Die Hard 2: Die Harder

Renny Harlin regisseerde deel 2 van de Die Hard-filmreeks, met Bruce Willis als de mannetjesputter die alle gespuis bijna in z'n eentje te lijf gaat. Nadat de originele film van John McTiernan een groot succes bleek, wilden de producenten meer in dezelfde opzet en daar is deel 2 zeker in geslaagd, al is het verhaal een stuk middelmatiger. Ook de humor en de ontlading aan het eind is minder dan van het origineel. De vele 'toevalligheden' en conclusies die uit de lucht komen vallen, maken het allemaal wat minder aannemelijk.
En die lucht, daar gaat het om, want een bende terroristen neemt de vluchtcontrole van een heel vliegveld over en dreigt vliegtuigen te laten crashen als er niet op hun eisen wordt ingegaan. John McClane (Willis) is op het vliegveld aanwezig omdat z'n vrouw in een van die vliegtuigen zal arriveren. Omdat de terroristen daar een stokje voor steken komt hij in actie en stuit op een muur van bureaucratische onwilligheid. Samen met een van de vliegveldmedewerkers zet hij een plan op om de aanslagen te verijdelen...

De score voor deze adrenaline gedreven film is van de hand van Michael Kamen, die ook al de muziek voor het origineel voor z'n rekening nam.
Bij een adrenaline gedreven film hoort een adrenaline gedreven score, heeft Kamen gedacht en ook bij deel 2 van de serie kwam hij op de proppen met een score die van de actie- en spanningsmuziek aan elkaar hangt. Rust is er geen moment. De track 'The Doll' kent welliswaar wat rustiger instrumentgebruik en wat meer melodie, maar de spanning druipt er nog steeds vanaf.
De op elkaar volgende actietracks bevatten veel thrillermuziek, wat Kamen presenteert met ruimschoots gebruik van snelle tonen en dissonanten. De melodieën bestaan voornamelijk uit snelle toonwisselingen of lage sonore cello-klanken. De dissonanten worden vaak door middel van blazers over de underscore gezet en Kamen laat die momenten plotseling opkomen, wat in de film zeker voor schrikeffecten zorgt. Maar om als luisteraar van te genieten valt het nog niet mee.

De score heeft niet een duidelijke thema-melodie. Daarvoor is de muziek eigenlijk te melodieloos. De score hangt aan elkaar van actie- en spanningsmuziek, die alleen vanwege hun consistente stijl bij elkaar passen. Maar voor een herkenbare melodielijn moet je niet bij de scores van de Die Hard-serie zijn.
De spanning in de tracks is goed opgebouwd, dus je merkt wel dat Kamen een vakman is. De muziek past uitstekend bij de soort film, dus in die zin heeft Michael Kamen goed werk afgeleverd. Het is echter een score die je als luisteraar vooral zult waarderen als je van actiegedreven muziek houdt, met de nodige spanningseffecten daar doorheen gemengd.
Als liefhebber van melodieuze filmmuziek staat er echter maar een track op deze score die aanspreekt en die is nou net niet van Kamen. Dat is namelijk de afsluitende track Finlandia, een klassieker van de Finse componist Jean Sibelius. Als ik die track buiten beschouwing laat, blijft de waardering hangen op 57 uit 100.