Red Sparrow

James Newton Howard’s ster is rijzende. Of beter gezegd, zijn ster is eigenlijk al op ongekende hoogte. Het is eenzaam aan de top, zou je bijna kunnen zeggen. Na het ongekende succes van de wereldwijde James Newton Howard 20 Years Tour, brengt hij natuurlijk ook gewoon nog scores uit. Tijdens de tour maakte de maestro al bekend dat er in 2018 VELE projecten zullen volgen en daar kunnen we enkel reikhalzend naar uitkijken. Zeker als ze het kaliber van Red Sparrow hebben. Na het mega succes van Fantastic Beasts, was het dankzij de drukke tour enige tijd stil rondom de componist. Maar wat ondergetekende betreft is hij met deze score op VOLLE sterkte terug en levert zelfs zijn beste werk af in 2 jaar tijd.

Red Sparrow, met superster Jennifer Lawrence, gaat over een Russische geheim agente die moet infiltreren door gebruik te maken van haar lichaam. Haar eerste missie is een CIA agent. Maar dat loopt anders dan gedacht. Een film vol clichés die we wel vaker hebben gezien. Het spel van Lawrence zou een reden kunnen zijn om de bioscoop te kunnen bezoeken. Een andere zeer goede reden is de score.

Eerder was al bekend dat Red Sparrow een klassiekere score van James Newton Howard zou krijgen. En om gelijk met de deur in huis te vallen: de score heeft vrijwel alles wat je van Newton Howard wil horen. En dat begint direct al met de ruim elf minuut durende Overture. Een dromerig in majeur gespeeld thema, met onwaarschijnlijk mooie strijkarrangementen en blazers, vloeit langzaam over in mineur gespeelde militaire muziek. Met zelfs enkele symfonische verwijzingen naar het Russische volkslied. Wat meer dan geniaal is, is hoe Newton Howard ook nog even terug grijpt naar Maleficant en subtiel van die score thema’s van The Army Dances erin stopt. Zeer krachtige muziek, gekenmerkt door een lading modulaties die vele lagen kippenvel veroorzaken.

Wat direct opvalt is dat zelfs de wat rustigere tracks en de underscore, meer dan de moeite waard is om te beluisteren. Voorbeelden daarvan zijn ‘Take Off Your Dress’, waarin Newton Howard ons even aan The Dark Knight doet denken met getokkel en gezaag op snaren. Zelfs wanneer net na enkele minuten muzikaal zeer onrustig en actierijk wordt, blijf je aandachtig luisteren. Het is cue na cue wellicht nog nooit zo verrassend geweest als op Red Sparrow. ‘Arriving At Sparrow School’ doet er zelfs nog een schepje bovenop door de introductie van een machtig mooi koor. In combinatie met het zeer strak gedirigeerde orkest weet je bijna niet wat je overkomt als luisteraar.

Uiteraard ontkomen we niet aan de synthesizer skills van Newton Howard. Te horen in bijvoorbeeld de track ‘Training’. Landscaping in combinatie met de violen zijn intrigerend.
Maar al gauw lopen we tegen een minpuntje aan, want de cd bevat een groot aantal te korte tracks. Tracks die een of anderhalve minuut duren en geen opbouw hebben. Veelal is het ook geen aanvulling op tracks ervoor of erna en staan daardoor los.

‘Didn’t I Do Well’ lijkt te beginnen als Lacrimosa van Mozart. Sterker nog, het motiefje is exact hetzelfde. Maar gelukkig laat James Newton Howard dit niet gebeuren en zet al snel het koor in en worden we getrakteerd op wederom muziek die zijn weerga niet kent. Unheimisch, ongekend mooie thematiek, cues die je nooit meer los zullen laten. De modulaties, veelal in combinatie met het aanzwellende koor en de strijkers zijn subliem.

Als je denkt dat het allemaal voorbij is, volgt daar de een na langste track van het album ‘End Titles’. Simpelweg de beste track van het album. Gewoon aanzetten en een dag lang op repeat beluisteren. En daarmee komen we tot een relatief gezien snel oordeel. Red Sparrow kan gerekend worden tot een der beste scores van James Newton Howard. Hij heeft geluisterd naar zijn fans en zijn statistieken bekeken. Door slim gebruik te maken van vondsten uit zijn beste werken, schotelt hij ons de beste score van 2018 voor (?). Oscarmateriaal wat vriend en vijand zal bekoren. Hulde voor het orkest en hoe de score gemixt is. En heel fijn: de one-takers zijn terug. De dirigerende James Newton Howard laat het orkest tot het naadje gaan en daar voorbij. Krakende en springende snaren en ademende violisten zijn gewoon in de mix gelaten en dat geeft iets organisch en iets menselijks. In al het synthesizer en elektronische geweld is Red Sparrow een verademing. Zoals eerder gezegd: de wat kortere en nietszeggende tracks zijn jammer en overbodig. Maar…als luisteraar zul je als snel tot de ontdekking komen dat Newton Howard inderdaad een overeenkomst met Mozart heeft: hij is namelijk de Mozart van de 21e eeuw.
En dat gegeven alleen al maakt deze score tot een waar fenomeen. De Academy Award heeft nu al spijt als haren op het hoofd om iemand anders het gouden beeldje te geven….waarvan akte.