Instinct

Anthony Hopkins speelt de rol van antropoloog Powell die na een vermissing van twee jaren plotseling opduikt als gevangene en wordt beschuldigd van moord. Advocaat Caulder (Cuba Gooding Jr) probeert met hem in contact te komen. Dat lukt niet erg goed omdat Powell nogal getraumatiseerd lijkt en niet wil praten. Uiteindelijk lukt het en komt Caulder achter de verschrikkelijke waarheid...
Deze spannende en intelligente thriller was geen groot succes, ondanks twee grote namen in de hoofdrollen en een goed verhaal.

De muziek voor deze thriller is van Danny Elfman, die er een orkestrale score voor maakte. De muziek is dan ook best wel grootschalig opgezet en klinkt vol.
De muziek kent veel variatie in kleur. Het varieert van spannende en geladen thrillermuziek met schelle orkestraties tot rustige, soms gedragen muziek, tot vol orkestrale muziek met bijna epische proporties. Soms ook zijn deze verschillende stijlen gecombineerd in dezelfde tracks, wat het geheel toch minder prettig beluisterbaar maakt, omdat die tracks dan onrustig worden, zoals in The Killing.

De melodieën van Instinct spreken niet allemaal even aan. Elfman weet zeker op sommige momenten de juiste snaar te raken, maar de muziek kent weinig thema's die eruit schieten en die blijven hangen. Ook in de mooie, wat rustiger tracks ontbreken de echte heerlijke thema's die beklijven.
De score bevat vrij veel geladen thriller- en actiemuziek, waarbij het orkest soms heftig tekeer gaat, vaak zonder herkenbare melodie of idee waar het heengaat. De score opent al gelijk met een track met die onderlaag van geladen spanning. De melodie kabbelt voort, zonder echt op te bouwen, om pas in de laatste seconden naar een climax uit te lopen.
Elfman gebruik in deze score vaak vergelijkbare orkestraties zoals ook James Horner die toepast. Bij vlagen krijg je dan zo'n Horneriaanse herkenning. Niet dat dit stoort, wellicht integendeel, want het zijn vaak de mooiere passages. Ook wanneer Elfman in deze score koorklanken toepast, denk je aan Horner. In een track als Into the Wild komt dit allemaal in al z'n variatie voorbij, waarbij Elfman een sfeer schept, die je gemakkelijk aan Powell's ontmoetingen met de gorilla's kunt koppelen. De klanken in deze lange track wekken een beeld van een soort idylle op. Af en toe neemt de percussie wat licht inheemse vormen aan, om de jungle belevenissen kleur te geven.
Into the Wild is een van de mooiste track van deze score, samen met het vergelijkbare Back to the Forest en Everybody Goes. Toch ontbreekt er iets aan de melodieën om de score je kippenvel te laten bezorgen. Nergens pakt de score je zo, dat je echt je oren spitst.

Kortom, Instinct is een heel behoorlijke score van Danny Elfman, die z'n werk in de film ook prima zal doen. Maar de score pakt je niet. De muziek blijft teveel op een afstand en laat je nergens echt opveren. Een aantal tracks, ruim de helft van de score, is heel aardig, maar daarmee is het dan wel gezegd. De rustige tracks kabbelen net even wat teveel voort om aan te spreken. En de spannende en actietracks zijn vooral geladen en soms wild. De algehele waardering komt daarmee niet verder dan 68 uit 100.