Het lijkt James Horner de laatste tijd niet echt mee te zitten: of zijn muziek wordt bijna volledig uit de film geschrapt (“The New World”), of de films zelf worden zodanig afgemaakt door de critici dat geen kat er meer naar gaat kijken, getuige deze “All the King’s Men”.
Op papier klonk het nochtans allemaal erg veelbelovend. Acteurs als Sean Penn, Kate Winslet, Jude Law, James Gandolfini, Anthony Hopkins… brengen het (toegegeven, nogal cliché) verhaal van een idealistische politicus die door zijn ambitie en machtswellust al zijn dromen ziet wegzinken in metersdikke corruptie. Het zou kunnen dat de titel wel ergens een belletje doet rinkelen (misschien doet hij je zelfs denken aan “All the President’s Men”), want de film is een remake van een gelijknamige, oscar ©-winnende prent uit 1949. Nogmaals is gebleken hoe gevaarlijk het is om van oude films een “update” te willen maken (ik heb al medelijden met de regisseur die het zou wagen ooit een nieuwe “Gone With the Wind” te draaien…!)
Maar goed, terug naar “All the King’s Men” en natuurlijk zijn muziek.
Wat ik er goed aan vond:
- Het duistere hoofdthema, dat voor de eerste keer donker opkomt in “Main Title” (nee toch?). In deze track wordt de sfeer meteen gezet door de donkere koperblazers en percussie (ook zelf een thema?). Een bijna aarzelende piano brengt vanaf 1’03 het eigenlijke hoofdthema. Het klinkt zowel “waarschuwend” als nostalgisch en lijkt bijna met opgeheven vingertje te zeggen: “Pas op! Gevaar! Vergeet niet dat macht en corruptie vaak niet ver van elkaar liggen!” De strijkers, met later ook bijna symbolisch even een “kerkbel”, hernemen het thema, dat met een duistere noot eindigt.
Het hoofdthema is uiteraard in nog andere tracks ook te horen: kort in “Bring Down the Lion…”, “Conjuring the ‘Hick’ Vote” (opgejaagd door nerveuze percussie), “Adam’s World” (met solo-viool!), “The Rise to Power” (viool + piano), “Love’s Betrayal” (in dramatische variatie), “Only Faded Pictures”, “Verdict and Punishment” en “Time Brings All Things…” (de end credits?). Het meest origineel komt het echter terug in “Give me the Hammer and I’ll Nail’em Up” waar vanaf 2’46 een hele triomfantelijke variatie wordt uitgewerkt. Ironisch genoeg is deze track niet in de uiteindelijke film te horen.
- Het liefdesthema (?), of jeugdthema of hoe je het ook wilt noemen. Het wordt meestal op piano gebracht, met zachte en tedere orkestratie. Vooral in “Anne’s Memories” is het erg mooi uitgewerkt. Andere tracks waarin het te horen is: “Jack’s Childhood”, “Love’s Betrayal”, “As We Were Children”, “Verdict and Punishment” (erg onrustig en dramatisch).
- De afwerking van de muziek: zelfs al zitten er underscore-momenten in (op welke soundtrack uiteindelijk niet), ze zijn “af”. Er zijn saaiere momenten, maar op de één of andere manier probeert Horner ze toch ook niet “te saai” te maken (een voorbeeld: “Conjuring the ‘Hick’ vote”, dat nogal “A Beautiful Mind-“achtig begint (de “achtervolgingsmuziek” uit die film), en nogal blijft voortkabbelen. Maar net als je hoofd dreigt weg te zakken, weeft Horner er een thema door of drijft hij de aanwezigheid van de koperblazers en diepe strijkers een klein beetje op. Het blijft underscore, uiteraard, maar wordt nét iets interessanter.
Wat ik er minder goed aan vond:
- Haha! Horner is vrij berucht voor zijn “zelf-plagiaat”. Op zich stoort me dat niet erg (beter dat ze van zichzelf plagiëren dan dat ze van een ander pikken), maar hier is het toch wel erg frappant., want, hoewel je hier al geen doedelzakken of Ierse fluitjes moet verwachten, zit er in deze score een stukje “Braveheart” ! een meer bepaald op 5’20 van “Give me the Hammer…”. Ik hoorde mezelf bijna schreeuwen voor Schotse onafhankelijkheid!
Ik heb ook al eerder de “A Beautiful Mind-achervolgings-muziek” genoemd, maar daar gaat het eerder over hetzelfde gevoel, en niet persé over plagiaat.
- Oké, nu kom ik waarschijnlijk niet meteen erg consequent over, want meestal smeek ik op mijn blote knietjes voor een hoofdthema dat in meer tracks voorkomt dan enkel die “Main Title” of “Main Theme” heten, maar, zoals ze dat zo mooi in België zeggen: “trop is te veel”. Horner heeft blijkbaar de kracht van zijn hoofdthema ingezien en zo ongeveer in iedere track gesmeten. Positief is dat je het vrij snel kunt onderscheiden, negatief is dat je de soundtrack op zich vrij snel beu gehoord bent. Gelukkig zorgt het liefdes/jeugdthema voor een beetje afwisseling, maar zelfs dat thema evolueert al snel van “aha, daar is het weer” tot een “ohnee, daar is het wéér”.
En dus… kopen?
Ja, waarom niet. De soundtrack heeft zeker zijn verdiensten vooral voor mensen die houden van donkere, geladen muziek. De thema’s en afwerking zijn zeker de moeite. Een album om te respecteren en zeker eens gehoord te hebben, maar dat waarschijnlijk niet al te vaak in je cd-speler zal zitten...