Sinds "Stille Waters" is elke nieuwe serie die op "Eén" verschijnt een topper ! Katarakt, het bedrijf in Haspengouw, was duidelijk gericht op het stimuleren van het toerisme, en nu krijgen we "De Smaak Van De Keyzer". Aangezien het landschap hier niet primeert over de verhaallijn, kunnen we inderdaad spreken van een "topper". Maar ik geef Tom H. gelijk als hij zegt dat hij hoopt dat het tempo de hoogte ingaat. De afleveringen nemen hun tijd om het verhaal te vertellen, en echt véél gebeuren zit er niet in. Maar ja, dat wachten we dan maar af zeker?
Maar wat genoemde series gemeenschappelijk hebben was uitmuntende muziek. Stille Waters was mystieker, gericht op spanning en mysterie, het was echt een uitzonderlijke muziek. Katarakt en De Smaak Van De Keyser zijn veel volkser.
Het thema Smaak dat wordt geïntroduceerd is een thema dat vaker terugkomt over de serie. Het is een kort muziekstukje, dat goed in het gehoor ligt. De tweede track is veel gemoedelijker, volkser, door die gitaar. Dat volkse blijft terugkomen over de soundtrack, en komt volledig tot uiting in Helena en Alfred. Gemoedelijk, rustig.
Mein Garmisch is een Deutschen Slachger die wederom dat volkse benadrukt, maar voor mijn part er echt uitgelaten mocht worden. Als je de eigen composities van Wim De Wilde hoort en dan tegenover deze smartlap ... Enfin, passons.
De score verloopt heel traag, maar in tegenstelling tot de serie zelf, vertelt de muziek meer dan de beelden. Maar hetgeen wat we nu horen is een greep uit de composities van Wim De Wilde.
Deze score is goed, maar verre van perfect. Soms langdradig, die smartlap mocht eruit, de operatrack brengt wel een meerwaarde. Maar het is niet overweldigend speciaal.
Toch, emotioneel is deze score top.
Het valt me op dat de Vlaamse Score tegenwoordig van een hoog niveau is. De score van Christmas in Paris, "de laatste film van een levende legende", is ook een geweldig emotionele score. Doe zo voort, Vlaanderen!