De Amerikaanse SF-film Prometheus is een grootschalig project geworden, onder regie van niemand minder dan Ridley Scott, die met deze film een verwoede poging doet om zijn gigantische successen met SF-klassiekers Alien uit 1979 en Blade Runner uit 1982 te evenaren. Met Prometheus wilde Scott toe naar een verhaal die als voorloper op zijn Alien-film zou werken, als een soort prequel, maar stond uiteindelijk enigszins los van die serie. De film is in de pers goed ontvangen en was ook behoorlijk succesvol in de bioscopen. Een opvolger kon dan ook niet uitblijven, en kwam met Alien: Covenant, waarmee het verhaal weer verder ging in de richting van de Alien-filmserie.
Het verhaal draait om een missie van het ruimteschip Prometheus naar een ver in ruimte gelegen planeet, waar een op aarde gevonden sterrenkaart naar verwijst. Het zou er op kunnen wijzen dat de mensen afstammen van levensvormen van die verre planeet. Als de bemanning aankomt op die planeet, vinden ze daar een soort bouwwerk, met daarin daadwerkelijk resten die duiden op leven, die een link hebben met de mensheid. Maar ze vinden veel meer dan dat. En wat ze vinden blijkt levensgevaarlijk...
De laatste jaren heeft Ridley Scott een intensieve samenwerking opgebouwd met Marc Streitenfeld als componist van de score. Dat begon al bij A Good Year in 2006 en liep via American Gangster, Body of Lies en Robin Hood naar hun vijfde samenwerking bij Prometheus in 2012. De meeste componisten moeten zich eerst met vele films bewijzen, voordat ze de kans krijgen een blockbuster van muziek te voorzien. In die zin is Streitenfeld nog een groentje, met slechts zes filmtitels op z'n naam, waarvan verreweg de meest van regisseur Scott. En dan gooit Scott hem ook nog zo'n grote en dure productie in de schoot.
Natuurlijk heeft Streitenfeld z'n uiterste best gedaan om zich te ontwikkelen, te leren om muzikale geluiden en effecten goed toe te passen. Hij had natuurlijk een aantal illustere voorgangers die de eerdere Alien-films van muziek hebben voorzien, met namen als Jerry Goldsmith, James Horner en Eliot Goldenthal. Zij hebben overigens ook de nodige problemen gehad bij het produceren van hun muziek en vooral met de manier waarop hun muziek in de film terecht gekomen is. Toch zijn de meeste critici tamelijk lovend over die respectievelijke scores en worden ze algemeen als topscores beschouwd voor het genre film waarvoor ze gemaakt zijn.
Maar kennelijk vond regisseur Scott de score die Streitenfeld gemaakt heeft toch niet goed genoeg, reden waarom hij Harry Gregson-Williams heeft ingevlogen om specifieke scenes van betere muziek te voorzien. Behalve Scott beschouwen ook de meeste recensenten de score van Streitenfeld als duidelijk een wat magere score, hoewel er ook recensenten zijn die goed kunnen onderbouwen waarom zijn score tot de top behoort. Zou dat dan toch een kwestie van smaak zijn?
Zelf beoordeel ik de muziek van filmscore-albums los van de films, omdat ik die vaak niet heb gezien en omdat het lastig is om te bepalen of die specifieke muziek wel of niet goed werkt in de film. Deze film heb ik jaren geleden al gezien en ik heb geen idee meer hoe de muziek in de film geďntegreerd was. Zegt dat iets over de muziek? Ik denk van niet.
Streitenfeld heeft z'n muziek gecomponeerd als een combinatie van orkestrale en elektronische muziek en koorklanken. Het album opent met de track 'A Planet', waarin we een verre hoorn gepresenteerd krijgen op een aangename underscore van orkestrale muziek. Echt melodieus komt het allemaal niet over, dus een echt thema dat eruit springt is het niet, al hoort deze openingstrack zonder meer bij de fraaiste van het album.
Dan is het thema dat Harry Gregson-Williams voor de film componeerde toch fraaier. Dat thema hoor je in de track 'Life' en wordt opnieuw door een hoorn gespeeld, nu op een tamelijk donkere underscore. Niet veel later nemen de strijkers het thema over, terwijl de donkere grommende underscore doorloopt. Naderhand komen er dan nog weer koperblazers en zelfs koorklanken bij, waarbij de muziek steeds iets in kracht toeneemt, om uiteindelijk in een zware percussie te eindigen. Gregson-Williams presenteert daarmee een duidelijk veel sterker thema dan die van Streitenfeld. In de film blijkt Scott dat thema van Gregson-Williams dan ook op diverse plaatsen ingezet te hebben, ten koste van de muziek van Streitenfeld.
Ook de track 'We Were Right' is van Gregson-Williams en laat een afgeleide van zijn thema horen, opnieuw met de hoorn als leidend instrument, later gevolgd door strijkers.
De muziek van Gregson-Williams is toch een beetje geënt op die van Streitenfeld, waarmee zijn muziek toch goed in het geheel van de score past.
Streitenfeld heeft nog een aantal tracks in zijn score die best heel aardig in het gehoor liggen, zoals 'Weyland', 'Earth', 'Small Beginnings', 'Collision' en 'Invitation'. In zijn track 'Friend From the Past' laat hij nog iets horen van Goldsmiths thema voor Alien, als een soort hommage aan de grootmeester.
Verreweg het grootste deel van de score van Streitenfeld bestaat uit tamelijk creepy soundscape-achtige muziek. Dat past natuurlijk goed bij zo'n horrorachtige SF-film, maar maakt de beluisterbaarheid los daarvan geen weldaad. Streitenfeld heeft z'n best gedaan om door allerlei klanken en effecten een sfeer van spanning en dreiging te creëren. Die klanken en effecten maken de muziek vooral nogal melodieloos en versterken het horrorgehalte van de muziek met allerlei jankende geluiden, holle klanken, ijle klappen en andere nauwelijks te omschrijven effecten. Ook maakt hij ruim gebruik van zwaar aangezette chaotische muziek, met allerlei creepy geluiden daar doorheen, die het allemaal erg onprettig maken. Gelukkig kent de score een aantal tracks met meer toegankelijke muziek.
Kortom, met zijn score voor Prometheus heeft Marc Streitenfeld zijn laatste score voor Ridley Scott gecomponeerd en is zijn carričre een beetje in een dip gekomen. De muziek voor deze film bestaat hoofdzakelijk uit tamelijk horrorachtige soundscape, waarin vaak hooguit wat melodieuze motieven naar voren komen. Echte melodieën kom je in deze score slechts beperkt tegen. Een aantal tracks van Streitenfeld zijn gelukkig wat meer ingetogen en orkestraal en laten je even op adem komen na de zoveelste horrortrack. Daarnaast bevat het album een aantal tracks van Harry Gregson-Williams, die door regisseur Scott erbij is gehaald om wat meer thematiek in de muziek te brengen. Dat is hem heel behoorlijk gelukt, want de thematiek van Streitenfeld is wel aardig, maar schiet toch tekort. De waardering voor deze score van Marc Streitenfeld komt dan ook niet hoger dan 53 uit 100 punten.
Lees ook de recensie van Maurits Petri, die tot een heel andere conclusie komt!