Wing Commander

Vanaf begin jaren '90 is er de video-game Wing Commander, waarop in 1999 de speelfilm met dezelfde naam is gebaseerd. De maker van de video-game serie, Chris Roberts, mocht ook de regie doen van deze Science-Fiction film, die zich afspeelt in de toekomst van het jaar 2454.
Er is dan een ruimte-oorlog aan de gang tussen de mensen van de Terran Confederation en de katachtige wezens van de planeet Kilrah, die er op uit zijn om de mensen op aarde uit te roeien. Twee pas afgestudeerde ruimtepiloten, Blair en Marshall, zijn op weg naar het ruimteschip Tiger Claw. Dan wordt een afgelegen Terran-post aangevallen door de Kilrathi-vloot. Zij weten daarbij een computer buit te maken waardoor ze achter de route naar de aarde kunnen komen. Dat moet koste wat kost voorkomen worden en de admiraal beveelt Blair om op de Tiger Claw de boodschap door te geven dat zij de Kilrathi-vloot moeten aanvallen om die te vertragen. Dat is in feite een zelfmoordmissie en de bemanning van de Tiger Claw lijkt niet bereid Blair te geloven of de aanval in te zetten...
De film is nogal geflopt, vooral door het magere verhaal, de voorspelbaarheid, de halfgebakken dialogen en de slechte special effects en het hoge Battlestar Galactica gehalte. Maar aan de muziek zal het zonder meer niet gelegen hebben.

De score is gecomponeerd door Kevin Kiner, terwijl het hoofdthema door David Arnold is geschreven. Beide werken veel vaker samen, zowel voor bioscoopfilms als voor tv-producties.
Kevin Kiner is veel minder bekend en componeert vooral scores voor tv-series en tv-films. David Arnold is veel bekender en heeft grootse orkestrale scores gecomponeerd, zoals voor Stargate en Independence Day, die beide grote successen werden. Voor Wing Commander componeerde Arnold vooral het hoofdthema, maar werkte ook mee met Kiner aan de score, waarin dit hoofdthema regelmatig voorbij komt.
De bedoeling van regisseur Roberts was om de film een soort sfeer te geven zoals vroeger in oudere films over de tweede wereldoorlog. Hij wilde ook graag dat de muziek op die manier zou klinken. Maar beide componisten lijken dat idee al snel losgelaten te hebben, want de score klinkt veel meer als een episch ruimteavontuur en is dan ook veel moderner gearrangeerd, zelfs inclusief elektronische effecten. Bij vlagen lijkt de muziek qua opzet wel wat op Arnold's scores voor de genoemde SF-films Stargate en Independence Day.

De score is door Kiner en Arnold volledig orkestraal opgezet en Kiner heeft voortgeborduurt op de voorzetten van Arnold, waardoor de score een zekere allure heeft gekregen. Het orkest wordt volop ingezet, want de meeste tracks zijn stevige actietracks. Maar veel van die tracks missen toch iets van een aansprekende melodie. Er zijn slechts een beperkt aantal tracks dat voldoende melodie biedt om in alle orkestraal geweld toch aan te spreken. En dat zijn nou net de tracks waarin het hoofdthema naar voren komt. In de film wordt veel strijd geleverd en de score weerspiegelt dat met een groot aantal heftige tracks, die vooral de spanning moeten verhogen, waardoor de muziek soms tegen het chaotische aan hangt, terwijl ook dissonanten toch wel regelmatig voorbij komen.
Omdat het orkestrale geweld regelmatig te overheersend is in combinatie met weinig aansprekende motieven en melodielijnen, spreekt de muziek duidelijk minder aan. Er zijn zonder meer een aantal tracks die het goed doen, maar te vaak is dat niet het geval. Desondanks is de klankkleur van de muziek erg fraai, door mooie orkestraties. Maar daarvoor lijkt de eer meer naar Nicholas Dodd te gaan, de vaste orchestrator van Arnold en minder naar beide componisten. Regelmatig echter kunnen die orkestraties het gebrek aan melodie niet compenseren.

De score bevat ook een aantal wat minder heftige tracks, of delen van tracks. Vooral deze wat rustiger muziek is veel melodieuzer en spreekt daardoor veel meer aan. Maar dit zijn slechts een beperkt aantal tracks, waardoor deze wat ondersneeuwen tussen het geweld van de actietracks. Maar ook kunnen de melodieën van deze rustiger tracks geen potten breken. Tracks als 'Pod Scene', 'Pilgrims' of 'Angel's Story' zijn heel aardig, maar niet meer dan dat.
Daarnaast zijn er een aantal tracks met elektronische effecten, die niet echt aanspreken. Ook wordt de elektrische gitaar af en toe van stal gehaald om de muziek een zekere rock-achtige stijl te geven. Het maakt de muziek er echter niet fraaier op.

Het thema van Arnold is vooral een heroïsch thema, dat het goed doet, met trombones en trompetten, die een fraaie melodie laten horen. Toch beklijft die melodie niet echt en komt deze ook verderop in de score net even te weinig uit de verf.

Kortom, met Wing Commander hebben Kevin Kiner en David Arnold een aardige score gecomponeerd, maar de muziek spreekt te weinig aan en is te weinig melodieus. De heftige orkestrale actie spat uit de luidsprekers, maar na een poosje heb je dat wel gehoord, want veel variatie is er niet echt, ondanks wat elektronische effecten en elektrische gitaren. Een enkele rustige, wat gevoeliger track kan de score niet op het gewenste niveau trekken en de waardering komt zo op 69 uit 100 punten.