Domestic Disturbance
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Domestic Disturbance | 1:57 | |
| 2. | Guys Sailing | 1:30 | |
| 3. | Bitter Suite | 6:28 | |
| 4. | Run Away | 1:51 | |
| 5. | Montage / Frank in Action | 1:35 | |
| 6. | Murder | 3:01 | |
| 7. | Rick Threatens Danny | 3:38 | |
| 8. | Frank Flicks Lighter | 2:16 | |
| 9. | Fire Part 1 | 0:59 | |
| 10. | Fire Part 2 | 1:44 | |
| 11. | Frank The Outsider | 0:47 | |
| 12. | Fight / Aftermath | 3:04 | |
| 28:49 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Regisseur Harold Becker was al in de zeventig toen hij de thriller Domestic Disturbance maakte als de laatste door hem geregisseerde film.
Het verhaal draait om het gezin van Frank (John Travolta) en Susan (Teri Polo), die nog niet lang geleden zijn gescheiden. Samen hebben ze zoon Danny van 12 jaar. Susan heeft een nieuwe vriend Rick (Vince Vaughn) met wie ze wil trouwen, maar Danny mag hem niet zo, ondanks pogingen van Susan om hun relatie te verbeteren. Op de trouwerij blijkt een kennis van Rick aanwezig (Steve Buscemi) en later is Danny er getuige van dat Rick die kennis om het leven brengt. Maar zijn verhaal wordt niet geloofd, behalve door zijn vader...
Ondanks hoge verwachtingen is de film maar matig in de bioscopen ontvangen, vooral vanwege het nogal cliché-achtig gebrachte verhaal.
De score voor deze thriller is van Mark Mancina. Maar dat was niet de bedoeling. In eerste instantie zou Jerry Goldsmith de film van muziek voorzien. Hij had een aantal jaren daarvoor ook al samengewerkt met regisseur Becker voor Malice en City Hall. Goldsmith belandde echter in het ziekenhuis en kon zodoende de score niet afmaken, waarvoor hij toch al wat materiaal had geschreven. Er is toen gezocht naar een vervanger die in de stijl van Goldsmith een nieuwe score kon componeren en zodoende is Mark Mancina gevraagd.
De wens om de score in de stijl van Goldsmith te maken, heeft Mancina keurig opgevolgd. Hij heeft goed geluisterd naar Goldsmith's score voor Basic Instinct, waarvan platenmaatschappij Varèse ook geen geheim heeft gemaakt in hun informatie rondom de score.
Het eerste deel van dit toch wel erg korte album bestaat dan ook voornamelijk uit muziek die Goldsmith fanaten hoog zullen waarderen. De muziek is fraai en strak gearrangeerd en de instrumentaties zijn stevig orkestraal, met harmonieuze melodieën die zo uit de koker van Goldsmith konden komen. Wel heeft Mancina er enigszins z'n eigen draai aan gegeven door de toevoeging van wat luchtige instrumenten als tokkelende gitaar en heldere chimes, maar de melodieën en contra-melodieën passen naadloos bij de stijl van de oude meester. Tussen de titeltrack en de andere typische Goldsmith-track 'Bitter Suite' staat dan nog het wat vlottere en opgewekte 'Guys Sailing', die het ook qua melodie en stijl goed doet en hier fraai bij past.
Maar vanaf 'Run Away!' gaat het mis. De rest van het album is dan hoofdzakelijk gevuld met min of meer standaard thrillermuziek, met soms bijna horrorproporties en de melodieën zijn dan vooral daaraan ondergeschikt gemaakt. Het is vooral nog effectversterking van de spannende, zelfs creepy scenes in de film. Af en toe komen wel motieven terug die herinneren aan de eerste paar tracks van de score, zoals in 'Montage/Frank in Action' of 'Rick threatens Danny', maar vaak zijn het vooral de spannende effecten die de toon zetten. Met jankende violen en snel versterkende percussie of donkere strijkers creëert Mancina een intense sfeer van spanning, waarin de melodieën ondersneeuwen. Toch komen ze af en toe boven die suspencemuziek uit of valt de suspence even naar de achtergrond, waardoor de melodie weer opfleurt. Dat zijn dan net de krenten in de pap van de standaard spanningsmuziek. Maar de suspencemuziek overheerst duidelijk de tracks en dat maakt de beluisterbaarheid toch nogal mager. Met name de beide 'Fire' tracks bevatten vrijwel alleen maar heftige spanningsmuziek, wat ook geldt voor het 'Fight'-deel van de laatste track.
Die laatste track sluit echter mooi af met een wat dramatisch getint 'Aftermath'-deel, waarin de Goldsmith-kleuring weer prettig terugkomt.
Kortom, met Domestic Disturbance heeft Mark Mancina een heel behoorlijke suspence-score gecomponeerd. Vooral de eerste drie tracks zijn erg fraai en in lijn met de sfeer van Jerry Goldsmith, die de oorspronkelijke score zou schrijven. Maar het forse gehalte aan min of meer standaard thrillermuziek maakt dit toch niet tot een hele aangename score om al luisterend van te genieten. Zeker zit er ook tussen de negen thrillertracks een enkele goede en met name de track 'Montage/Frank in Action' valt positief op. Maar dat is allemaal te weinig voor een hoge waardering, die nu uitkomt op een toch nog heel behoorlijke 72 uit 100 punten.
Het verhaal draait om het gezin van Frank (John Travolta) en Susan (Teri Polo), die nog niet lang geleden zijn gescheiden. Samen hebben ze zoon Danny van 12 jaar. Susan heeft een nieuwe vriend Rick (Vince Vaughn) met wie ze wil trouwen, maar Danny mag hem niet zo, ondanks pogingen van Susan om hun relatie te verbeteren. Op de trouwerij blijkt een kennis van Rick aanwezig (Steve Buscemi) en later is Danny er getuige van dat Rick die kennis om het leven brengt. Maar zijn verhaal wordt niet geloofd, behalve door zijn vader...
Ondanks hoge verwachtingen is de film maar matig in de bioscopen ontvangen, vooral vanwege het nogal cliché-achtig gebrachte verhaal.
De score voor deze thriller is van Mark Mancina. Maar dat was niet de bedoeling. In eerste instantie zou Jerry Goldsmith de film van muziek voorzien. Hij had een aantal jaren daarvoor ook al samengewerkt met regisseur Becker voor Malice en City Hall. Goldsmith belandde echter in het ziekenhuis en kon zodoende de score niet afmaken, waarvoor hij toch al wat materiaal had geschreven. Er is toen gezocht naar een vervanger die in de stijl van Goldsmith een nieuwe score kon componeren en zodoende is Mark Mancina gevraagd.
De wens om de score in de stijl van Goldsmith te maken, heeft Mancina keurig opgevolgd. Hij heeft goed geluisterd naar Goldsmith's score voor Basic Instinct, waarvan platenmaatschappij Varèse ook geen geheim heeft gemaakt in hun informatie rondom de score.
Het eerste deel van dit toch wel erg korte album bestaat dan ook voornamelijk uit muziek die Goldsmith fanaten hoog zullen waarderen. De muziek is fraai en strak gearrangeerd en de instrumentaties zijn stevig orkestraal, met harmonieuze melodieën die zo uit de koker van Goldsmith konden komen. Wel heeft Mancina er enigszins z'n eigen draai aan gegeven door de toevoeging van wat luchtige instrumenten als tokkelende gitaar en heldere chimes, maar de melodieën en contra-melodieën passen naadloos bij de stijl van de oude meester. Tussen de titeltrack en de andere typische Goldsmith-track 'Bitter Suite' staat dan nog het wat vlottere en opgewekte 'Guys Sailing', die het ook qua melodie en stijl goed doet en hier fraai bij past.
Maar vanaf 'Run Away!' gaat het mis. De rest van het album is dan hoofdzakelijk gevuld met min of meer standaard thrillermuziek, met soms bijna horrorproporties en de melodieën zijn dan vooral daaraan ondergeschikt gemaakt. Het is vooral nog effectversterking van de spannende, zelfs creepy scenes in de film. Af en toe komen wel motieven terug die herinneren aan de eerste paar tracks van de score, zoals in 'Montage/Frank in Action' of 'Rick threatens Danny', maar vaak zijn het vooral de spannende effecten die de toon zetten. Met jankende violen en snel versterkende percussie of donkere strijkers creëert Mancina een intense sfeer van spanning, waarin de melodieën ondersneeuwen. Toch komen ze af en toe boven die suspencemuziek uit of valt de suspence even naar de achtergrond, waardoor de melodie weer opfleurt. Dat zijn dan net de krenten in de pap van de standaard spanningsmuziek. Maar de suspencemuziek overheerst duidelijk de tracks en dat maakt de beluisterbaarheid toch nogal mager. Met name de beide 'Fire' tracks bevatten vrijwel alleen maar heftige spanningsmuziek, wat ook geldt voor het 'Fight'-deel van de laatste track.
Die laatste track sluit echter mooi af met een wat dramatisch getint 'Aftermath'-deel, waarin de Goldsmith-kleuring weer prettig terugkomt.
Kortom, met Domestic Disturbance heeft Mark Mancina een heel behoorlijke suspence-score gecomponeerd. Vooral de eerste drie tracks zijn erg fraai en in lijn met de sfeer van Jerry Goldsmith, die de oorspronkelijke score zou schrijven. Maar het forse gehalte aan min of meer standaard thrillermuziek maakt dit toch niet tot een hele aangename score om al luisterend van te genieten. Zeker zit er ook tussen de negen thrillertracks een enkele goede en met name de track 'Montage/Frank in Action' valt positief op. Maar dat is allemaal te weinig voor een hoge waardering, die nu uitkomt op een toch nog heel behoorlijke 72 uit 100 punten.
Domestic Disturbance lijkt wel een variant op het "stranger in my home" thema. De film vertelt het verhaal van een man (John Travolta) die ontdekt dat de nieuwe vriend (Vince Vaughn) van zijn ex-vrouw (Teri Polo) een moordenaar is. Hij probeert zijn zoontje uit de klauwen van de stiefvader te bevrijden.
De score voor deze film, van actiecomponist Marc Mancina is werkelijk een klein meesterwerkje geworden. De soundtrack opent (Domestic Disturbance) met een voortreffelijk suspense en beklemmend thema, piano en fluit solo, synthesizer, strijkers op de achtergrond. Dit thema lijkt wel geïnspireerd op Basic Instinct, en ook wat op The Russia House, beide scores van Jerry Goldsmith.
De score vervolgt met een rustige idyllische setting (Guys Sailing), maar met een diepere ondergrond in de muziek. De volgende tracks zijn een afwisseling tussen deze twee polen, en telkens komt het thema ingezet bij het begin weer terug, en evolueert verder, een manier van scoren die ik steeds weer apprecieer, omdat dit de muziek is waar je je het beste in kunt leven. Echte actie ontbreekt niet, en opnieuw krijgt de muziek een sterke uitwerking, met veel wendingen en variatie en regelmatig terugkomen van het suspense thema.
Marc Mancina had al eerder bewezen dat hij naast adrenaline scores ook echte epische muziek kon brengen, denk maar aan Return to Paradise. Met Domestic Disturbance, al lijkt het soms wat teveel op eerdere scores, bevestigt Mark Mancina nogmaals zijn veelzijdigheid als componist.
De score voor deze film, van actiecomponist Marc Mancina is werkelijk een klein meesterwerkje geworden. De soundtrack opent (Domestic Disturbance) met een voortreffelijk suspense en beklemmend thema, piano en fluit solo, synthesizer, strijkers op de achtergrond. Dit thema lijkt wel geïnspireerd op Basic Instinct, en ook wat op The Russia House, beide scores van Jerry Goldsmith.
De score vervolgt met een rustige idyllische setting (Guys Sailing), maar met een diepere ondergrond in de muziek. De volgende tracks zijn een afwisseling tussen deze twee polen, en telkens komt het thema ingezet bij het begin weer terug, en evolueert verder, een manier van scoren die ik steeds weer apprecieer, omdat dit de muziek is waar je je het beste in kunt leven. Echte actie ontbreekt niet, en opnieuw krijgt de muziek een sterke uitwerking, met veel wendingen en variatie en regelmatig terugkomen van het suspense thema.
Marc Mancina had al eerder bewezen dat hij naast adrenaline scores ook echte epische muziek kon brengen, denk maar aan Return to Paradise. Met Domestic Disturbance, al lijkt het soms wat teveel op eerdere scores, bevestigt Mark Mancina nogmaals zijn veelzijdigheid als componist.
Andere soundtrack releases van Domestic Disturbance (2001):
