Henry V

De film Henry V is een bewerking van een van de toneelstukken van William Shakespeare en is de debuutfilm van Kenneth Branagh als zowel regisseur als screenplay schrijver. Ook nam hij nog de hoofdrol voor z'n rekening. Voor zowel regie als hoofdrol kreeg hij Oscarnominaties. En niet alleen voor Branagh was het in veel opzichten de debuutfilm, ook Patrick Doyle schreef met Henry V zijn eerste filmscore. Ze hadden al samengewerkt in een Shakespeare gezelschap die toneelstukken bracht. Daarin was Doyle de muzikale leider, die ook muziek schreef voor de toneelstukken van het ensemble en waarin hij ook vaak optrad als zanger en acteur.
Toen Branagh op basis van een toneelstuk van Shakespeare een film wilde maken, was Doyle de aangewezen persoon om hiervoor de muziek te componeren, vanuit hun beider Shakespeariaanse achtergrond.
Het verhaal van de film Henry V draait om de jonge koning Henry V van Engeland die voor zijn inkomsten een hogere belasting aan de kerk wil opleggen. De bisschoppen proberen dit te voorkomen door hem in een oorlog met Frankrijk te lokken, waar ze ook in slagen. Henry V valt vervolgens Frankrijk binnen en gaat de strijd aan met de enorme overmacht aan Franse strijdkrachten. Daarbij denkt hij God aan z'n kant te hebben...

Dat laatste is ook de strekking van de thema-song van de door Patrick Doyle gecomponeerde score. 'Non Nomis Domine' is de titel van dat thema van de score en zijn de eerste woorden van een regel die zoveel betekent als 'Niet aan ons, Heer, maar in Uw naam de eer'. Alsof deze menselijke zucht naar land en macht ten koste van vele levens de goedkeuring van God zou kunnen krijgen... Doyle componeerde dit lied met veel koorzang en een dramatische toonzetting en toch op een gedragen manier, die in de film enorm bijdraagt aan de pathetiek van het moment. Dit lied begint met solozang, dat Doyle voor z'n eigen rekening nam. Ook verwerkte Doyle in deze fraaie song nog iets van de bekende melodie van Land Of Hope And Glory, dat op trompetten voorbij komt.
De song komt in de End Titles nog voor een tweede keer voorbij.

De score opent met de track A Muse Of Fire, een wat grillige track op een wat minder aansprekende melodie. Zo zitten er meer tracks in de score die wat minder toegankelijk zijn. Doyle gebruikt nogal eens melodieën die wat zwaar op de hand liggen en die soms minder prettig klinkende arrangementen hebben. Dit komt de ene keer door de toonzetting, een andere keer door de instrumentatie. Een aantal melodieën liggen daardoor nogal zwaar op de maag.
Toch bevat de score een flink aantal prachtige tracks. The Death Of Falstaff is een van die bijzonder fraaie tracks met een mooie gedragen melodie die juist wel aanspreekt. In een lichte toonzetting met gedempte hoorns op cello underscore is dit een van de mooiste tracks van de score.
De score kent een aantal verschillende thema's. Vaak past Doyle in zijn latere scores een hoofdthema toe die gedurende de score steeds weer terugkomt. Voor Henry V gebruikt hij meerdere thema's, die weliswaar steeds terugkomen, maar waardoor er niet een soort herkenbare hoofdmelodie voor de hele film aanwezig is.

De algehele kleuring van de score is een met een hoog dramatisch gehalte. Veel sombere klanken en melodieën. In de arrangementen past Doyle dan ook veel klanken toe in de lagere toonsoorten. Donkere cello's en violen, lage hoboklanken, gedempte hoorns, het komt allemaal voorbij.
De lange track St.Crispin's Day/The Battle Of Agincourt bevat prachtige gedeelten, maar is gemiddeld toch een donkere en moeilijk toegankelijke track, met grillige melodieën. De daarop volgende track The Day Is Yours is daarentegen weer Doyle op z'n mooist, met een gedragen melodie op violen, cello's en met prachtige hoornklanken.
Ook The Wooing Of Catherine en de track Let This Acceptance Take zijn mooie gedragen tracks, met vooral violen als leidende instrumenten.
De score sluit bijzonder fraai af met de End Titles, die vooral een reprise zijn van de song Non Nobis Domine.

Kortom, deze eerste score van Patrick Doyle voor een grote bioscoopfilm laat mij achter met gemengde gevoelens. Het grote eerste deel van de score is zeker niet allemaal zo gemakkelijk toegankelijk. Veel melodieën liggen minder prettig in het gehoor. Dat verandert echter in het laatste deel van de score. Vanaf The Day Is Yours is in de film de overwinning behaald en past de muziek zich daar naadloos op aan. Doyle zet de melodieën dan in een veel opgewektere kleuring en de tracks liggen daarmee dan ook veel prettiger in het gehoor en hier horen we dan ook veel meer de Doyle zoals we hem kennen van veel andere scores. Dit laatste deel van de score, samen met een paar tracks uit het eerste deel, haalt de waardering dan ook enorm omhoog en deze komt daarmee net uit op 70 uit 100.