Transformers: Revenge of the Fallen
The Album
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Prime | 2:14 | |
| 2. | Einstein's Wrong | 3:35 | |
| 3. | Nest (Contains Instrumental Excerpt from ''New Divide'' Written & Performed by Linkin Park) | 2:08 | |
| 4. | The Shard | 2:42 | |
| 5. | The Fallen | 4:03 | |
| 6. | Infinite White | 3:58 | |
| 7. | Heed Our Warning | 4:26 | |
| 8. | The Fallen's Arrival | 3:47 | |
| 9. | Tomb of the Primes | 2:47 | |
| 10. | Forest Battle | 2:04 | |
| 11. | Precious Cargo | 1:38 | |
| 12. | Matrix of Leadership | 3:50 | |
| 13. | I Claim Your Sun | 3:06 | |
| 14. | I Rise, You Fall | 3:35 | |
| 43:52 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Na het enorme succes van de spectaculaire film Transformers, moest er bijna wel een vervolg komen. En ook dit vervolg werd, net als de eerste keer geregisseerd door actie- en spektakelregisseur Michael Bay. Bij Bay gaat het minder om diepgang, maar meer om het simpelweg vertellen van een verhaal(tje) op een manier die velen naar de bioscoop trekt (denk aan Pearl Harbor, Armageddon, Bad Boys). En dat die vaak eenvoudige verhalen goed en spektaculair in beeld worden gebracht, op vaak bijna revolutionaire manier, maakt Bay tot een van de grotere regisseurs, wat de critici er ook van vinden.
Ook Transformers was zo'n revolutionaire film, en Transformers: Revenge of the Fallen doet er nog een schepje bovenop. Het verhaal kreeg iets meer diepgang (...) en ook de muziek van Steve Jablonsky ging daarin mee.
De score van de eerste Transformers was ook al van Jablonsky en je kon toen goed horen dat hij uit de stal van Remote Control kwam. Veel muziek klonk alsof Zimmer zelf achter de synthesizer had gezeten. Die score was ook nog eens een prima beluisterbare score met een groot aantal prachtige tracks (bij mij is dat de Extended edition).
De score voor deze opvolger is aanzienlijk dramatischer van toon en wint daarmee aan kwaliteit. De score heeft een aantal zeer fraaie tracks, waarbij met name de beide openingstracks aanspreken. Maar ook gedragen tracks als Infinite White en Heed our Warning mogen er zijn. In Infinite White is het vooral de prachtige vrouwenstem die de track op een hoog niveau brengt en bij Heed our Warning is dat het koor, dat op een min of meer monotone manier een heftige dramatiek toevoegt, die je in andere Remote Control scores ook wel tegenkomt.
De score weet ook te boeien door de melodieuze underscore en het mooie Transformers-thema, dat ook nu weer een paar keer terugkomt - maar wel minder vaak dan in deel 1. De percussie speelt een grote rol in veel tracks en geeft daarmee een extra stukje bombasme aan de score. Spanning wordt door Jablonsky versterkt door op de melodie en instrumentatie te sturen en gelukkig niet door het gebruik van dissonanten en schelle blazers of ijle strijkers.
Tomb of the Primes is een mooie gevarieerde track, die begint met een gedragen dramatiek, vervolgens bombastisch uitpakt met percussie en in de laatste minuut overgaat op het mooie en stoere Transformers-thema.
Maar niet alle tracks zijn even fraai. Zo zijn Nest en The Shard nogal ruige tracks met de nodige hard-rock invloeden en die niet erg prettig klinken. Ook Forest Battle is nogal donkergekleurd met diepe mannenstemmen die weinig melodieus en nogal dramatisch klinken op zware percussie. Alleen aan het einde van de track komt weer het thema naar voren. The Fallen is een wat mysterieus klinkende track op een trage beat met een Arabisch klinkende stem erdoorheen. De matige melodie maakt de track nogal zeurderig.
De voorlaatste track I Claim Your Sun brengt weer op een wat gedempte manier eventjes het hoofdthema, waarna een spanningsverhogende elektronische geproduceerde melodie dit nogal zwaar aangezet overneemt, compleet met mannenkoor. Maar het klinkt niet geweldig. Dit in tegenstelling tot de laatste track, die weer het fraaie thema in volle glorie laat horen, op heftige zware percussie en met o.a. een vrouwenstem in de lead. Halverwege neemt een hoorn de thema-melodie over en loopt de track uit op een schitterende manier, compleet met volle koren en percussie.
Kortom, Steve Jablonsky zet met Transformers: Revenge of the Fallen een goede score neer, met een groot aantal prachtige tracks. De paar mindere halen de waardering wel iets naar beneden, maar het blijft een mooie 8 waard.
Ook Transformers was zo'n revolutionaire film, en Transformers: Revenge of the Fallen doet er nog een schepje bovenop. Het verhaal kreeg iets meer diepgang (...) en ook de muziek van Steve Jablonsky ging daarin mee.
De score van de eerste Transformers was ook al van Jablonsky en je kon toen goed horen dat hij uit de stal van Remote Control kwam. Veel muziek klonk alsof Zimmer zelf achter de synthesizer had gezeten. Die score was ook nog eens een prima beluisterbare score met een groot aantal prachtige tracks (bij mij is dat de Extended edition).
De score voor deze opvolger is aanzienlijk dramatischer van toon en wint daarmee aan kwaliteit. De score heeft een aantal zeer fraaie tracks, waarbij met name de beide openingstracks aanspreken. Maar ook gedragen tracks als Infinite White en Heed our Warning mogen er zijn. In Infinite White is het vooral de prachtige vrouwenstem die de track op een hoog niveau brengt en bij Heed our Warning is dat het koor, dat op een min of meer monotone manier een heftige dramatiek toevoegt, die je in andere Remote Control scores ook wel tegenkomt.
De score weet ook te boeien door de melodieuze underscore en het mooie Transformers-thema, dat ook nu weer een paar keer terugkomt - maar wel minder vaak dan in deel 1. De percussie speelt een grote rol in veel tracks en geeft daarmee een extra stukje bombasme aan de score. Spanning wordt door Jablonsky versterkt door op de melodie en instrumentatie te sturen en gelukkig niet door het gebruik van dissonanten en schelle blazers of ijle strijkers.
Tomb of the Primes is een mooie gevarieerde track, die begint met een gedragen dramatiek, vervolgens bombastisch uitpakt met percussie en in de laatste minuut overgaat op het mooie en stoere Transformers-thema.
Maar niet alle tracks zijn even fraai. Zo zijn Nest en The Shard nogal ruige tracks met de nodige hard-rock invloeden en die niet erg prettig klinken. Ook Forest Battle is nogal donkergekleurd met diepe mannenstemmen die weinig melodieus en nogal dramatisch klinken op zware percussie. Alleen aan het einde van de track komt weer het thema naar voren. The Fallen is een wat mysterieus klinkende track op een trage beat met een Arabisch klinkende stem erdoorheen. De matige melodie maakt de track nogal zeurderig.
De voorlaatste track I Claim Your Sun brengt weer op een wat gedempte manier eventjes het hoofdthema, waarna een spanningsverhogende elektronische geproduceerde melodie dit nogal zwaar aangezet overneemt, compleet met mannenkoor. Maar het klinkt niet geweldig. Dit in tegenstelling tot de laatste track, die weer het fraaie thema in volle glorie laat horen, op heftige zware percussie en met o.a. een vrouwenstem in de lead. Halverwege neemt een hoorn de thema-melodie over en loopt de track uit op een schitterende manier, compleet met volle koren en percussie.
Kortom, Steve Jablonsky zet met Transformers: Revenge of the Fallen een goede score neer, met een groot aantal prachtige tracks. De paar mindere halen de waardering wel iets naar beneden, maar het blijft een mooie 8 waard.
Het was niet meer dan logisch dat Transformers, alweer uit 2007, een vervolg kreeg. Mannen met jeugdsentiment, vrijgevochten vrouwen met legerbroeken en jongeren trokken zich niets aan van de matige recensies, en gingen massaal naar de bioscoop. Bier (of cola), nacho’s en popcorn, alle voedingsmiddelen die er te halen zijn in de bioscopen werden in grote getalen genuttigd bij deze film. En zo hoort het bij films als Transformers. Gewoon zitten, kijken hoe lopende auto’s, tanks, helikopters en zelfs radio’s elkaar en half Amerika zonder genade met de grond gelijk maken. Maar wat Transformers voor mij, buiten het bovengenoemde, interessant maakte was de muziek. Steve Jablonsky imiteerde weliswaar hier en daar wat collega’s, maar muziek schrijven kan de man zeker.
Ook op deze score is dat wederom te horen. Ook hier zult u enkele stukken horen die verdacht veel lijken op bijvoorbeeld het recente Angels and Demons (Einstein’s Wrong lijkt zelfs een verbeterde versie van Zimmer’s muziek van het vervolg van The DaVinci Code), maar echt storen doet het niet. Want voor de rest is het smullen met deze score, waarin Jablonsky alle remmen los gooit, en er ook nog een sterk staaltje muziek mee maakt, dat spannend is, onstuimig, ruig maar soms ook emotioneel. The Shard, de vierde track op het veel te korte album, is een voorbeeld van onvervalste herrie. Keihard slagspel, elektrische gitaren, synthesizers, en heel af en toe een beknelde strijkers, de fans zullen ervan houden.
Maar naast deze elementen, die iedereen verwacht, verrast Jablonsky ook, door een vocaliste te laten horen die niet onderdoet voor Lisa Gerrard in Gladiator. Haar klagelijke stem gaat op de meest positieve zin door merg en been. Ze is nog een paar keer te horen op de uitgave, maar nooit zo effectief als in Infinite White. Voor de liefhebbers van het imposant verzonnen hoofdthema valt er iets minder te beleven, Jablonsky strooide er in de wilde weg mee in de eerste film, maar hier is het een stuk minder te horen. Wel is er een geweldig vlotte versie van te horen in I Claim Your Sun en wordt het prachtig uitgevoerd in I Rise You Fall.
De score van Transformers: Revenge of the Fallen is absoluut niet de beste score in dit jaar, zal geen prijzen winnen nog bij iedere zelfrespecterende liefhebber van filmmuziek in de smaak vallen. Toch zullen velen ook moeten erkennen dat het een enorme vooruitgang is op het vorige deel, en er enkele zeer geslaagde stukken in zitten, die het de moeite en het geld meer dan waard zijn deze score te kopen. Vooral voor fans is deze soundtrack een genot voor het oor, en voor de ietwat kritischere liefhebbers een bewijs dat Jablonsky wel degelijk een prima score kan afleveren.
Ook op deze score is dat wederom te horen. Ook hier zult u enkele stukken horen die verdacht veel lijken op bijvoorbeeld het recente Angels and Demons (Einstein’s Wrong lijkt zelfs een verbeterde versie van Zimmer’s muziek van het vervolg van The DaVinci Code), maar echt storen doet het niet. Want voor de rest is het smullen met deze score, waarin Jablonsky alle remmen los gooit, en er ook nog een sterk staaltje muziek mee maakt, dat spannend is, onstuimig, ruig maar soms ook emotioneel. The Shard, de vierde track op het veel te korte album, is een voorbeeld van onvervalste herrie. Keihard slagspel, elektrische gitaren, synthesizers, en heel af en toe een beknelde strijkers, de fans zullen ervan houden.
Maar naast deze elementen, die iedereen verwacht, verrast Jablonsky ook, door een vocaliste te laten horen die niet onderdoet voor Lisa Gerrard in Gladiator. Haar klagelijke stem gaat op de meest positieve zin door merg en been. Ze is nog een paar keer te horen op de uitgave, maar nooit zo effectief als in Infinite White. Voor de liefhebbers van het imposant verzonnen hoofdthema valt er iets minder te beleven, Jablonsky strooide er in de wilde weg mee in de eerste film, maar hier is het een stuk minder te horen. Wel is er een geweldig vlotte versie van te horen in I Claim Your Sun en wordt het prachtig uitgevoerd in I Rise You Fall.
De score van Transformers: Revenge of the Fallen is absoluut niet de beste score in dit jaar, zal geen prijzen winnen nog bij iedere zelfrespecterende liefhebber van filmmuziek in de smaak vallen. Toch zullen velen ook moeten erkennen dat het een enorme vooruitgang is op het vorige deel, en er enkele zeer geslaagde stukken in zitten, die het de moeite en het geld meer dan waard zijn deze score te kopen. Vooral voor fans is deze soundtrack een genot voor het oor, en voor de ietwat kritischere liefhebbers een bewijs dat Jablonsky wel degelijk een prima score kan afleveren.
Ik kan me herinneren dat ik de eerste soundtrack van Transformers maar matig vond. Het ergerde me dat het vrijwel constant hetzelfde was, buiten die ene fenomenale track "Arrival To Earth" wat nu op vrijwel elke zender wordt grijsgedraaid willen ze een nieuw topprogramma aankondigen. Ook de déjà vu's naar Zimmer ergerde me, maar dat is een gegeven dat we erbij moeten zullen nemen.
Ik kan me herinneren dat ik me ergerde aan de commercials van de eerste film. Hoewel die toch beter bleek dan gedacht. Dus, aangezien het zo'n kassucces was krijgen we natuurlijk, amper één à twee jaar later het vervolg. Wederom Michael Bay, wederom Shia Lebeouf (die ik eigenlijk niet zo speciaal vind) en world's most sexiest woman (of toch toen Transformers 1 uitkwam) Megan Fox.
En natuurlijk wederom Steve Jablonsky. Ik kan me herinneren dat ik hem toen een Zimmer in het klein vond, wat natuurlijk logisch was. Nu weer, met zulk een topfilm in het verschiet, boordevol actie, kunnen we niets anders verwachten dan van meer van hetzelfde.
Deze keer heeft Jablonsky het er veel beter vanaf gebracht. De muziek is gevarieerder, vaart heel de tijd dezelfde koers qua sfeer, en is minder matig, minder onkundig dan de eerste. Bij de eerste kregen de good guys een goed thema mee, het "Arrival To Earth Thema" en de slechteriken hadden lawaaierig, ongestructureerde muziek meegekregen. Dat is nu helemaal van de baan.
Op deze cd kreeg ik - best wel verrassend - weinig déjà vu's naar eerder werk. Alleen - Zoals in de vorige recensie werd aangehaald - hebben we hier een thema dat wel wat wegheeft van "Angels & Demons" van Zimmer: alleen - zoals werd aangehaald - is dit een stuk beter dan de laatste Zimmertelg. Deze score speelt natuurlijk perfect in op het heroïsche karakter van de film, het "Arrival To Earth Thema" klinkt meer en beter doorheen de score. Echt vernieuwend is het natuurlijk niet. Dat is een gegeven waar we in de toekomst wel meer rekening mee zullen moeten houden, want hoe meer scores, hoe meer kans op hetzelfde grijsgedraaide plaatje.
Deze keer ligt de kracht van de muziek er ook meer in dat je al meer beelden kunt voorstellen. Je fantasie wordt meer en beter geprikkeld dan deel 1.
Deze score is kortom aan te raden om eens een uur te ontspannen tijdens de examenperiode. Gewoon opzetten, luisteren, en gedaan. Voor meer dient deze score in feite dan ook niet.
Ik kan me herinneren dat ik me ergerde aan de commercials van de eerste film. Hoewel die toch beter bleek dan gedacht. Dus, aangezien het zo'n kassucces was krijgen we natuurlijk, amper één à twee jaar later het vervolg. Wederom Michael Bay, wederom Shia Lebeouf (die ik eigenlijk niet zo speciaal vind) en world's most sexiest woman (of toch toen Transformers 1 uitkwam) Megan Fox.
En natuurlijk wederom Steve Jablonsky. Ik kan me herinneren dat ik hem toen een Zimmer in het klein vond, wat natuurlijk logisch was. Nu weer, met zulk een topfilm in het verschiet, boordevol actie, kunnen we niets anders verwachten dan van meer van hetzelfde.
Deze keer heeft Jablonsky het er veel beter vanaf gebracht. De muziek is gevarieerder, vaart heel de tijd dezelfde koers qua sfeer, en is minder matig, minder onkundig dan de eerste. Bij de eerste kregen de good guys een goed thema mee, het "Arrival To Earth Thema" en de slechteriken hadden lawaaierig, ongestructureerde muziek meegekregen. Dat is nu helemaal van de baan.
Op deze cd kreeg ik - best wel verrassend - weinig déjà vu's naar eerder werk. Alleen - Zoals in de vorige recensie werd aangehaald - hebben we hier een thema dat wel wat wegheeft van "Angels & Demons" van Zimmer: alleen - zoals werd aangehaald - is dit een stuk beter dan de laatste Zimmertelg. Deze score speelt natuurlijk perfect in op het heroïsche karakter van de film, het "Arrival To Earth Thema" klinkt meer en beter doorheen de score. Echt vernieuwend is het natuurlijk niet. Dat is een gegeven waar we in de toekomst wel meer rekening mee zullen moeten houden, want hoe meer scores, hoe meer kans op hetzelfde grijsgedraaide plaatje.
Deze keer ligt de kracht van de muziek er ook meer in dat je al meer beelden kunt voorstellen. Je fantasie wordt meer en beter geprikkeld dan deel 1.
Deze score is kortom aan te raden om eens een uur te ontspannen tijdens de examenperiode. Gewoon opzetten, luisteren, en gedaan. Voor meer dient deze score in feite dan ook niet.