The Luzhin Defence

Alexandre Desplats muziek ligt bij vrijwel iedere liefhebber van filmmuziek goed in de oren. Dat is ook niet gek: de instrumentaties zijn vaak verassend (tijdens Harry Potter een ontstemde viool zware drama ten gehore laten brengen), dan weer uitermate klassiek getint (Caino de Deauville uit Coco Chanel), en de manier waarop hij zijn thema's schrijft en inzet is meesterlijk. Dit maakt hem op dit moment zelfs meer gevraagd dan componisten als Hans Zimmer of James Horner. Onglangs kreeg ik een wat oudere score van Desplat binnen: The Luhzin Defense.

The Luzhin Defence opent sterk met het hoofdthema. Zoals we inmiddels van Desplat gewend zijn is het thema simplistisch maar logisch van opbouw. Gespeeld door xylofoon en piano zwiert Desplat omhoog en omlaag zoals hij dat onlangs nog deed bij het hoofdthema van The Kings Speech. Meteen is te horen dat dat de Desplat flirt met het ouvre van Vivaldi en Beethoven: we horen aanlopen tot waltzen, en de samenstelling van de strijkers is gedurende de score vaak te vergelijken met die van Vivaldi. Een belangerijk en nog mooier thema horen we in de tweede track: het liefdesthema. Hoewel het niet zo 'catchy' is als het hoofdthema horen we wel degelijk verdomd mooie muziek. De cello's klinken meeslepend en de instrumentatie is over het algemeen verassend groots opgezet.

Gezegd moet worden dat The Kings Speech en The Luzhin Defence ook een negatief punt delen: tussen de hoogtepunten in valt niet zo gek veel te beleven. We horen weliswaar variatie in zowel instrumentatie als sferen, toch zijn de tussenstations wat saai en duren deze stukken dan net wat te lang. Tracks zoals het innemende Leaving Childhood en het emotionele Checkmate zijn dan uiteindelijk toch die meesterlijk geschreven stukken die je toch eventjes tussendoor hoort.

Een andere werkwijze die Desplat laat horen is hem ook niet onbekend. Chaotisch doch gecontroleerd strijkwerk dat in een heerlijk ritme van hoog naar laag gaat, van hard naar zacht. Dit maakt The Luzhin Defence interessanter dan deze al was. We horen de methodes en werkwijzes die Desplat gebruikte toen hij nog niet met de superproducties bezig was (wat alsnog resulteerde in pareltjes als Nid de Guepes en Un Hero Tres Discret), en we horen eveneens invloeden die we later zouden horen in dus The King's Speech en Bemnjamin Button, maar ook horen we bij vlagen aanknopingspunten met scores zoals Coco Chanel en Cheri.

Desplat, momenteel misschien wel de beste filmcomponist in de business laat met The Luhzin Defence ons weliswaar niet ademloos achter, wel intrigeert hij ons ermee. Want deze score is er een met twee prachtige thema's, en enkele tracks die behoren tot de beste in Desplat's almaar groeiende CV. Ook is het een overgangsscore die zowel zijn oude als nieuwe stijl laten horen. En juist omdat deze nou zo nauw verwant zijn is het ondanks de vele ietwat saaie stukken een behoorlijk indrukwekkende score.