In Bruges
Lakeshore Records - LKS 33982


Lakeshore Records 12/02/2008 CD (780163398229)
Film Film release: 2008
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Prologue1:19
2.Medieval Waters1:42
3.The Little Dead Boy1:48
4.St. John The GamblerTownes Van Zandt3:05
5.The Last Judgement1:54
6.View From The Tower1:06
7.My Suicide Your Homicide1:40
8.Brandy AlexanderThe Walkmen2:32
9.Save The Next Boy1:21
10.Ray At The Mirror1:21
11.Walking Bruges0:38
12.The Magic Frog0:52
13.Schubert: 24. Der LeiermannAndreas Schmidt3:42
14.Harry Walks1:24
15.Dressing For Death1:13
16.The Kiss Walk Past1:06
17.One Raglan RoadThe Dubliners4:17
18.Thugs Passing In The Night1:15
19.Shootout Part 12:12
20.When He's Dead1:10
21.Shootout Part 22:46
22.Principles1:27
23.I Didn't Want To Die1:37
24.2000 MilesThe Pretenders3:38
 45:04
Schrijf zelf je recensie

 

In Bruges - 08/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Harry: Number One, why aren't you in when I fucking told you to be in? Number Two, why doesn't this hotel have phones with fucking voicemail and not have to leave messages with the fucking receptionist? Number Three, you better fucking be in tomorrow night when I fucking call again or there'll be fucking hell to pay. I'm fucking telling you - Harry.

We zijn in 2008, België stond in rep en roer, want voor het eerst zou er een gigantische film worden opgenomen in ons kleine landje. De stad Brugge is niet alleen de hoofdlocatie van deze film, het is een personage in de film. Een soort van vagevuur waarin de hoofdpersonages hun test moeten doorstaan. Niet elk personage doorstaat deze test met verve.
Het verhaal is vrij simpel. Het gaat over Ken en Ray, twee huurmoordenaars die moeten onderduiken in onze Vlaamse stad na een mislukte opdracht. Tijdens hun verblijf moeten ze afwachten tot hun baas Harry belt. Tijdens hun verblijf, geniet Ken van de mooie kanaaltjes en de gotische architectuur terwijl Ray zich te pletter verveelt. Maar wanneer Harry zijn telefoontje heeft gepleegd, gaat de verveling weg, en komt een strijd op leven en tijd in de plaats.

Deze nederige recensent gaat eerlijk zijn voor het bespreken van de muziek. “In Bruges” is mijn favoriete film! Alles aan deze film vind ik perfect: de acteerprestaties, de cinematografie, het verhaal en natuurlijk de immens goed gevonden symboliek. Maar natuurlijk spreken op deze site over de muziek. En de muziek van deze film werd geschreven door Carter Burwell. Een componist wiens werk mij niet bekend is. “In Bruges” is het eerste werk dat ik van de man heb gehoord, en ik moet eerlijkheidshalve toegeven, het is mij zeer bevallen.

In “Prologue” horen we het hoofdthema. Het hoofdthema is gespeeld op de piano. De melodie heeft iets intriest mee. Wie de film gezien heeft, gaat perfect begrijpen waarom deze melodie aan de triestige kant heeft. Het is een snel thema, en herhaalt zich voortdurend. In bijna elke track komt het voor. Maar dat is belangrijk in de filmmuziek. Elke film moet een rode draad hebben in de muziek. Ook al wordt de muziek veelal genegeerd door de kijkers, toch helpt het in de film. De variatie in “Medieval Waters” vind ik het mooiste. Lage cello’s spelen de basis van het thema, en een fluit speelt de hoofdmelodie. Zeker een hoogtepunt in deze score.
Een tweede thema is voor Ray. Het is nog droeviger dan het hoofdthema. Dat is voornamelijk voor de trieste verhaallijn voor het personage. Voor het eerst te horen in het nummer “The Little Dead boy”. Daarin is het gespeeld op een piano. Prachtige akkoorden leiden het nummer in, en dan komt de piano die de melodie speelt. Kippenvel opwekken. Nog een mooiere versie is te horen in “Save The Next Dead Boy”. Gespeeld door het glochenspiel. Het lijkt wel een kinderliedje, wat perfect past bij dit personage. Wie de film gezien heeft, zal het wel begrijpen.
Een laatste thema is voor Harry. Dit thema is iets agressiever, wat ook normaal is, want Harry is de slechterik in dit verhaal. Ook dit wordt gespeeld door de piano, maar de noten volgen elkaar sneller op dan in de rest van de score. Het thema is voor het eerst te horen in “Harry Walks”. Doorheen de score wordt dit thema nog veel gebruikt.

Dit waren de drie voornaamste thema’s van deze score, maar er zijn nog twee kanten van de score. Ten eerste heb je het actiegedeelte van deze score, en ten tweede de gezongen nummers. De actie is dun bezaaid op dit schijfje. Slechts twee tracks zijn actietracks te noemen. Shootout Part 1 begint heel spannend met het thema van Harry, dat heel dreigend begint te spelen. Wanneer dan de actie losbarst, dan is het hek van de dam. Een pijlsnel akkoord op de elektrische gitaar zet de toon voor een spannende track. Maar dit is wel een track voor de liefhebbers. De instrumentatie blijft eenvoudig, net zoals de melodie, maar het werkt beduidend goed in de film.
Shootout Part 2 is meer van hetzelfde, maar het niveau blijft wel even goed.

Op dit schijfje staan er ook een aantal gezongen nummers. De meeste zijn niet veel soeps eerlijk gezegd, en het zijn dan ook diegene die ik vrijwel direct oversla. Maar er zijn toch twee nummers die de moeite zijn. Eerst heb je “Der Leierman” van Schubert. Dit klassiek werk komt maar heel even voor in de film, maar het maakt zeker indruk in de film. Op cd is het ook een mooi nummer om eens op het gemak te beluisteren.
Maar het beste gezongen nummer is “On Raglan Road” van The Dubliners. Dit Iers lied is op het eerste zicht raar gekozen voor deze film. Maar je moet er bijnemen dat het gaat over twee Ierse personages. Het lied speelt zich af tijdens de climax van de film. En het is vreemd om te zien hoe goed het lied samengaat met het beeld. Het is natuurlijk niet evident om een Iers lied te laten spelen terwijl het verhaal zich in een Vlaamse stad afspeelt. Maar het is zeker één van de betere nummers van deze score, en in de film wordt het gespeeld in het meest mooie deel van de film.

Conclusie
In Bruges is en blijft mijn favoriete film. Ook de muziek sprak mij aan, en het is mijn eerste kennismaking met Carter Burwell. Hij heeft de film goed begrepen en schreef een ingetogen score waar vooral de piano centraal staat. Het hoofdthema is prachtig, maar wordt toch iets te veel gebruikt in deze score. Dat kost de score één punt. Ook de overtallige liederen die hier niet beschreven staan kost de score een punt. Een mooie 8 is toch wel hetgeen deze score verdiend.
In Bruges - 08/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op (Nederlands)
Half België stond in rep en roer toen bekend werd gemaakt dat 'ons eigenste' Brugge, één van onze bekendste exportproducten naast chocolade, frieten, wafels en bier, het decor van een internationale film zou worden. En dat niet alleen! Colin Farell, Ralph Fiennes en Brendan Gleeson zouden er een rol in spelen en – grote zucht bij (vrouwelijke) fans – ook wel degelijk een tijd in Brugge verblijven!

Het resultaat heeft al bij al even op zich laten wachten, maar mag er zijn. Brugge is veel meer dan enkel het (mooie) decor. De stad speelt zowaar een niet te onderschatten rol in het verhaal.

Twee huurmoordenaars, Ken (Gleeson) en Ray (Farell) worden door hun baas Harry (Fiennes) naar Brugge gestuurd, in afwachting van hun volgende opdracht. Terwijl Ken de culturele geschiedenis van de stad weet te appreciëren, verveelt Ray zich steendood. “Fcking Bruges' en “a shithole” zijn zowat de enige manieren waarop hij de stad beschrijft. De situatie wordt ingewikkelder wanneer de nieuwe hitjob duidelijk wordt...

Regisseur Martin McDonagh neemt rustig de tijd beide personages te schetsen in een voor hen niet alledaagse omgeving. Componist Carter Burwell doet hetzelfde.
In de 'Prologue' brengt piano ons met het rustige, elegante hoofdthema naar Brugge. De muziek beschrijft perfect het karakter van de stad: mooi maar – we moeten het toegeven - ook saai.
Het thema is in heel wat andere tracks te horen, steeds in een zeer eenvoudige maar daarom niet minder effectieve en sfeervolle orkestratie met fluit, cello, harp en piano ('Medieval Waters', 'The Last Judgment', 'View from the Tower'). Het ademt steeds diezelfde rust uit.

Farell's personage, Ray, krijgt ook zijn thema, overpeinzend en even rustig als het hoofdthema. Het duikt een eerste keer op in 'The Little Dead Boy'; mooi, gesloten, onzeker en triest. In 'Save the Next Boy' klinkt het bijna als een wiegenlied.

De rustige, melancholische muziek zou haast doen vergeten dat In Bruges geadverteerd wordt als een actiefilm. Harry's dringende thema (“Harry Walks”) doet ons er aan herinneren. Ray en Ken's baas besluit zelf naar Brugge af te zakken om de zaken af te handelen. Sterke piano en donkere houtblazers begeleiden zijn jacht door de stad. De piano tikt afwachtend af.
In “Shoot Out Part 1” wordt het thema loeihard uitgewerkt. De jammende elektrische gitaar lijkt uit een metal nummer geplukt. De rustige, melancholische sfeer van het album wordt volledig gebroken, net zoals in de film, waar op dat moment de saaie rust van Brugge getuige is van een bloedernstige en voor de stad erg ongewone achtervolgingsscène.

Ook op Harry’s thema is een variatie, voor het eerst te horen in “Thugs Passing the Night” en erg mooi als fuga uitgewerkt in “Shoot Out Part 2”, met piano en lage houtblazers. De achtervolging krijgt een cultureel kleurtje.

Burwell’s score is aangevuld met een veelzijdig handvol tracks van andere ariesten, gaande van het dronken “Brandy Alexander” (The Walkmen) tot de klassieke klanken van Schubert’s “Der Leierman”.
Uitspringer is “St John the Gambler” (Townes van Zandt), gepast deprimerend tijdens een bui van zelfmedelijden.

Als film is In Bruges misschien minder toegankelijk. Misschien verklaart dit waarom hij vrij onopgemerkt in onze zalen is gepasseerd?
De muziek luistert daarentegen erg vlot en blijft van bij de eerste luisterbeurt hangen. Net als Brugge speelt ze een specifieke, begeleidende rol en wijst ze de weg naar spijt en overpeinzingen, in een zeer elegant kader.
In Bruges - 05/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
In Bruges is een film die zich afspeelt in Brugge. Ik ben nog nooit in Brugge geweest (schande!!) en heb evenmin de film gezien. Dat zou misschien mede mijn oordeel over de score kunnen beïnvloeden, hoewel ik dat probeer te voorkomen, ook bij films die wel heb gezien.

Carter Burwell is gevraagd om de film van een score te voorzien. Het verhaal is in feite een thriller, maar de score klinkt niet als een score voor een thriller, eerder voor een soort melodrama.
De muziek op het album is een combinatie van een aantal folk-achtige songs en een behoorlijk aantal nogal korte score tracks. Nu is het in het geval van In Bruges zo dat de songs vrijwel allemaal (veel) fraaier zijn dan de score tracks. Meestal is dat net andersom.
Het album opent met een drietal nogal minimalistische scoretracks waarbij vooral de piano een belangrijk aandeel heeft. Wat voor deze drie tracks geldt, geldt voor veel tracks van de score. De melodieën en thema's die voorbij komen zijn niet aansprekend en de saaiheid voert de boventoon.
De thema's hebben een nogal melancholieke klankkleur en de minimalistische instrumentatie van met name piano, met enige underscore van strijkers en een beperkt aantal andere instrumenten maakt het allemaal maar een magere beleving.
Uitzondering is Shootout Part 1, waarin de track na 40 sec overgaat in een soort ruige hard-rock met slepende elektrische gitaren en drum. Niet fraai. Shootout Part 2 kent geen hard-rock en loopt gewoon met dezelfde saaiheid door, evenals de twee daaropvolgende tracks.

Het album bevat 5 songs, waarvan 1 klassieke van Schubert: Der Leiermann (orgelman), en het lijkt wel alsof Burwell het thema aan deze song heeft ontleend. Ook deze song heeft een tamelijk saaie melodielijn en instrumentatie.
Van de overige songs is alleen het kerstliedje van de Pretenders (2000 miles) een bekende song. Maar de drie mij onbekende songs zijn nog fraaier, met als uitschieter de song On Raglan Road van The Dubliners, wat echt een juweeltje is. Dit is dan ook gelijk verreweg de mooiste track van het hele album.

Kortom, Carter Burwell heeft voor In Bruges een nogal melancholieke en vooral saaie score gemaakt voor een film die toch een thriller zou moeten zijn. Dan heeft Mychael Danna het met de thriller Breach veel beter gedaan, terwijl ook die score veel nogal melancholiek getinte underscore heeft. Maar Burwell heeft de thema's en melodieën voor deze film niet die meeslependheid weten te geven die Danna wel aan Breach wist te geven.
Als score-album is dit zeker geen aanrader, of je moet al gaan voor de songs.
In Bruges - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Voor deze film stond "het Venetië van het Noorden" in rep en roer. Collin Farrell en Ralph Fiennes, toch niet van de minste, kwamen naar daar. En dan nog in een actiefilm. Kregen we na Antwerpen een nieuwe, grote filmstad in België? De toekomst zal het uitwijzen.

Voor de film werd een vrij onbekende componist aangenomen. Carter Burwell. Maar onbekend is onbemind, heb ik al in eerdere recensies gezegd. Soms is het zelf zo dat een onbekende componist een gavere score aflevert dan een vaste waarde, die soms al eens op routine durft te draaien. In elk geval, Carter Burwell kreeg de job.
En hij deed het niet slecht, want de proloog verraadt niet dat het om een actiefilm gaat. Een simpel pianomotief, tevens een hoofdthema, doet zijn intrede. Zeer mooi, maar het heeft iets tragisch. Het vervolg is Medieval Waters, wat kan duiden op de Reien. Een mooie, middeleeuws doend deuntje, vrij onorthodox voor een actiefilm.

Soms is het allemaal iets te simpel, of te anti - actiefilm. Vrijwel nergens krijg je een spannende actiesequentie, maar ingetogen muziek, die ontroert. Toch, ze is allemaal wel simpel, maar niettemin, het ontroert. Ray at The Mirror toont dit aan. Simpel, effectief.
Walking Bruges is de herhaling van de proloog, maar beter uitgewerkt.

En meteen valt het op: Dit is geen gewone actiescore. Waar je in een Michael Bay film alleen maar grootse thema's, grootse muziek op je bord voorgeschoteld krijgt, is het hier niet het geval. Daarom springt de score er meteen uit tussen de actiescores. Wat ik denk dat de componist wou doen, is in de stijl van Howard Shore treden, die met Silence Of The Lambs iets gelijkaardigs deed: mooie, spannende, maar ingetogen muziek. Zelfs wanneer je denkt dat het spannend wordt krijg je (echt wel) mooie muziek, met een duister kantje, die ineens omslaagt in electronisch geweld (shootout I). Eigenlijk goed gelukt, hij breekt met de stijl die hij eerder aanpakte. onorthodox, maar het mag wel eens. En het leuke is: zo slecht staat het hier niet.

Een speciale score, ligt lekker in het gehoor, en vrij speciaal. Niet alledaags, en vooral een uitzondering op de regel. Een 7,5, afgerond.

Andere soundtrack releases van In Bruges (2008):

In Bruges (2008)
In Bruges (2016)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer