Dit is de derde recensie uit een tiendelige serie naar aanleiding van het overlijden van Angelo Badalamenti.
Vorige:
EvilEnkoVolgende:
CousinsDe Britse film
The Edge of Love is een romantisch drama dat geregisseerd is door John Maybury (Love is the Devil, The Jacket), die daarmee zijn derde speelfilm regisseerde. Daarvoor heeft hij zich vooral met muziekvideo's bezig gehouden. De film is losjes gebaseerd op het leven van de Walese dichter Dylan Thomas, waarvoor Sharman MacDonald, de moeder van hoofdrolspeelster Keira Knightley, het scenario schreef. De critici waren niet erg lovend over de film en ook in de bioscopen was het geen succes.
Het verhaal draait om dichter Dylan Thomas (Matthew Rhys), die getrouwd is met Caitlin (Sienna Miller). Wanneer hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in Londen is, ontmoet hij in een nachtclub zijn jeugdliefde Vera (Keira Knightley), die daar optreedt, en hun ontmoeting zet oude gevoelens weer in gang. Zelfs Caitlin raakt bevriend met Vera. Dan ontmoeten ze de militair William Killick (Cillian Murphy), en hij en Vera raken verliefd en trouwen al snel. Maar dan wordt William opgeroepen om tegen de Duitsers te vechten. Dan blijkt Vera zwanger en ze verhuist naar de kust van Wales om dichtbij Dylan en Caitlin te zijn...
De muziek bij deze film is van Angelo Badalamenti, die er een intrigerende score voor componeerde, waarbij hij verschillende muzikale stijlen gebruikt heeft. Hij is bekend als de componist van nogal traag voorkabbelende, vaak wat dromerige muziek, zoals hij die voor veel films van David Lynch componeerde.
Het album dat van de muziek bij de film is uitgebracht bevat niet alleen de nodige muziek van de score, maar voor een behoorlijk deel ook songs die in de film voorkomen. Een deel van die songs is door Badalamenti gecomponeerd en Keira Knightley neemt in een aantal song de zang voor haar rekening, en dat doet ze heel verdienstelijk. Al die songs hebben toch een wat gedateerde kleuring, wat logisch is, omdat de film zich in de veertiger jaren van de vorige eeuw afspeelt.
De song 'Careless Talk' is in twee uitvoeringen op het album opgenomen. Deze nogal jazzy song ligt best prettig in het gehoor. De eerste uitvoering wordt gezongen door Knightley en als elfde track wordt de tweede uitvoering gezongen door Patrick Wolf, in een nog wat jazzyer setting. Ook Badalamenti's song 'Careless Love' staat tweemaal op het album. De eerste versie wordt gezongen door Madeleine Peyroux, en is eveneens een nogal jazzy uitvoering. De voorlaatste track laat deze zelfde song horen in een versie door Siouxsie Sioux, die er een nogal zwoele en slepende uitvoering van gemaakt heeft. Beide songmelodieën vormen de hoofdthema's van de score, waarbij de melodieën aan beide vrouwen gekoppeld zijn. Overigens zijn de teksten van beide songs door regisseur Maybury geschreven.
Ook de 'Overture' is een korte song van Badalamenti, waarbij Knightley pas ruim na halverwege haar zang inzet. Dit is overigens een song met een prettige melodie, die ook in 'Underground Shelter' terugkomt, hoewel de muziek daar overspeeld wordt door allerlei geluiden en soundscape-achtige klanken.
Ook 'After the Bombing' is een nogal sombere scoretrack, waarin Knightley ruim voorbij de helft een songtekst zingt, terwijl er op de achtergrond geschreeuw hoorbaar is.
Dylan Thomas is een dichter en op dit album zijn twee tracks die gedeelten van gedichten van hem laten horen. Het album opent met zo'n track, waarin het eerste deel van het gedicht 'In my Craft or Sullen Art' op een mooie manier voorgedragen wordt op een fraaie underscore van Badalamenti. De combinatie van zo'n gedicht op zijn muziek blijkt erg goed te passen.
Dat horen we ook in de track 'A Stranger has Come', waarin op Badalmenti's wat ijle muziek een deel van het gedicht 'Love in the Asylum' wordt gereciteerd. Dat gedicht eindigt met het zinsdeel 'that set Fire to the Stars', waar Badalamenti de titel van de daarop volgende track vandaan heeft.
Die track 'Fire to the Stars' is op dit album het hoogtepunt van zijn score. Hij presenteert hier in zijn bekende dromerige stijl een prachtige melodie, die door strijkers wordt gespeeld. De muziek vloeit rustig voort met midden en lage strijkers, waarop naderhand een getokkelde gitaar gezet is. De prachtige volle harmonieën weten zonder meer de gevoelige snaar te raken, en het is dan ook mooi dat dit veruit de langste track van het album is.
De track 'Love Me' heeft een nogal sombere kleuring, waarbij de melodie op een saxofoon gespeeld wordt, terwijl de underscore soms tegen het dissonante aan hangt. Niet echt fraai.
Dat fraaie komt weer terug in 'Home Movies', waarin een erg prettig getokkelde gitaar een mooie melodie speelt op een lichte underscore.
'Under Fire' is weer vrij traag lopende muziek, maar nu in een nogal somber arrangement, waarin de hoge strijkers opvallen. Die somberheid horen we ook in 'Vera begs Dylan', waarin eveneens iets van dreiging doorklinkt. Ook hier zijn het vrijwel uitsluitend strijkers die de melodie spelen. Er is nauwelijks tegenmelodie, alle strijkers spelen vrijwel dezelfde melodie, waardoor het wat monotoon overkomt. Pas naar het einde weet Badalamenti de tegenmelodie beter uit te werken. In 'Vera's Theme' krijgen we de melodie van 'Careless Talk' te horen in een solo piano-uitvoering met een lichte jazzy touch, en zonder verdere begeleiding.
Dat thema voor Vera komt ook terug in 'Holding Rowatt', haar baby. Hier is die melodie echter weer op z'n Badalamenti's uitgewerkt. De rustig glijdende strijkers maken er een heel aardige track van, vooral wanneer de getokkelde gitaar weer naar de voorgrond komt, in prettige harmonieën met het orkest.
Het album sluit af met 'Caitlin's Theme', waarin haar vlotte thema uit 'Careless Love' nu op solo piano gespeeld wordt.
Behalve de muziek van Badalamenti zingt Knightley daarnaast nog de song 'Drifting and Dreaming', die al in de twintiger jaren van de vorige eeuw een bekende song was. En ook de song 'Maybe it's Because I Love You too Much' van Irving Berlin wordt door haar gezongen.
De song 'Hang Out The Stars In Indiana' is tot slot een nogal Jazzy song uit 1931, die hier gezongen wordt door de zanger Suggs, die eigenlijk Graham McPherson heet.
Kortom, met zijn muziek voor de film
The Edge of Love heeft Angelo Badalamenti een overwegend wat sombere score gecomponeerd. De muziek is orkestraal, maar heeft veelal een nogal jazzy kleuring. Op een behoorlijk aantal tracks van Badalamenti wordt gezongen, vaak door hoofdrolspeelster Keire Knightley, maar ook door anderen. Er zijn een paar tracks waarin een gedicht van Dylan Thomas wordt gereciteerd, wat overigens geen afbreuk doet aan de genietbaarheid. Ook zijn er een paar songs die niet van Badalamenti zijn, maar al bekend waren in de tijd waarin de film speelt. Een paar instrumentale tracks van Badalamenti maken dit album toch de moeite waard. Dat is zeker zo wanneer je van wat meer jazzy muziek houdt. Mij ligt dat niet zo, vandaar dat de waardering ophoudt bij 71 uit 100 punten.