Heist

Dit is de tweede recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: The Intern
Volgende: Trolls World Tour

De Amerikaanse thriller Heist uit 2001 is geregisseerd door David Mamet, die vooral erg bekend is als toneel- en scenarioschrijver. Maar ook als regisseur heeft hij de nodige titels op zijn naam. Deze film is een van zijn meer succesvolle producties en kreeg redelijk positieve recensies van de critici. Het bioscooppubliek liep niet echt warm voor de film, maar de videoverhuur maakte dat meer dan goed.
Het verhaal draait om Joe Moore (Gene Hackman), die de leider is van een groep inbrekers. Tijdens een inbraak bij een juwelier blijkt er nog een werknemer aanwezig, en Joe doet z'n masker af om hem af te leiden. Dat wordt echter door een bewakingscamera geregistreerd en ook de werknemer weet hoe hij eruit ziet. Daarop besluit hij met pensioen te gaan. Zijn heler (Danny DeVito) is het daar niet mee eens, omdat hij al veel kosten gemaakt heeft voor een volgende inbraak. Daarmee dwingt hij Joe om nog een laatste kraak te zetten bij een goudtransport. De heler scheept hem op met een nogal opdringerige hulp, die alles in gevaar brengt...

De muziek bij deze thriller is van Theodore Shapiro, die een wat jazzy themamelodie voor de film componeerde. Die melodie wordt veelal door een trompet of trombone gespeeld op een wat dreigende underscore van orkestrale klanken. Daarbij speelt de stevige percussie vaak een behoorlijke rol, wat de muziek een meer intense sfeer geeft. De themamelodie komt al gelijk in de openingstrack duidelijk voor het voetlicht en is in veel tracks terug te horen.
De score is een typische thrillerscore, met veel dreigende tracks en tracks waarin de spanning flink wordt opgevoerd. Daarvoor heeft Shapiro zijn muziek een wat grimmige kleuring meegegeven, terwijl de melodieën juist vrij vlak blijven en in mineur staan.

Shapiro heeft de muziek een behoorlijk dreigende sfeer meegegeven, wat hij mede bereikt door allerlei aparte geluiden in de muziek op te nemen, maar ook door de jazzy kleuring van de arrangementen en de stevige percussie die in veel tracks aanwezig is. Daarbij speelt Shapiro voortdurend met het tempo van die percussie in de verschillende tracks. De vele roffelende paukenslagen hebben soms een tempo die een drummer in een rockband niet zou misstaan.
Typerend voor de muziek van deze score is dat Shapiro regelmatig het hoofdthema boven roffelende pauken uit laat komen. Soms bestaat de muziek echter bijna alleen maar uit die heftige paukenslagen, zoals in de titeltrack, halverwege het album.
Een ander opvallend instrument is de elektrische gitaar, die een speciale sound aan sommige tracks geeft. Ook wordt het thema regelmatig door die gitaar getokkeld.

Het album sluit af met een remix-versie van ruim zes minuten. Hierin komt het thema regelmatig voorbij, terwijl de paukenpercussie is vervangen door drumpercussie. Ook wordt de elektrische gitaar wat meer met riffs ingezet en zijn de elektronische klanken ook duidelijk aanwezig. Een aardige gimmick is dat er dialoog uit de film in voorkomt. Toch blijft ook deze remix wat aan de melodieloze en grimmige kant, waardoor het allemaal niet echt aanspreekt.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller Heist heeft Theodore Shapiro een voor de film intrigerende score afgeleverd. Het steeds terugkerende thema zorgt voor een grote herkenbaarheid, maar op een gegeven moment heb je het vaak genoeg gehoord. Deze wat jazzy themamelodie is wat saai, maar wel doeltreffend. De stevige percussie, die vooral op pauken wordt geroffeld is nadrukkelijk aanwezig en versterkt de grimmige kleuring van de muziek. Voor de film zal de muziek prima op z'n plek zijn, maar om los daarvan te beluisteren is hooguit wel aardig. De waardering als luisterscore komt dan ook niet hoger dan 63 uit 100 punten.