The Saint

Na de vroegere televisieserie met Roger Moore in de hoofdrol kwam er een heuse bioscoopversie uit, geregisseerd door niemand minder dan Phillip Noyce. Wellicht was de gedachte dat dit een begin kon zijn van een serie in de trant van de James Bond films. Ondanks een redelijke ontvangst is het toch nooit wat geworden. Misschien omdat Simon Templar niet een echte held is, maar eigenlijk een crimineel, die door de omstandigheden heel pragmatisch handelt en doet wat hem het beste uitkomt. En in de film is dat een keuze voor de goede zaak.
Dat hij Saint heet komt vooral door de valse namen van heiligen die hij bij z'n snode plannen gebruikt om de politie op een dwaalspoor te brengen. Zijn plan is immers om een geheime energie-formule voor de Russische mafia te bemachtigen. Maar die formule wordt beheert door een wetenschapper die niet alleen vrouw is, maar ook mooi. En dan blijkt de Saint zichzelf heel gemakkelijk een nieuwe opdracht te geven, die hem (en haar) beter uitkomt, met alle gevolgen van dien...

De scores van Greame Revell blinken in het algemeen niet uit door grootse orkestrale muziek. Vaak grijpt Revell terug naar de elektronica, maar in deze score voor The Saint laat hij zich van een onbekende kant zien. Pakweg de helft van de score bestaat uit tracks van grootse allure, sommige zelfs met koorklanken en al. Blijkbaar moest het niveau ook muzikaal op minimaal het James Bond niveau komen en daarvoor mocht Revell alles uit de kast trekken. Daarmee is het gelijk een van de beste scores van Revell geworden.
Het Love Theme is een van de mooiste melodieën van de score, die Revell op een mooie manier heeft neergezet, met overvloedig strijkerwerk, aangevuld met diverse andere orkestrale invloeden, wat een prachtig resultaat oplevert. De track komt in verschillende uitvoeringen maar liefst drie keer voorbij en sluit de score ook fraai af, waarbij deze laatste versie een lichte jazzy touch heeft meegekregen, waar je wel wat van moet houden. De beide andere versies beschouw ik als veel fraaier, vanwege hun veel romantischer en meeslepender insteek.

De score opent met een aantal orkestrale tracks die overwegend fraai zijn. Vooral de jongensstem in de Main Titles doet het goed, evenals de wat steviger percussiegedreven gedeelten. Maar overwegend is de track wat saai. Dat is heel anders voor de orkestrale track Break-in. Dit is een spannende track met een fraaie melodie, die spannend gebracht wordt en voorzien is van fraaie grootse koorklanken. Een van de beste tracks op het album. Ook de track Kremlin Riot begint met erg fraaie koorklanken, maar al na een halve minuut wordt het een stevige track met relatief spannende muziek en daarmee toch minder fraai dan het zich eerst liet aanzien. Red Square daarentegen doet het weer heel goed in een spannende en fraaie orkestrale setting.

Behalve de orkestrale tracks op de score zijn er ook nog de tracks met echte thrillermuziek. Die zijn weliswaar ook meest orkestraal, maar daar bestaat de muziek vooral uit effecten. Lage bassen, hoge, ijle violen, schelle klanken, plotselinge percussie en dergelijke. Dat zijn geen fraaie tracks.
Ongeveer de helft van de score bestaat uit dergelijke tracks en dat doet behoorlijk afbreuk aan het luistergenot. Toch zijn de mooie orkestrale tracks en dan vooral het Love Theme van track 5 en 10 en de fraaie tweede track voldoende om de waardering op een voldoende te houden. Een krappe zeven.