Het wonder is geschied! Dreamworks slaagt er eindelijk in om een sequel te maken die het niveau van een eerste (animatie)film overtreft. Sterker nog, met ‘How to Train Your Dragon 2’ heeft Dreamworks zijn beste animatiefilm ooit afgeleverd. ‘How to Train Your Dragon’ was in 2010 reeds een succes, maar deze vervolgfilm doet er nog een schepje bovenop. Met de aankondiging van al een derde film wordt dit zonder twijfel één van de beste animatiefilm trilogieën die er ooit gemaakt zijn.
“You’ve got to move the story forwards, but you have to give them something they already knew from the first movie.” Op deze manier beschreef John Powell zijn ervaringen met het componeren van de muziek voor deze sequel. In theorie zou zo elke sequel een succes moeten zijn, maar jammer genoeg is dit zelden het geval. Gelukkig is John Powell niet aan zijn proefstuk toe qua animatiefilms én qua sequels. De soundtrack van de eerste ‘How to train Your Dragon’ was van buitengewone kwaliteit. Er was geen enkele valse noot te bespeuren, alles aan dat album was subliem. Dit houdt wel in dat de hoge verwachtingen voor deze soundtrack amper in te lossen zijn. Zijn vorig werk overtreffen lijkt haast onmogelijk. Maar toch had ik enkele weken geleden zo’n zeer klein voorgevoel dat Powell ons wel eens zeer aangenaam zou kunnen verrassen…
De muziek staat nog geen 10 seconden op en je wordt al omver geblazen van je stoel. De muziek uit ‘Dragon Racing’ is o zo herkenbaar, maar tegelijkertijd vernieuwend en geniaal. De intro doet enorm denken aan ‘This is Berk!’ uit de eerste soundtrack, maar is een stuk vrolijker en enthousiaster. Zoals we ondertussen wel gewend zijn aan hem, benut hij het volledige orkest voor 200%. Dit zorgt voor een enorme variatie in deze spetterende opener. Bij 1:35 zullen zelfs de grootste zuurpruimen onder ons moeten toegeven dat ze hier vrolijk van worden. Aan het einde van deze track horen we al een klein stukje a capella koormuziek, iets wat we in deze score nog zeer regelmatig zullen tegenkomen.
In ‘Together We Map the World’ wordt voor de eerste keer een nieuw thema ingevoerd. Het is rustgevend maar ook ietwat mysterieus. Het staat in schril contrast met het vorige nummer. In het midden van de track horen we even een kleine verwijzing naar de muziek van ‘Ice Age: The Meltdown’, maar het stoort helemaal niet.
Het begin van ‘Hiccup the Chief / Drago’s Coming’ sluit qua sfeer helemaal aan bij het vorige nummer. Het is rustgevende muziek met een duister kantje. Maar bij 1:44 gaat Powell helemaal los. De muziek wordt plots veel opzwepender en het koor krijgt ook een zeer belangrijke rol. Binnen de halve minuut bereiken we een climax zoals alleen John Powell die kan componeren : de koperblazers spelen de pannen van het dak en ook het koor is van enorm hoge kwaliteit. Na al die dramatiek krijgen we bij 3:12 een veel luchtiger thema dat tegelijkertijd vrolijk en virtuoos is. Dit smaakt alweer naar meer…
In de volgende track, ‘Toothless Lost’, neemt Powell ons mee in een mooie mix tussen opzwepende en rustige muziek. Het nummer begint zeer overtuigend en gaat vervolgens over naar een rustigere melodie. Ook dramatiek ontbreekt niet, het midden is direct het mooiste deel van de track.
“Should I Know You?” is een relatief korte track. Geleidelijk aan bereiken we een variatie op het hoofdthema van het eerste nummer. Het wordt zeer virtuoos gespeeld en de strijkers krijgen een zeer belangrijke rol. Afsluiten doen we met het overbekende melodietje uit de eerste film.
In ‘Valka's Dragon Sanctuary’ worden we meegesleept in de wondere wereld van draken. Hoge vrouwenstemmen worden afgewisseld met de rustgevende klank van houtblazers. Het is een van de eerste keren dat Powell ons trakteert op een oase van rust. En het zal ook bijna de laatste keer zijn…
En ja, de rust was slechts van korte duur. ‘Losing Mom / Meet the Good Alpha’ begint op een enorm harde manier. Hierna blijft het relatief kalm tot bij 1:11 het koor losbarst. De verschillende stemmen zijn van bijzonder hoog niveau en worden op prachtige wijze ondersteund door de koperblazers. En wanneer de piano invalt, is kippenvel onvermijdelijk. Dit is muziek van het allerhoogste niveau, dit is het beste van het beste!
‘Meet Drago’ is van een heel ander kaliber. Geen mijmerzoete vrouwenstemmen, maar lage, duistere mannenstemmen die op de voorgrond treden. Gedurende het hele nummer blijft deze donkere sfeer hangen, met hier en daar een kleine (of grotere) uitbarsting. Mooi gecomponeerd maar niet altijd even aangenaam om te beluisteren.
De volgende track, ‘Stoick Finds Beauty’ is tegelijkertijd komisch en lyrisch. De speelse mannenstemmen bij 0:27 zijn bijzonder aangenaam om te beluisteren, net als het rustgevende einde.
Maar dan gebeurt het!!! Een nieuw hoogtepunt zoals alleen John Powell het zou kunnen componeren! ‘Flying With Mother’ is ongetwijfeld de natte droom van elke filmmuziekliefhebber. Na een inleiding in de stijl van een heerlijke wals, gaat er bij 0:25 een nieuwe wereld open. Deze melodie, gezongen door een vrouwenkoor, is de crčme de la crčme van de filmmuziek. Bij 1:21 wordt er een variatie op dit thema uitgevoerd die nog een stuk virtuozer is. Ten slotte worden we bij 2:11 getrakteerd op een ongelooflijke climax ŕ la Powell. Het is moeilijk om niet lyrisch te zijn over dit wonderlijk stukje muziek!
En we vallen van de ene verbazing in de andere : ‘For the Dancing and the Dreaming’ is een nummer dat je eerder zou verwachten in een Disneyfilm dan in een animatiefilm van Dreamworks over draken en Vikingen. Maar het werkt! Na een (misschien iets te lange) inleiding, horen we een volkse melodie, gezongen door drie personages uit de film. Dit is enthousiasme ten top!
Powell zou Powell niet zijn, moesten we in deze soundtrack geen actiesuite terugvinden. En wat voor één! ‘Battle of the Bewilderbeast’ overtreft de suite uit de vorige film. Er zijn verschillende elementen die terugkeren, maar er is ook plaats voor nieuwe thema’s. Een eerste hoogtepunt bereiken we bij 2:22, wanneer we een reprise horen van oudere thema’s. Aan chaos is er uiteraard ook geen gebrek, luister maar naar 3:30. Hier blijft Powell verbazen met zijn wondermooie instrumentaties. En dit nummer sluit uiteraard ook weer af met een geweldige climax. Bij 5:05 wordt de spanning opgedreven tot een heroďsche afsluiter. Topklasse!
‘Hiccup Confronts Drago’ begint direct weer met een schot in de roos. Mijn oprechte excuses moest ik in herhaling vallen, maar het eerste deel van dit nummer is subliem! Verder in het nummer horen we de dreiging van de zware doedelzakken. Dit is, voor de normen van een animatiefilm, tamelijk angstaanjagende muziek. (Alweer) mooi gecomponeerd, maar misschien een klein beetje te zwaar om regelmatig te beluisteren.
Voor de gevoelige zielen onder ons is ‘Stoick Saves Hiccup’ vast een zeker een hoogtepunt. Deze muziek is ronduit triestig en enorm ontroerend. En u raadt het nooit, Powell sluit af met een wondermooie climax!
‘Stoick’s Ship’ sluit perfect aan bij de sfeer van het vorige nummer. Dit is droefheid ten top en doet soms een beetje denken aan een klaagzang. Alweer bewijst hij dat doedelzakken en een koor een mooie combinatie kunnen zijn. Dit is muziek die je echt weet te raken.
Het volgende nummer, ‘Alpha Comes to Berk’, begint nogal vreemd en slaat niet direct aan. Maar dan gebeurt er bij 1:30 iets wonderlijks. Powell trakteert ons op een (te) kinderlijke melodie, die op het eerste zicht niet thuis hoort in deze film. Maar dan slaagt hij er in om op een geweldige manier over te schakelen naar een virtuoos thema. Meesterlijk! En het beste moet nog komen…
‘Toothless Found’ is, u gelooft het nooit, alweer meesterlijke muziek! Na een aarzelende inleiding komt de dreiging van het koor steeds dichterbij. Maar dan krijgen we bij 1:37 het fantastische thema uit ‘Losing Mom’ terug te horen. Ditmaal wordt de melodie uitgebreid en wordt ze naadloos opgevolgd door actiemuziek van het hoogste niveau. Hoe die man het doet weet ik niet, maar het lijkt me onmogelijk om jezelf zoveel te overtreffen! Hierna wordt er bij 2:25 geleidelijk aan spanning opgedreven. Deze spanning wordt afgewisseld met fantastische, heroďsche muziek!
En ja, het beste moet nog steeds komen! De kers op de taart is ongetwijfeld ‘Two New Alphas’! Na een rustige inleiding volgt er enorm dramatische muziek. Maar bij 0:57 verlegt John Powell zijn grenzen verder dan ooit tevoren. Dit is anderhalve minuut genieten, dit is klasse zonder meer! De instrumentaties zijn beter dan ooit tevoren en elke seconde muziek sluit naadloos aan bij de vorige seconde. Na een korte rustpauze horen we een oud bekend thema terug bij 3:53. Deze bewerking is zeer origineel en is fantastisch om te besluiten. En het kan bijna niet anders of John Powell sluit deze soundtrack af met een climax om U tegen te zeggen!
In tegenstelling tot het nummer van Jónsi in de vorige film, is ‘Where No One Goes’ een geweldig nummer! De melodie sluit aan bij de thema’s uit de film en de zangkwaliteiten van de Sigur Rós-zanger smaken zeker naar meer!
Voilŕ! Net als mijn collega Sander Neyt had ik veel moeite om genoeg superlatieven te vinden! Is er dan geen enkel puntje van kritiek over deze soundtrack? Neen! Heeft John Powell zichzelf overtroffen? Ja! Ik moet zelf eerlijk toegeven dat (sorry voor de Zimmer-fans) John Powell zijn leermeester heeft overtroffen. Is dit de beste score van het jaar? Uiteraard! Hopelijk denkt de Oscar-jury er dit jaar anders over dan enkele jaren geleden! Ik zou zelfs durven beweren dat dit één van de beste soundtracks ooit is, zo niet de beste! Als John Powell dit niveau kan overtreffen in deel 3, dan verdient hij naast het gouden Oscarbeeldje, ook nog eeuwige roem, lof en respect!!!
En ja, ik hoef vast niet meer te verklaren waarom ik deze score een 10 geef?