Dit is de vierde recensie uit de Francis Lai serie.
Vorige:
International VelvetVolgende:
Love StoryDe Franse film
Un Autre Homme, une Autre Chance of met de internationale titel
Another Man, Another Chance, is geregisseerd door Claude Lelouch. De film is eigenlijk een co-productie tussen Frankrijk en de V.S., want een groot deel van de film speelt zich af in Amerika. De film is wat mager ontvangen door de critici en kon in de bioscopen niet op tegen Star Wars en andere grote producties.
Het verhaal speelt zich af rond 1870 en begint aan het einde van de strijd in Frankrijk tegen Napoleon. In die moeilijke en onrustige omstandigheden na afloop van die strijd willen de jonge geliefden Jeanne (Geneviève Bujold) en fotograaf Francis (Francis Huster) samen een nieuw leven opbouwen, maar niet in Frankrijk. Ze willen naar Amerika, vanuit New York naar het Westen, per paard en wagen. En Jeanne raakt in verwachting. Dan is daar een ander koppel, veearts David (James Caan) en Mary (Jennifer Warren), die vanuit New Orleans naar het Westen trekt, tussen wie het niet goed gaat. Maar dan wordt Mary vermoord en ook Francis wordt gelyncht als hij foto's van een ophanging neemt...
Waar Lelouch de regie voert komt de muziek bij de film van Francis Lai. Dat is al zo sinds 1966, toen Lai de muziek componeerde voor
Un Homme et une Femme, dat voor beide uitgroeide tot een van hun meest succesvolle samenwerkingen. En ook bij deze Frans-Amerikaanse productie componeerde Lai weer de muziek, waarbij de Libanees-Franse componist Gabriel Yared vervolgens de meeste arrangementen voor z'n rekening nam.
Op dit album, dat door Kritzerland in 2011 is uitgebracht, wijken de tracktitels sterk af van die op de oorspronkelijk uitgebrachte LP, waar vrijwel alle tracks naar de filmtitel genoemd worden. De CD is vanaf de oorspronkelijke banden opnieuw opgenomen en draagt de titels die ook die banden droegen, wat overigens ook titels zijn die nauwelijks aan de film zelf refereren, maar juist aan de onderscheidende thema's.
Het album begint met de track 'Theme A' en als je deze track start wordt je opgeschrikt door bekende klanken. Dat zijn de bekende klanken van de vijfde symfonie van Beethoven, waarna Lai overigens al snel z'n eigen invulling aan de muziek geeft, die eerst nog even wat spannend vol orkestraal aandoet. Maar vanaf de tweede minuut gaat Lai verder met een mooie pianomelodie, op een glijdende underscore van strijkers, die toch iets van een lichte dreiging houdt, door net niet helemaal in het hart van de harmonie te zitten. Aan het eind van de track komt de vijfde van Beethoven nog even terug. En dat is toch wel een verrassend element in deze score, want dat zo bekende stukje uit die 'vijfde' komt in andere tracks ook nog terug.
De track 'Theme B' begint met rustige xylofoonachtige klanken, die pas na een minuut wat meer orkestraal worden. De melodie en de harmonie van het arrangement spreken overigens wat minder aan, wat ook al bij de openingstrack het geval was, hoewel het bij vlagen erg mooi is. Dit B-thema komt terug in de derde track 'Panache', met dezelfde melodie, maar dan in een duidelijk fraaier arrangement. En dat geldt ook voor de voorlaatste track met dezelfde titel.
Waar de openingstrack in het A-thema met de vijfde van Beethoven begon, doet Lai hetzelfde met 'Theme B' in de vierde track. Alleen volgt hierop dan de melodie van het B-thema, die overigens pas na ruim anderhalve minuut door strijkers ondersteund wordt, wat de muziek gelijk een veel warmere en aangenamere kleuring geeft. Na ruim drie minuten wordt de melodie door een hoge solo spelende viool gespeeld, wat een erg fraai effect geeft. Maar na ruim vier minuten wordt de muziek toch af en toe weer wat onrustig, met daar tussendoor steeds erg fraaie en harmonische gedeelten.
Ook de vijfde track met 'Theme A' begint weer met de bekende klanken van Beethoven: tatatataaaaa. Daarna gaat de track opnieuw verder met wat spannender en grilliger muziek, met veel getrommel van pauken, net zoals de openingstrack. Vervolgens blijft de muziek opnieuw hangen in een arrangement die net naast het harmonische spectrum valt, waardoor de muziek steeds een lichte dreiging blijft houden.
De eerste track 'Theme #1' laat de melodie van het A-thema horen, maar dan in een hele lichte setting, met slechts een handvol instrumenten, zoals harp, een paar houtblazers en een paar middentoon strijkers. De tweede track 'Theme #1 Course' heeft daarentegen juist een stevig orkestrale setting, compleet met percussie en koperblazers, die de muziek een grimmige en grillig spannende kleuring geven. Na twee minuten neemt dan de piano het weer op een ingetogen manier over, net als in de openingstrack. Tussendoor horen we dan Beethoven nog een keer voorbij komen. De tweede helft van de track wordt opnieuw gedomineerd door vooral grillige en spannende muziek, die niet erg aanspreekt. De laatste halve minuut is daarbij een irritant lang aangehouden toon.
Het album sluit af met 'Theme #1' in een versie die sterk lijkt op de openingstrack, ook beginnend met Beethoven, dan spannende, wat grillige orkestrale muziek, waarna op twee minuten de piano het overneemt en de muziek wat harmonieuzer wordt, om opnieuw te eindigen met de vijfde van Beethoven. Tatatataaaaa.
Een aparte track op het album draagt de titel 'Chanson' en dit is ook daadwerkelijk een song, die in het Frans gezongen wordt. De titel zou ook 'Le Nouveau Monde' kunnen zijn, want daar gaat de tekst over. De song begint met een deuntje die zo van een draaiorgel zou kunnen komen. Vanaf een halve minuut zingt een Franstalige zanger mee met de instrumenten, die dan nog steeds sterk aan een draaiorgel doen denken. De melodie is wel aardig, maar de uitvoering is meer een kinderliedje dan een volwassen song, wat vooral komt door de draaiorgelkleuring van de muziek. Niet fraai.
Kortom, de muziek voor de Frans-Amerikaanse film
Un Autre Homme, une Autre Chance, ofwel
Another Man, Another Chance, van Francis Lai valt nog niet mee. Voor de film zal de muziek vast wel passend zijn, maar als luisteralbum brengt Lai hier geen echt aansprekende melodieën zoals we die uit andere scores van hem kennen. Een gimmick in de muziek is het gebruik van de bekende intro-passages uit de vijfde symfonie van Beethoven, die in een aantal tracks voorbij komen. Een flink deel van de muziek heeft een nogal spannende, wat grillige kleuring, maar een ander deel is rustig en meer ingetogen, wat duidelijk meer aanspreekt. De enige song op het album is meer een deuntje dan een echte song en spreekt totaal niet aan. Kritzerland zegt in de liner notes dat dit 'one of his finest scores' is, maar dat is vooral verkooppraat. De waardering als luisteralbum komt wat mij betreft niet hoger dan 61 uit 100 punten.