Grace is Gone

De Amerikaanse dramafilm Grace is Gone is geregisseerd door James C. Strouse (The Winning Season, People Places Things, The Incredible Jessica James), die daarmee zijn eerste film regisseerde. Hij is eigenlijk scenarioschrijver en schreef dan ook zelf alle scenario's voor zijn films, ook voor Grace is Gone. De film is hoofdzakelijk in Chicago opgenomen en is op diverse filmfestivals vertoond en een beetje in het alternatieve circuit blijven hangen, waardoor de film niet uit de toch beperkte kosten kwam. Critici waren overwegend positief in hun mening over de film, maar dat bleek niet voldoende voor een succesvolle release.
Het verhaal draait om Stanley Phillips (John Cusack), die met zijn twee dochters in Chicago woont. Heidi is twaalf en Dawn is acht jaar oud. Zijn vrouw Grace is uitgezonden naar de oorlog in Irak. Dan krijgt hij op een dag te horen dat zijn vrouw is omgekomen in de oorlog. Hij durft het zijn dochters echter niet te vertellen en houdt zich voor om het hen te vertellen zodra het kan. Maar hij is te bang om het te zeggen en neemt hen mee op uitstapjes, waarmee hij het weer even voor zich uit kan schuiven...

De muziek bij deze film is van Clint Eastwood, die daarmee voor het eerst en als enige keer in zijn carrière een score componeerde voor een film waar hij verder niet bij betrokken was. Toch leverde dit hem een aantal nominaties voor prijzen op, en won hij er zelfs een Satellite Award voor in de categorie Beste Lied, voor de titelsong.
Die titelsong opent het album en wordt gezongen door Jamie Cullum. De tekst is van de beroemde songcomponist Carole Bayer Sager. Eastwoods melodie voor de song vormt daarbij tegelijk het hoofdthema van de score. Cullum zingt die melodie op een natuurlijke manier, terwijl hij door een solo piano begeleid wordt. Samen klinkt het als een melancholieke en bijzonder fraaie song.

De eigenlijke score begint met de geraspte gitaarklanken van de track 'Driving', terwijl pianotonen als regendruppels daaronder spelen. Later wordt de gitaar getokkeld en zorgt de combinatie met de piano voor een wat meer gespannen sfeer. In de volgende track wordt die sfeer wat meer jazzy ingekleurd met een trombone en een wat magere melodie, waar ook solo pianoklanken op een nogal minimalistische manier aan bijdragen. Dat minimalistische en de manier waarop de piano bespeeld wordt is wel typerend voor de stijl van Eastwood, niet alleen in deze track, maar ook veel andere tracks. Het is dan ook vooral de fraaie themamelodie die de score redt.
Die melodie komt terug in 'Heidi's Eulogy', waarin opnieuw de piano solo wordt bespeeld, terwijl dit toch een fraaie track is, met mooie warme klanken. Dat is heel anders in de track 'Let's Do It', die weer een wat meer jazzy kleuring heeft, in een tamelijk minimalistische stijl. Ook 'Value City' laat sterk dat minimalistische karakter horen, dat de muziek van Eastwood zo eigen is. Hier hoor je dan ook voornamelijk een solo elektrische gitaar, die een wat gedempt geluid produceert, op een vrij constante elektronische ondertoon.

Het thema komt weer terug in 'Stanley Hugs John', waarin de gitaar weer getokkeld wordt, pianotonen als druppels verspreid klinken, terwijl strijkers de underscore verzorgen. En ook in 'Enchanted Gardens' komt het thema al gelijk naar de voorgrond, eerst solo op piano gespeeld, waarna er halverwege strijkers aan toegevoegd worden. Een erg fraaie track, met bijzonder prettig pianospel, dat compleet met strijkers weer terugkomt in 'I'm Such a Mess' en 'Drive to Grandma's'.
Zo zijn er meer tracks waarin de fraaie themamelodie te horen is, en steeds is dat aangenaam en warm, ook wanneer een getokkelde gitaar die melodie brengt.

Het album sluit af met twee songs, die wat minder bij de score passen. Het zijn overigens prettig luchtige popsongs met een zeventiger jaren sfeertje. De eerste is 'Hugging my Grudge', waarmee de Britse indiepopband The Boy Least Likely To een kleine hit had in 2006. De song 'MakeUp' is van de Amerikaanse band Everybody Else en hangt een beetje tegen de stijl van de vorige song aan.

Kortom, met zijn muziek voor de dramafilm Grace is Gone heeft Clint Eastwood zijn enige score gecomponeerd waarvoor hij verder niet bij de film betrokken was. Het is een score geworden in zijn typerende nogal minimalistische stijl van beperkte rustige pianoklanken, een getokkelde of geraspte gitaar, een enkele koperblazer en een lichte underscore van strijkers of uit de elektronische doos. Maar zijn themamelodie voor de film is opvallend fraai, en met de warme klanken van piano en lichte strijkers ontstaat er ineens bijzonder genietbare muziek. Toch bevat het album net te weinig van die fraaie muziek en blijven net teveel tracks wat in een minder aansprekende stijl hangen. De waardering komt toch op een mooie 78 uit 100 punten.