Last of the Dogmen

De Amerikaanse avonturenfilm Last of the Dogmen is een modern soort Western. Het is de enige film die scenarioschrijver Tab Murphy geregisseerd heeft. De film is opgenomen in de woeste natuur van Canada.
Het verhaal speelt zich af in het noorden van Amerika en gaat over de premiejager Lewis Gates (Tom Berenger), die samen met zijn hond Zip jaagt op ontsnapte gevangenen. In een onherbergzaam gebied lijken echter mensen van de aardbodem te verdwijnen en Gates vindt daar een indianenpijl, die hij laat onderzoeken. Hem wordt verteld dat het een namaakpijl is van de Cheyenne hondenmannen. Gates gelooft echter dat de pijl geen namaak is en probeert erachter te komen of die hondenmannen nog bestaan en werkelijk de nazaten zijn van een groep indianen die rond 1860 ontsnapt zijn aan een massaslachting. Samen met de vrouw die de pijl onderzocht heeft en die ook de taal van de Cheyenne spreekt gaat hij op zoek in de wouden van Noord-Amerika. Dan worden ze overvallen door de Indianen die ze zoeken...

De muziek is gecomponeerd door David Arnold, die toen nog aan het begin van z'n carriere stond. Het succes van Stargate was nog vers en Independence Day moest nog komen. Tussen die beide grote successen in schreef Arnold de muziek voor Last of the Dogmen. En wat voor muziek!
De film is een soort western, die zich afspeelt in de moderne tijd rond 1990. Dat maakt het verhaal wat ongeloofwaardig, maar de muziek maakt veel goed. Arnold heeft zich allicht voorgenomen dat de film een positieve emotionele drive moest krijgen en hij heeft daarvoor een echt geweldig thema geschreven, die niet onderdoet voor de beste thema's van John Barry, met dezelfde meeslepende melodieën en orkestraties. Ook hoor je in deze score de mooiste elementen terug van zowel Stargate als Independence Day, die toen nog gemaakt moest worden. Deze drie scores uit 1994, '95 en '96 hebben allemaal die lyrische vioolpartijen in een vol orkestrale setting, die opgebouwd worden tot bijna bombastische proporties.

Last of the Dogmen is van de drie films de minst succesvolle gebleken en daarmee is deze score van Arnold relatief onbekend gebleven. Dat doet absoluut geen recht aan deze prachtige score, die iedereen die van melodieuze orkestrale muziek houdt beluisterd zou moeten hebben.

De score heeft een heerlijk, bijna romantisch klinkend melodieus hoofdthema en dat thema komt in de score regelmatig terug in de diverse tracks. Soms is dat de volle themamelodie, maar evenzo vaak heeft Arnold de hoofdmelodie wat meer bedekt gebruikt in de tracks, vooral waar het wat spannender wordt en meer actie te horen is.
Die spannende en actietracks zijn veel steviger georkestreerd en zijn minder meeslepend en lyrisch, ondanks dat het hoofdthema er doorheen te horen is. Toch houdt Arnold de muziek vooral aan de harmonische kant, wat goed uitpakt voor de beluisterbaarheid. Maar toch liggen deze spannender tracks wat minder gemakkelijk in het gehoor dan die waarin het hoofdthema voluit wordt neergezet. Met name die tracks kleuren de score erg positief in. Maar ook een steviger en spannender track als 'The Wilderness' hoort zonder meer bij de beste tracks van deze prachtige score.

Het is zonder meer jammer dat Arnold in latere jaren het veel meer over de elektronische boeg heeft gegooid. Dat zal allicht niet altijd z'n eigen keuze zijn, want productiemaatschappijen en regisseur hebben het uiteindelijk voor het zeggen, maar feit blijft dat Arnold niet zo vaak meer op het orkestrale niveau komt van zijn vroege scores. Dat is toch wel jammer, zoals hij ook in deze score weer laat horen.

Kortom, met Last of the Dogmen heeft David Arnold in z'n vroege scoringsdagen een geweldige score neergezet. Met een lyrisch en romantisch getint hoofdthema weet hij de luisteraar om de vinger te winden. De spannende en actietracks zijn nog steeds goed beluisterbaar, omdat Arnold nauwelijks is gaan shoppen bij chaotische of dissonante klanken. De muziek blijft vrijwel overal harmonisch. Toch zijn de aanwezige actietracks minder aangenaam, maar wel erg goed gecomponeerd en doen ze nauwelijk onder voor zijn grootse score voor Independence Day van het volgende jaar. Toch drijft de score een beetje op het fantastische hoofdthema, dat soms wat dromerig of soms meer bombastisch wordt gebracht. De waardering voor de score is dan ook een mooie 91 uit 100 punten.