You Are My Sunshine

You are my sunshine (Hans Michael Anselmo Hess)

Een dunne lijn tussen romantiek en tragedie

You are my sunshine is een film over een homoseksuele relatie tussen Tom (Ernest Vernon) en Joe (Charles O'Neill). De vertelling springt tussen het begin van hun romance als 2 jonge mannen en hun onvoorwaardelijke liefde op oudere leeftijd. Ze leren elkaar kennen op het werk en vanaf dat moment worden ze smoorverliefd. Ze proberen het discreet en geheim te houden, want ze wonen allebei in hetzelfde kleine stadje en een homoseksuele relatie is zelfs nu nog taboe, helaas. Wanneer Joe Tom echter als vriend aan zijn zus Ethel (Rosemary Manjunath) voorstelt, gaat alles vrij goed totdat zij hen even later stiekem zoenend betrapt. Voor haar is het zo afschuwelijk dat ze er niet mee om kan gaan en onvermijdelijk komt hun vader er ook achter, wat resulteert in een familiedrama dat een breuk veroorzaakt tussen Joe en zijn familie. Jaren later probeert hij zich te herenigen met zijn zus en haar zoon, die het helemaal niet erg vindt dat zijn oom homo is. Joe's zus, Ethel, heeft nog steeds moeite om het te accepteren.
Wanneer Joe het slechte nieuws opbiecht dat hij van de dokter heeft gekregen, dat hij de diagnose kanker heeft gekregen en nog maar weinig tijd te leven heeft, is iedereen diepbedroefd en er duidelijk kapot van. Kan Ethel zich op tijd met haar broer verzoenen? Of zal het een eeuwigdurende ruzie blijven?

De muziek is van de bekroonde, in Brazilië geboren, Britse componist Hans Michael Anselmo Hess (Carnival of Sorrows, Clownface, Sustain, ...).
Deze score is erg thematisch zoals ik al van hem gewend ben. Bijna elk personage heeft zijn thema en ik kan dit niet genoeg appreciëren, want het is zo zeldzaam geworden in hedendaagse films, spijtig genoeg. De muziek is volledig elektronisch gemaakt, maar nauwelijks merkbaar. Het klinkt zeer realistisch en dit is een grote stap voorwaarts sinds zijn vroegere werk, dat al verbluffend goed gedaan was.

Ik zal niet alle tracks beschrijven, want het zijn er erg veel en ze zijn vrij kort, meestal. Er zijn een paar belangrijke die mijn aandacht trokken, wat niet wil zeggen dat de andere saai zijn, helemaal niet. Er gebeurt altijd wel iets, zelfs in de weinige underscoring tracks.
In het eerste nummer 'Meadows' laat de componist ons kennis maken met het hoofdthema. Het begint met klokkenspel of een muziekdoos-achtig geluid als begeleiding van de hobo die de prachtige melodie speelt die we later nog vele malen en in vele variaties te horen krijgen. Meer naar het einde toe wordt het allemaal wat speelser en vrolijker, en begeleidt het met succes de amoureusheid van de jonge Tom en Joe.
In 'Joe and Ethel' is de muziek droeviger. Het verhaal tussen broer en zus dat tot een breuk leidde toen ze jong waren, wordt sterk onderstreept.
De hobo, een soort centraal instrument dat Hess gebruikt, is terug in 'Remembering the past' met een prachtige melodie die verschilt van het hoofdthema. Het is de eerste flashback scène en het begin van het eigenlijke verhaal.
We krijgen een nieuw thema, wat ik het thema van Tom zou willen noemen, in 'Love is love'. Er zijn strijkers en hobo's, maar met een andere melodie deze keer. Ik denk dat beide thema's op de een of andere manier gecombineerd kunnen worden, ze lijken elkaar aan te vullen, naar mijn bescheiden mening.

Dit thema keert terug in het volgende nummer, 'A love thing'. De piano begint hier op een meer intieme manier en wordt later vergezeld door de hobo en enkele strijkers.
'Bike ride' is een zeer vrolijke track die de scène helpt om te laten zien hoe opgewonden Tom is om naar de liefde van zijn leven te rijden en leidt ons rechtstreeks naar de volgende track 'Hidden kiss'. Dit nummer is totaal anders. Het klinkt niet orkestraal zoals de rest van de partituur. Het is meer etherisch en dromerig, met langzame 'kosmische' synthesizerklanken. Het is alsof er een hele nieuwe wereld opengaat voor beide personages, iets 'buitenaards'. Geweldig idee van Hess.

Tot nu toe is de score erg romantisch en optimistisch, maar dit verandert naarmate het verhaal vordert en Joe geconfronteerd wordt met zijn ziekte. Het wordt allemaal een beetje donkerder en tragischer. Hetzelfde thema komt terug met meer droefheid dan voorheen, bijvoorbeeld in 'What the future holds' en 'How long have I got?' Het thema is een beetje afgebroken, net als de hoofdpersoon die met zijn verwoestende diagnose moet zien om te gaan. Ik hou van het gebruik van koor in beide nummers, echt waar. Ik kreeg er kippenvel van toen ik de scène zag (SPOILER ALERT!) waarin Joe het graf van zijn vader bezoekt.

Een ander mooi nummer is 'One day at a time'. Heel intiem met een trage piano die het thema herhaalt, nauwelijks herkenbaar in zijn eenvoud en gedeconstrueerd.

Maar er is nog steeds een glimp van hoop en eeuwige liefde na de dood in 'A unique place in my heart'. Hetzelfde thema, maar weer een beetje meer opbeurend.

En dan is er nog het laatste nummer 'On the hill/Stargaze' en het bonusnummer 'Goodbye/Stargaze', dat in feite de originele versie is die Hess componeerde voor de eindscène. Maar omdat de regisseur een meer opbeurende score voor de scène wilde, schreef Hess toen 'On the hill' om 'Goodbye' te vervangen. Het einde is in beide gevallen triest. Dus, het is moeilijk te zeggen welke versie