All the King's Men


Colosseum (4005939675622)
Varèse Sarabande (0030206675627)
Film | Data wydania: 26/09/2006 | Format: CD, Pobieranie
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor   Czas
1.Main Title4:28
2."Time brings All Things to Light."1:43
3."Give Me the Hammer and I'll Nail 'em Up!"5:57
4."Bring Down the Lion and the Rest of the Jungle Will Quake in Fear."3:32
5.Conjuring the 'Hick' Vote3:12
6.Anne's Memories2:45
7.Adam's World3:41
8.Jack's Childhood2:20
9.The Rise to Power3:15
10.Love's Betrayal2:52
11.Only Faded Pictures2:47
12.As We Were Children Once2:47
13.Verdict and Punishment5:58
14.All Our Lives Collide3:21
15."Time Brings All Things to Light... I Trust It So."7:36
 56:13
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

All the King's Men - 07/10 - Przegląd wersji Marie-Lise Van Wassenhove, zgłoszone w (Holenderski)
Het lijkt James Horner de laatste tijd niet echt mee te zitten: of zijn muziek wordt bijna volledig uit de film geschrapt (“The New World”), of de films zelf worden zodanig afgemaakt door de critici dat geen kat er meer naar gaat kijken, getuige deze “All the King’s Men”.
Op papier klonk het nochtans allemaal erg veelbelovend. Acteurs als Sean Penn, Kate Winslet, Jude Law, James Gandolfini, Anthony Hopkins… brengen het (toegegeven, nogal cliché) verhaal van een idealistische politicus die door zijn ambitie en machtswellust al zijn dromen ziet wegzinken in metersdikke corruptie. Het zou kunnen dat de titel wel ergens een belletje doet rinkelen (misschien doet hij je zelfs denken aan “All the President’s Men”), want de film is een remake van een gelijknamige, oscar ©-winnende prent uit 1949. Nogmaals is gebleken hoe gevaarlijk het is om van oude films een “update” te willen maken (ik heb al medelijden met de regisseur die het zou wagen ooit een nieuwe “Gone With the Wind” te draaien…!)

Maar goed, terug naar “All the King’s Men” en natuurlijk zijn muziek.

Wat ik er goed aan vond:
- Het duistere hoofdthema, dat voor de eerste keer donker opkomt in “Main Title” (nee toch?). In deze track wordt de sfeer meteen gezet door de donkere koperblazers en percussie (ook zelf een thema?). Een bijna aarzelende piano brengt vanaf 1’03 het eigenlijke hoofdthema. Het klinkt zowel “waarschuwend” als nostalgisch en lijkt bijna met opgeheven vingertje te zeggen: “Pas op! Gevaar! Vergeet niet dat macht en corruptie vaak niet ver van elkaar liggen!” De strijkers, met later ook bijna symbolisch even een “kerkbel”, hernemen het thema, dat met een duistere noot eindigt.
Het hoofdthema is uiteraard in nog andere tracks ook te horen: kort in “Bring Down the Lion…”, “Conjuring the ‘Hick’ Vote” (opgejaagd door nerveuze percussie), “Adam’s World” (met solo-viool!), “The Rise to Power” (viool + piano), “Love’s Betrayal” (in dramatische variatie), “Only Faded Pictures”, “Verdict and Punishment” en “Time Brings All Things…” (de end credits?). Het meest origineel komt het echter terug in “Give me the Hammer and I’ll Nail’em Up” waar vanaf 2’46 een hele triomfantelijke variatie wordt uitgewerkt. Ironisch genoeg is deze track niet in de uiteindelijke film te horen.
- Het liefdesthema (?), of jeugdthema of hoe je het ook wilt noemen. Het wordt meestal op piano gebracht, met zachte en tedere orkestratie. Vooral in “Anne’s Memories” is het erg mooi uitgewerkt. Andere tracks waarin het te horen is: “Jack’s Childhood”, “Love’s Betrayal”, “As We Were Children”, “Verdict and Punishment” (erg onrustig en dramatisch).
- De afwerking van de muziek: zelfs al zitten er underscore-momenten in (op welke soundtrack uiteindelijk niet), ze zijn “af”. Er zijn saaiere momenten, maar op de één of andere manier probeert Horner ze toch ook niet “te saai” te maken (een voorbeeld: “Conjuring the ‘Hick’ vote”, dat nogal “A Beautiful Mind-“achtig begint (de “achtervolgingsmuziek” uit die film), en nogal blijft voortkabbelen. Maar net als je hoofd dreigt weg te zakken, weeft Horner er een thema door of drijft hij de aanwezigheid van de koperblazers en diepe strijkers een klein beetje op. Het blijft underscore, uiteraard, maar wordt nét iets interessanter.

Wat ik er minder goed aan vond:
- Haha! Horner is vrij berucht voor zijn “zelf-plagiaat”. Op zich stoort me dat niet erg (beter dat ze van zichzelf plagiëren dan dat ze van een ander pikken), maar hier is het toch wel erg frappant., want, hoewel je hier al geen doedelzakken of Ierse fluitjes moet verwachten, zit er in deze score een stukje “Braveheart” ! een meer bepaald op 5’20 van “Give me the Hammer…”. Ik hoorde mezelf bijna schreeuwen voor Schotse onafhankelijkheid!
Ik heb ook al eerder de “A Beautiful Mind-achervolgings-muziek” genoemd, maar daar gaat het eerder over hetzelfde gevoel, en niet persé over plagiaat.
- Oké, nu kom ik waarschijnlijk niet meteen erg consequent over, want meestal smeek ik op mijn blote knietjes voor een hoofdthema dat in meer tracks voorkomt dan enkel die “Main Title” of “Main Theme” heten, maar, zoals ze dat zo mooi in België zeggen: “trop is te veel”. Horner heeft blijkbaar de kracht van zijn hoofdthema ingezien en zo ongeveer in iedere track gesmeten. Positief is dat je het vrij snel kunt onderscheiden, negatief is dat je de soundtrack op zich vrij snel beu gehoord bent. Gelukkig zorgt het liefdes/jeugdthema voor een beetje afwisseling, maar zelfs dat thema evolueert al snel van “aha, daar is het weer” tot een “ohnee, daar is het wéér”.

En dus… kopen?
Ja, waarom niet. De soundtrack heeft zeker zijn verdiensten vooral voor mensen die houden van donkere, geladen muziek. De thema’s en afwerking zijn zeker de moeite. Een album om te respecteren en zeker eens gehoord te hebben, maar dat waarschijnlijk niet al te vaak in je cd-speler zal zitten...
All the King's Men - 08/10 - Przegląd wersji Joris Hermy, zgłoszone w (Holenderski)
Iedere nieuwe aangekondigde score van componist James Horner is de bron van vele speculaties en hoge verwachtingen. Maar de laatste tijd kon de componist die toch maar zelden inlossen. De thema’s klonken niet meer zoals weleer: memorabel, groots en meeslepend. Wat in de plaats kwam waren eindeloze herhalingen en variaties op oud muzikaal materiaal uit zijn eigen oeuvre, waar Horner schaamteloos uit opdiepte met als absolute bron van ergernis: het alom gehate vier-noten-motief. Af en toe kon hij nog eens verrassen zoals dat met ‘A New World’ het geval was. Of zelf het routineuze met koper bezette ‘Legend of Zorro’ kon nog enigszins bekoren. Maar meestal was het ontgoochelend en zelfs licht frustrerend omdat je als luisteraar weet tot wat voor groots de man in staat kan zijn. Met zijn nieuwste score voor ‘All The King’s Men’ moest het maar eens lukken. De cast is er één om U tegen te zeggen. Een opeenvolging van topacteurs uit de branche, en Horner’s naam hoort daar als oscarwinnaar eigenlijk perfect in thuis.
De score opent geheel in de rijke Horner-traditie. Pulserende percussie dat in versnellende cadens samenkomt met het orkest. Verder is de setting vintage Horner! Een vleugelpiano die de bassi bijstaat in de lage registers, Tubular Bells en aambeeld die kleurrijke accenten boven de volle laag strijkers aanzetten, en Hoorn die de melodische lijnen stipuleert. Na deze toonzetter doet Horner het orkest zwijgen en geeft het woord aan de piano die het hoofdthema introduceert. En wat een thema! Pure eenvoud, maar direct herkenbaar. Het zal na het beluisteren van de cd nog een hele tijd nazinderen! Want dit zijn het soort thema’s dat je eigenlijk mag verwachten van een talent als Horner en eindelijk heeft hij de juiste film gevonden om deze te schrijven.
In ‘Give Me the Hammer and I'll Nail 'em Up’ horen we zelfs een erg ‘klassieke’ Horner die een ‘Engels’ klinkende partituur brengt met het elan van een symfonie of concerto. En toch klinkt het typsich Horner met zijn rijkelijk gelaagde melodische scores ten tijde van ‘Legends of the Fall’. Op het eind horen we zelfs een letterlijk citaat uit ‘Braveheart’ dat meer is dan één van Horner’s herhalingen. Het klink eerder als een gimmick zoals ook componist John Williams bijboorbeeld zijn eigen Yoda-theme op vraag citeerde in Spielberg’s E.T. Maar in ‘Verdict and Punishment ’ valt er wel degelijk een Horner-plagerijtje te ontdekken. In de onderbouw van de violen hoor je het thema uit ‘Enemy at te gates (Stalingrad) – dat op zijn beurt dan weer sterk deed denken aan het Schindler’s List Thema… Maar aangezien het allemaal zeer sporadisch is, laat ik dat met plezier geheel terzijde.

Het is opmerkelijk hoe geraffineerd en doordacht Horner doorheen de score met het hoofdthema en de verschillende neventhema’s te werk gaat. In de vele herhalingen brengt hij nuanceverschillen, laat hij andere instrumenten het thema verklanken waardoor je binnen de eenheid van dat thema, toch een diversiteit krijgt. En tussen de thematische verwerkingen door valt er nog heel wat interessante muziek te beluisteren. Denk maar aan ‘Conjuring the 'Hick' 'Vote’ bijvoorbeeld waar Horner pizzicato-violen gestaag maar onregelmatig laat tokkelen met slepende celli en sporadische crescendo’s voor koper. Deze techniek varieert hij met effect in ‘The Rise to Power’ waarin er zelfs een opvallende climax zit opgebouwd met wrijvende akkoorden en neerdalende baslijn die een opvallende reprise van het prachtige thema verwerkt. De score staat bol van mooie muziekmomenten waarvan de intieme solo’s qua intensiteit nog dwingender klinken dan de rijkelijk georkestreerde momenten van de score. De grootse orkeststatements staan namelijk stellig naast intieme solo’s zonder dat ze afbreuk doen aan elkaar’s kracht. Want Horner is echt op zijn best als hij intimistisch een klarinet, hobo, viool, trompet of piano op de voorgrond zet en weet hier met het grootste gemak een symfonisch orkest te harmoniseren met deze solerende eenvoud.

Als afsluitende gedachte kan gezegd worden dat het van ‘A Beautfiful Mind’ moet geleden zijn dat Horner nog zo wist te ontroeren én verrassen. En bij een score zoals deze – met Horner in goede doen – valt het nog maar eens op hoe dun sommige andere scores hiermee vergeleken klinken. Het enige échte minpunt is misschien de vrij repetitieve toon die de score naar het einde toe wel inboezemt. Al weegt dat niet op tegen de thematische pracht, de volle orkestraties en de dwingende eenvoud dat Horner hier vakkundig doseert. ‘All The King’s Men’ is dus een aanrader en zal ongetwijfeld in menig ‘best of 2006’ prijken. Nu nog afwachten of Horner dit ook zal kunnen verzilveren tijdens het Awards-seizoen volgend jaar…
All the King's Men - 06/10 - Przegląd wersji Andreas Lindahl, zgłoszone w (Język angielski)
After a delay of around one year, Steven Zaillian's remake of the 1949 film All the King's Men is finally released to theaters. Utilising a traditional orchestra, augmented with three pianos and lots of percussion, James Horner's score is restrained and dark. It's without doubt one of the darkest and serious scores the composer has ever written. The harmonies and orchestrations are genuine Horner, but refreshingly enough it never gets too familiar. With one exception - the third cue "Bring Me the Hammer and I'll Nail 'Em Up!". It's worth pointing out, however, that this cue isn't used in the final version of the film, but was replaced by another cue by Horner rather late in the scoring process. Something we should be grateful for, because it owes a little too much to Braveheart and Searching for Bobby Fischer. It's beautiful and entertaining, but this is the only time in the score where the listener without a doubt will think "I'm sure I have heard this music before..." The rest of the score successfully avoids guest appearances by previous Horner scores, however. There. With the ever present originality issue taken care of, let's move on to more interesting things.

The score's main theme is a brooding, serious affair. Dominated by the lower register of the orchestra, especially when it comes to the strings, it's dramatic and quite effective. Heard for the first time in the "Main Titles" - performed by a lonely and slightly nostalgic piano, before it's picked up by the rest of the orchestra - this themes crops up from time to time in various guises; performed by fiddle at the start of "Adam's World", for example. The love theme is classic Horner. No one can write such heart breaking, albeit deceivingly simple, themes as well as our James. Its appearance in "Anne's Memories", performed by piano, strings and woodwinds is a definite higlight. It's understated, but incredibly emotional, and when hearing this theme picked up by the strings it's hard not being affected emotionally.

Although mostly quite restrained and low-keyed, the score bursts into life, filled with drama, once in a while. "The Rise to Power", for example, includes some dramatic crescendos, complete with anvil hits and rumbling piano. Many reviewers have complained that Horner's score sort of ruins the film with its sentimental and overly dramatic music. Whether this is true I do not know, but on CD the music works great and considering that the score usually is so understated I find it difficult to believe that its impact on the film can be so negative. But then again, most film reviewers wouldn't recognize good film music even if it came up to them and introduced itself, while wearing a t-shirt that said "I'm good film music."

So the music is good, let's be clear about that. It's not great, however. Large parts are dominated by too much brooding underscore. And with a playing time of just under one hour, I find it hard to really focus on the music from start to finish. But cues like "Anne's Memories" certainly make this a score worth returning to from time to time.
All the King's Men - 09/10 - Przegląd wersji Tim Horemans, zgłoszone w (Holenderski)
Muziek van Horner zorgt altijd voor controverse. Je hebt diegene die altijd voor zijn en er zijn diegene die altijd negatief zijn over Horner. De man die zich altijd blijft herhalen en herhalen en herhalen ….. Nu ik moet toegegeven dat ik tot die eerste groep behoor maar dan in een niet zo extreme vorm. Horner is in mijn ogen altijd een goede componist geweest. De man weet hoe je extreem mooie thema’s moet schrijven. Hij slaagt er keer op keer in om een melodie te schrijven die blijft hangen. Dit is ook zo geval met All The King’s Men, zijn meest recente score. De Main Title opent met een typische James Horner muziek. Hoorns en tromgeroffel ,inclusief aambeeld, welke na een cressendo aangevuld wordt door het thema, gespeeld op piano. Na 1 keer beluisteren bleef de melodie in mijn hoofd spoken. Er kan natuurlijk gezegd worden van “deze orkestratie hebben wel al eens gehoord”, maar dit is nu eenmaal James Horner zijn manier van schrijven.

Give Me The Hammer And I’ll Nail ‘Em Up is een track die zeker voor discussie gaat zorgen want in deze track hoor je muziek die verdomd sterk lijkt op Braveheart’s Son’s Of Scotland. Bij dit nummer had ik ook zoiets van, dit is er over. Maar vanaf dan krijg je een heel gedreven James Horner te horen die trouw blijft aan de melodieën van deze film. Anne’s Memories introduceert een tweede thema, welke naarmate de soundtrack vordert, meer ontwikkeld wordt, zoals in Jack’s Childhood The Rise To Power opent zacht met het thema van de film op solo viool om verder te gaan een pizzicato door de violen en dreigend hoorns. Het is hier dat Horner’s orkestratie een echte meerwaarde aan de muziek geeft. Het voelt allemaal zo tragisch aan. Only Faded Pictures zet de dramatisch toon verder, welke blijft aangehouden voor de rest van de soundtrack. Van de melancholie uit As We Were Children Once vloeit de muziek over naar het meer donkere Verdict and Punishment. Het over 7 minuten duurende Time Brings All Things To Light … I Trust It So brengt alles tot een aangrijpend einde.

Voor mij was het lang geleden dat ik nog eens zo’n opvallende goede soundtrack van James Horner gehoord had. Deze muziek is nog eens een keertje Horner zoals we hem het beste kennen. Sterke thema’s, mooie orkestraties en die ene uitschuiver in track 3 neem ik er graag bij.


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze