Tony Takitani

De Japanse film Tony Takitani is geregisseerd door Jun Ichikawa (Tugumi, Tokyo Lullaby, Osaka Story), die in 2008 overleed. De film is gebaseerd op een kort verhaal van Haruki Murakami. Buiten Japan is de film nauwelijks bekend geworden, hoewel sommige critici erg positief waren.
Het verhaal begint met vader Takitani, die tijdens de 2e Wereldoorlog in China gevangen is genomen. In tegenstelling tot vele anderen wordt hij niet geëxecuteerd en keert hij na de oorlog terug naar Japan, waar hij trouwt en een kind krijgt, die hij Tony noemt. Moeder Takitani overlijdt echter na Toni's geboorte. Omdat Tony een nogal on-Japanse naam heeft wordt hij veel gepest, waardoor hij veel alleen is. Dan maakt hij graag tekeningen, waardoor hij als volwassene technisch illustrator wordt. Dan ontmoet hij Eiko, met wie hij uiteindelijk trouwt. Maar dan valt zijn leven opnieuw in duigen...

De muziek bij deze film is van Ryuichi Sakamoto, die er een erg minimalistische score voor componeerde, zoals de film zelf ook een nogal minimalistisch verhaal vertelt. De muziek wordt hoofdzakelijk op een solo piano gespeeld, met veel hoge klanken die middels losse tonen boven de onderhandse klanken uit gespeeld worden. Die boventonen lopen vaak in een rustige cadans door de muziek heen en laten veelal een wat schijnbaar willekeurige melodie horen. De lagere pianoklanken vormen daarmee meestal wel fraaie harmonieën, maar soms laat Sakamoto ook atonale klanken doorkomen, waardoor de muziek wat gaat schuren. In de openingstrack komen die atonale, wat ongemakkelijke klanken al gelijk duidelijk voor het voetlicht, maar ook in andere tracks komen die terug.

Toch liggen de pianotracks meestal best prettig in het gehoor. In de tweede track 'Solitude' is de muziek prettig harmonisch en klinkt de eenzaamheid door via het nogal minimalistische arrangement en de fraaie, wat melancholieke melodie. Dit is, samen met de drie andere 'Solitude'-tracks de fraaiste van het album. De 'One Note'-versie is dan de meest minimalistische uitvoering, met veelal losse tonen op zowel de bovenhand als de onderhand.

Ook aparte tracks ontbreken niet. Zo bestaat de track 'Bottom' uitsluitend uit heel lage los gespeelde pianoklanken, terwijl 'Fotografia #2' juist een continue herhaling heeft van 2 steeds dezelfde tonen op de onderhand, waarop de bovenhand wat grillige hogere klanken speelt.
Zowel 'Harmonics #1' als 'Harmonics #2' laten een constant herhaalde vreemde klank horen, die klinkt als van een zwaar ontstemde piano. Dit zijn duidelijk geen fraaie tracks.
Het album sluit af met het mooie 'Solitude - Theme', die ook in deze afsluitende track weer een fraaie uitvoering is, wat vooral aan de melodie te danken is, want de muziek is nog steeds behoorlijk aan de minimalistische kant.

Kortom, met zijn muziek voor de dramafilm Tony Takitani heeft Ryuichi Sakamoto een erg minimalistische score gecomponeerd. De muziek wordt volledig op de piano gespeeld, zonder verdere instrumentatie. De pianoklanken kabbelen rustig voort, maar klinken niet altijd even fraai, want Sakamoto zet daarbij ook de nodige atonale klanken in. Daarnaast zijn er twee kortere tracks die als een ontstemde piano klinken. Gelukkig haalt de fraaie melodie van de Solitude-tracks de waardering voor dit erg minimalistische album nog wat omhoog naar 62 uit 100 punten.