Aeon Flux
Æon Flux

In de negentiger jaren van de vorige eeuw was er al een Aeon Flux animatie-tv-serie met een nogal hippe en futuristische uitstraling. De film Aeon Flux uit 2005 borduurt losjes voort op deze tv-serie. De film is geregisseerd door de vrij onbekende Karyn Kusama en kreeg nogal negatieve recensies. De investeringen werden lang niet terugverdiend, waardoor het gerekend wordt als een flop, ondanks een opbrengst van ruim vijftig miljoen dollar.
Het verhaal draait om het hoofdpersonage Aeon Flux (Charlize Theron), die in een toekomstige wereld in het jaar 2415 leeft in de zwaar beveiligde stad Bregna, nadat de mensheid vrijwel is uitgeroeid door een virus. In Bregna verdwijnen mensen en anderen hebben last van nachtmerries. Dan is er ook nog een ondergrondse beweging, waar Aeon Flux bij hoort. Ze krijgt dan de opdracht om de leider van de stad om te brengen en komt erachter dat haar zuster is vermoord en dat de stadsregering een corrupte bende is, die vooral aan de macht wil blijven. Ook komt ze erachter dat het virus de mensen onvruchtbaar gemaakt heeft en dat alle inwoners klonen zijn, inclusief zijzelf...

Waar de tv-serie een nogal elektronisch klinkende score had, wilde de productiemaatschappij dat ook voor deze film. Graeme Revell had ruimschoots voldoende ervaring in het maken van muziek voor futuristische thrillerachtige films, zoals The Chronicles of Riddick en Red Planet. Maar waar de eerstgenoemde een soundscape-achtige score kreeg, gaf Revell de laatstgenoemde een nogal opera-orkestrale score met elektronische aanvulling. Daarmee toont Revell aan van meerdere markten thuis te zijn en een expiriment niet uit de weg te gaan.

De muziek moest dus een hoog elektronisch soundscape-gehalte krijgen. Revell heeft dat gerealiseerd op z'n Revell's, dus met stevige ritmes en rockgitaren in een flink deel van de tracks en met veel elektronische klanken. Die ritmes, gecombineerd met de elektronische geluiden en motieven zitten nogal eens niet in het harmonische spectrum, en dat maakt de muziek duidelijk minder aangenaam. Vooral wanneer de ritmes een industriële of metalige klank krijgen, waarbij dan ook nog regelmatig de underscore tegen het dissonante aan hangt, maakt dat de muziek niet erg toegankelijk is.
Het soundscape-gehalte van de muziek is behoorlijk hoog, waarbij Revell vooral geluiden toepast die duidelijk uit de elektronische koker komen. Het geeft de score een sfeer die perfect bij een futuristische wereld past. Dat type muziek kan dan best nog heel aangenaam klinken, maar Revell heeft de muziek een behoorlijk thrillergehalte meegegeven, waardoor veel van de muziek niet erg aangenaam klinkt en ook de melodieën te wensen overlaten. Daar komt nog bij dat Revell een deel van die thrillereffecten creëert door de elektronische klanken te laten verglijden, wat niet erg aangenaam klinkt.

Nu is Revell geen componist die bekend staat om z'n fraaie harmonische en symfonische scores, hoewel uitzonderingen ook bij hem voorkomen. Revell houdt ervan om z'n score aan de wat ruigere kant te houden, met de nodige rafelige muziek en niet alledaagse percussie. Daarbij trakteert hij z'n luisteraars nogal eens op muziek die sterk naar de hard-rock-kant neigt, reden waarom hij af en toe samengewerkt heeft met Robert Rodriguez, zoals in Grindhouse: Planet Terror of Sin City. En ook op deze score is die hard-rock stijl weer behoorlijk aanwezig, vaak opgeleukt met allerlei elektronische geluiden, waar de gemiddelde filmmuziek liefhebber niet echt voor warmloopt.

Toch komen ook orkestrale klanken voorbij en is er zelfs zoiets als een thema hoorbaar, die het eigenlijk helemaal niet zo slecht doet. Het grootste deel van de score is echter niet van een erg melodieus kaliber, al zijn er uitzonderingen met tracks die een behoorlijk melodieus en orkestraal karakter hebben. Het orkest komt echter maar beperkt aan de bak. Het overgrote deel van de muziek van deze score heeft een behoorlijk lawaai-gehalte, waarbij de dissonante en chaotische klanken niet uit de weg gegaan worden.

Kortom, met Aeon Flux heeft Graeme Revell een niet erg gemakkelijke score gecomponeerd. Het beperkt voorkomende thema is nog wel aangenaam wanneer dit redelijk orkestraal voorbij komt, maar het overgrote deel van de score is elektronische soundscape-achtige-muziek, soms met veel bombasme gebracht met behulp van heftige, vaak industriële percussie en gitaarwerk met een hoog hard-rock gehalte. Het maakt deze score van Revell daarmee niet erg prettig beluisterbaar en de waardering is dan ook niet hoger dan 56 uit 100 punten.