Eight Legged Freaks - Arac Attack

De horrorcomedy Eight Legged Freaks heet in sommige landen Arac Attack, wat de oorspronkelijke titel was, maar omdat Arac teveel klinkt als Irak, heeft de film een andere titel gekregen in de meeste landen. Het was een redelijk succes voor dit type films, die mede geproduceerd is door Roland Emmerich.

Het magere verhaaltje draait om een mijnbouwdorp in Arizona, waar een waterreservoir besmet raakt met giftig afval. Een man die als hobby spinnen houdt, zoekt hier z'n voedsel voor de beesten. Als hij vervolgens gebeten wordt, gooit hij in z'n val een aantal kooien omver, waardoor allerhande soorten spinnen ontsnappen. Ze groeien als kool en verschuilen zich in de mijnen, met huisdieren en de bevolking van het dorpje als voedsel. Maar die laten dat natuurlijk niet op zich zitten...

De muziek voor deze comedy-actie-horrorfilm is van John Ottman en hij heeft er een toepasselijke score voor gemaakt.
De score barst van de actiemuziek, die niet allemaal even fraai is om te beluisteren. Veel tracks zijn gevuld met spanningsverhogende effecten en dissonanten. Van de actietracks ligt bovendien het tempo erg hoog.
Toch heeft Ottman een hele scheut luchtigheid meegegeven aan de score. De meeste tracks bevatten wel ergens een luchtig moment, die een glimlach om de mond tovert. Die luchtige, soms zelfs kolderieke momenten in de score doen het goed en geven iets tegenwicht aan de spanningsgerichte muziek.

De score opent met zo'n vlotte en wat kolderieke track, met de nodige geluiden en geluidjes voor het ongedierte. Een echt helder thema kent de score niet, ook niet in deze openingstrack.
Ottman weet in een aantal tracks de spanning prettig op te bouwen, door rustig te beginnen en dan langzaam steeds meer effecten en geluiden toe te voegen. In de track 'Spider Shack' hoor je bijna de spinnen lopen door de geluidseffecten die Ottman toevoegt. Meer naar het einde toe komen daar donkere blazers bij en neemt de spanning toe. En met steeds hoger klimmende en luider wordende strijkers is de spanning compleet.
Naarmate de score vordert, komen steeds meer actietracks voorbij die vol zitten met spannende momenten. Die spanning brengt Ottman de ene keer met ijle violen, dan weer met donkere blazers of een agressief spelend orkest. De ene keer met plotselinge harde blazers of andere geluiden, een andere keer met tromgeroffel of andere percussie.
Zo zit de score vol met spannings- en actiemuziek, afgewisseld door momenten van relatieve ontspanning door comedy-elementen. Dat zijn overigens geen rustige momenten, maar veel meer snelle en melodieuze muziek in een setting die relatief vrolijk klinkt. Hierbij zet Ottman vooral snelle blazers en violen in.
Met hetzelfde gemak weet Ottman de muziek een spanningstwist te geven, door de blazers net iets scheller te maken en de strijkers voortdurend enge riedeltjes mee te geven. Dat maakt de muziek er uiteraard niet fraaier van, maar voor de film zeker wel effectief.

Aan het eind van de score kom je zowaar nog een pareltje van een track tegen: 'All's Well That Ends Well'. Een fraaie, melodieuze, bijna heroïsche track, die prachtig gedragen gespeeld wordt door akoestische gitaar en rustige blazers, op een underscore van strijkers.
De kater is dan des te groter bij de laatste en afsluitende track. Dit is een wilde elektrische gitaartrack, die meer 'metal' klinkt dan 'hard rock'. Snel overslaan.

Kortom, John Ottman heeft een score voor de actie-thriller-comedy Eight Legged Freaks gecomponeerd, die het in de film zeker goed zal doen. De score bevat ruim voldoende actie- en spanningsmuziek, die soms zelf horrorproporties aanneemt. Maar daarbij is hij niet vergeten dat het ook een komische film is. De kolderieke momenten komen voor door de hele score en binnen veel tracks. Een algemene noemer voor de score is de snelheid van de muziek. Alles aan de score heeft een enorm hoog tempo. De composities zullen vast een flinke aanslag op het orkest gedaan hebben.
Echt herkenbare thema's zitten niet in de score, al klinkt het weldegelijk als een samengesteld geheel. Sommige motieven komen wel vaker terug in verschillende tracks, maar zeker geen grootse thema's, al doet de voorlaatste track een prachtige poging. Helaas verstoort de afsluitende track de idylle.
Als filmmuziek om prettig te beluisteren valt de score nogal tegen. En die ene prachtige track kan de waardering voor het geheel niet boven 51 uit 100 punten krijgen.