De Schotse componist Craig Armstrong hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. Met een indrukwekkende lijst beroemde, uitstekende scores heeft hij een oeuvre waar je U tegen zegt. De 50-jarige componist studeerde van 77 tot 81 Muzikale compositie, viool en piano aan de Royal Academy of Music, waar hij al verscheidene prijzen in de wacht sleepte. Lang componeerde hij muziek voor diverse dansinstellingen. Op een gegeven moment ging het echter wel erg snel. Hij kwam bij het Royal Shakespeare Company, en kwam zo in de schijnwerpers te staan. Al snel volgden de eerste scores, waarvan Romeo+Juliet en Moulin Rouge de bekendste waren. Vooral Moulin Rouge was een publiekstrekker, want de man had enkele legendarische popsongs van instrumentaties voorzien. Van Whitney Houston’s I Will always Love You tot aan David Bowie’s Heroes, en zelfs Eltohn John’s Your Song werden prachtig bijgestaan door zijn composities. Een Golden Globe was gepast. Ook waren enkele namen zoals Madonna, Massive Attack, U2 en de Spice Girls gezegend met een samenwerking met deze man.
Als snel belandde zijn carričre in een sneltreinvaart. Love Actually, Ray (een Grammy Award), World Trade Center, en iets recenter blockbusters zoals The Incredible Hulk en Elizabeth: The Golden Age zijn enkele de bekendere scores. For The Record: Craig Armstrong is een prachtige uitgave, een geeft een goed overzicht op het werk van de man. Een ding blijkt wel: Hoe grootser hoe beter!
In O, Verona, van Romeo+Juliet krijg je een verrassend agressief stuk filmmuziek voor je kiezen. De blazers halen het onderste uit de kast, en het koor is heerlijk agressief, en op een gegeven moment heb je het gevoel alsof je naar trailer muziek zit te luisteren. Ascension, een track die samen met Come what May Moulin Rouge vertegenwoordigt, is in het begin kalm, en zelfs vredig, maar na een mooi pianostuk doen de snerpende violen anders vermoeden. Ze gaan op de meest positieve manier door merg en been. Het Glasgow Love Theme is ongetwijfeld een van Armstrong’s persoonlijkste nummers, aangezien de man de track zelf heeft genoemd naar zijn geboorteplaats. Het is een heerlijk pianothema zonder poespas, niet te moeilijk, en het luistert lekker weg zonder een moment te vervelen. De score voor World Trade Center was mij redelijk onbekend, maar mijn interesse is dankzij het 4 minuten durende Cello Theme zeker aangewakkerd. Het is nogal logisch gezien het thema triest, maar klink ergens ook heel erg hoopvol, en af en toe zwelt het op, en is kippenvel onvermijdelijk. One Day I’ll Fly Away is prachtig uitgevoerd, maar de zang is niet echt overtuigend, om zelfs te zeggen slecht. Ik had niet verwacht dat Nicole Kidman en Ewan McGregor even langs zouden komen, maar er was vast wel een betere zanger te vinden! Een gemiste kans. New York City van The Bone Collector is een meeslepend nummer, dat soms alle grenzen overschrijd, zeker als je nagaat dat het muziek voor een thriller is. Het Main theme van The Quiet American is, net als het volgende nummer, het Main Theme van Orphans, een echt main theme van Armstrong. Strijkers die de piano braaf volgen, nee dit zijn niet de sterkste nummers van Amrstrong.
Do You still Miss him?, eveneens van The Quiet American is een veel beter stuk, sinister en ongemakkelijk kalm, en is vanwege de nogal wispelturige instrumentatie een heerlijk stuk muziek. Het is constant dreigend, en hier en daar lijken de strijkers dit door te breken, maar slagen daarin doen ze nooit. Rebecca, van de score voor Plunkett & Macleane begint met een prachtig uitgevoerd koor, en richting het einde ontpopt zich een prachtig, dramatisch thema, dat al veel te snel weer in uit de boxen verdwijnt. Lissa’s Theme, van Best Laid Plan’s begint nog redelijk rustgevend, de piano houdt hetzelfde motief aan, maar de instrumentatie erom heen wordt alsmaar dramatischer. Dit zorgt. Balcony Scene, nu gaan we weer naar Romeo+Juliet is dan weer redelijk saai, en de piano en de strijkers beginnen nu te slijten, de combinatie is ons nu wel bekend. Ethtereal, van World Trade Center, is daarentegen weer prachtig, en is net zo kalm als het verontrustend is. Restaurant Proposal is weer een stuk optimisme uit je boxen. PM’s Love theme wordt na een net iets te lange aanloop prachtig uitgevoerd, en het zijn deze momenten die de ietwat ingezakte andere momenten doen vergeten: Craig Armstrong kan muziek maken zoals maar weinig anderen dat kunnen.
Piano Theme van World Trade Center is nog altijd effectief. Het is een ontzagwekkend mooi uitgevoerde versie, de tot in de perfectie is uitgevoerd. De pianist heeft de perfecte timing, en de vocalist erin is ook erg goed geslaagd in haar opdracht. In het Main Theme van The Clearing horen we dat Armstrong ook erg verontrustende muziek kan maken. De strijkers maken erg lange uithalen, en het bewijst dat Armstrong niet altijd een piano nodig heeft om indruk te maken. Ray and Della’s theme is dan weer ietwat saaier, Armstrong heeft mooiere pianostukken. Het is echter wel erg romantisch. The Hanging is een geweldig eindnummer. Zelden zult u koor zo efficiënt en sterk te werk horen gaan.
For the Record: Craig Armstrong is een prachtig uitgevoerd overzicht van wat Craig Armstrong heeft betekent voor ons, en wat we nog van hem kunnen verwachten. Zelden zult u scores vinden die de liefde zo recht voor zijn raap beschrijven als Armstrong, en enkele tracks die niets met liefde te maken hebben zijn net zo sterk (New York City, het Main Theme van The Clearing). Dus ook mijn complimenten aan dirigent Dirk Brossé, die deze schat aan muziek heeft samengesteld en alles tot in de perfectie heeft uigevoerd. Want deze uitgave is zeker de moeite waard, en is voor de fans van Craig Armstrong een must-have.