Annapolis

Annapolis is een geflopte film over Jake Huard (James Franco), die graag bij de marine wil, weg van de scheepswerf van z'n vader, waar hij niet zo'n goede relatie mee heeft. Hij heeft gesolliciteerd naar een opleiding op de marineacademie in Annapolis en wordt aangenomen. Maar hij heeft moeite om mee te komen in de opleiding tot officier, terwijl de instructeurs juist proberen om de matige studenten naar huis te laten gaan. Als Jake met de winterstop thuis komt wil hij daarna eigenlijk niet meer terug naar de academie, maar dan verneemt hij dat z'n vader een weddenschap heeft, dat z'n zoon de opleiding niet afmaakt. Dat zorgt ervoor dat Jake toch terug gaat...

Voor de score van deze film over militairen en helden, moed en doorzettingsvermogen, romantiek en afgunst, lafaards, overwinnaars en liefde voor het vaderland is natuurlijk een componist gevraagd die dit allemaal in de muziek kan overbrengen. En wie kan dat beter dan Brian Tyler, zou je zeggen. Dat Tyler dit kan, heeft hij allang bewezen, maar hij is er voor deze film niet helemaal in geslaagd.

De score bevat zonder meer geweldige muziek, waarin Tyler op een prachtige manier de heroïek, het militaire karakter en de bravoure verklankt. De openingstrack is al direkt zo'n heerlijke track, die met een stoere en stevige sound op een erg mooie themamelodie de muziek bij de film laat horen. Tyler is hier een meester in en dit type muziek is allicht waarom hij voor deze film gevraagd is. En het prachtige vol klinkende thema komt nog regelmatig terug. Ondanks dat het allemaal toch wel wat bekend in de oren klinkt, blijft het zonder meer erg fraaie muziek. De violen en andere strijkers, koorklanken, percussie, snare-drums, blazers, eigenlijk het hele orkest wordt ingezet in de prachtige openingstrack, waarbij harp en chimes voor een extra sprankelend effect zorgen.

Ook qua rustige muziek en romantiek staat Tyler z'n mannetje. Met erg aangenaam klinkende melodieuze muziek weet Tyler een prettige emotie op te roepen in de rustige tracks, waarbij de gitaar vaak de hoofdrol speelt. De melodieën van deze tracks zijn geënt op het hoofdthema en erg fraai en ook de arrangementen doen het goed, al heeft Tyler deze stijl al veel vaker toegepast. Toch weet hij in een redelijk aantal rustige tracks de gevoelige snaar ook nu weer te raken. Niet alle rustige tracks spreken overigens aan, want sommige zijn net even te minimalistisch.

Maar een flink deel van de score is van een ander kaliber. Ongeveer de helft van de score heeft Tyler ingevuld met tamelijk weinigzeggende testosteron gevulde actiemuziek en muziek met weinig melodie, die vooral bedoeld is om spanning weer te geven en op te bouwen. De muziek klinkt dan weliswaar meestal stevig, met volle klanken, vooral door een behoorlijk stevige percussie, maar door het gebrek aan fraaie melodie wordt het allemaal wat mager. De kleuring wordt dan nogal grimmig en somber en na een paar van dergelijke tracks heb je het wel gehoord. Als actiemuziek of stevige underscore bij de film zullen ze allicht prima voldoen, maar om te beluisteren buiten de film om is toch een ander verhaal. De producent van het album had beter een aantal van deze tracks weg kunnen laten, dan was de score beter te genieten geweest.
Naast deze orkestrale grimmigheid heeft Tyler een paar tracks voorzien van veel synthesizer en elektronische klanken en effecten, die weliswaar stevig klinken, maar door hun elektronische ritmes niet echt genietbaar zijn, zoals in de track 'Progression' of in de hard-rock track 'A little Jog', met z'n raggende gitaren.

De score sluit af met het fraaie 'Annapolis Finale', waarna nog de suite volgt van de 'Annapolis End Titles'. In deze laatste track is de eerste helft vooral de wat grimmig gekleurde aktiemuziek, waarna de track afsluit met het prachtige hoofdthema.

Kortom, met Annapolis heeft Brian Tyler een heel behoorlijke score neergezet, maar niet meer dan dat. De adrenalineverhogende tracks hebben simpelweg te weinig aansprekende melodie om prettig naar te luisteren. Sommige hard-rockachtige en elektronisch klinkende tracks hebben daar helemaal last van. Dat heeft Tyler later met zijn score voor Battle: Los Angeles veel beter gedaan. Toch heeft Tyler een prachtig hoofdthema gecomponeerd, die zeker velen zal aanspreken. Dit thema is heroïsch en toch vriendelijk. Het liefdesthema is hiervan afgeleid en doet het ook erg goed in de wat rustiger en emotionelere arrangementen. In 'Jake and Ali' komt dit fraai naar voren, maar ook in diverse andere tracks. De gitaar speelt in deze tracks een fraaie hoofdrol.
Een behoorlijk aantal tracks is bijzonder fraai, vooral die waarin het hoofdthema wordt gebracht en ook de meer rustige, wat emotioneler getinte tracks trekken de waardering nog flink omhoog uit het moeras van middelmatigheid. Tyler brengt de muziek rondom de thema's overigens met de nodige variatie in arrangement, waardoor deze tracks erg prettig blijven klinken. De algehele waardering komt zo toch nog op 73 uit 100 punten. Met een flink ingekorte selectie was de waardering zeker hoger geweest.