Miss Potter

De Brits-Amerikaanse film Miss Potter gaat over de bekende kinderboekenschrijfster en vertelt daarmee een waargebeurd verhaal. De regie was in handen van Australiër Chris Noonan, die eigenlijk alleen bekend is als regisseur van de beroemde film Babe. De film is een combinatie van life action en animatie, want in de film worden ook de pratende dierenpersonages uit haar boeken getoond. Renee Zellweger speelt de hoofdrol en werd daarmee genomineerd voor diverse prijzen. De critici waren overwegend positief over de film, maar was een mager succesje in de bioscopen.
Het verhaal begint in 1902, wanneer Beatrix Potter (Zellweger) het manuscript van haar eerste kinderboek, Het Verhaal van Pieter Konijn, klaar heeft, compleet met tekeningen in kleur. Ze brengt een bezoek aan de uitgeverij van de broers Harold (Anton Lesser) en Fruing (David Bamber) Warne, die het boek eigenlijk niet zien zitten, maar voorlopig akkoord gaan, om hun jongere broer Norman (Ewan McGregor) aan een boekuitgave te laten werken. Norman bezoekt Beatrix en ze werken samen de plannen voor de uitgave uit, waarbij Beatrix achter de echte redenen van de oudere broers Warne komt. Het boek wordt onverwacht een enorm succes...

De muziek bij deze lievige film is van de Australische componist Nigel Westlake, die door regisseur Noonan gevraagd is voor de score. Hij had eerder al met Noonan samengewerkt aan de film Babe, en kennelijk was dat goed bevallen. Westlake maakte er een passende, eveneens lievige score voor.
De producenten hadden aanvankelijk Rachel Portman gevraagd voor de score, wat ook een logische keuze zou zijn, gezien haar stijl van componeren. Maar Noonan wilde Westlake voor de muziek. Toch rolde er nog een soort compromis uit, waarbij Portman de muziek bij bepaalde scènes mocht componeren. Een aantal van haar cues zijn ook op dit score-album terecht gekomen. Tegelijk merk je dat de muziek van Westlake heel dicht bij de stijl van Portman zit.

Het album opent met de titeltrack, die al gelijk twee fraaie themamelodieën laat horen. Die melodieën komen nog weer terug in andere tracks van Westlake. Hij heeft zijn muziek een sfeervolle, liefdevolle en bijna sprookjesachtige kleuring gegeven. Met veel strijkers, houtblazers, harpen en chimes geeft hij zijn muziek een heerlijke blos op de wangen. Ook de piano is een bijzonder prettige aanvulling in een flink aantal tracks.
Veel van de instrumentaties zijn speels en soms zelfs bijna frivool, maar steeds hangt er die sprookjesachtige sfeer overheen, die dit tot heerlijke luistermuziek maakt, waar je een warm gevoel van krijgt, vooral wanneer het buiten koud is.

Toch ontbreekt ook de muziek met een wat donkerder randje niet. De track 'Return to London' laat een wat triestiger melodie horen en ook Portman's muziek in de track 'Beatrix Lock herself Away' heeft die wat treurige kleuring. Het wordt allemaal zeker niet grimmig en grommend, hooguit heeft de muziek dan een wat meer introverte kleuring, terwijl de strijkers en houtblazers nog steeds de boventoon voeren. De triestigheid komt dan ook vooral uit het arrangement dat dan volop in mineur staat en waarbij een paar houtblazers en cello's de muziek spelen in een wat traag tempo. Als later de piano erbij komt en meer instrumentatie wordt toegevoegd, gaat ook het tempo wat omhoog, waardoor de muziek wat spannender gaat klinken.
Gelukkig knap Beatrix kennelijk weer op, want in 'Recovery' horen we de meer opgewekte klanken al voorzichtig terugkomen.

Van Rachel Portman staan drie tracks op dit album. De eerste is 'The Park', de tweede de al genoemde wat sombere track 'Beatrix Locks herself Away' en de laatste is 'The Lakes'. Portman heeft een eigen themamelodie gecomponeerd, die zeker fraai is, maar toch komt haar melodie en muzikale stijl wat stugger over ten opzichte van de muziek van Westlake, die wat speelser en sprookjesachtiger is. De muziek van Westlake zal in de film dan ook vooral te horen zijn geweest in de speelse scènes met de dieren, terwijl de muziek van Portman vooral bij scènes gevoegd zal zijn waarin Beatrix zelf over haar lot moet beslissen. Zo kleurt vooral de film zelf de muziek die ervoor gecomponeerd is, en zo hoort het ook.

Het album sluit af met een song, gebaseerd op de themamelodie van Westlake, die dit samen met Mike Batt en Richard Maltby schreef. De in Georgië geboren zangeres Katie Melua zingt dit op haar eigen bijzondere, bijna breekbare manier. Het heeft iets weg van een kinderliedje, maar komt toch volwassen over, waar vooral de prettig getokkelde gitaar aan bijdraagt.

Kortom, met zijn score voor Miss Potter heeft Nigel Westlake een erg fraaie score gecomponeerd, een beetje in de stijl van Rachel Portman. De muziek is speels en vaak sprookjesachtig, maar vooral lieflijk. Dat maakt de muziek bijzonder prettig beluisterbaar. Daarbij is de variatie in kleuring voldoende om steeds interessant te blijven, want ook een paar wat somberder tracks ontbreken niet. De bijdragen van Portman zijn beperkt, maar eveneens fraai, al hebben ze niet de sprookjesachtigheid van de muziek van Westlake. Een fraaie song door Katie Melua sluit het album mooi af. De waardering voor het geheel komt op een mooie 88 uit 100 punten.