra (Orphan, The Shallows, Unknown, Run all Night), die gespecialiseerd lijkt in horrorachtige films. De film is door de critici nogal negatief ontvangen, maar was toch redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om een groep vrienden, die naar een rugbywedstrijd gaan. Onderweg kamperen ze op een veldje, waar 's avonds de bestuurder van een auto dreigend aanwezig lijkt. Nick (Chad Michael Murray) jaagt hem weg door een koplamp kapot te slaan. De volgende ochtend blijkt van een van hun auto's de v-snaar kapot. Ze ontmoeten iemand die Carly (Elisha Cuthbert) en Wade (Jared Padalecki) naar een dorpje brengt voor een nieuwe. In het dorpje blijkt een wassenbeeldenmuseum te staan, maar ook het gebouw zelf is van was. Verder is het dorp vrijwel uitgestorven. Een zekere Bo (Brian Van Holt) neemt hen mee, maar dat is een misrekening, want hij heeft een gewelddadige tweelingbroer. Ook hebben beiden met het 'museum' te maken...
De muziek bij deze horrorfilm uit het B-genre is van John Ottman, die zich hier kennelijk voor heeft laten strikken. Hij heeft er een orkestrale score voor gecomponeerd, uitgevoerd door het Seattle Symfonie-orkest, af en toe aangevuld met wat elektronische klanken en effecten, en daar bovenop nog de nodige koorklanken die er dan een wat gothic kleuring aan geven.
Het album opent met 'Opening / Tantrum', die met fraaie mistige klanken begint. Daarna horen we in het 'Tantrum'-deel een solo viool, aangevuld met klanken van vrouwen- en mannenstemmen, koperblazers en andere instrumenten die steeds verder opwerken naar een climax. Daarmee heeft de muziek gelijk al die gothic stijl, die ook in andere tracks terugkomt.
Een deel van de muziek blijft goed beluisterbaar, omdat Ottman dat regelmatig wel melodieus brengt, met fraaie volle klanken. Toch speelt de spanning uiteraard de belangrijkste rol, immers daar is de muziek voor gecomponeerd. Maar ondanks die spanning blijft de score heel behoorlijk beluisterbaar en is de muziek regelmatig zelfs gewoon fraai te noemen, zoals de klanken in 'Brotherly Love', 'Bringing down the House' of 'Three Sons', al blijft door die fraaie klanken natuurlijk wel de spanning hoorbaar.
Dat neemt niet weg dat het muziek voor een horrorfilm is. De spanning loopt regelmatig hoog op en de creepy muziek is in veel tracks duidelijk aanwezig. Daarbij maakt Ottman gebruik van alle standaard stijlen en effecten die in elke horrorscore te horen zijn, zoals jankende violen, plotseling muzikale uitbarstingen, chaotisch muziek, verlopende klanken van instrumenten of stemmen van het koor. Daarnaast heeft Ottman de nodige geluidseffecten in zijn score opgenomen, om de horrorkleuring nog wat op te schroeven.
Ook actiemuziek ontbreekt niet, met stevige up-tempo muziek, waarin de nodige urgentie doorklinkt. Vaak loopt dat dan weer uit in creepy klanken en effecten. Datzelfde gebeurt ook in tracks die aanvankelijk wat meer ingetogen klinken, hoewel ook dan de spanning vaak al voelbaar is, waarbij Ottman de muziek ineens kan omgooien naar de opperste suspence.
De afsluitende track is gelijk de meest aparte track van het album. De hoofdmelodie wordt hier volledig op een kerkorgel gespeeld. Dat heeft Ottman in mooie harmonieën uitgewerkt, zonder dat de spanning of horror nog voelbaar aanwezig is. De muziek en de melodie zijn nog steeds weinig hoopvol, eerder wat melancholiek. Toch is dit een fraaie track, wellicht de fraaiste van het album.
Kortom, met zijn muziek voor de horrorfilm House of Wax heeft John Ottman een score gecomponeerd die meer is dan alleen een aaneenschakeling van creepy klanken. Regelmatig is de muziek melodieus, met een vol orkestrale klankkleur, die prettig overkomt. Uiteraard is de spanning en dreiging volop aanwezig in de muziek, zelfs de typerende horrorelementen zijn volop aanwezig. Toch is de muziek die Ottman voor deze film gemaakt heeft heel behoorlijk beluisterbaar, juist omdat hij op veel momenten rust ingebouwd heeft met fraaie klanken, veelal in een wat gothic kleuring. Daarvoor zijn dan ook volop koorklanken toegevoegd, hoewel die ook regelmatig meehelpen om de spanning te verhogen. Al met al heeft Ottman voor een heel aardige score gezorgd, die voor een horrorscore zelfs een waardering krijgt van 68 uit 100 punten.
Vorige: Fantastic Four
Volgende: The Losers
De Amerikaanse horrorfilm House of Wax uit 2005 is een remake van de succesvolle thriller uit 1953, die zelf ook weer een remake was van een nog oudere film. Kennelijk spreekt het verhaal tot de verbeelding. Dat verhaal komt van het boek The Wax Works van Charles Belden. De film is geregisseerd door Jaume Collet-Serra (Orphan, The Shallows, Unknown, Run all Night), die gespecialiseerd lijkt in horrorachtige films. De film is door de critici nogal negatief ontvangen, maar was toch redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om een groep vrienden, die naar een rugbywedstrijd gaan. Onderweg kamperen ze op een veldje, waar 's avonds de bestuurder van een auto dreigend aanwezig lijkt. Nick (Chad Michael Murray) jaagt hem weg door een koplamp kapot te slaan. De volgende ochtend blijkt van een van hun auto's de v-snaar kapot. Ze ontmoeten iemand die Carly (Elisha Cuthbert) en Wade (Jared Padalecki) naar een dorpje brengt voor een nieuwe. In het dorpje blijkt een wassenbeeldenmuseum te staan, maar ook het gebouw zelf is van was. Verder is het dorp vrijwel uitgestorven. Een zekere Bo (Brian Van Holt) neemt hen mee, maar dat is een misrekening, want hij heeft een gewelddadige tweelingbroer. Ook hebben beiden met het 'museum' te maken...
De muziek bij deze horrorfilm uit het B-genre is van John Ottman, die zich hier kennelijk voor heeft laten strikken. Hij heeft er een orkestrale score voor gecomponeerd, uitgevoerd door het Seattle Symfonie-orkest, af en toe aangevuld met wat elektronische klanken en effecten, en daar bovenop nog de nodige koorklanken die er dan een wat gothic kleuring aan geven.
Het album opent met 'Opening / Tantrum', die met fraaie mistige klanken begint. Daarna horen we in het 'Tantrum'-deel een solo viool, aangevuld met klanken van vrouwen- en mannenstemmen, koperblazers en andere instrumenten die steeds verder opwerken naar een climax. Daarmee heeft de muziek gelijk al die gothic stijl, die ook in andere tracks terugkomt.
Een deel van de muziek blijft goed beluisterbaar, omdat Ottman dat regelmatig wel melodieus brengt, met fraaie volle klanken. Toch speelt de spanning uiteraard de belangrijkste rol, immers daar is de muziek voor gecomponeerd. Maar ondanks die spanning blijft de score heel behoorlijk beluisterbaar en is de muziek regelmatig zelfs gewoon fraai te noemen, zoals de klanken in 'Brotherly Love', 'Bringing down the House' of 'Three Sons', al blijft door die fraaie klanken natuurlijk wel de spanning hoorbaar.
Dat neemt niet weg dat het muziek voor een horrorfilm is. De spanning loopt regelmatig hoog op en de creepy muziek is in veel tracks duidelijk aanwezig. Daarbij maakt Ottman gebruik van alle standaard stijlen en effecten die in elke horrorscore te horen zijn, zoals jankende violen, plotseling muzikale uitbarstingen, chaotisch muziek, verlopende klanken van instrumenten of stemmen van het koor. Daarnaast heeft Ottman de nodige geluidseffecten in zijn score opgenomen, om de horrorkleuring nog wat op te schroeven.
Ook actiemuziek ontbreekt niet, met stevige up-tempo muziek, waarin de nodige urgentie doorklinkt. Vaak loopt dat dan weer uit in creepy klanken en effecten. Datzelfde gebeurt ook in tracks die aanvankelijk wat meer ingetogen klinken, hoewel ook dan de spanning vaak al voelbaar is, waarbij Ottman de muziek ineens kan omgooien naar de opperste suspence.
De afsluitende track is gelijk de meest aparte track van het album. De hoofdmelodie wordt hier volledig op een kerkorgel gespeeld. Dat heeft Ottman in mooie harmonieën uitgewerkt, zonder dat de spanning of horror nog voelbaar aanwezig is. De muziek en de melodie zijn nog steeds weinig hoopvol, eerder wat melancholiek. Toch is dit een fraaie track, wellicht de fraaiste van het album.
Kortom, met zijn muziek voor de horrorfilm House of Wax heeft John Ottman een score gecomponeerd die meer is dan alleen een aaneenschakeling van creepy klanken. Regelmatig is de muziek melodieus, met een vol orkestrale klankkleur, die prettig overkomt. Uiteraard is de spanning en dreiging volop aanwezig in de muziek, zelfs de typerende horrorelementen zijn volop aanwezig. Toch is de muziek die Ottman voor deze film gemaakt heeft heel behoorlijk beluisterbaar, juist omdat hij op veel momenten rust ingebouwd heeft met fraaie klanken, veelal in een wat gothic kleuring. Daarvoor zijn dan ook volop koorklanken toegevoegd, hoewel die ook regelmatig meehelpen om de spanning te verhogen. Al met al heeft Ottman voor een heel aardige score gezorgd, die voor een horrorscore zelfs een waardering krijgt van 68 uit 100 punten.