Eagle Eye
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Eagle Eye | 4:36 | |
| 2. | Eagle Eye Main Title | 3:54 | |
| 3. | Final Manipulations | 4:26 | |
| 4. | Escape | 4:16 | |
| 5. | Honor | 2:58 | |
| 6. | Chutes | 2:43 | |
| 7. | Ladders | 3:41 | |
| 8. | Ariia | 4:57 | |
| 9. | Dead End Clues | 2:37 | |
| 10. | Loss Of A Twin | 1:53 | |
| 11. | Clutch Then Shift | 6:24 | |
| 12. | Picking Up The Trail | 2:46 | |
| 13. | The 36th Floor | 1:59 | |
| 14. | The Case | 3:10 | |
| 15. | Copyboy | 1:53 | |
| 16. | Special Delivery | 2:54 | |
| 17. | Hidden Message | 2:41 | |
| 18. | Further Instructions | 1:52 | |
| 19. | Injection | 2:06 | |
| 20. | Operation Guillotine | 6:20 | |
| 21. | Potus 111 | 6:33 | |
| 22. | Eagle Eye End Title | 2:30 | |
| 77:09 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
De film Eagle Eye is een thriller met een hoog adrenalinegehalte. Het verhaal gaat over een man wiens tweelingbroer om het leven komt, waarna hijzelf als het ware voor zijn broer wordt aangezien. Hij krijgt plotseling allerlei telefoontjes, er worden wapens bezorgd, hij krijgt ineens heel veel geld, maar hij krijgt ook de FBI achter hem aan. Hij ontmoet een vrouw die ook telefoontjes heeft gekregen en min of meer in hetzelfde schuitje zit. Samen proberen ze erachter te komen wat er aan de hand is en wie achter de dreiging zit...
Voor films met zo'n hoog adrenalinegehalte zijn er maar een paar geschikte componisten en Brian Tyler is daar zeker een van. Voor Eagle Eye maakte hij weer zo'n zware percussiegedreven score met een hoog aktiegehalte. De film lijkt wel wat op Enemy of the State of de Jason Bourne serie en ook de muziek doet dat, al deden Trevor Rabin en John Powell het met snelle percussie en doet Tyler het met zware percussie en wat minder snelheid. Maar het effect is hetzelfde.
De tracks rijgen dan ook bombasme aan overdaad en gebrek aan melodie. Daarmee doet Tyler de score de das om, want om van een dergelijke score te genieten is iets van een fraaie melodie toch echt noodzakelijk. En in de meeste tracks is die melodie slechts minimaal aanwezig.
Er zijn zeker wel een paar tracks die wat minder last hebben van die eentonigheid en ook zijn er een paar tracks die wat rustiger klanken brengen, maar die zijn in de minderheid.
Tyler laat wederom merken erg fraaie muziek te kunnen maken, maar op een of andere manier speelt hij het steeds weer klaar om de tracks om zeep te helpen met te veel standaard zware percussie. In Battle L.A. voorkwam hij dat door de heftige tracks steeds voldoende melodieus te houden. Maar Eagle Eye is van een paar jaren daarvoor en kan daar niet aan tippen. Zelfs The Expendables, ook zo'n percussiegedreven aktiescore, stijgt nog boven Eagle Eye uit, hoewel ze op zichzelf redelijk vergelijkbaar zijn. Vind je The Expendables geweldig, dan is de kans groot dat je Eagle Eye ook kunt waarderen.
De score kent een paar rustigere en melodieuzere tracks, die het wel goed doen. Vooral de laatste en afsluitende track is erg fraai, al is de melodie wat eenvoudig gearrangeerd op synthesizers. Maar die fraaiere tracks halen de score onvoldoende omhoog vanuit de dal van de melodiegebrekkige percussie.
Kortom, Brian Tyler heeft onvoldoende kans gezien om de score voor Eagle Eye naar een hoger niveau te tillen. Hij is teveel blijven hangen in zware pompende percussie, zonder daarbij iets van een mooie melodielijn neer te zetten. Dat gebrek breekt de score op en deze komt daardoor niet verder dan een zesje.
Voor films met zo'n hoog adrenalinegehalte zijn er maar een paar geschikte componisten en Brian Tyler is daar zeker een van. Voor Eagle Eye maakte hij weer zo'n zware percussiegedreven score met een hoog aktiegehalte. De film lijkt wel wat op Enemy of the State of de Jason Bourne serie en ook de muziek doet dat, al deden Trevor Rabin en John Powell het met snelle percussie en doet Tyler het met zware percussie en wat minder snelheid. Maar het effect is hetzelfde.
De tracks rijgen dan ook bombasme aan overdaad en gebrek aan melodie. Daarmee doet Tyler de score de das om, want om van een dergelijke score te genieten is iets van een fraaie melodie toch echt noodzakelijk. En in de meeste tracks is die melodie slechts minimaal aanwezig.
Er zijn zeker wel een paar tracks die wat minder last hebben van die eentonigheid en ook zijn er een paar tracks die wat rustiger klanken brengen, maar die zijn in de minderheid.
Tyler laat wederom merken erg fraaie muziek te kunnen maken, maar op een of andere manier speelt hij het steeds weer klaar om de tracks om zeep te helpen met te veel standaard zware percussie. In Battle L.A. voorkwam hij dat door de heftige tracks steeds voldoende melodieus te houden. Maar Eagle Eye is van een paar jaren daarvoor en kan daar niet aan tippen. Zelfs The Expendables, ook zo'n percussiegedreven aktiescore, stijgt nog boven Eagle Eye uit, hoewel ze op zichzelf redelijk vergelijkbaar zijn. Vind je The Expendables geweldig, dan is de kans groot dat je Eagle Eye ook kunt waarderen.
De score kent een paar rustigere en melodieuzere tracks, die het wel goed doen. Vooral de laatste en afsluitende track is erg fraai, al is de melodie wat eenvoudig gearrangeerd op synthesizers. Maar die fraaiere tracks halen de score onvoldoende omhoog vanuit de dal van de melodiegebrekkige percussie.
Kortom, Brian Tyler heeft onvoldoende kans gezien om de score voor Eagle Eye naar een hoger niveau te tillen. Hij is teveel blijven hangen in zware pompende percussie, zonder daarbij iets van een mooie melodielijn neer te zetten. Dat gebrek breekt de score op en deze komt daardoor niet verder dan een zesje.
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Trailer: