De Amerikaans/Duitse oorlogsfilm The Monuments Men is geregisseerd door George Clooney, die ook meewerkte aan het scenario en de productie, terwijl hij ook nog een van de hoofdrollen voor z'n rekening nam, naast Matt Damon. De film vertelt een min of meer waargebeurd verhaal, waarover Robert M. Edsel een boek heeft geschreven. De film losjes op dat boek gebaseerd. Aanvankelijk zou de film in 2013 uitkomen, maar het liep een half jaar uit. De critici waren niet erg lovend over de film, maar in de bioscopen was deze nog behoorlijk succesvol.
Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en draait om een groep mensen die tot taak hebben om door de Nazi's gestolen kunstvoorwerpen terug te vinden en te beschermen. Frank Stokes (Clooney) krijgt opdracht om een groep deskundigen hiervoor samen te stellen. Die groep krijgt de bijnaam Monuments Men en bestaat uit allerlei kunstkenners en niet uit soldaten. Als de geallieerden optrekken naar Parijs wordt kunstconservator Claire (Cate Blanchett) gedwongen om een Nazi te helpen bij de diefstal van kunst, maar de Monumenten mannen worden nogal tegengewerkt door de eigen soldaten, die immers niet zitten te wachten op het frustreren van hun missie voor een beetje kunst...
De muziek bij deze oorlogsfilm is van Alexandre Desplat, die er een fraaie score voor heeft gecomponeerd. Meestal ben ik niet zo gecharmeerd van Desplat's typerende stijl, maar voor deze film heeft Desplat een bijzondere score geschreven, die een sterke nostalgische kleuring heeft, die doet denken aan wat oudere, grote oorlogsblockbusters. De score is dan ook voorzien van de nodige marsmuziek, van snare-drums, en grootschalige vol orkestrale composities waarin koperblazers de toon zetten.
Tegelijk is de muziek volop voorzien van modernere klanken, vooral in de meer spannende tracks. Daarnaast heeft Desplat voorzien in een prachtige themamelodie, vol emotie, die in een aantal tracks terugkomt. Regelmatig neigt de stijl sterk naar een Americana-sfeer en af en toe zijn er de nodige western-invloeden te horen.
De openingstrack laat die bijzonder fraaie themamelodie al gelijk horen in een prachtige en vooral ontroerende kleuring. Het is dan ook een veel te korte track. Maar ja, daar is het filmmuziek voor. In de track 'Opening Titles' komen we het tweede thema tegen, die Desplat hier als mars presenteert. Zo zijn er nog een paar verwante melodieėn die regelmatig terugkomen in de verschillende tracks.
Daarnaast speelt Desplat op dit album met cues in verschillende stijlen, die desondanks in dezelfde track zijn gecombineerd. Dat geeft een sterke afwisseling in de muziek binnen eenzelfde track. Zo kan de muziek van donker en grimmig ineens overgaan naar ingetogen en intiem, of van lichtvoetig naar dramatisch binnen dezelfde track. In de track 'I See You, Stahl' begint het met donkere koperblazers en percussie, om vervolgens de spanning op te bouwen met heldere strijker staccato's en zware koperblazers, maar halverwege gaat de muziek ineens over naar ingetogen klanken van een blokfluit en vervolgens fraaie klanken van strijkers en heroļsche koperblazers, met een prachtige melodie. In 'Jean-Claude Dies' begint de track met blokfluitklanken die overgaan naar spannende klanken van lage strijkers en trombone, om vervolgens met John Williams-achtige spanningsmuziek van koperblazers, snelle strijkers en percussie, op twee minuten over te gaan naar een ingetogen melodie van fraaie pianoklanken en rustige strijkers. In de track 'Claire & Granger' zou je een soort love theme verwachten, maar in de eerste twee minuten krijgen we wel fraaie muziek te horen van strijkers, maar het blijft dan wat vlak en lijkt meer op de begeleidende muziek bij een wandeling in de regen. Na die ruim twee minuten gaat de muziek dan ineens over naar een marstempo, met koperblazers en ostinato gespeelde strijkers en houtblazers, om in de derde minuut weer rustig te eindigen. Zo zijn er nog meer tracks waarin die stijlwisselingen duidelijk aanwezig zijn.
Een oorlogsfilm is natuurlijk ook spannend en dat weet Desplat prima over te brengen in tracks als 'Ghent Altarpiece', 'Sniper', 'The Nero Decree', of 'Heilbronn Mine', maar ook in gedeelten van diverse andere tracks. De meer heroļsche kant ontbreekt evenmin. Ook dan weet Desplat zonder meer te overtuigen met zijn fraaie melodieėn en de prachtige arrangementen, waarbij de koperblazers volop aan de bak kunnen. Het is dan ook vooral de muziek in die meer heroļsche stijl die deze score tot een aangename luistersessie maakt. En dat geldt zeker ook voor de meer ingetogen muziek van de score, die meestal aangenaam melodieus is, wat in andere scores van Desplat nogal eens te vlak blijft.
In de lange track 'Finale' komen alle thema's en stijlen nog een keer in een notendop voorbij. De score sluit af met de 'End Titles', waarin een van de themamelodieėn nog een keer al fluitend en onder begeleiding van een beperkte instrumentatie wordt gebracht. Een heel aardige laatste scoretrack.
Het album sluit echter af met een bekende kerstklassieker, die echter geheel ą capella gezongen wordt door Nora Segal. Wel aardig, maar niet meer dan dat.
Kortom, met zijn muziek voor de oorlogsfilm The Monuments Men heeft Alexandre Desplat een nogal nostalgisch getinte score gecomponeerd, die een hommage lijkt aan de muziek van veel oudere blockbusters. De volledig orkestrale score heeft een paar mooie themamelodieėn en een grimmige stijl voor de Nazi-gerelateerde muziek. Ook de actie- en spanningsmuziek is vrij donker gekleurd, maar Desplat compenseert dat met een grote dosis prachtige heroļsche muziek van koperblazers op strijkers en percussie. De americana-stijl is dan nooit ver weg. Maar ook mooie en meer ingetogen muziek ontbreekt niet. Daarmee krijgt deze fraaie score een waardering van 83 uit 100 punten.