Ant-Man and the Wasp

De Amerikaanse superheldenfilm Ant-Man and the Wasp kwam drie jaar na het grote succes van de eerste Ant-Man film uit. De Ant-Man filmserie omvat inmiddels drie delen, want in 2023 kwam een derde film in deze reeks uit. Het filmproductiehuis van Marvel Comics deed met dit tweede deel weer goede zaken. De regie was opnieuw in handen van Peyton Reed, maar het scenario was van anderen, hoewel hoofdrolspeler Paul Rudd wel opnieuw hieraan meewerkte, die ook opnieuw in de rol van Ant-Man kroop. De critici waren opnieuw behoorlijk positief over deze opvolger, die ook in de bioscopen een groot succes was.
Het verhaal heeft opnieuw een duidelijk verband met Hank Pym's (Michael Douglas) ontwikkeling van zijn verkleintechniek in 1987, toen ook Pym's vrouw verdween. Na de gebeurtenissen uit de eerste film zijn Hank en zijn dochter Hope van Dyne (Evangeline Lilly) verder gegaan met onderzoek en hebben ze kort een doorgang naar het Quantum-rijk kunnen openen, een microwereld buiten de dimensie van de echte wereld. Toen Scot Lang (Rudd) eerder al verkleind werd, dacht hij contact te hebben gehad met Hank's vrouw Janet van Dyne (Michelle Pfeifer) en samen smeden ze een plan om haar uit dat Quantum-rijk terug te halen...

De muziek bij deze film is, net als bij de vorige, opnieuw van Christophe Beck. En opnieuw heeft de score een behoorlijk nostalgisch gehalte richting actiefilms uit de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw. Beck heeft de muzikale stijl van deze opvolger min of meer gelijk gehouden met die van de vorige film. Daardoor is de kleuring van een redelijk aantal tracks toch weer richting een wat funky stijl gegaan, met regelmatig wat jazzy elementen.
Tegelijk heeft Beck opnieuw moderne klanken toegepast en grootse orkestrale arrangementen ingezet, die zorgen voor een prettige muzikale opzet. Het lijkt wel of de muziek van deze score wat symfonischer klinkt.

Dat iets meer symfonische karakter is al gelijk vanaf de openingstrack te horen. Daarin krijgen we het thema voor de Wasp, ofwel het alter-ego van Hope van Dyme te horen. En dat is een thema dat melodieuzer is dan die voor Ant-Man zelf. Dit thema heeft een stevig tempo, een beetje zoals het Mission Impossible thema, terwijl het toch prettig melodieus overkomt. Dit thema komt op het album nog vaker voorbij. In de track 'Cautious as a Hurricane' horen we dit thema zelfs in een fraaie, wat tragere, maar vol orkestrale uitvoering met een licht emotionele lading.
De tweede track 'Prologue' is prettig symfonisch en heeft een heel aangename melodie, waarbij het arrangement zelfs van vol orkestraal naar heel ingetogen gaat en aan het eind nog even naar stevig orkestraal teruggaat. Deze track hoort zeker bij de meer aangename tracks van het album.

Net als in de vorige score, ontbreekt elektronische muziek evenmin in deze score. De korte track 'Ghost in the Machine' en zeker ook 'World's Greatest Grandma' laten dat duidelijk horen, met wat zweverige klanken of juist snelle staccato-achtige keyboardmuziek. Deze horen zonder meer niet bij de fraaie elementen van deze score. Ook tracks als 'I Shrink, Therefor I Am' en nog een aantal tracks laten die elektronische kleuring sterk horen, terwijl dat meestal duidelijk minder aangenaam is.
'A Little Nudge' is dan weer een veel prettiger track, met best fraaie orkestrale ostinato's en een spannende, maar best prettig in het gehoor liggende melodie.

Het Ant-Man-thema ontbreek natuurlijk niet op dit album en horen we voor het eerst in 'Feds', maar ook in diverse andere tracks komt dit thema nog weer voor het voetlicht.
Een thema voor de tegenstander in de film ontbreekt natuurlijk evenmin en zijn thema horen we in 'Ava's Story'. Dit is een wat langere track met een meer dreigende en wat donkere kleuring en een arrangement dat in een wat trager ritme is gezet. Daardoor werkt dit thema mede daardoor als tegenhanger van de thema's voor Ant-Man en voor Wasp. Tegelijk laat deze track een melancholiek aspect van die tegenstander doorklinken in de muziek.

Typisch actiegeweld kan in deze score natuurlijk niet ontbreken en heeft dan ook een behoorlijk aandeel in de muzikale inhoud van dit album. In die tracks laat Beck de orkestrale klanken behoorlijk schuren en zijn de melodieën minder van belang, omdat de spanning dan op de voorgrond staat. De muziek heeft dan meestal een stevig volume met heftige percussieslagen en uitbarstingen van koperblazers. Voorbeelden van dit type tracks zijn 'Utmost Ghost', 'Windshield Wipeout' of 'Ghost = Toast', maar ook het meer gitaargedreven 'Hot Wheels' hoort daarbij.

De voorlaatste track laat het Ant-Man-thema nog een keer voor het voetlicht komen, in een behoorlijk snelle uitvoering, die zeker niet onaangenaam is. De afsluitende track is vervolgens echter nogal een domper, ook al duurt die nog geen halve minuut. Hier geen muziek, maar een nogal jankerige mannenstem die een soort rijmpje opzegt over Baba Yaga. Het zou een lullaby, een wiegenlied, moeten zijn, maar het is behoorlijk tenenkrommend irritant. Het is mij dan ook een compleet raadsel waarom dit op het album is gezet.

Kortom, met zijn muziek voor de superheldenfilm Ant-Man and the Wasp heeft Christophe Beck een score neergezet, die prima in de film zal werken. Toch blijft het, net als bij de eerste film uit de serie, een score die als luisteralbum wat mager uitpakt als je de film niet hebt gezien. De melodieën zijn wel pakkender en de arrangementen wel fraaier dan in de vorige score, maar het beklijft bij mij nog steeds niet helemaal. Andere recensenten beschouwen deze score juist iets minder dan de eerste, bij mij is het net omgekeerd. De waardering komt met 66 uit 100 punten dan ook hoger uit dan die voor de eerste score.