Balto

Steven Spielberg's animatiestudio Ambimation bracht als laatste film Balto uit, voordat de studio in 1997 gesloten werd. De film werd niet het verwachte grote succes, vooral omdat in datzelfde jaar ook het vernieuwende Toy Story uitkwam.
De film Balto is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en wint daardoor sterk aan dramatische kracht. Dat waargebeurde aspect wordt versterkt doordat de film in het heden begint zoals ook Titanic begon, met een vrouw die vertelt wat er in 1925 in Alaska gebeurd is. Vervolgens ontrolt het verhaal als een lange flash-back en schakelt de film over van 'gewone' filmbeelden naar animatie.
In het dorp waar de bastaard sledehond Balto woont breekt difterie uit en vanwege het slechte weer kan er geen medicatie naar het dorp komen. Er wordt besloten om dit met honden te gaan halen en er wordt een wedstrijd gehouden wie dit mag gaan halen, die door Balto wordt gewonnen, maar de arrogante rashond Steele zorgt voor diskwalificatie. Steele en zijn groep sledehonden gaan dan op weg, maar raken op de terugtocht echter in moeilijkheden. Dan komen Balto en z'n vrienden in actie...

De score van James Horner heeft zeker bijgedragen aan het redelijke succes van de film. Horner vierde rond 1995 grote successen met scores voor films als Apollo 13, Braveheart en Legends of the Fall. Ook in de animatiewereld had Horner toen al flink aan de weg getimmerd en daarbij ook fraaie scores afgeleverd voor onder andere An American Tale, The Land before Time, Fievel goes West, Once upon a Forrest en We're Back! A Dinosaur's story. En dan in 1995 ook nog Balto.
Kennelijk zat Horner in de flow van z'n andere 1995-films, want ook voor Balto componeerde hij een vergelijkbare score, met dezelfde kleuring en dezelfde opgewektheid als in z'n andere animatiefilms. Kortom, hij heeft weer goed naar zichzelf geluisterd. En daar is op zich niets mis mee, want daarmee is Balto weer een typisch Horner-score geworden. En hoewel die standaard kleuring die Horner veel van z'n scores meegeeft je kan gaan tegenstaan omdat je graag iets origineels hoort, valt dat bij Balto best wel mee en valt de score prima in de smaak bij de gemiddelde muziekliefhebber.
De score voor Balto doet zeker wel sterk denken aan veel andere Horner-scores, maar de melodieën zijn toch anders en de motieven klinken toch afwijkend. Desondanks weet je direkt dat je naar een Horner-score luistert en heb je veel klanken al eerder gehoord in vergelijkbare combinaties. Maar toch stoort het nergens en is Balto een erg fraaie score geworden.

De score is volledig orkestraal en wordt gespeeld door het London Symphony Orchestra. De score kent een paar fraaie thema-melodieën die regelmatig terugkomen en erg prettig wegluisteren, omdat Horner die melodieën vaak op erg mooie harmonische klanken zet. Vooral het hoofdthema heeft een heerlijke, wat heroïsche kleur over zich en komt soms met prachtige orkestrale uitbarstingen voorbij.
Gedurende de hele score weet Horner een soort opgewektheid in de muziek te leggen die het beluisteren tot een erg prettige ervaring maakt. Zelfs bij spannende of dramatische gebeurtenissen in de film blijft de muziek prima te consumeren, zonder al teveel dissonanten of atonale stukken. Ook spannende (schrik)effecten gaat Horner netjes uit de weg, waardoor de score een groot symfonisch genoegen is.

Natuurlijk bevat de score ook muziek die wat chaotischer klinkt en bij de spannende scenes hoort. De eerste helft van 'Grizzly Bear' is daar een voorbeeld van.
Die chaotische muziek pakt wat minder, maar zorgt tegelijkertijd wel voor de nodige variatie in kleuring. Daardoor is de score ook zeker niet saai. Ook bij dramatische scenes past Horner de klankkleur van de muziek hierop aan. Die kleur wordt dan wat donkerder en grommender, maar verliest nauwelijks aan melodie.
Het verhaal speelt zich af in koude winterse streken en Horner illustreert dat in de muziek door regelmatig gebruik te maken van zachte twinkelklanken van chimes en tamboerijnen, die daarmee bijna een frisse tegenklank geven bij de warme muziek van orkest en koor; het is alsof de twinkels de sneeuw is en de orkestklanken de glühwein...

Het album opent en sluit af met een song. Steve Winwood zingt een fraaie song, op basis van het thema van de score. Veel scores van Horner, met name die van z'n animatiefilms hebben zo'n themasong. Deze voor Balto is zeker niet de sterkste daarvan, maar toch zeker heel beluisterenswaardig. Met name de fraaie stem van Winwood doet de song goed. De koorzang, samen met Winwood sluiten daarmee het album fraai af.

Kortom, de score van James Horner voor Balto is een van z'n fraaiere scores geworden. Met veel mooie symfonische klanken en een paar fraaie themamelodieën ligt de score erg prettig in het gehoor. De orkestrale muziek, af en toe samen met koorklanken, is goed georkestreerd en zeer genietbaar. Niet alle tracks klinken even prettig, sommige zijn wat chaotisch, andere wat saai, maar verreweg de meeste tracks zijn erg fraai. Daarmee komt de waardering voor deze score op een mooie 87 uit 100 punten.