Star Trek


Colosseum (4005939696627)
Varèse Sarabande (030206696622)
Film | Releasedatum: 05/05/2009 | Film release: 2009 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Star Trek1:03
2.Nailin' the Kelvin2:09
3.Labor of Love2:51
4.Hella Bar Talk1:55
5.Enterprising Young Men2:39
6.Nero Sighted3:23
7.Nice To Meld You3:13
8.Run and Shoot Offense2:04
9.Does It Still McFly?2:03
10.Nero Death Experience5:38
11.Nero Fiddles, Narada Burns2:34
12.Back From Black0:59
13.That New Car Smell4:46
14.To Boldly Go0:26
15.End Credits9:11
 44:54
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Star Trek - 10/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Wie had gedacht dat de legendarische film-en-televisieserie Star Trek nog een leven beschonken kon zijn in deze nog jonge eeuw? Een mediafranchise met vijf televisieseries (Voyager, Deep Space Nine, The Next Generation, Star Trek en het geflopte Enterprise), 11 speelfims, een animatieserie en jaarlijks honderden conventies. Maar het werd rustig op het Star Trek front. Toch zagen er nog genoeg mensen brood in. En gelukkig maar. J.J. Abram is in Hollywood een wonderboy. Alias en Lost zijn niet de minste series, en Cloverfield is een van de meest vernieuwende en geliefde rampenfilms sinds een lange tijd. En dan Mission Impossible: III, een ijzersterk vervolg op een van de slechtste sequels in de moderne cinema. Zijn vaste componist is Micheal Giacchino, die in zijn eigen vak net als Abrams, in zeer snelle tijd niet alleen kwalitatief goed werk aflevert, maar ook de lat bij ieder aangenomen project hoger legt en iedere keer er weer goed mee wegkomt.

Ze maken het zichzelf niet makkelijk met deze reboot van Star Trek. Abrams moest een dood gewaande serie reanimeren, en Giacchino moest in de voetstappen treden van twee gigantische namen, Jerry Goldsmith en James Horner. Het resultaat is, voor iedere bioscoopbezoeker, Trekkie of niet, niet alleen een thrill-ride, maar zowel verhaaltechnisch als puur technisch verbluffend. Niet te vergeten de uitstekende acteerprestaties van niet alleen de uiterst droge en sarcastische Chris Pine, die hiermee zijn ''tieneridool'' imago voor eeuwig van zich af gooit, maar ook Karl Urban en Zachary Quinto, die als Spock niet onderdoet voor zijn voorganger, en zelfs veteraan Leonard Nimoy, die niet alleen te horen is in de film. De film zit vol met state-of-the-art effecten, heeft humor en houdt toch, niet alleen dankzij enkele goed geplaatste referenties aan de oudere films en de televisieseries, het oude Star Trek gevoel bij de fans erin. Maar dan in een nieuw aangenaam jasje. Giacchino draagt hier zeker aan bij.

Micheal Giacchino’s Star Trek is een versmelting tussen muzikale pracht en praal en precisiewerk. Dat is in iedere track te horen. Liefhebbers van het oude Star Trek thema kunnen gerust ademhalen. Hier en daar komt het ineens tevoorschijn, opnieuw uitgevoerd waardoor het weer een paar decennia meekan. Maar waar we natuurlijk het meest nieuwsgierig naar zijn is het nieuwe Trek-thema. Dat, dames en heren, is magnifiek. Giacchino houdt het simpel, en juist daardoor is het zo'n geslaagd thema. Het komt vele malen terug op de score in verschillende variaties.
Nailin’ the Kelvin is de tweede track, en we worden meten getrakteerd op een lading frisse actiemuziek. De blazers werken in een snel tempo, en de strijkers dienen slechts als leidraad, een middel om de spanning op te voeren. Deze en de percussie zijn nooit ver weg, maar toch blijven het de blazers die de leiding nemen en soms een hint geven naar het hoofdthema. Een track do zo uit Williams’ arsenaal had kunnen komen
In Labor of Love wordt de synthesizer uit de kast gehaald, en de strijkers klinken weelderig en brengen het liefdesthema (dat naar mijn mening te weinig terugkeert in deze score) op een grootste en prachtige wijze tot leven. Als Giacchino spanning wil opbouwen, doet hij dat goed. Dat hoorden we al in Speed Racer en Mission Impossible : III. Hoewel hij er bij deze klus wat minder ruimte voor krijgt, doet hij dat waar hij dat geschikt acht goed. Een tweede actiemotief is te horen in Enterprising Young Man. Het is een door percussie/strijkers gebracht actiemotief dat in lagen oploopt. Totdat je dan voor het eerst in de score het nieuwe Star Trek thema hoort,gebracht door een volledig orkest. Een overdonderende ervaring, en in de film valt naast de spectaculaire beelden inderdaad ook de muziek op. Na een ietwat kalmer stuk in de track horen we dan weer het actiemotief, dat flirt met het hoofdthema, en vervolgens laat Giacchino de track bombastisch met drums en trombones eindigen.

Nero Sighted staat dan weer voor de wat meer kwaadaardigere kant van de score. Nero, de kwaadaardige Romulaan die de schoft in de film uithangt heeft een eigen thema gekregen. Militair slagwerk, paniek zaaiende violen, oerharde drums, en vooral heel veel bij elkaar geraapte percussie er tussen in. Ook de synthesizer doet zijn werk.
Dat de actiestukken niet alleen geleid worden door blazers bewijst Nice to Meld You, dat voornamelijk wordt beheerst door intrigerend en strak uitgevoerd strijkerspel. Hetzelfde motief waarin de strijkers de spanning tot het uiterste voeren word continu herhaald, maar met afwisseling van hoogte. De blazers blijven niet ver maar hebben slecht een ondersteunende rol, wat resulteert in een krachtige, ietwat zenuwachtige track. Het begin van Run and shoot Offence is ook zo, maar kabbelt zo voort, waardoor de interesse als snel wegkabbelt. Does it Still McFly ? begint ietwat dramatisch, maar gaat daarna wat kalmer verder, en weet niet echt te blijven hangen, in tegenstelling tot de daarop volgende track, Nero Death Experience. Nero Death Experience is de zes minuten durende finale. Langzaam komt alles bij elkaar, en zwelt het koor aan. Ze brengen het Star-Trek meerdere malen op magnifieke wijze tot leven. Niet sinds X-Men: The Last Stand bracht koor ons zoveel kippenvel, waren tijdens zo’n pronkstuk alle secties van het orkest zo goed op elkaar ingespeeld.

Nero Fiddles, Narada Burns brengt nog vrij kalm het hoofdthema, maar al gauw gaan we gewoon verder waar Nero Death Experience is gebleven. Ditmaal treed het koor echter iets meer op de achtergrond, en worden de blazers naar voren geschoven als leidende groep. Die traditie wordt voortgezet in Back from Black. Maar in That New Car Smell wordt het roer volledig omgegooid. Want nu komt er enige tragiek en kalmte aan te pas. Klaaglijke muziek wordt langzaam vervormd tot een rustgevend strijkerspel, waarin de sfeer wat milder wordt, en er eindelijk wat rust komt na e vorige actietracks. Richting het einde klinken er echte ‘’Star Trek’’ blazers, in combinatie met militaire drums, die samen tot een prachtig eind komen.

En als verrassing, en kroon op het werk, krijgen de echte Star trek liefhebbers nog een lekkernij voorgeschoteld in To Boldly Go en de prachtige End Credits. Giacchino heeft de stijgende lijn in zijn werk gewoon voortgezet, en zet met Star Trek een zinderende, enerverende score neer die minstens net zo veel indruk achterlaat als de film. Het is fris gecomponeerd, leuk om naar te luisteren, en prachtig uitgevoerd. Hoewel de nadruk toch wel ligt bij de blazerpartijen, stoort dat geen moment. Star Trek is trouw aan eerdere werken van Horner en Goldsmith, en voegt tegelijkertijd meer toe aan het muzikaal toch al rijke universum. En de actiemuziek zit ingenieus in elkaar, wat een heerlijke extra is. De film en de muziek die erin te horen is hebben hun belangrijkste doel bereikt: Science Fiction rebooten. Giacchino heeft met deze score, muziek voor Science Ficton eigenhandig nieuw leven ingeblazen, door het oude te behouden, maar opnieuw uit te voeren, en in een nieuw jasje te steken. Eindelijk weer eens een score met lef, een score die risico's durft te nemen. Net als de film zelf zindert diens muziek onvermoeid door, en ontstaat er een groot spektakelstuk met als voornaamste doel simpelweg vermaken. Maar het doet meer dan dat. Naarmate de climax nadert, voel je dat ook echt. En als dit hoogtepunt nou ook nog eens je stoutste dromen overtreft heb je een geweldige luisterbeurt achter de rug. Het is de beste Sci-Fi score sinds jaren, en misschien wel de beste score van dit jaar.

Star Trek - 09/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
De nieuwe Strak Trek film zorgde voor veel rumoer in de filmwereld. Wat zou regisseur J.J. Abrams er nou van maken, en wie zou dus die muziek gaan componeren. Voor de filmmuziek fans was het allang duidelijk want wij wilde natuurlijk gewoon een goeie componist zien. En toen kwam Giacchino aan het licht. Een pracht keuze dacht ik bij mezelf. Ze hebben al eerder samengewerkt met elkaar en dat pakte erg goed uit. En dus was het maar hopen dat het dit keer ook goed zou uitpakken. Want nu kun je wel zeggen dat een goeie componist voor een film altijd geslaagd is maar vergeet niet dat zelfs de grootste componist een flop kunnen hebben. Gelukkig blijft de flop voor Michael Giacchino nog even uit want deze score wat voor mij alleen maar genieten. Leuke thema’s en vooral die End Credits blijven nog lang in mijn hoofd zitten…

Goldsmith en Horner zijn grote namen in de filmmuziek wereld, hoe kan hij deze nou overtreffen? Natuurlijk hoeft Giacchino zich daar niet op te richten, hij moet zijn eigen stijl creëren en niet te veel leunen op de bekende melodieën die Goldsmith ooit heeft geschreven. Maar het was nog maar de vraag of Giacchino zijn eigen stijl hieraan zou toevoegen. Toen ik de score voor het eerst hoorde was ik totaal verbluft. Er zitten zeker een aantal fantastische tracks bij voor de liefhebber. De echte Giacchino komt weer naar boven…en met de echte Giacchino bedoel ik gewoon een groot orkest, veel actie en gaan! En dat liet hij ons ook horen in dit spectaculaire album van Star Trek. In de loop van de score hoor je veel actie muziek maar ook rustige muziek, het aparte aan deze film vind ik dat hij erg goed is en dat had ik niet verwacht, en ook de muziek is een stuk beter dan ik had verwacht. Lekker veel Giacchino actie en geen Zimmer imitatie. En natuurlijk dat nieuwe hoofdthema wat je in sommige tracks echt mooi en rustig langs hoort komen. Bijvoorbeeld in “That car smell new”, rustig nummer met dat hoofdthema gevormd door prachtige instrumenten. Giacchino is een geweldig componist en dat laat hij ons hier maar weer horen. Het begin van de score is ook al erg goed, lekker druk en met een knal sluit hij dat af.

We wisten al lang dat Giacchino goed is in het maken van actiemuziek maar nu weet hij met Star Trek met iets nieuws te komen. Een verfrissende score met nieuwe thema’s en dat doet me in sommige opzichten toch denken aan John Williams. Nou vond ik The Incredibles een vreselijke score die veel mensen juist wel goed vinden. Afgrijselijk! Toen begon ik met het luisteren naar Lost, en toen was ik weer verkocht door de stijl van Giacchino die een stuk beter leek te worden. En in 2007 hadden we de zomerklapper Ratatouille waar Giacchino maar ruimte kreeg voor 3 weken filmmuziek (zo’n korte tijd om dat allemaal te verzinnen). En toen kwam hij ook al met een verbluffende score aan. Hoelang hij hierover heeft gedaan weet ik niet maar het lijkt wel alsof hij als nieuw is herboren. Van een vreselijke en afgrijselijke Incredibles naar zo’n pracht score. Vooral de actietracks hebben altijd wel wat bij Giacchino, er zit altijd wel zo’n leuk thema doorheen wat dan spannend word uitgevoerd. Spanning kweken is iets wat ook niet elke componist kan, maar Giacchino liet ons zien dat hij dat wel kan. Ik kan het dan ook niet herkennen dat The Incredibles een aantal goeie dingen over zich had. Maar Ratatouille was natuurlijk 10 keer beter. Met Star Trek mag je eigenlijk geen vergelijkingen maken naar andere scores. Star Trek is eigenlijk een lange serie films waarbij muziek altijd belangrijk is geweest. Het is de 2e Star Wars om het zo maar eens te formuleren en dan is toch moeilijk als componist! Ik weet zeker dat Giacchino wel eens gedacht heeft aan namen zoals Horner, Goldsmith of John Williams maar hij bewijst zich zelf wel degelijk door geen van allen na te doen. Geen muziek klonen of iets dergelijk. Nee, een complete eigen stijl vol met nieuw werk van Giacchino en dan nog die geweldige End Credits.

Want dan pas kan Giacchino helemaal los gaan.
Even geen rust meer maar veel actie, lekker kabaal (in een goeie manier) en al die mooie strijkers. Het nummer begint met een harde klap, en dan gaat het orkest los. Veel slagwerk is er ook te vinden. Je hoort het hoofdthema van de film die ik erg mooi vind uitgevoerd. Nou is die heel erg mooi uitgevoerd in de rustige manier maar ik vind hem in de End Credits toch wel het mooiste eruit komen. Je voelt de Star Trek sfeer met al die strijkers en die actie die allemaal even voorbij komen in de End Credits. Ik heb de film helaas niet gezien maar ik weet zeker dat als ik er nog heen ga…dat ik gewoon lekker blijf zitten in de bioscoop en ga genieten van de Giacchino sfeer. Rond de 0:20 seconde hoor je de heerlijke actiethema weer van Giacchino die je overigens vaker in de score hoort…En dan komen rond 0:26 die prachtige strijkers weer langs. Het nummer vordert verder maar zorgt niet alleen maar voor kippenvel. Zo rond de 2:05 seconde bouwt deze spanning en sensatie langzaam af…gaat het over naar een wat oosters tintje. Je hoort de mooie rustige muziek, even ben je van de wereld en stap je dus in die Star Trek wereld. Maar dan opeens komt het orkest weer tot leven en hoor je zo rond de 2:58 de strijkers langzaam het mooie thema van de film spelen. Het koor komt er ook nog even bij en dan gaat Giacchino weer langzaam over naar dat actiethema (rond de 3:32 minuten). En dan hoor je het actiethema in een soort heldenthema. Daarom vind ik 3:47 minuten ook echt de mooiste secondes van deze eindtrack.

Eigenlijk heb ik niet veel kritiek op deze score.
Het bevat alles wat een filmmuziekliefhebber zou willen. Het bevat actie, rust en de echte Star Trek sfeer die ondanks al die oude thema’s echt leuk is. Maar niet te vroeg je armen laten zakken. Want Giacchino heeft voor de echte luisteraar nog een verassing. De laatste 20 seconde van de score (aan het einde van de End Credits) worden gevuld met het oude Star Trek deuntje. Het koor op de achtergrond en de blazers die het deuntje spelen. En dan gevolgd door dat actiethema weer en dan boem! is het afgelopen. Een prachtige afsluiter van een geweldige score. Een 10 geven vind ik net weer iets te veel van het goede…maar deze score is echt een dikke voldoende waard. Daarom een welverdiende 9 voor deze spetterende en o zo goeie score van Michael Giacchino. En hopelijk krijgen we nog meer van hem te horen de komende jaren want vanaf nu ben ik zeker een Giacchino fan. Opvolger van Williams…nee. Maar hij weet wel altijd zijn eigen stijl te creëren, met veel druk omgaan is voor hem ook niet moeilijk. Giacchino laat met Star Trek zien dat hij tot de beste componisten van Hollywood behoord, petje af!
Star Trek - 08/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Star Trek, lekkere 2009-versie

Na de grote hoeveelheid films en afleveringen van Star Trek, werd het tijd om de succesvolle sci-fi formule in een nieuw jasje te steken. Regisseur en producent J.J. Abrams - verantwoordelijk voor series als Lost en Alias en de film Mission: Impossible III - keert op een ongelooflijke manier terug met zijn 130 minuten durende ruimteavontuur. Ditmaal wel even een tikkeltje anders dan fans gewend zijn. De prent begint met een van de meest adembenemende (en duurste) ruimtegevechten ooit verschenen op het witte doek, bevat een goede jonge cast en ziet er continu gelikt uit. De bijrol van acteur Leonard Nimoy – die in praktisch alle Star Trek films te zien was als Spock – is een aangename verrassing.
Wat misschien wel nog verrassender is, zijn de onnavolgbare plotwendingen, de grote hoeveelheid actie en de terugkeer van Scotty (“Beem me up!”) Het verhaal is te volgen voor die-hards, maar ook voor bioscoopbezoekers met minder Star Trek ervaring. De reïncarnatie van de jonge Spock, machtig gespeeld door Zachary Quinto (Sylar uit de hitserie Heroes), slaat de spijker op zijn kop. Al deze elementen zorgen voor een weergaloze filmervaring.
Neem trouwens een zonnebril mee naar de bioscoop, want de prent bevat maarliefst 120 zogeheten ‘lightflares’. Oftewel: zeer felle lichtflitsen die door de makers in het beeld zijn geplaatst om een futuristisch gevoel te geven.

In het productieteam van Lost, Alias en andere series heeft altijd de componist Michael Giacchino gezeten. Hij zorgde voor een flink aantal bijzondere soundtracks, met natuurlijk de onmogelijke missie nog in het achterhoofd. Zijn carrière lijkt met iedere productie op ‘warpsnelheid’ te accelereren. Ook nu lijkt Giacchino hoge ogen te gooien.
Net als sciencefiction films zoals Star Wars, gebruikt Star Trek al decennia lang een vast thema. Giacchino is zo vrij geweest dit thema eens flink door elkaar te husselen en om te toveren tot een herkenbare 2009-versie. Kenners zullen gaan zoeken naar herkenbaarheden van Jerry Goldsmith, die de muziek van Star Trek al eens eerder nieuw leven inblies. Op deze soundtrack maakt Giacchino gebruik van eerder opgezette thematiek. Zo heeft het boevenpak Nero (een waanzinnige rol van superster Eric Bana) een duistere en zware melodielijn meegekregen, die wel iets weg heeft van het Borg-thema, wat in Star Trek Insurrection te horen was. Opvallend is dat maarliefst drie tracks op het album de naam van de slechterik dragen.

De soundtrack trapt traditioneel af met het alom geprezen hoofdthema van Star Trek. Groots, episch en veel zwaar koper. Dat laatste is overigens een onderdeel wat veel terug zal komen in de muziek, wat helaas vaak genoeg de luistertoegankelijkheid de nek omdraait. Desalniettemin bouwt Giacchino zijn muziek op naar verscheidene sublieme muzikale hoogtepunten. Bijna te veel om op te noemen. Nero Death Experience blijkt een van de beste nummers van het schijfje te zijn, mede dankzij de snelheid waarmee de componist schakelt tussen actiemuziek en ietwat emotionelere stukken.

Nailin’ the Kelvin is een ontzettend drukke actietrack, gekenmerkt door een orkest wat met ontzettend veel kracht speelt. De muziek blaast uit je speakers en omringt je. Dat is trouwens een aspect waar Giacchino geroemd om is, zijn muziek klinkt altijd vol power en zwakt nooit af. Het orkest raakt nergens de kluts kwijt en verzandt nooit in te moeilijke melodielijnen. Wat wel vreemd is, is dat we slechts 45 minuten muziek krijgen voorgeschoteld. En hoe goed de muziek ook moge zijn, de speelduur is ditmaal een der puntjes van kritiek. Nummers zijn namelijk vaak te kort om echt uit te blinken. Op de eindgeneriek na, wat werkelijkwaar alles bevat waar een filmmuziekliefhebber op zit te wachten, doet de rest van de tracks kortaf aan. Het andere punt is dat je vaak genoeg gedeeltes uit de composities van Lost hoort. De snelle spanningsopbouw met violen die dikwijls te horen zijn in de immens populaire serie, komt met enige regelmaat terug in Star Trek. Niet iets om je aan te storen, maar kenners zullen het foefje direct doorhebben. Toch jammer, want met Mission: Impossible III kon Michael Giacchino prima zonder kopietjes uit eigen werk.

Naar de conclusie van deze lang verwachte soundtrack is waarschijnlijk wel te raden. Michael Giacchino flikt het namelijk weer om een prima soundtrack neer te zetten bij een film die nog lang zal bijblijven. Niet zulke originele en verfrissende klanken als Ratatouille en Mission: Impossible III, maar zeerzeker een genot om naar te luisteren en een waardevolle aanvulling op de collectie. Qua stijl trouwens totaal niet te vergelijken met eerdere Star Trek muziek van James Horner of Jerry Goldsmith. Vergeet ook vooral niet om de film te gaan bekijken in de plaatselijke cinema en laat je verrassen door de verbluffende special effects, de scherpe acteerprestaties en de heerlijke meeslepende muziek van een componist die steeds maar meer populariteit lijkt te vergaren.
Star Trek - 09/10 - Recensie van Jason FLZ, ingevoerd op (Engels)
With the constant collaboration between film director J.J. Abrams it was almost painfully obvious that Giacchino would be top choice to score the new Star Trek film. The original series had been blessed with numerous talented composers (Jerry Goldsmith and James Horner to name a few) and had a massive musical history. Fortunately, Giacchino was going to re-invent the series in more ways than one. First was the exclusion of the familiar main theme, which upset many fans. Second was all of the new musical identities that were about to become part of the film.

Main Titles: Opening the score is the main title theme which is a sample of Giacchino's main theme for the film.

"Nailin the Kelvin" introduces the Romulan theme which segues into a march version of the main theme.

Labor of Love: Jumping from the action driven material in the previous track is a more emotional concept which builds dramatically and slowly dies out. A brief love theme is also introduced.

Hella Bar Talk: Michael Giacchino's main theme identity slowly and gradually builds and becomes interspersed with drum taps filling the background.

Enterprising Young Men: Easily on of the best tracks on the album, "Enterprising Young Men" opens with the intense build up and explodes into a dramatic rendition of the main theme. Elements of later action material are hinted at here, as a preview of what's to come.

Nero Sighted: Giacchino once more introduces his Romulan theme as he increases the intensity of the track. The Romulan theme is played at two different speeds, fast to build intensity and slower to create a brooding melody. Also featured are subtle sounds that play during the quiet portions of the track.

Nice To Meld You: One of the darker tracks, the various themes are reprised to a slower and darker melody.

Run and Shoot Offense: Giacchino pumps up the action as he builds up on a dramatic theme which itself is unique to the track. A solo woman's voice is also heard halfway into the track.

Does It Still McFly: Similar to the previous track, the action and dramatic material are represented here until bringing back the main theme as a finisher.

Nero Death Experience: A full chorus expands into intense action material and blasts through the track.

Nero Fiddles; The Narada Burns: In a way, this track is a reprise of "Enterprising Young Men". The main theme, the Romulan theme, and all of the darker action material clashes here in a final melody before suddenly stopping.

Back From Black: Mostly this track is a dramatic reprise of the main theme, with the love theme being hinted here.

That New Car Smell: The love theme is played in it's entirety with a solo woman's vocals before expanding into the main theme and a variation of "Enterprising Young Men".

To Boldy Go: This track is a brief sample of Alexander Courage's original theme.

End Credits: The longest track in the album, "End Credits" reprises Courage's theme while expanding on Giacchino's themes throughout it.

While Giacchino's score isn't flawless (Alexander Courage's themes were unnecessary to use) it definitely shows that Giacchino can handle sci-fi material very well and doesn't need to resort to copying from other composers. Unfortunately, the scorre received a backlash from many fans who weren't happy with the outcome of the score, and were hoping for something closer towards the original themes from the old movies and the t.v. show. Fortunately Giacchino's score almost tops the originals.

9/10 stars
Star Trek - 10/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
JJ Abrams lijkt tegenwoordig wel een Midas: alles wat hij aanraakt veranderd in goud. Cloverfield, Lost, Alias, Mission Impossible III: dit waren toch vrij grote successen. Het gebeurt zelden of nooit dat deze films slechte recensies te verwerken krijgen. Maar nu Lost toch wel véél te lang duurt begint dat langzaamaan te veranderen. En kijk! Daar raakt JJ Abrams Star Trek aan, en plots wordt het terug een versie die swingt, die geweldig is, die entertainend is. Ik ben nooit echt een fan geweest van Star Trek (geef mij maar Star Wars) maar de beelden die al zijn vrijgegeven van Star Trek beloven veel: sterke acteerprestaties, geweldige special effects.

Sinds Mission Impossible III kent JJ Abrams de geweldig muzikale hand van Michael Giacchino. Hij schreef voor Cloverfield een fenomenaal griezelig thema, kon van Mission Impossible III een waar luisterstuk maken en met MoH Frontline had hij zich al bewezen wat hij in zijn mars had. Het lijkt wel of Michael Giacchino kan geen kwaad doen: al wat hij schrijft ligt lekker in het gehoor. De actiemuziek is nooit een rommeltje, en de emotionele muziek raakt je tenminste. Dus, wat maakt hij van Star Trek. Wordt het eenzelfde album als de film? Fris en sterk?

Ja, het is een geweldig album geworden. Best een verademing om nog eens naar zo'n fris album te luisteren. Grootse thema's, sterke muzikaliteit. Heerlijk. Maar vergeet niet: dit is best een typische blockbuster score. Dit album ligt echter in de lijn van één van de beste soundtrack franchises ooit gemaakt: Star Wars. Dit album staat op gelijke voet met de Star Wars muziek.
Dat horen we vooral in Enterprising Young Men: hier horen we een sterk thema, dat vooral werkt op het gemoed, waar je kippenvel van krijgt. Het begint onrustig, jachtige strijkers, blazers vallen in, en plots barst het uit: groots, episch, zoals het een blockbuster past. Giacchino weet wat werkt in film, en ook blijkbaar op cd. Weer een staaltje van sterke actiemuziek is de track die hierop volgt, Nero Sighted. Zoals ik eerder zei, het is geen rommelte, Giacchino behoudt het overzicht en weet toch weer een soort van spanningsgevoel op te wekken. Nog een voorbeeld: Nero Death Experience is een ijzersterke track, die begint met angstwekkend dissonante tonen, om dan plots weer een harmonieus spannend geheel te vormen. Als het koor dan rond een minuutje mee invalt, dan krijgt deze track een meerwaarde. Ik moest vrij snel terugdenken aan Star Wars, want daar wordt het koor op een zelfde manier gebruikt. Dit is een geweldige actietrack, het beste dat erop staat. Tot je dan de End Credits hoort, die beginnen in Boldly To Go, maar dan verder borduren in een suite van 9 minuten. Je hoort hier het weer geweldige thema van Enterprising Young Men terugkomen. Wederom een heerlijke suite, zoals die van Cloverfield.

Michael Giacchino en JJ Abrams zijn twee handen op één buik: alletwee weten ze wat werkt, weten ze wat opbrengt, wat het publiek goed vindt. Giacchino vooral bewijst hier dat hij een perfecte opvolger is van John Williams, hij kan met zo goed als symfonische muziek even goede thema's maken. Hij haalt altijd het onderste uit de kan van het orkest, en dat horen we elke keer opnieuw. Dit album is een topper in het rijtje van Michael Giacchino, een blockbuster score van formaat, met eindelijk nog eens echte muziek.
Star Trek - 08/10 - Recensie van Marc Chauvin, ingevoerd op (Frans)
Il était peu aisé de succéder à la légendaire partition de Jerry Goldsmith sur le premier Star Trek, ainsi qu’a James Horner sur les deux suivants. Cependant, quand on connaît le talent du jeune compositeur Michael Giacchino ( qui s’était déjà illustré brillement sur M:I 3, (la aussi une réadaptation de J.J Abrahams)) on n’avait peu de crainte à avoir. Avait on raison ? Et bien oui, ce nouveau « Star Trek » version Giacchino, sans pour autant égaler le génie de la partition de Goldsmith n’a pas à rougir des précédentes œuvres musicales.

« Star Trek » introduit donc l’album avec un nouveau thème à la fois héroïque et solennelle avec une trompette en solo accompagnée par la suite par des voix discrètes. Une ouverture qui s’annonce très bien et traduit parfaitement le style héroïque et fédérateur qui s’impose.
Le compositeur utilisera le nouveau thème du film en le déclinant selon les péripéties et en faisant notamment une belle reprise dans « Enterprising youg men »
Pour la suite le compositeur utilise copieusement l’orchestre avec moults renfort de cuivres et de cordes stridentes pour des passages d’actions redoutablement maîtrisé. On pense dans les passages d’actions à John Williams
Giacchino encore une fois prend son orchestre dans son ensemble et utilise tous les instruments avec ces rythmes percussifs cher au compositeur.
Pour la partie musicale concernant les vulcains et Néro, le méchant du film, pas spécialement de thème comme aurait pu le faire John Williams avec « The emperor’s March » mais un motif de 5 notes illustrant la menace .

C’est aussi l’émotion qui surgit, dans le très beau et émouvant « Labor of love » ou Giacchino prouve une fois de plus ses qualités de mélomane. Il l’avait déjà prouvé avec Mission:Impossible 3 dans « Reparation », la aussi, très beau love thème. C’est donc une pièce à la fois lumineuse et gracieuse exprimant la le fruit de l’amour, le miracle de la naissance. Sans doute le meilleur morceau de l’album, mais ce n’est que mon avis !

Le « End Credits » , long morceau de 9 minutes inclut le fameux thème original de la série(et comment ne pas l’inclure ?) composé par Alexander Courage et Gene Roddenberry et laisse place aux principaux thèmes composé par Michael Giacchino.

Au final, ce Star Trek version Giacchino est une belle réussite et montre tout le talent et l’inventivité de ce jeune compositeur. C’est une partition inspirée et qui renouvelle habilement les codes musicaux liées à l’univers Star Trek !
On pourra regretter seulement un album un peu court (45 minutes, ce n’est pas énorme mais bon, c’est mieux que rien !).
Il suffit maintenant juste de fermer les yeux et de se laisser plonger dans cet immense univers guidé par la partition sans faille de Michael Giacchino en attendant une éventuelle version intégrale du score !
Star Trek - 09/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De film Star Trek draagt als ondertitel 'The future begins', een zin die de film kernachtig samenvat. De film is een zogenaamde Prequel. Het verhaal speelt zich daarmee af nog voorafgaand aan de vroegere televisieserie uit de zeventiger jaren en legt uit hoe het allemaal zover heeft kunnen komen dat Kirk, Spock en al die anderen samen op het ruimteschip Enterprise verbleven en al die avonturen konden beleven. In mijn eerdere recensie van The Rise Of The Planet Of The Apes noem ik nog een aantal Prequels in filmseries.
Het verhaal begint bij een aanval van een ertsruimteschip op de US Kelvin, die geleid wordt door George Kirk. Vervolgens gaat het helemaal mis en terwijl James Kirk geboren wordt, komt vader George om bij de aanvaring van beide ruimteschepen, waarbij de US Kelvin verloren gaat. De film volgt de jonge James Kirk en na een sprongetje in de tijd wordt de jonge Kirk opgeleid tot kapitein, waarna hij samen met zijn Crew het ruimteschip Enterprise bemand als het op de planeet Vulcan helemaal misgaat...

Voor de score werd Michael Giacchino gevraagd, die er een enerverende score van gemaakt heeft. Voor een aktiefilm als deze zou je spannende en aktiegerichte muziek verwachten en die muziek zit ook zeker wel in de score verwerkt, zoals in de tracks Nailin' the Kelvin, Nero Sighted of Nice to meld you. Maar verreweg het grootste deel van de score is vooral prachtige orkestrale muziek van vaak bombastische proporties, compleet met koren. De melodieën zijn fraai uitgewerkt en de instrumentatie en arrangementen zijn weergaloos en geven een klankbeeld dat perfect overkomt.
Een aparte en erg fraaie track is That new car Smell, waarin Giacchino een heel afwijkende instrumentatie gebruikt, met een oosters klinkend snaarinstrument in de lead. De melodie en de harmonieën bezorgen je kippenvel. Ook als het orkest de melodie overneemt blijft dat hangen. Pas richting het eind van de track neemt dat gevoel wat af.
De End Credit geven een fraaie vol orkestrale samenvatting van de mooie thema's uit de score. Ook het hoofdthema van de film en de tv-serie komen voorbij. Een heerlijke lekker lang durende track als fraaie afsluiter.

Kortom, Michael Giacchino geeft hier een zeer fraai visitekaartje af voor een kaskraker van formaat, hoewel de film het in ons land wat minder heeft gedaan. Als je van melodieuze, harmonische en vol orkestrale muziek houdt, is deze score zeker een aanrader.
Star Trek - 07/10 - Recensie van Wilco de Jong, ingevoerd op (Nederlands)
Wanneer we Michael Giacchino's Star Trek los beschouwen van de Star Trek series, de Star Trek films en de Star Trek muziek, dan kunnen we deze omschrijven als een solide, groots en orkestraal werk. Het hoofdthema, dat helaas geen eigen Main Title Theme heeft gekregen op dit album, ademt nobelheid en houdt de soundtrack bij elkaar. Het thema voor Nero zorgt voor de vervaarlijk bombastische momenten van onheil en gevaar. De actienummers zijn enigszins in dezelfde stijl geschreven als die uit Mission: Impossible III, zeker met het oog op de energieke percussie, en krijgen van Giacchino hun tijd om goed uitgespeeld en opgebouwd te worden.

Wanneer we Michael Giacchino's Star Trek beschouwen mèt in ons achterhoofd de voorgaande franchise en muziek voor Star Trek, dan moet er toch opgemerkt worden dat deze soundtrack iets mist. Ik zou het willen omschrijven als een gebrek aan relativering. Giacchino's muziek mist het optimistische gevoel voor avontuur, de exotische orkestraties en vooral de afwisseling in thematiek en emotie. De muziek wil vrijwel continu te hoogdravend en te serieus zijn. Een probleem dat lijkt te worden gestuwd door de huidige filmwereld. Niets mag meer stripachtig en gestileerd zijn, dat is ouderwets. Het moet allemaal serieus, dramatisch, en zo realistisch mogelijk.
Naast dit vermoeiende realisme lijkt Michael Giacchino muzikaal nog niet zo ver als Goldsmith ten tijde van Star Trek - The Motion Picture of als Horner ten tijde van Star Trek II - The Wrath of Khan. Om het ongenuanceerd te verwoorden: Giacchino's Star Trek thema heeft het niveau van een Goldsmith of Horner subthema. Het is goed en solide, maar te weinig-omvattend om in zijn eentje een soundtrack steengoed te maken.

Al met al is Star Trek gewoon een goede orkestrale score met een nobel hoofdthema en krachtige percussie- en koperpartituren.
In "To Boldly Go," de uitstekende "End Credits" en aan het einde van "Nero Death Experience" (luister maar eens goed) verweeft Michael Giacchino op ingenieuze en virtuoso manier het eerste Star Trek thema van Alexander Courage en Gene Roddenberry. Een exercitie die zeer zeker het vermelden waard is!
Star Trek - 09/10 - Recensie van Matt Fischer, ingevoerd op (Engels)
I'm not going to bother giving a full out review for this soundtrack, because I agree with the previous reviewer about the merits of this score.

What I am here to do is totally disagree with the comment that the Alexander Courage themes were un-necessary to use.

Imagine for a second, that when Casino Royale came out, they decided to not use the bond theme at all....

The point is,

James Bond has the james bond theme.

Star Wars has the Imperial march and the title theme.

Picard and his crew had the Motion Picture March.

Batman (to this day in fans eyes) has Danny Elfman's themes.

Robocop had Basil Poledouri's theme (check out the negative reception to Robocop 2 and 98 percent of the time, the negative commentary will include the fact that the music was different.)

Alexander Courages theme has been related to every Trek movie and show. Even in the series that don't deal with Kirk or Picard, composers still weave it into the msuical tapestry. Saying that they 'weren't necessary to use' is ridiculous. Continuity (even if in a reboot) must be carefully supervised.

Now the fact that Michael Giacchino didn't use the theme until the very end is acceptable, because it's an origin story of sorts......but to keep it out all together? Preposterous!
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)

Andere soundtrack releases van Star Trek (2009):

Star Trek (2010)
スター・トレック (2009)
Star Trek (2019)
Star Trek (2019)
Star Trek (2020)

Soundtracks uit de collectie: Star Trek

Star Trek II: The Wrath of Khan (2009)
Star Trek: The Astral Symphony (1991)
Star Trek VI: The Undiscovered Country (1991)
Best of Star Trek, The (1996)
Star Trek (2009)
Star Trek (1986)
Star Trek: A Journey through the Galaxies (1990)
Star Trek: Volume Three (1991)
World of Star Trek, The (1995)
Star Trek III: The Search for Spock (1992)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer