Miss Potter

De naam Beatrix Potter zegt misschien op het eerste gezicht niet erg veel, maar “Pieter Konijn”, één van haar bekendste creaties, doet misschien wel een belletje rinkelen. Beatrix Potter is dus geen personage uit de Harry Potter-reeks (zoals een vriendin bij hoog en bij laag beweerde), maar een Britse schrijfster die met haar vrolijke verhalen en tekeningen over eerder vermeld konijn (Pieter dus), Jozefien Kwebbeleend, Minetje Miezemuis en al hun andere vriendjes generaties kinderen heeft geamuseerd.

In de film Miss Potter wordt dieper ingegaan op haar levensverhaal en haar romance met uitgever Norman Warne. Voor de muziek werden twee componisten aangesproken: Nigel Westlake, die al eerder met regisseur Chris Noonan werkte aan “Babe” en Rachel Portman, die bijna de “componiste par excellence” lijkt voor films van dit genre. Ik weet eigenlijk niet wie van beide componisten eerst aan het project verbonden was: sommigen zeggen Westlake, anderen dan weer Portman. Op zich maakt het weinig uit natuurlijk. In ieder geval “vloekt” hun muziek niet – Westlake’s score loopt mooi over in die van Portman en omgekeerd. Tegelijkertijd weten beide componisten toch ook hun eigen stempel om de filmmuziek te drukken. En dit brengt me dan naar het puntje van …

…wat ik goed vind aan de score:
- de vele thema’s: 2 componisten, elk hun eigen thema’s.
De score opent met “Miss Potter” waarin de twee belangrijkste van Westlake worden voorgesteld: eerst het hoofdthema (dat blijkbaar in de film door Beatrix’ muziekdoos wordt gespeeld) en dan vanaf 2’22 een thema voor haar verhalen, tekeningen en personages.
Allebei klinken ze magisch, speels en ook “lief” met zachte instrumenten als basis: piano, strijkers, houtblazers, hier en daar tinkelende belletjes.
Het hoofdthema lijkt ook verder te evolueren naar een liefdesthema (“Beatrix en Norman”), waarin het na een prachtig, bijna “slecht voorteken”-intermezzo (1’39) heel mooi doorbreekt (3’34).
Een derde themaatje (nog steeds van Westlake), wordt geïntroduceerd in “A Bunny Book to Conjure With” en komt ook nog eens terug in “Mother”. Geen idee waarvoor het staat (komt ervan als je de film nog niet gezien hebt ;-)), maar mij geeft het idee dat Beatrix’s figuurtjes tot leven komen: speelse houtblazers met dat tikkeltje kattenkwaad, de verwondering die spreekt uit de sprankelende piano en strijkers, …
Ook Rachel Portman legt thematisch een duit in het zakje. Haar thema duikt voor het eerst op in “The Park”: gelaagde, opgejaagde strijkers die een voor haar vrij typische melodie brengen. Je hebt het idee dat je het al eens eerder gehoord hebt, maar het blijft mooi. Het thema gaat naar een mooie climax in “The Lakes” (met een happy-end gevoel). In “Beatrix Locks Herself Away” klinkt het daarentegen veel grimmiger (niet zo verwonderlijk gezien de titel). Deze derde track is trouwens mijn favoriete van Portman op het album: de houtblazer in dialoog met de cello creëren een gepaste, bijna wanhopige sfeer.
- de soundtrack staat op zichzelf: De muziek op zich is erg aangenaam en vrolijk (met “Return to London” en “Beatrix Locks Herself Away” als enige “donkere” stukjes). Je hoeft de film niet gezien te hebben om er van te kunnen genieten (na enkele tracks fluit je het hoofdthema zo mee). Het is zo een album dat je gerust kunt opzetten terwijl je volk hebt; er zal ineens geen “boenk” inkomen die je gasten zo hard doet schrikken dat hun wijn op het tafelkleed ligt.
- Katie Melua: ik weet dat de meningen over haar zangprestaties in deze track nogal verdeeld zijn, maar ik vind het goed klinken. Haar breekbare stem past erg mooi bij de mooie melodie van het hoofdthema (waarop ze dus nu een tekst zingt).

Wat vind ik er minder goed aan:
- De muziek klinkt allemaal erg mooi en sfeervol en perfect van wat je zou verwachten voor een score van dergelijke film. Filmmuziekliefhebbers die op zoek zijn naar vernieuwing, vergeet het.
Ik heb al gezegd dat de score ook als achtergrondmuziek dienst kan doen. Voor sommigen, die vooral houden van rustige, harmonieuze muziek is dat een pluspunt. Voor anderen, die vooral aandachtig en bijna analyserend naar filmmuziek luisteren, is het wat minder. Want goede achtergrondmuziek houdt in dat het allemaal wat saai wordt na een tijdje. Alles kabbelt mooi en lieflijk verder, er komt nergens een plotse “storm” opzetten, en voor je het weet, is je aandacht al weer weg.

En dus… kopen?
Dat hangt af van wat je van de muziek verwacht… of van wat voor filmmuziekluisteraar je bent…
Hou je vooral van sfeervolle en speelse scores die mooi en als één geheel klinken of schrikken romantische kostuumdrama’s je niet af, dan kopen!
Wil je echter meer, wil je verrast worden met meer onverwachte of (durf ik het zeggen) originelere keuzes van de componisten, dan blijf je op je honger zitten.

Ik weet niet waar ik me ergens bevind – ergens tussenin waarschijnlijk, zoals bijna altijd. Ik vind de score, ondanks zijn neiging tot herhaling, wel de moeite, en zet hem graag op… als achtergrondmuziek…