De Hans Zimmer-fan die de score voor ‘The Rock’ kent, zal ongetwijfeld vernieuwing gehoord hebben. Het was één van de eerste scores waarin het Mediaventures geluid te horen was, de eerste score waarop de naam Harry gregson-Williams staat en de eerste score geschreven door Nick Glennie-Smith (die ene track uit ‘Drop Zone’ niet meegerekend). Welk aandeel Smith had in de score van ‘The Rock’ is al snel duidelijk bij het beluisteren van deze score. De thema’s zijn vrijwel zeker afkomstig van Zimmer, maar als we het hebben over de orkestratie en vooral de percussie zal Nich Glennie-Smith een zeer groot aandeel hebben gehad in de score van ‘The Rock’. De gelaagdheid en opbouw van het aantal instrumenten (synthesizer of echte instrumenten) is bijna hetzelfde. Echter komt de synthesizer wel veel vaker voor in ‘The Rock’, maar dat is dan ook een actiefilm die zich afspeelt in deze tijd en niet in de 17e eeuw.
‘The Man In The Iron Maks’ is één van de weinige bekende scores van Smith. Een heel spijtig detail, aangezien ‘The Rock’ een meesterwerk is en deze score ook in de smaak valt. De film is alweer de driehondervijfentachtich…eeuh… vijfde verfilming van het boek van Alaxandre Dumas. Of het verhaal over de man met het ijzeren masker nog maar een beetje historische waarheid bevat, blijft een vraag, maar met acteurs als Leonardo DiCaprio zien we toch een redelijk vermakelijke film.
In de eerste track ‘Surrounded’ is al vanaf de eerste seconde een link gelegd met ‘The Rock’. Het hoofdthema heeft veel weg van het thema van ‘The Rock’ maar dat beschouw ik juist als een pluspunt. Wanneer de actie in deze track begint horen we ook duidelijk dat de percussie van deze score en die van ‘The Rock’ idem dito zijn. Desalniettemin een zeer goede eerste track. De tweede track duidt meer een liefdesthema aan. De panfluit zorgt voor een goede sfeer en niet veel later horen we de hoofdmelodie, die gespeeld op een gevoeligere manier. Nick Glennie-Smith laat ons dus direct een goede variatie horen. In dezelfde track horen we het thema in een fluitsolo, en niet veel later wordt deze fluit ondersteund door een heel orkest. Weer een prachtige track. ‘The Pig Chase’ laat ons na het hoofdthema, zijn variatie en het actiethema weer een nieuw thema horen. Dit is een vrolijk thema met een rap tempo. De track gaat verder met een derde kant van de score, drama. Ook deze sfeer weet Smith goed te beschrijven, echter op een makkelijke manier, maar toch weet het je te raken. Een wanverschijnsel is te horen als de track weer spanning opbouwt en we even wat walgelijke synthesizereffecten en een elektrische gitaar horen.
‘The Ascension’ laat ons een koninklijk thema horen, gespeeld door, hoe kan het ook ander, heel wat koper. Het thema heeft veel weg van het hoofdthema maar de melodie kent een andere opbouw. In ‘King For A King’ horen we het actiethema van track één weer. Jammerlijk zijn de synthesizers die het bij ‘The Rock’ zeer goed doen, maar bij een film die zich een paar eeuwen eerder afspeelt, is het gewoonweg misplaatst. De track weet zich gelukkig wel te redden door de heerlijke thematiek en vele melodieën. Na een korte rust gaat de track verder op een emotionele manier die zo nu en dan onderbroken wordt door actie. De rust keer terug in ‘The Moon Beckons’, een track die een nieuw emotioneel thema laat horen.
‘The Masked Ball’ is een opvallende track aangezien we hierin muziek hoorde die op het Koninklijke bal werd gedraaid. Opvallend zijn de schrikeffecten de stop middenin de track, die voor wie de film heeft gezien duidelijk zijn, maar voor wie de film niet zag raar zullen klinken. De echte filmmuziek is weer te horen in ‘A Taste Of Something’, een emotionele track waarin we de sfeer van de ouderwetse muziek nog een beetje terug te horen is. Kippenvel weet de track je zeker weten te geven. Vooral wanneer de violen solo gaan zorgt dit toch voor een goed gevoel. ‘Kissy Kissie’ is ook een emotionele track in de sfeer zoals de hele score is. De track voegt dus eigenlijk niks toe aan de rest, maar zorgt wel voor het nodige luisterplezier. ‘Training To Be King’ laat ons een mooie uitwerking van het hoofdthema horen. Het thema wordt gespeeld door een viool met op de achtergrond een koor. Het hoofdthema wordt onderbroken door een zeer goed, snel en groots thema gespeeld door koper met synths op de achtergrond. De melodie heeft veel weg van het hoofdthema, dat hoor je extra goed wanneer de strijkers en de panfluit het hoofdthema nog eens spelen op een rustige manier. ‘The Rose’ is zo een track die niet veel toevoegt aan de score maar wel voor kippenvel zorgt. Het hoofdthema komt terug in verschillende instrumentaties. Vooral het vrouwenkoor is opvallend en mooi. ‘The Rose’ die zo emotioneel is, dat deze bijna agressief wordt. Het orkest gaat steeds harder spelen waardoor het allemaal nog dramatischer klinkt. Iets waar ik van houd en het dus ook zeer goed doet in deze score.
Na veel drama en rustige muziek komt de actie weer volop terug in ‘All For One’. Het hoofdthema komt weer terug in zijn agressieve manier zoals je deze hoort in track één, tevens komt het actiethema van track één terug. Tussen dit alles door horen we nog wat emotionele muziek die erg veel op die van ‘The Rock’ lijkt. Het ‘The Rock’ gehalte wordt nog hoger wanneer we een ‘nieuwe uitwerking?’ van het thema Jade(van the rock) horen. De panfluit speelt bijna precies dezelfde noten, echter klinkt het een stuk minder goed. Het enige thema afkomstig van ‘The Rock’ dat het slecht doet in de score. Opvallend is dat we deze muziek horen aan het einde van de film, terwijl we pas aan het luisteren zijn naar track dertien van de éénentwintig.
De oplossing lijkt vrij simpel als we luisteren naar ‘Greatest Mystery Of Life’: we gaan underscoren!(is dat een woord?) Deze track is niet veel meer dan spanningsopbouwende underscore en het enige interessante is het koor. ‘Raoul And Christine’ begint met de Koninklijke muziek die gespeeld werd op een bal als ik het niet verkeerd heb. Gelukkig krijgen we nog in dezelfde track echte filmmuziek te horen. Het hoofdthema komt enkele keren terug en we horen een liefdesthema dat niet veel anders is dan de rest. ‘It Is A Trap’ is een fantastische track. De emotie is zo groots dat het agressief wordt door slagwerk. Late wordt de spanning opgebouwd, maar dit betekent niet dat we actie te horen krijgen in de track. Wel het hoofdthema (hoe vaak heb ik dat woord al wel niet gezegd) op zijn minder agressieve variatie. In ‘Angry Athos’ horen we wel weer hoofdthema, en hoe kan het ook anders, hoofdthema. ‘Raoul’s Letter’ is een korte, emotionele track die helemaal niks toevoegt aan de rest en ‘The Palace’ laat ons dan weer de ouderwetse, Koninklijke muziek horen. ‘Raoul’s Death’ is wel weer een magistrale track met zowel een dramatische als een drukke kant. ‘The Queen Approaches’ is een mooie afsluiter met, hoe kan het ook ander, voor de laatste keer het hoofdthema. Vooral de opbouw is erg mooi in deze variant. Al met voegt dit deel van de score niet veel toe aan de rest.
Het interview met Nich Glennie-Smith is een leuke toevoeging.
Conclusie:
Nick Glennie-Smith valt in herhaling. Niet alleen omdat veel thema’s haast een kopie zijn van ‘The Rock’ (dit is eigenlijk wel leuk), maar vooral omdat veel tracks op elkaar lijken en het hoofdthema te vaak herhaald wordt. Toch is de score voor ‘Man In The Iton Mask’ een genot. De actie is goed te beluisteren en vol melodie, evenals de dramatische muziek. Tevens kent de score veel kanten. Actie, liefde, drama, het is allemaal te horen in deze score. De score zou beter zijn geweest als er enkele tracks waren weggelaten. Jammer dat er zo weinig bekende scores zijn van Smith, want ik had nog graag meer scores van hem gehoord. Een ruimvoldoende.