The Phantom

In 1936 schreeft Lee Falk de stripverhalen over The Phantom, een superheld die in de wereld strijdt tegen onrecht en hebzucht. De film houdt zich keurig aan de structuur van de strip en regisseur Simon Wincer (Free Willy, Quigley Down Under) zorgt ervoor dat deze actie- en avonturenfilm op het randje van de parodie balanceert. De film heeft de nodige overeenkomsten met de Indiana Jones films, waarbij de Phantom film zich afspeelt in de dertiger jaren van de vorige eeuw. De film is goed ontvangen, maar flopte behoorlijk aan de kassa's van de bioscopen.
De film begint met een korte inleiding over The Phantom, van wie velen denken dat hij onsterfelijk is. Maar niets is minder waar; de taak gaat steeds over van vader op zoon en in deze film is Kit Walker de 21ste Phantom in de rij. Hij komt in actie als hij hoort dat een zekere Xander Drax (Treat Williams) bezig is spullen te verzamelen om een superwapen te bouwen, waarmee hij de wereld wil overheersen. Hij is vooral op zoek naar de laatste van drie schedels die hij daarvoor nodig heeft. Een krantenuitgever komt hier achter en laat zijn nicht Diana (Kristy Swanson) naar de jungle gaan om te voorkomen dat Drax de schedel zal vinden. Ook Kit Walker is hier al en ze ontmoeten elkaar en blijken elkaar al van hun studie te kennen. Dan blijken er meer achter de schedel aan te zitten dan Drax alleen en de strijd breek los...

De score voor de film is van David Newman, met wie Simon Wincer ook het jaar ervoor al had samengewerkt. Hoewel Wincer meestal met componist Basil Poledouris werkte, is hij voor deze Phantom-film toch weer naar Newman gegaan. En Newman heeft er een uitstekende score voor gecomponeerd.
Waar Newman ook toen al veel componeerde voor slechte of iets betere komedies en animatiefilms had hij nu de kans om weer eens voluit orkestraal uit te pakken. En die kans greep hij met beide handen aan. Newman had alleen de pech dat de film weer eens een flop bleek te worden. Aan zijn score heeft dat in ieder geval niet gelegen.

Newman heeft voor de film een fraai hoofdthema gecomponeerd, dat in diverse variaties gedurende de score terugkomt, voor het eerst in de titeltrack. En het is een aangenaam thema, dat prettig te luisteren is. Het thema heeft een bepaalde stuwende kracht en is heroïsch en klinkt steeds opgewekt in een mooie vol orkestrale setting. Vooral de koperblazers komen duidelijk naar voren, maar ook de strijkers laten zich goed horen, samen met een prettig stevige percussie, waardoor de muziek extra aanspreekt. Jerry Goldsmith was een goede vriend van David Newman en het thema had zo uit Goldsmith's koker kunnen komen.

Maar behalve de thematische tracks ontbreken ook andere stijlen niet. De film is natuurlijk ook een actiefilm en die actiestijl komt dan ook nadrukkelijk naar voren in de muziek. Deze actie- en spanningsmuziek is jammer genoeg net even wat aan de grillige kant, hoewel de muziek niet echt chaotisch wordt, maar eerder overdadig druk is. Met stevige uithalen van koperblazers en een bepaalde kadans in de percussie zet hij hier op zichzelf uitstekende actiemuziek neer, die het in de film zonder meer perfect zal doen. Maar om los van de film naar te luisteren is de muziek net even te grillig en te opzwepend, hoewel de kadans van het ritme de muziek eigenlijk best wel aanstekelijk maakt. Vooral de drie 'Escape'-tracks hebben last van die grilligheid, waaronder de afsluitende track.
Ook past Newman af en toe koorklanken toe in de muziek voor deze score. Die geven een wat bombastischer kleuring aan de muziek en als dit wat melodieuzer is, dan werkt dat erg goed. Maar het is ook nogal eens wat minder melodieus en dan versterken die koorklanken alleen maar de heftigheid van de muziek, zonder dat het echt fraaier wordt.

Behalve de wat grootschaliger orkestrale muziek heeft Newman deze aangevuld vanuit de elektronische trukendoos. Met de nodige synthesizerklanken en effecten zijn deze aanvullingen gebruikt naast de orkestrale muziek. Daarmee weet hij een wat hippe sfeer te creëren, met vaak een wat donker randje. Maar de effecten versterken natuurlijk ook de onwerkelijke acties van de held in de film. Soms zijn deze klanken aangenaam, maar evenzo vaak is dat toch veel minder.

Er is ook nog zoiets als wat rustiger gekleurde muziek of wat rustiger underscore aanwezig op de het album. Maar toch is dit wat beperkt, waardoor echte rustmomenten maar beperkt voorkomen. De tracks waarin die wat rustiger muziek een rol speelt zijn overigens wel prettig beluisterbaar. Dat komt ook door de aangename melodieën die Newman voor deze tracks (of delen van tracks) heeft gecomponeerd.

Newman is vooral de componist van de muziek. Een deel ervan heeft hij zelf georkestreerd, maar veel ervan is verder uitgewerkt voor het grote orkest door een behoorlijk aantal van zijn collega's, waaronder bekende namen als Randy Miller en Conrad Pope.

Kortom, met The Phantom heeft David Newman een stevige orkestrale score gecomponeerd, met vooral een heel aardig hoofdthema, dat steeds terugkomt in een flink aantal tracks. De flinke hoeveelheid actiemuziek is vaak wat grillig en ligt wat minder gemakkelijk in het gehoor. Een paar tracks zijn wat rustiger en vallen op als welkome intermezzo's, met prettige melodieën. De elektronische klanken die Newman door de score weeft doen het soms goed, maar ook nogal eens veel minder. Dit is een score die het in de film goed doet, maar om los daarvan te beluisteren duidelijk minder aangenaam is, ondanks een aantal mooie tracks of delen van tracks. De waardering als luisterscore komt uit op 73 uit 100 punten.