Fantastic Four

Dit is de twaalfde recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: Apt Pupil
Volgende: House of Wax

De Amerikaanse superheldenfilm Fantastic Four is een film uit de Marvel-studio en is geregisseerd door Tim Story (Barbershop, Taxi, Hurricane Season, Think Like a Man). De film is gebaseerd op de gelijknamige stripserie van Marvel Comics. Producer Bernd Eichinger was al in 1983 met het idee gekomen om de strip te verfilmen, maar dat wilde allemaal niet erg lukken. In 1992 werd toen voor nood een B-film van de strip gemaakt door Roger Corman, om gemaakte afspraken na te komen, maar zonder het oogmerk om de film uit te brengen. Vervolgens bleef de film nog hangen in de productie-hel, door allerlei studio- en personele wisselingen, zodat de opnamen pas in 2004 begonnen. De film is door de critici tamelijk negatief ontvangen, maar was een groot succes in de bioscopen.
Het verhaal begint met een wetenschapper, Dr. Reed Richards (Ioan Gruffudd) die samen met astronaut Ben Grimm (Michael Chiklis) naar Dr. Victor von Doom (Julian McMahon) gaat, die met zijn bedrijf een ruimtestation bezit. Richards wil daar een aantal bio-samples naartoe brengen, omdat er een energetische ruimtewolk gaat passeren en hij wil weten wat er met levende stoffen gebeurt. Von Doom is echter ook geïnteresseerd geraakt, omdat hij voordeel voor zichzelf ziet, en gaat met zijn medewerkers Susan Storm (Jessica Alba) en haar broer Jason (Chris Evans) ook naar het ruimtestation. Als de ruimtestorm eraan komt, gaat er echter het nodige mis, waardoor vier van hen hieraan blootgesteld worden...

De muziek bij deze film is van John Ottman en is overwegend wat mager ontvangen in de wereld van de filmmuziek, waarbij sommige recensenten zich zelfs afvroegen hoe Ottman het toch voor elkaar kreeg om weer een superheldenblockbuster van muziek te mogen voorzien, terwijl hij daarvoor een nogal mager ontvangen score voor X-Men 2 componeerde. Hoe dan ook, zijn tweede poging om een superheldenscore tot een goed einde te brengen is zeker beter dan die voorganger. En het zou in latere filmscores ook weer steeds beter worden, zoals ook al bleek bij de opvolger voor deze, met de subtitel Rise of the Silver Surfer.

Het album opent met de 'Main Titles', waarin Ottman zijn hoofdthema presenteert en het is vooral dat thema waar men niet zo te spreken over is. Wat mij betreft is dat voor een deel terecht, want bijzonder melodieus is dit thema niet. Maar het is zeker wel een heel aardig thema, ook al is het een beetje vlak uitgewerkt en doet het een beetje denken aan een specifiek Star Wars subthema, waarbij Ottman hoog ritmische koperblazers ingezet heeft op vrijwel dezelfde manier als John Williams dat eerder deed.
Dit hoofdthema komt nog een aantal malen terug in de score, vaak in tracks die nog meer actiegericht zijn dan de openingstrack. Want Ottman heeft zijn score vooral een actiescore gemaakt, met veel snelle, grillige en opzwepende muziek, die niet altijd even melodieus is. Dat blijkt ook al gelijk uit de track 'Cosmic Storm', die overigens wat meer ingetogen begint, maar daarna behoorlijk in de actiemodus gaat.
De nogal woest klinkende track 'Superheroes' laat behoorlijk grillige klanken horen in een nogal spannende setting, waarin ook de koperblazers van het hoofdthema weer terugkomen. De track sluit overigens prachtig ingetogen af, met een mooie variant op het hoofdthema, waarbij een solo koperblazer de show steelt.

Een aspect dat volop door Ottman wordt ingezet is het gebruik van koorklanken. Dat is al gelijk in de openingstrack te horen en wordt gedurende het album vaak ingezet. Koorklanken geven een wat bombastische kleuring aan de muziek, die veelal een wat meer heroïsche sfeer veronderstellen. Maar Ottman past die koorklanken niet alleen toe voor een meer heroïsche tint, maar ook om de spanning te verhogen. Daarvoor laat hij de stemmen dan meer tegen het atonale aan schuren of juist heel grillig, zelfs wat chaotisch klinken. Die muziek klinkt daardoor duidelijk minder fraai, hoewel het in de film vast z'n effect zal hebben.
Ook vormt de actiemuziek soms een soort grilligheid die meer bij komische scenes zou passen. De muziek wordt dan een beetje slapstickerig, waarbij de stoere koperblazers bijna staccato spelen. De muziek komt dan wat simplistisch over en klinkt duidelijk zo fraai.

Behalve actiemuziek, waaruit het grootste deel van de score op dit album bestaat, zijn er ook de nodige pauzemomenten. En die zijn ook nodig, want de grilligheid en agressiviteit waarmee Ottman de muziek veelal presenteert, laat je soms snakken naar wat meer ingetogen momenten. Die komen dan gelukkig af en toe voorbij in tracks als 'Planetarium' en 'Changing', waarbij de eerste wat meer houtblazers laat horen, op een aangename melodie. 'Changing' laat zich meer door keyboard en strijkers leiden, waarbij in de tweede helft van de track de spanning alweer toeneemt.
De afsluitende track 'Fantastic Proposal' begint ook met fraaie ingetogen klanken, maar in de tweede helft laat Ottman de melodie van het hoofdthema weer terugkomen en neemt de heftigheid weer toe, zelfs compleet met koorklanken. Toch blijft de muziek fraai harmonisch, waardoor dit een fraaier afsluiter van het album is geworden.

Kortom, met zijn muziek voor de superheldenfilm Fantastic Four heeft John Ottman een heel behoorlijke score afgeleverd. Weliswaar komt het hoofdthema aanvankelijk wat mager uit de verf, later wordt dat beter. De score bestaat echter vooral uit nogal grillige actiemuziek en dat heeft Ottman op zich goed gemaakt, maar om los van de film van te genieten is wel een dingetje. Dat lukt veel beter met de meer ingetogen tracks of delen van tracks die redelijk over het album verspreid zijn. Dan is de muziek fraai melodieus en prima genietbaar. De vele koorklanken zorgen soms voor een prettig heroïsche kleuring van de muziek, maar verzanden soms ook in grillige en grimmige chaos. Omdat de nogal heftige actiemuziek veruit de overhand heeft, krijgt deze score een waardering die niet hoger komt dan 66 uit 100 punten.