Kung Fu Panda


Dreamworks Records (0602517727885)
Film | Releasejaar: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Hero4:41
2.Let the Tournament Begin1:58
3.Dragon Warrior Is Among Us2:56
4.Tai Lung Escapes7:05
5.Peach Tree of Wisdom1:53
6.Accu-Flashback4:04
7.Impersonating Shifu2:17
8.Sacred Pool of Tears9:50
9.Training Po1:28
10.The Bridge3:22
11.Shifu Faces Tai Lung4:46
12.The Dragon Scroll2:31
13.Po vs. Tai Lung2:40
14.Dragon Warrior Rises3:22
15.Panda Po2:39
16.Oogway Ascends2:03
17.Kung Fu FightingCee-Lo & Jack Black2:30
 60:04
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Kung Fu Panda - 08/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
DreamWorks Animation Studios lanceerde enkele weken geleden haar zomeroffensief op de Belgische en Nederlandse bioscopen. Met “Kungfu Panda” probeert de animatie studio het succes van haar Shrek-saga te evenaren. Ditmaal werd duidelijk gekozen voor kwaliteit. Hoewel nog steeds volledig afgeleverd met de computer, bezit “Kungfu Panda” een erg knap art design. Ten eerste kozen regisseurs Stevenson en Osborne voor het contrast tussen rode en zwarte tinten om de film te laten baden in typische martial arts stijl en doet denken aan de stripverhalen uit de jaren ’50. Ten tweede werden alle karakters door één animator verzonnen. De Fransman Nicolas Marlet koos voor de vijf dierentekens die de basisvormen van kungfu voorstellen: de tijger, de slang, de roofsprinkhaan en de kraanvogel. Door de consistentie in character development passen de puzzelstukjes beter in elkaar. Ten slotte is er het verhaal, dat hoewel niet bijster origineel te noemen is, toch entertainend genoeg is om de bioscoopbezoekers een kleine twee uur zoet te houden. De onhandige pandabeer Po wordt tot zijn grote verbazing door de grote meester uitverkozen tot de Dragon Warrior die de vredesvallei moet beschermen tegen onheil, inclusief een kwaadaardig sneeuwluipaard, die Po en zijn vrienden al gauw rauw lust. Po’s vechttechnieken laten echter te wensen over en een doorgedreven snelcursus kungfu lijkt wel op zijn plaats, wat uiteraard leidt tot de nodige flaters en slapstick. Uiteindelijk blijft “Kungfu Panda” een voorspelbare film, geheel in de eigentijdse traditie van ultra cleane animatie en ongeïnspireerde verhalen. Het valt niet te ontkennen dat deze nieuwe Shrek-kloon echter ideaal voer om kinderen en volwassenen op een geestige en ontspannen manier doorheen de druilerige julidagen te helpen.

Om de zwart-witte held tot leven te brengen, werd gekozen voor een dynamisch duo die de muziek verzorgde; überleider van MediaVentures Hans Zimmer en animatiedeskundige John Powell. Beide mannen hebben reeds een lange lijst van composities voor animatiefilms op hun palmares. Zimmer blijft natuurlijk onmiskenbaar gelieerd met de schitterende muziek voor “The Lion King” en “The Prince of Egypt”, maar ook enkele miskleunen blijven aan zijn naam kleven. “Spirit, Stallion of the Cimarron” en “Madagaskar” zijn maar twee van de gedrochten die de componist afleverde. Powell kan dan weer teren op zijn succesvolle “Happy Feet”, “Shrek” (samen met Harry Gregson-Williams) en “Ice Age 2: The Meltdown”, hoewel ik persoonlijk geen al te grote fan ben van zijn muziek voor animatiefilms. Powell heeft immers de tendens om zijn scores te doorspekken met slapstick interludes of emoties zodanig te overdrijven dat de muziek amper luisterbaar is. Twee zwaargewichten zetten dus hun schouders onder “Kungfu Panda”. Het is misschien cliché, maar een vergelijking met Jerry Goldsmiths “Mulan” is onontbeerlijk gezien dezelfde geografische oorsprong van het verhaal en de gelijklopende etnische arrangementen. Waar Goldsmith kiest voor een strakke, Aziatische stijl van componeren, kiezen Powell en Zimmer voor een mix tussen moderne, orkestrale anarchie opgefleurd met enkele Oosterse toetsen. Er zijn enkele thema’s te onderscheiden. Beiden worden in de openingstrack geïntroduceerd. Ten eerste is er het Oosterse thema dat aan het begin van de openingstrack “Hero” te horen is en enkele reprise krijgt doorheen de soundtrack bijvoorbeeld in “Sacred Pool of Tears”. Ten tweede is er het heldenthema dat zo lijkt weggelopen uit een soundtrack van Elmer Bernstein of Ennio Morricone, wat op zich best jammer is. Doorwinterde scorefans zullen wel meer gelijkenissen ontdekken tussen “Kungfu Panda” en andere soundtracks. Zo zitten er motiefjes doorheen de composities verwerkt van onder andere de eerste Shrek-film, maar ook Goldsmiths “Mulan” en Zimmers eigen “The Last Samurai” krijgen petieterige intermezzo’s doorheen de score. Zelfs “Letters from Imo Jima” van Clint Eastwood toont gelijkenissen met het thema. Echt bizar! De arrangementen blijven spaarzaam in hun Oosterse toetsen. Een erhu en wat etnische fluiten en percussie werden soms wat onhandig door de melodieën gemixt. De London Voices krijgen enkele minuten om te schitteren, maar het merendeel van de orkestraties blijven trouw aan een symfonisch orkest. Opmerkelijk zijn de goed geïntegreerde synthesizers die nooit de bovenhand krijgen en adequaat werden gemixt samen met het orkest. Een grote pluim op de hoed van Alan Meyerson!

De muziek zelf dan. Wanneer Powell aan het woord komt, slaat het album vaak over naar orkestrale anarchie die je tenen doen krommen. “Kungfu Panda” is vooral een drukke score geworden die nauwelijks enige ademruimte laat. Michael Giacchino’s muziek voor “The Incredibles” en “Ratatouille” hebben hetzelfde probleem. Heel wat mensen lopen hoog op met Giacchino maar als animatiefan ben ik niet echt gewonnen voor de mans werk. Meer nog, de scores blijven meestal ver weg van mijn cd-speler. Vooral de consistentie en het gebruik van weinig boeiende thematiek stuit me vooral tegen de borst. Ook “Kungfu Panda” durft in bepaalde tracks even verzanden in oninteressante underscore die weinig of niets om het lijf heeft. Gelukkig gebruiken Zimmer en Powell wel herkenbare thema’s die hoewel niet echt hoogdravend of fascinerend zijn, wel voor enkele mooie momenten zorgen. Een actietrack als “The Bridge” lijkt zo weggelopen uit de Zimmer stal. “Impersonating Shifu” en “Shifu Faces Tai Lung” hebben tevens de herkenbare Zimmer touch, maar deze keer stoort het niet. De klassieke koren, het onoriginele gebruik van percussie en het goed in het oorklinkend thema met déjà vu effect zijn ondertussen Zimmers persoonlijke trademark geworden maar passen perfect in het concept van “Kungfu Panda”. Het sporadische gebruik van elektrische gitaar doet dan weer terugdenken aan “The Rock”. De actiemuziek viert hoog tij op dit album. Bijna elke cue bevat actiegerichte muziek en de rustpunten zijn erg schaars bezaaid op het album. “The Dragon Roll” is een perfect voorbeeld van Powells chaotische schrijfstijl, waar slapstick en etnische gelaagdheid met elkaar versmelten. Is deze track genietbaar? Naar mijn mening niet, maar liefhebbers van luide en niet erg melodische muziek zullen hun vingers aflikken bij zoveel lawaai.

De zachtere tracks hebben twee gezichten. Een track als “Peach Tree of Wisdom” is ronduit saai en ongeïnspireerd. “Dragon Warriors Rise” bezit dan weer knappe fluit en strijkerpassages en kent een typische Zimmeriaanse opbouw. Cello, koor, erhu en percussie versmelten samen tot een krachtige expressie van het thema dat in volle glorie te beluisteren valt. Stereotiep, ja, heel zeker, maar heerlijk om naar te luisteren en zeker en vast het hoogtepunt van het album, hoewel de track nooit echt tot een grote finale komt. De laatste tracks “Panda Po” met zijn humoristische ondertoon en het lyrische “Oogway Ascends” zijn heerlijke stukjes muziek om met luid volume af te spelen maar opnieuw missen ze bombastische, orkestrale uitspatting waarop de luisteraar zit te wachten. Ongelofelijk cliché, maar daarom niet minder genietbaar. Het album sluit af met een draak van een nummer; een cover van het bekende “Kungfu Fighting”. Voor elk wat wils zeker?

“Kungfu Panda” zal twee soorten filmmuziekliefhebbers kunnen bekoren. Ten eerste zullen luisteraars met een voorliefde voor herkenbare thema’s, wat robuuste uithalen van een koor en klassieke orkestraties gewonnen zijn voor deze score. Ten tweede zullen liefhebbers van oorverdovende en chaotische actiemuziek hun vingers aflikken bij deze muziek. Zimmerfanaten zullen sowieso hun held weer op handen kunnen dragen met deze niet onaardige soundtrack. Persoonlijk vind ik dat “Kungfu Panda” lijdt aan dezelfde chronische ziekte die de nieuwste animatiefilms met zich meedragen; ongeacht of ze nu uit de Disney stal komen of werden gefabriceerd door Katzenberg bij DreamWorks; en dat is het gebrek aan magie. Op geen enkel moment terwijl ik de soundtrack beluister werd ik overweldigd door een gevoel van echte verwondering. Het is lang geleden dat een soundtrack me nog eens uit mijn schoenen wist te blazen. Ook “Kungfu Panda” mislukte erin. Dit wil niet zeggen dat deze nieuwe soundtrack niet goed is. “Kungfu Panda” is een degelijk product en kruist alle vakjes aan op vlak van entertainment, actiegerichtheid en thematiek. Toch bekoort deze score me niet helemaal. De overheersende actiemuziek, de luide orkestraties en de weinige, echt rustige en adembenemende melodieën van vroeger ontbreken ook hier. Powell en Zimmer krijgen echter een royale acht voor bewezen diensten. Laat ons hopen dat ze in de toekomst meer echt symfonische score zullen neerpennen als deze “Kungfu Panda”, want daarin voldeed Zimmer aan al mijn vereisten! Het maken van een score waar de synthesizers er niet vingerdik opliggen! Bravo! Al bij al een degelijke animatiescore, niet meer maar zeker ook niet minder.
Kung Fu Panda - 07/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Shifu: Panda, we do not wash our pits in the Pool of Sacred Tears.
Po: quickly shakes his hand off The Pool of-?
Shifu: This is where Oogway unraveled the mysteries of harmony and focus. This is the birth place of kung fu.
Shifu: Do you want to learn kung fu?
Po: Yah!
Shifu: Then I am your master!

Kung Fu Panda is inmiddels al 5 jaar oud. Wat vliegt de tijd toch snel. Dreamworks Animation heeft de reputatie van leuke familiefilms te maken, die zowel kinderen als volwassenen interesseren. Shrek is daar het mooiste voorbeeld van. Kinderen zullen van de kinderlijke humor dat in de film verwerkt zit. En de volwassen smullen van de vele referenties in de film. Ook al is Dreamworks Animation dé grootste concurrent van Pixar, het heeft nooit diezelfde status bereikt. Tot deze Kung Fu Panda verscheen. Deze nederige recensent vind Dreamworks met deze film het niveau bereikt van Pixar. En dat wilt wat zeggen. Deze Kung Fu Panda is niet alleen fantastisch grappig, de actie zit goed, er zit ook drama in. Zelden ga je nog zo gekluisterd zitten aan een scherm als bij deze film. Intussen hebben we al een sequel gekregen op deze toch licht geniale film. Alles aan deze film is gewoonweg af! De personages zijn goed ontwikkeld, de achtergronden en de omgeving waarin de film zich afspeelt is fantastisch uitgewerkt. De casting is goed maar wat er het meeste uitspringt, is de muziek.

Als hoofd van het muzikale departement van Dreamworks Animation is het niet meer dan normaal dat Hans Zimmer of één van zijn leerlingen de taak op zich nemen om een score te schrijven voor de films. Kung Fu Panda wordt door muziek voorzien van Hans Zimmer en zijn beste leerling John Powell.
Waar Zimmer vroeger de koning van de filmmuziek van animatiefilms was (The Lion King, Prince Of Egypt, Spirit…) heeft John Powell nu officieel het roer overgenomen. Beide heren hun resultaten voor filmmuziek voor animatiefilms zijn adembenemend. Daarom was het een droom voor de liefhebbers der filmmuziek dat beide heren samen een film van muziek voorzien. Het resultaat: Kung Fu Panda. Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik niet ga oordelen wie nu precies welk stuk heeft geschreven. Beide namen staan op de cover, dus ik ga er van uit dat ze het samen hebben geschreven. Natuurlijk hoor je de stijl van beide componisten in de muziek en kan je als luisteraar wel oordelen wie wat heeft geschreven (bijvoorbeeld Zimmer het hoofdthema, Powell het thema van Po, maar in de recensie ga ik daar niet verder over uitbreiden.)
Mijn oordeel: bwa. Met dit woord bestaande uit drie letters wil ik bedoelen dat ik het niet slecht vind, maar het had zoveel beter kunnen zijn. Zeker voor deze grootmeesters van de filmmuziek.

Wat vind ik goed aan deze score?
Wel heel veel eigenlijk. Eerst en vooral is deze muziek voorzien van vele thema’s. Thema’s die niet altijd even sterk zijn maar wel altijd even effectief. Laten we beginnen met het hoofdthema van de franchise. Eigenlijk is dit het thema van Master Oogway, bij verre het beste personage van de film. Voor het eerst te horen in “Hero”. Het is een zacht thema die de thematiek van de film eigenlijk goed in noten omzet. In Hero klinkt het thema zeer Chinees, wat natuurlijk ook wel de bedoeling is. Maar dat is niet overal zo. In Sacred Pool Of Tears krijg je het thema in zijn volle glorie te horen, met vele strijkers, de nodige synthesizers en er komt zelf een koor bij kijken. Zeker de mooiste versie van het thema tot dan. Maar voor de mooiste versie moet de luisteraar geduldig wachten tot de laatste track van deze score. Namelijk in Oogway’s Ascends krijg je een versie te horen dat zo prachtig is dat je er een krop van in de keel krijgt. Het is zo emotioneel geladen, het is zo prachtig gespeeld op de Erhu. Je krijgt een opbouw, eerst een harp en het Chinese instrument, later komt het volle orkest erbij. Wedden dat de haartjes op je armen omhoog gaan van pure schoonheid?
Een tweede thema is dat van het hoofdpersonage genaamd Po. Je krijgt het sporadisch doorheen de score te horen, maar het is zijn volle glorie te horen in Panda Po. Het is een geweldige en aanstekelijke melodie die je de eerste dagen niet gaat vergeten. Het thema herhaalt zich telkens opnieuw en opnieuw, en steeds wordt de orkestratie heviger en heviger. Als dan op het einde de strijkers zich bij het geheel voegen dan krijg je één van de mooiste tracks van de score.

Het actiethema is fantastisch. Je krijgt het voor het eerst te horen in Hero en ook in Po Vs Tai Lung krijg je het prachtige thema te horen. Het is wild, opzwepend en ademt gewoon Kung Fu uit. Je hebt ook nog een thema dat ik heb omgedoopt in het victorie thema. Het is in de score prominent aanwezig en je krijgt de mooiste versie te horen in Dragon Warrior Rises. Het kan gezien worden als een subthema voor Po als hij iets heeft verwezenlijkt.
Maar één van de mooiste thema’s heb ik tot het laatste bewaard. Het thema dat ik het bezinningsthema heb genoemd is na het thema van Oogway het mooiste op deze score. Voor het eerst te horen in Sacred Pools Of Tears. Een harp speelt de eerste laag, heel zacht en heel kalm. Daarna komen de blazers erbij, gelegen op een bedje van harp en lichte synthesizers en ondersteund door prachtig spelende strijkers. Het stuk groeit naarmate het vordert en dat is perfecte analogie met de film waarbij Po ook groeit. Van een nietsnut tot de Dragon Warrior. Prachtige vondst van de componisten.

Hierbij heb ik mijn positieve mening gegeven van deze score. Maar een bwa heeft natuurlijk ook een negatieve kant. Ik heb drie grote problemen met deze score.
Ten eerste heb je de moderne orkestratie in deze score. Kijk dit is dus iets dat ik haat. Ik heb geen enkel probleem dat Zimmer zijn synthesizers gebruikt in al zijn scores. Dat is zijn stijl, godzijdank houd hij zich eraan. Maar als je luistert naar Hero, dan krijg je eerste prachtige muziek te horen van Chinese origine. Driekwart minuut later komen daar drums bij en synthesizers alsof je opeens in een jaren 70 popnummer bent terecht gekomen. Op zich is het geen slechte muziek, want de melodie is gewoonweg prachtig, maar het is zo frustrerend dat die stijlbreuk daar is! Ook in The Bridge krijg je een soortgelijk iets te horen. Elektrische gitaren in een chinees getinte score, het gaat niet samen.
Er staan ook op de score een aantal nietszeggende tracks. Niet dat ik daar grote problemen mee heb, want op elke score staan er nietszeggende tracks, hoe je het ook draait of keert. Maar Zimmer en Powell stellen teleur op een kapitaal moment in de film en op de score. Namelijk Tai Lung Escapes. Wat een track vol spanning, actie en avontuur kon zijn, is een saaie, saaie en nog eens saaie track geworden. Er zit niets in van spanning. Actie is er wel te vinden, maar het is zo saai dat het een nummer is dat ik vrijwel altijd doorskip. Het is niet de moeite waard om het te beluisteren. Nog een saaie track is The Dragon Scroll, wat begint met vreemde geluiden, en de track gaat ook niet echt van de grond.
Een laatste puntje van kritiek heb ik eigenlijk hier boven al aangekaart. De actiemuziek zit soms heel goed in elkaar, maar soms geraken de componisten niet verder dan het slaan op percussie instrumenten en dat vind deze recensent uiterst jammer.

Conclusie
Wat de beste score van het jaar zou kunnen geweest zijn is deels misgelopen. De thema’s zijn fantastisch, maar sommige keuzes in stijl is zeer jammer. Ook de actiemuziek had beter gemogen. Er mocht een beetje meer melodie in de actiemuziek zitten. Dus daarom bekijk ik deze score met gemengde gevoelens. Ja, hij is op sommige momenten zeer sterk, maar op andere momenten is hij dan weer heel zwak te noemen. Dit is niet het werk dat ik verwacht had van twee topcomponisten. Powell en Zimmer kunnen zoveel meer en dat hebben ze bewezen met Kung Fu Panda 2, wat eigenlijk de score is die ik voor deze eerste film had verwacht. Toch een 7 voor deze score.

Beste Tracks:
 Sacred Pool Of Tears
 Panda Po
 Oogway Ascends

Po: Maybe I should just quit and go back to making noodles.
Oogway: Quit, don't quit? Noodles, don't noodles? You are too concerned about what was and what will be. There is a saying: yesterday is history, tomorrow is a mystery, but today is a gift. That is why it is called the 'present.'
Kung Fu Panda - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Eindelijk is het moment daar, Kung Fu Panda is uit op schijf en binnenkort te zien in de bioscopen. De nieuwste animatiefilm van Dreamworks zal waarschijnlijk weer een kaskraker worden deze zomer. Dit is óók een van de meest besproken samenzweringen van 2008, Hans Zimmer en John Powell bundelen de krachten voor dit muziekspektakel. “The Last Samurai meets Happy Feet”. Een korte track-by-track analyse.

- Hero –
De begingeneriek van de film. De track start zeer rustig op, op een authentieke Japanse wijze waar veel gebruik wordt gemaakt van Japanse fluiten en ander Oosters gerei. Direct in het begin wordt het hoofdthema van Kung Fu Panda gespeeld. Simpel, maar doeltreffend. Na 50 seconde start een heerlijke Powell-beat die het nummer flink wat pit en kracht geeft. De synthesizerorkestraties van Zimmer kleuren prachtig bij de sound van Powell. Vervolgens speelt een tokkelende cello een Pirates-achtig thema. Leuk om naar te luisteren. Als bonus zet in de laatste anderhalve minuut een groots koor het nummer nog meer kracht bij en is het al snel duidelijk: om de muziek niet té Japans te laten worden switcht de muziek soms naar die oh zo heerlijke Westerse orkestraties van maestro Zimmer.

- Let the Tournament Begin –
Is een ingetogen actietrack, wederom volledig gespeeld met Oosterse instrumenten. Maar al snel is te horen dat ook John Powell in de melk te brokkelen had. Een thema wat zo weg had kunnen lopen uit Happy Feet knalt je speakers uit, met de bekend klinkende percussie o.a. bekend uit The Bourne Ultimatum van Powell. Afgewisseld door de bonkende muziek van Zimmer wederom een erg vermakelijk nummer.

- Dragon Warrior is Among Us –
De stijlen van Powell en Zimmer lopen nu kris-kras door elkaar heen. De prachtige strijkarrangementen van Hans, de percussie van Powell in een onrustige nummer voornamelijk bedoeld als underscore. Het koor op 1:38 is wederom een sublieme toevoeging. Direct daarna zet een ietwat grotesk thema in, waar eigenlijk geen vast patroon in te vinden is.
Niettemin heerlijk om naar te luisteren.

- Tai Lung Escapes –
Het een na langste nummer van het album begint met veel synthesizers en een laag zingend mannenkoor. Deze suspensetrack van formaat werkt langzaam naar een climax toe, daartussen hoor je enkele anticlimaxen, onder andere veroorzaakt door zachte strijkers, een lading koper alla Pirates en een flinke dosis synthesizers. Niet het leukste nummer van het album.

- Peach Tree of Wisdom –
Dit met emoties geladen nummer is typisch een compositie van Zimmer en doet denken aan tracks van The Last Samurai. Een zielige vioolsolo, een harp…het doet allemaal bijzonder triest aan.

- Accu-Flashback –
Deze track start met het hoofdthema omgekeerd en door de war gespeeld door een klarinet, waarna het in de juiste volgorde nogmaals weerklinkt. Maar op 1:00 slaat de sfeer en op 2:00 gaat Powell dan ook compleet los met het gigantische koor wat weer doet denken aan diverse tracks van X-men 3.

- Impersonating Shifu –
Terug naar de basis met dit nummer. Het leuke hoofdthema op z’n Japans gespeeld, met als leuk extraatje een xylofoon die licht meespeelt. Deze track is wederom bedoeld als underscore.

- Sacred Pool of Tears –
Het langste nummer van het album en wat mij betreft ook de beste. In bijna 10 minuten hoor je Hans Zimmer op z’n best met een mix van zijn muziek uit Pirates en The Last Samurai en doet Powell het zeerzeker niet rustig aan met het door hem gedirigeerde koor. Het hoofdthema klinkt vele malen in het nummer, gespeeld op allerlei manieren met diverse climaxen. Een geweldig nummer, geschikt voor alle liefhebbers van filmmuziek.

- Training Po –
Een actietrack die z’n weerga niet kent…en het beste moet nog komen! Veel percussie, een mannenkoor die akkoorden geeft en een onrustige Japanse fluit. Leuk nummer, waar wel wat geduld voor nodig is.

- The Bridge –
En dan de beste actietrack van het album. Door de toevoeging van een elektronische techno gitaar die uit het repertoire van DJ Tiesto had kunnen komen wordt het een heftig nummer die je niet zonder handschoenen kan beetpakken. De bonkende percussie, de snoeiharde orkestraties en het spelen van het hoofdthema in de zesde versnelling zorgen voor een aparte luisterervaring.

- Shifu Faces Tai Long –
Hoogste tijd voor wat kalmte. Die wordt je in eerste instantie niet gegund in deze track. Helemaal niet zelfs, want eigenlijk zet na een rustige intro het actiepatroon uit het vorige nummer voort. Alleen deze keer komt het koor erbij kijken en is die typische ‘drum and bass’ van Powell aanwezig. Heerlijke combinatie!

- The Dragon Scroll –
Wederom een actietrack, deze keer een variatie op de twee nummers hiervoor. In ieder geval sneller en up-tempo wat zorgt voor een broodnodige stroomversnelling, omdat de muziek iets in hetzelfde patroon bleef hangen.

- Po Vs Tai Long –
Als iemand had gezegd dat dit muziek was van Star Wars had ik diegene zeker geloofd, want dit nummer is groots en heroïsch en een opstapje naar de volgende actietrack.

- Dragon Warrior Rises –
Het koor gaat nu flink tekeer, de al veel genoemde componisten ook trouwens. In dit subtiele nummer waarbij de Japanse sferen weer terug zijn en veel gebruik wordt gemaakt van de dromerige strijkers van Zimmer wordt toegewerkt naar het einde van de film. Tel daarbij de stampende actiemuziek op die je eerder hoorde en voila!

- Panda Po –
Speciaal voor liefhebbers van de Pirates 3 track ‘Up Is Down’ komt hier in z’n volste glorie de Japanse versie. Want het lijkt er wel verdacht veel op, alleen is de instrumentatie compleet anders. De laatste minuut zorgt voor een dosis kippenvel als strijkers de contra-akkoorden spelen. Goed gevonden!

- Oogway Ascends –
De grande finale van het album Kung Fu Panda. En wat voor een! Op een manier zoals alleen Hans Zimmer dat kan: groots! Het hoofdthema klinkt op z’n mooist en is adembenemend.

Tot slot staat er als bonus de geremasterde track van Kungfu Fighting op het album, ook ingezongen door acteur Jack Black. Leuk om te horen dat dit al oudere nummer in een nieuw jasje nog steeds niet te versmaden is.

Kung Fu Panda is een soundtrack waar je simpel gezegd niet om heen kan. Fans van die typische Media Ventures sound zullen in hun nopjes zijn, hoewel die typische sound wel ver te zoeken is door de overdonderende composities van medecomponist John Powell. De Japanse muziek overschaduwt niet, dankzij de goede wisselwerking van stijlen. Hier en daar vind je patronen terug uit o.a. de Pirates soundtracks, maar dat drukt de pret niet. Het gebruik van een groot koor, die heerlijke percussies van Powell en het magnifieke thema zorgen voor een album die je keer op keer wilt beluisteren. Zimmer en Powell mogen trots zijn om dit album toe te voegen aan hun oeuvre. Een staande ovatie, applaus en hulde voor Kung Fu Panda!
Kung Fu Panda - 07/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Na in 2007 veel succes te hebben gehad met twee zeer inhoudsloze animatiefilms (Shrek 3, Bee Movie) gaat Dreamworks schaamteloos door met het produceren van dit soort films. De onderhandelingen voor Shrek 28 voor in 2080 zijn bezig terwijl in de andere studio van de filmmaatschappij wordt gewerkt aan een nieuw onorigineel concept: Kung Fu Panda. De film vertelt het verhaal over de dikke panda Po die ergens in China woont. Hij is uitverkoren om de vallei te redden van het boosaardige luipaard Tai Lung. Om hem te verslaan zal Po in de leer moeten gaan bij Kung Fu master Shifu om alle technieken van de Chinese krijgskunst te beheersen. Kung Fu Panda is in tegenstelling tot Bee Movie de moeite best waard, maar zal snel weer vergeten worden. Jawel, de film heeft weldegelijk een boodschap: Zolang je maar gelooft in jezelf. Juist.... Komt bekend voor, niet? Waar dit bij bijvoorbeeld Ratatouille van Disney erg mooi duidelijk wordt gemaakt blijft Kung Fu Panda vooral erg simpel en ook de humor is inmiddels achterhaald. Niet getreurd, de familie kan de bioscoop met een lach en een traan tegelijk verlaten, maar schat de film zeker niet hoog in.

Naast de film was ook de muziek van het derde Shrekavontuur erg tegenvallend. Harry Gregson-Williams kwam met weinig vernieuwing en zijn muziek wist zelden een hoogtepunt te bereiken. Zijn broer Ruppert, sloeg hier met Bee Movie al wat beter in. Hij schreef op zijn minst een score met thema's die in je hoofd bleven zitten en die voor herhaling vatbaar waren. Het contract tussen Dreamworks en Remote Control Productions loopt nog steeds en dat is voor mij de enige reden waarom ik de films nog kijk. Voor Kung Fu Panda waren de verwachringen van de muziek erg hoog. Vorig jaar werd bekend dat Hans Zimmer voor de score speciaal naar China zou gaan. Niet veel later werd bekend dat hij zijn oud-leerling en goede vriend John Powell meenam, die met de reeks van Jason Bourne en X-Men: The Last Stand een hand vol goede soundtracks schreef. Helaas lijkt Powell de laatste tijd op authomatische piloot te componeren aangezien zijn laatste soundtracks als Jumper niet bij iedereen in de smaak vielen. Kung Fu Panda is voor hem dus een goed moment om die knop om te draaien.

De score begint waar de film ook begint. Op de cd betekent dat met de track 'Hero'. Deze track opent direct het eerste, erg Oosters klinkende thema van een panfluit en strijkers. Na 40 seconden is het tweede thema te horen. Deze leek mij afkomstig van John Powell. Het thema lijkt erg veel op het 'The Waterpark' thema van Ice Age: The Meltdown, maar heeft er nu een goede beat onder en een ietwat Oosterse tint. Later in de track horen we een variatie op dit thema en enkele kleinere thema's. Zo komt er een koor in de soundtrack voor een tevens is de synthesizer van Zimmer weer van de partij. 'Let the Tournament Begin' is een drukke track met up tempo thema's (onder andere het hoofdsthema dat zich introduceerde in de eerste track) en lekker veel John Powell percussie. De samenwerking tussen Powell en Zimmer is dus nu al geslaagd, want alles klinkt voor de Mediaventures fan fantastisch. Voor daarbuiten... die zullen het wat minder vinden. Van een combi als Powell VS Zimmer zou je toch een originelere soundtarck verwachten. Althans, dat deed ik. De originaliteit is echter ver te zoeken. De thema's komen zo weglopen uit Ice Age: The Meltdown, Happy Feet, Pirates of the Caribbean en een aantal andere scores. Zoals ik al zei, de MediaVentures fan zal het niet storen en dat is misschien de reden dat de cd al vaak door mij beluisterd is.

De score heeft weldegelijk een Oosterse tint, maar is vooral speels. Af en toe komen er Oosterse instrumenten langs, maar door een overvloed aan Westerse instrumenten en de vrolijke en snelle sound komt het allemaal wat neppig over; speels. Maar die neppigheid past wel goed bij het genre van de film, want daar waar Beyond Rangoon (Zimmer 1995) een prachtig diepgaande Oosterse sfeer heeft zou dat niet in deze film thuishoren. De muziek is te vergelijken met die van Bee Movie, dat was ook een goed-te-beluisteren soundtrack zonder originaliteit. Echter heeft deze soundtrack meer, wat ongetwijfeld komt door de componisten die allebei meer ervaring hebben. Deze muziek is onder andere veelzijdiger. Zo is de zeven minuut durende track 'Dragon Warrior is Among Us' een lust om naar te luisteren. Zimmers' synthesyzers in combinatie met een duister(weer op die speelse manier) thema van Powell. Af en toe horen we stiekem een bas tevoorschijn komen die vaak alleenmaar stoort, maar in dit geval niet. Tevens de techno beat die af en toe voorzichtig op de achtergrond te horen is. Powell is daar het beste in., Dit hoorden we in 'The Bourne Ultimatum' en in veel van zijn andere scores. 'Peach Tree of Wisdom' introduceert de emotionele kant van deze score. Ditmaal met een vioolsolo. Zoals het hoort bij animatiefilmmuziek(ja, dat woord heb ik zojuist bedacht), duurt het niet lang voordat bde hoge vrolijke noten terugkomen en dat is dan nu ook het geval.

De score wordt nu over het algemeen een stuk donkerder en spannender. Po leert in de film de Oosterse vechttechnieken kennen (Training Po) en in de film komen op de finale na nog enkele spannende actiescenes voor. Althans, spannend voor kinderen. De bekende touwbrugscène(The Bridge) over een ravijn zal een volwassene niet meer op het puntje van de stoel laten zitten. En ik dacht dat Dreamworks deze standaard scène in Shrek I juist belachelijk maakte?...

Hoe dan ook, de muziek kent zeker zijn hoogtepunten. Een voorbeeld in de negen minuut durende track 'Sacred Pool of Tears' waar al vroeg in de track een groot koor,synthesizers en hard slagwerk een heerlijk groots thema spelen. Helaas is het thema van korte duur maar niet getreurd. De muziek zit vol met dit soort hoogstandjes en dat is dan weer het goede aan deze soundtrack. Ook het nummer 'The Bridge' is een goed stukje muziek. De muziek uit de eerder genoemde actiescène bevat erg drukke synthesizermuziek met veel percussie, effecten en komt met volle overtuiging de boxen uit. de Mediaventuresfan zal smullen, voor de vijand is de soundtrack echter niet aan te raden.

Al met al is de muziek makkelijk te beluisteren, heeft enkele goede thema's, een goede instrumentatie, drie goede stijlen die mooi in elkaa zijn gemixt (Powell, Zimmer, oosters), een goede cd uitgave etc.. Wat heeft de cd dan niet? Dat is een simpele vraag.. dat kleine beetje extra originaliteit. De soundtrack had hoge verwachtingen vanwege de samenwerking tussen twee meestercomponisten. Dit is terug te horen in de muziek, die erg goed in de oren klinkt, maar dat kleine beetje originaliteit, of dat kleine beetje dat ervoor zorgt dat deze soundtrack niet snel vergeten zal worden, dat is er niet. Toch een mooie 7.
Kung Fu Panda - 08/10 - Recensie van Oscar Flores, ingevoerd op (Engels)
Kung Fu Panda has been extensively marketed as one of the funniest animated movies of 2008. So far many people have enjoyed the movie, which is not a revolutionary film, but perhaps an entertaining flick that children and adults will enjoy. In the scoring department,Zimmer and Powell join forces — just like in The Road to El Dorado — and create an energetic score that showcases both composers’ talents. Admittedly, in most tracks it is very difficult to distinguish between the two writing styles; however, you will notice many identifiable musical lines that can be generally credited to one composer. On the whole, this score is as good as they get for modern animated movies. After all, when you get the creative talents of Powell and Zimmer, the results are expected to be amazing.

The first track, “Hero”, is a very solid introductory piece. Even though we hear a few hints of the “Media Ventures” sound, the piece has all sorts of themes and progressions that are more than enjoyable. The use of Middle Eastern instruments, combined with the drums and the frequent pizzicato strings, create a piece that is extremely appropriate for the movie. Many of the themes and motifs heard here will appear in many of the other tracks.

“Let the Tournament Begin” has the usual bombastic percussion that one would expect from Zimmer and Powell. More importantly, we hear one of the main themes played constantly with the various instruments. “Dragon Warrior is Among Us”, although enjoyable at times, ends up having too many variations, both in the instrumentation and in the themes, making it too inconsistent. Still, it is nice piece.

“Tai Lung Escapes” is an extremely interesting action packed cue that is possibly the best track on this score. You can tell that a lot of experimentation — in terms of the instrumentation — went on because you’ll hear all sorts of electronic sound combinations. Admittedly, I am inclined to conclude that this is one cue that belonged 95% to John Powell and 5% to Zimmer. You’ll note many instances where the music has similarities to The Bourne Ultimatum, X-Men: The Last Stand, and the Horton Hears a Who! scores. Also, many of the brass parts are reminiscent of other work John Powell has done.

“Sacred Pool of Tears” has many variations of the 7-note theme that by now will be recognizable to listeners. This, in turn, produces one of the most beautiful pieces of the album. Moreover, it’s the longest piece of the CD at close to 10 minutes in duration. It never gets boring and constantly changes direction and instruments. The beautiful orchestrations, including the many variations of the now familiar 7-note theme, among other motifs, make this a very sentimental piece at times.

“The Bridge” and “Shifu Faces Tai Long” introduce a new three-note brass motif that will be utilized in the final tracks of the soundtrack. Also, in “Shifu Faces Tai Long” we hear clearer Zimmer lines; many like the ones you would find in Pirates of the Caribbean At World’s End. However, with the recurring Middle Eastern themes within them, these tracks sound very innovative and exciting.

“Panda Po” has all of the Zimmer elements hardcore fans will be hoping for. Some elements in this track combine everything from The Lion King to Driving Miss Daisy, which results in a surprisingly solid piece.

Unfortunately, the score had to include the impossible-to-get-rid-of last song. This song — although classic in terms of historical importance — has nothing to do with the rest of the score and it is a pure marketing gimmick used by the producers. Now, it’s not that I don’t think songs can work well with a movie or album, but in this case the song doesn’t help the CD, at all. I don’t even think hardcore Jack Black fans could defend his role in this song.

The score is a magnificent creative endeavor by John Powell and Hans Zimmer. Who could have predicted such great results? Well…I’m sure Zimmer and Powell have enough fans worldwide who don’t believe this comes as a big surprise. The themes are great, memorable, and very appropriate for this animated film. Aside from a few slow-paced moments, the score is full of energy and excitement. But even in those slow, emotional moments, the music is constantly developing its themes; making it a superb listening experience. The score by itself would probably rank in the 8.5-9.0 rating, but with that last bonus song added, the whole album is negatively affected. It’s a shame that producers and studios still have to rely on irrelevant songs in order to make more money. Nonetheless, Zimmer and Powell did an admirable job that is sure to be appreciated by fans and critics alike.
Kung Fu Panda - 08/10 - Recensie van Oscar Flores, ingevoerd op (Spaans)
Kung Fu Panda ha sido promocionada como una de las películas de dibujos animados más divertidas del 2008. Hasta el momento muchas personas han quedado satisfechas con ésta, que a pesar de no ser una película histórica, sí ha sido popular entre las familias alrededor del mundo. La música para esta película quedó a cargo de Hans Zimmer y John Powell, quienes ya habían colaborado en “El Camino hacia El Dorado”. Afortunadamente, la música que ofrecen estos dos compositores está llena de pasión, emoción y de sonoridades bastante gozables. En algunas pistas se podrán apreciar las mejores cualidades de cada compositor, integrándose de manera formidable en un soundtrack lleno de motivos temáticos, que además es sumamente divertido.

La primera pista, ‘Hero’, es una pieza que indiscutiblemente contiene famosas referencias al tan repetido estilo de Media Ventures. Sin embargo, el uso de instrumentos orientales, frases en pizzicato y distintos acordes, hacen que esta pieza sea una magnifica introducción al resto del soundtrack. Claro, muchos de los temas escuchados en esta pista serán repetidos en otras partes del CD.

‘Let the Tournament Begin’ contiene el sonido retumbante de percusión que estamos acostumbrados a escuchar con Hans Zimmer y John Powell. Claro, el tema que es introducido en esta pieza merece ser analizado, ya que este tema se convertirá en una parte esencial de esta banda sonora.

Posiblemente la mejor pieza en este soundtrack es ‘Tai Lung Escapes’, la cual está llena de variaciones musicales. Uno se podrá dar cuenta que los dos compositores experimentaron con distintos sonidos electrónicos y combinaciones con éstos, creando así una pieza muy innovadora. Habrá que reconocer el hecho de que esta pieza parece pertenecer en su mayoría a John Powell, ya que se podrán notar diversas referencias a las bandas sonoras de ‘X-Men: Last Stand’, ‘Bourne Ultimatum’, y ‘Horton Hears a Who!’. También, las partes para la sección de viento parecen asemejarse más a las composiciones de John Powell.

A esta altura ya se podrá identificar y reconocer el tema compuesto por siete notas que ha sido parte integral en esta colaboración. La pista “Sacred Pool of Tears” contiene cuantiosas variaciones de este tema, creando así una bella pieza llena de sentimentalismo. Asimismo, esta pieza se convierte en la de mayor duración, acercándose a los diez minutos. Pero claro, nunca se convierte en una pieza aburrida; los cambios en instrumentación son adecuados y bien ejecutados.

“The Bridge” y “Shifu Faces Tai Long” contienen un nuevo tema formado por tres notas, ejecutado principalmente por los alientos de metal. Este tema será tocado repetidamente en las últimas pistas del álbum. También en “Shifu Faces Tai Long” podremos reconocer muchas frases que sin lugar a duda pertenecen a Hans Zimmer. Sobre todo se reconocerán las semejanzas con la música de ‘Pirates of the Caribbean At World’s End’.

Desafortunadamente, este álbum contiene una última canción que perjudica bastante al CD. Obviamente, los ejecutivos de Dreamworks tomaron la decisión de meter una canción a la fuerza para así ayudar a las ventas del soundtrack. Es una lástima porque esta canción no tiene lugar en tan divertido CD. Estoy seguro de que ni los máximos admiradores de Jack Black apreciaran esta canción.

Este álbum es una maravillosa colaboración entre Hans Zimmer y John Powell. Pienso que muchas personas nunca imaginaron tan buenos resultados. Hay muy pocos momentos lentos en la música y el ritmo, dejando así una banda sonora digna de admiración. Las orquestaciones en estas partes lentas son extremadamente originales, lo que ayuda con el desarrollo y variación de los temas. Por lo tanto, no hay momento monótono en este álbum. Probablemente la banda sonora por si sola merece una calificación de 8.5 ó 9.0, pero esa última canción afecta negativamente a todo el CD. Es una verdadera lástima que los productores hayan tenido que meter tan fastidiosa e irrelevante canción. No obstante, Hans Zimmer y John Powell componen una formidable banda sonora que será apreciada por críticos y fans.
Kung Fu Panda - 06/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Ruim een decennium geleden leek animatie en Broadway voor eeuwig vereenzelvigd te zijn. Anno 2008 wordt een animatiefilm vrijwel standaard voorzien van een supersonisch geluid, afkomstig van Zimmers muziekfabriek Remote Control.

Met de score voor Kung Fu Panda worden we met een opmerkelijkheid geconfronteerd: een samenwerking tussen twee componisten wiens wegen lang geleden scheidden. Was het immers niet Powell die Zimmers muziekschool, toen nog Media Ventures geheten, verliet om zich een breder muzikaal palet eigen te kunnen maken? Nu slaat Powell de handen met Zimmer weer ineen. Contractuele verplichting of een vriendschappelijk samenwerkingsverbond? Hoe het ook zij, de score is daar en voor alle fans van Zimmer en Powell, u zult wederom niet teleurgesteld worden.

Voor alle cynische en muziekkritische lezers, uw mening over beide heren en hun werk zal ook nu weer gestaafd worden. Het is allemaal verre van origineel en het ontstijgt nergens het dertien-in-een-dozijn principe. Maar wanneer we de originaliteitsfactor even vergeten moet opgemerkt worden dat de score en zijn thema’s weer geraffineerd klinken en goed in het gehoor liggen.

‘Hero’ is het openingsthema van deze score en zal in de daaropvolgende zestig minuten verschillende malen in al dan niet gevarieerde vorm terugkeren. De instrumentatie is weinig verrassend. Er wordt weer dankbaar gebruik gemaakt van de synthesizer, ritmische percussie en ook de oosterse instrumenten blijven niet onaangeroerd. Het koor dat in de openingstrack gebruikt wordt, keert nog enkele malen terug, onder andere in ‘Accu Flashback’, maar is alleen in ‘Sacred Pool of Tears’ goed gemixt met het orkest. De track is met zijn tien minuten tevens de langste track van de score. De luisteraar krijgt een ware spervuur aan (actie)motieven te horen en het zijn dit soort tracks die de beide heren zo geliefd maken onder hun fans.

Verder zijn de meeste tracks goed beluisterbaar maar weinig verheffend. De muziek is bij tijd en wijlen overdadig aanwezig en na zestig minuten ben je redelijk murw geslagen door die continu aanwezige vrolijke noot. De actie wordt constant met dezelfde instrumenten uitgewerkt, waardoor er weinig variatie te horen is.

Overigens blijft het ook opmerkelijk dat Zimmer er maar niet in slaagt in grote tracks zijn thematiek vloeiend in elkaar over te laten lopen. Neem de soundtracks eens ter handen van Pirates of the Caribbean, the Last Samurai, the Da Vinci Code en Batman Begins en het zal u, wanneer u aandacht luistert, ongetwijfeld opvallen dat elke thematische overgang gepaard gaat met een muzikale stilte. Op de een of andere manier slaagt Zimmer er nooit in om thematische dichtheid te creëren. Vergelijken we dat met bijvoorbeeld het recente Williams werk Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull en hoe deze componist erin slaagt dankzij uitstekende muzikale montage zijn verschillende composities naadloos op elkaar aan te laten sluiten, dan pas valt op welke middelmatige componist Zimmer eigenlijk is.

Degenen die zich een fan van Zimmer noemen zullen dit alles als ouderwets gezever af doen en zij zullen zich dan ook weer volledig verliezen in deze up-beat score. De synthesizerklanken van Zimmer gaan naadloos samen met de percussielijnen van Powell en dat levert een album op dat ongetwijfeld weer een grote aftrek zal vinden onder de consument. Een en ander zal zeker ook het gevolg zijn van de afsluitende titelsong, die niet meer is dan een geüpgrade versie van de originele gelijknamige titelhit ‘Kung Fu Fighting’ van Carl Douglas en Vivian Hawke. Ditmaal nemen Cee-Lo en Jack Black de zangpartijen voor hun rekening en dat doen zij zeker niet onverdienstelijk. Het is een leuke variatie op een hit die ook na ruim dertig jaar nog staat als een huis, iets wat waarschijnlijk niet gezegd kan worden van deze score.
Kung Fu Panda - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Nadat het contract met Pixar was afgesprongen, kreeg Disney hun maatschappij niet meer op het goede spoor: getuige Ratatouille, Chicken Little. Ratatouille was min of meer goed, maar iets te ongeloofwaardig. Voor volwassenen dan toch. Dreamworks daarentegen ging het voor de wind: ze hadden net een succes met Shrek, Shrek 2 was mogelijk een nog grotere hit. Madagascar was ook een leuke film om naar te kijken.
Dat is nu juist het leuke aan Dreamworks: zelfs de iets ouderen kunnen nog genieten van hun animatiefilmen, wat bij Disney minder het geval is.
Binnenkort komt Madagascar II, maar eerst Kung Fu Panda.

Zimmer schiet nog eens in actie, sinds The Simpsons als ik me niet vergis. En hij doet dat met verve. Hij doet hier wat hij goed kan: entertainment schrijven. De eerste track Hero is al zo'n atypische Zimmer-track: Japanse instrumenten zorgen de opening en het ligt lekker in het gehoor, met een jazzy-stijl zo rond 1 minuut. Daarna breekt hij, maar het was een heerlijke voorproever. Hij laat ook eens iets horen wat we nog niet van hem hadden gehoord: lieflijkheid. Het is een ingetogen, vrolijke track en het luistert wel goed.

Die lieflijkheid komt terug in Peach Tree of Wisdom, iets minder vrolijk maar wel heel ingetogen. (voor zover dat gaat natuurlijk). Het koor in deze score is heel toepasselijk, nergens krijg je de neiging om te zeggen dat hij het hier niet had hoeven te gebruiken. Sacred Pool Of Tears is zo een track: De eerste minuut eindigt met het koor dat de track opheft naar een hoger niveau. Het doet je iets, het koor. En dan het mooie hoofdthema natuurlijk. Toch, hier deed hij me even terugdenken aan Pirates, want de sound die hij hier creëert, lijkt toch ergens wel op Singapore. Maar, waar zagen we over, de rest van de track doet me er niet meer aan denken.
Sacred Pool Of Tears is een leuk hoogtepuntje.

Dragon Warrior Rises is een schitterend hoogtepunt van deze score. Het drukke hoofdthema, dat vrij vaak voorkomt, maakt van deze score echt zo'n animatiefilm score.
Zimmer laat hier weer zien waar hij goed in is: entertainen, hij is er precies voor gemaakt. Maar niettemin, deze score valt in het water bij het leuke Ratatouille, een score die de geest van zijn film veel beter wist te vatten. Veel variatie bevatte die score ook, wat hier iets minder is. Een verdiende 8!
Kung Fu Panda - 08/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Het is een druk jaar voor Zimmer: Angels and Demons, het langverwachte vervolg van The DaVinci Code, Madagascar 2: The Crate Escape, Frost/Nixon, Casi Divas, en zijn tweede samenwerking met James Newton Howard voor The Dark Knight. Zijn recentste werk is Kung Fu Panda, een zeer vrolijke en komische animatie film van Dreamworks, die mij werkelijk liet schateren van het lachen. Medecomponist voor deze film, John Powell heeft het nog iets drukker: Jumper, Horton, Stop-Loss, Hancock, Bolt en Green Zone zijn werken van zijn hand.

De laatste samenwerking tussen Zimmer en een andere componist was Batman Begins. Deze top-score was duidelijk meer van Zimmers hand dan Howards. Velen, waaronder mijzelf, hadden dat iets ander willen zien, maar het eindproduct is goed. Powell heeft duidelijk meer de hand gehad in deze fantastische score. De wervelende, energieke soundtrack kan het best gezien worden als John Powell die Jumper componeert, en Hans Zimmer zijn Lion king erdoorheen, twee orkesten door elkaar heen, maar toch in harmonie met elkaar. Natuurlijk is dat niet zo, maar het zou gaaf zijn een keer te zien. En natuurlijk zijn de oosterse klanken erdoor heen gemixt, en ook daarvoor krijgen de heren alle complimenten.

Ook is de synthesizer in volledig ornaat te horen, en dat klinkt werkelijk waar fantastisch. Normaal ben ik hier fel tegen, maar enkele componisten (Ottman, Powell en nu dus ook Zimmer) komen ermee weg.
De score is instrumentaal interessant om naar te luisteren, en gewoonweg vermakelijk.
De balans tussen rust en drukte is erg goed.
De beiden heren kunnen trots zijn op deze fantastische score, die gewoonweg in het vaarwater van Ratatouille komt, en eigenlijk samen met dat werk van Giacchino vanaf vandaag geld als een van de mooiste werken voor een Digitale Animatiefilm.
Kung Fu Panda - 08/10 - Recensie van Damien , ingevoerd op (Frans)
Les deux compositeurs renommés Hans Zimmer et John Powell présentent une bande originale survitaminée, comme il sied à tout film du genre. Rien de bien nouveau donc à première vue, si ce n'est le choix d'un accompagnement typiquement asiatique qui confère à cet album un caractère très particulier. Mais les deux auteurs savent y faire, et c'est pour l'auditeur l'occasion de vivre une belle brochette d'émotions à travers des compositions énergiques ('Hero', morceau d'ouverture entraînant) ou pleines de tension ('Tai Lung Escapes', exceptionnel par la variété des sonorités qu'il propose au long de ses 9 passionnantes minutes). Un peu de douceur également dans 'Peach Tree Of Wisdom', avant d'embrayer sur 'Sacred Pool Of Tears', long morceau épique dont Hans Zimmer a fait sa spécialité. L'ensemble du disque, plus axé sur les combats, trouvera son sommet dans 'The Bridge', séquence d'action d'une redoutable intensité. 'Shifu Faces Tai Long' s'avère aussi sérieux dans le genre. L'ensemble est à l'image du film: coloré, vivant... et détonnant.
Kung Fu Panda - 08/10 - Recensie van Thomas Jenkins, ingevoerd op (Engels)
Blending Hans Zimmer's weighty melodicism with John Powell's exuberant symphonic action, this is a surprisingly solid score for a surprisingly great film.
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

The Matrix Reloaded (2003), Gocoo (Film)
Kung Fu Fighting, Carl Douglas (liedje(s))




Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer