In 2009 regisseerde Jame McTeigue (V for Vendetta) de heftige actiethriller Ninja Assassin. Hij had eerder al met de Wachovski's aan de trilogie van The Matrix gewerkt en de Wachovski's traden voor deze film op als producenten. Evenals The Matrix-films heeft ook deze nogal donker gekleurde film een hoog martial-arts gehalte. De critici waren overwegend negatief, maar deze harde film kwam in de bioscopen toch goed uit de kosten.
Het verhaal draait om een bende die Ninja moordenaars traint om vuile klussen op te knappen. Een van die ninja's, Raizo, wordt als wees gedwongen om voor de bende te werken, na een harde en wrede training. Hij krijgt een relatie met een vrouwelijke ninja, maar zij besluit te ontsnappen als de eisen die de bende stelt steeds grover worden. Raizo besluit echter te blijven, maar zijn vriendin wordt gepakt en door een collega ninja vermoord. Daardoor wordt Raizo steeds vijandiger tegenover de bende en komt in opstand, waarbij hij ternauwwernood weet te ontsnappen. Dan begint hij aan een training om de bende te kunnen aanpakken...
De muziek bij deze harde en moordadige thriller is van Ilan Eshkeri, die er een heftige score voor componeerde.
Eshkeri heeft de muziek een enorme drive gegeven door een stevige elektronische underscore in een enorm hoog ritme. Daarop zijn dan de nodige instrumenten gezet, die er nog een schepje bovenop doen; zeg maar gerust een hele schep.
Vooral elektrische gitaren voeren de boventoon, maar ook elektronische percussie en heftige basdrums zorgen voor een tomeloze energie in deze score. Rustmomenten komen nauwelijks voor, of het zou al in de licht dreigende track 'Healing' moeten zijn.
De synthesizers en gitaren bepalen in grote lijnen de muziek, die samen met de heftige percussie zorgen voor een voortdurende aanval op de oren, terwijl melodie duidelijk ondergeschikt is gemaakt aan de spanning en al het geweld. Vaak zijn nog wel de nodige melodieuze motieven aanwezig, maar dan moet je al goed luisteren, want ze vallen niet echt op. Zelfs de elektrische gitaren weten nauwelijks melodieën neer te zetten en worden eigenlijk alleen maar gebruikt om met wat scherpere klanken een spannende sfeer neer te zetten. Er wordt stevig op die gitaren geragd, waarbij het ritmische aspect zorgt voor een zekere muzikaliteit.
Dat ritme speelt een belangrijke rol in de score van Eshkeri, want het geeft de muziek een flinke adrenalinestoot, zonder dat het een techno-kleuring krijgt. De muziek neigt meer naar een soort urban hard-rock, met af en toe wat meer symfonische intermezzo's. Die intermezzo's zijn overigens volop dreigend en spannend, want de hele score is van die dreiging en spanning overgoten. Daarvoor past Eshkeri zelfs af en toe wat creepy effecten toe, die de spanning nog verder opvoeren. Deze effecten zouden in meninge horrorfilm niet misstaan. Het Oosterse aspect van de film komt in de muziek overigens nauwelijks uit de verf. Hier en daar hoor je wat pogingen om wat Oosterse klanken te integreren in de score, maar het stelt niet zoveel voor.
De heftige stijl die Eshkeri hier ten toon spreidt, daar moet je wel wat van houden. Het is niet helemaal my cup of tea. Elektronische score kunnen zeker prachtig zijn, maar het muzikale geweld dat in deze score gepresenteerd wordt, met nauwelijk melodie, is weliswaar indrukwekkend, maar niet echt aangenaam om te beluisteren.
Na afloop van de lange track 'Raizo vs Ozuno / Freedom' komen nog een vijftal songs voorbij. Een paar zijn wel aardig, maar het elektronische tachtiger jaren gehalte is wel erg hoog, met The Human League en David Bowie als bekendste artiesten. Daarbij zingt Bowie z'n oude hitsong Heroes deels zelfs in het Duits; vandaar de titel 'Helden', wat gelijk de fraaiste van het vijftal is. De rap/hiphopsongs die ertussen zitten vallen nog niet eens tegen, al is dit ook zeker niet mijn meest geliefde genre.
Kortom, met Ninja Assassin heeft Ilan Eshkeri een score gecomponeerd die bol staat van de muzikale adrenaline. De power en het ritme waarmee de muziek gepresenteerd wordt is enorm, maar de melodie delft daarbij duidelijk het onderspit. De raggende gitaren, scherpe en volle synthesizers en de stoere percussie maken deze score tot een achtbaan-ervaring die maar blijft doorgaan. Met slechts enkele rustiger momenten houdt Eshkeri het tempo constant op topsnelheid, met een energie die je wegblaast. Het rockgehalte is hoog, maar dan op elektronische leest geschoeid. De songs aan het eind zijn minder heftig dan de score, maar passen er wel goed bij. Mocht je overdag bijna in slaap vallen, dan is deze score de juiste remedie, want je bent op slag wakker en je blijft dat ook! Mijn waardering is echter veel minder en komt niet hoger dan 52 uit 100 punten.