The Matrix Reloaded

De Wachowski Broeders zijn echt zo'n 50/50 duo: een miskleun wordt opgevolgd door een Meesterwerk, en weer andersom. Nadat de Matrix een soort cultfilm was geworden, en de oscar voor beste visuele effecten won van The Phantom Menace, werd deze opgevolgd door The Matrix Reloaded, uin 2003. Het gevolg? Een film vol actie, peperdure speciale effecten een een cast om u tegen te zeggen (Keanu Reeves had het sterrendom al gezien in Speed, Carrie Anne Moss werd een diva, Laurence Fishburne werd eind jaren 80 al bekend). De enige die deze film echt red van zijn verschrikkelijk slecht geschreven script en dialogen is Hugo Weaving (die niet voor niets later in V for Vendetta terugkeerde, geproduceerd door de Wachowski's). Zijn agent Smith is een van de leukste, sarcastische, charismatische en gevaarlijkere bad-guys in de hedendaagse cinema.

Hoewel ik niet zo'n fan ben van de eerste schijf, maakt de tweede dit ruimschoots goed.
Het lijkt allemaal niet meer op The Matrix, Davis liet alles heerlijk evolueren tot een echte Sci-Fi score, met af en toe donkere atonale muziek, enkele geluidseffecten die je doen denken aan machines, computers en alles wat daarbij hoort. We mogen de bijdrage van Juno Reactor niet vergeten, hij doet in mijn ogen evenveel werk als Davis en dat is maar goed ook. De Main Title bestaat uit opvallend veel blazers, die een nogal apocalypisch thema spelen dat niet erg moeilijk te luisteren is, maar wel pas kan worden gewaardeerd na meer dan een luisterbeurt. Chateau is het eerste echter meesterwerk. De samenwerking tussen Reactor en Davis komt hier als eerst ijzersterk naar boven: state-of-the-art techno klanken ontmoeten koperblazers, en lijken, net als Neo, een strijd te leveren, maar dan tegen elkaar. Toch vormt het een modern geheel dat zeer plezierig is om te beluisteren. Mona Lisa overdrive legt de lat nog wat hoger; de technoklanken zijn altijd aanwezig, maar dit keer komt er zwierige percussie bij, die Davis inzet om je zenuwachtig te maken. Dit in goede samenwerking met de heerlijke beat die Reactor verzorgt. Later (2:30) wordt Davis eventjes van het podium gehaald, en neemt Juno Reactor het roer over, en hoe! Een heerlijke beat geeft een sensationele ''sound'' mee aan de toch al indrukwekkende scene. De blazers van David klinken, net als in Chateu, er weer tussendoor, maar het wordt hierdoor des te sterker. Deze formule blijft interessant, en wordt zelfs afgewisseld met een gigantisch koor, wat het zo mogelijk nog meer kracht, grootschaligheid en interesse meegeeft.
Burly Braw is net wat minder dan Mona Lisa Overdrive en Chateu, maar is evengoed zeer leuk om naar te luisteren. Davis, met groot koor, strak gecomponeerde percussie, de altijd aanwezige blazers en zelfs eventjes strijkers, heeft een muzikaal voordeel over Reactor, die ook hier toch weer duidelijk aanwezig is. Een sterke actietrack die de film goed dient. We sluiten af met de prachtige Suit, die vanwege Davis' subtiele werk nog lang zal blijven hangen.

Hoewel ik The Matrix Revolutions, zowel de film als de score ervoor, prefereer, is deze score ook zeker het geld waard. Juno Reactor en Don Davis hebben een ''klik'', en werken uizersterk samen, zonder te vervallen in het al te commerciële, en kiezen nooit de gemakkelijkste weg, zie Mona Lisa Overdrive. Neem daarbij dat deze score in de film perfect werkt, en je vergeeft het gebrek aan enige rust. Niks mis mee!