We Own the Night


Lakeshore Records (0780163395020)
Film | Releasejaar: 2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Heart of GlassBlondie5:48
2.Let's DanceDavid Bowie4:08
3.RaptureBlondie6:28
4.Message to You RudyThe Specials2:53
5.A Little Bit of SoapThe Jarmels2:14
6.Que Pasa/Me No Pop ICoati Mundi6:20
7.Should ILouis Prima2:03
8.MaracaDescarga Total6:03
9.I Ain't Got NobodyLouis Prima & Keely Smith4:38
10.Mambo DiabloTito Puente4:10
11.I'll Be Seeing YouJackie Gleason3:03
12.Club Raid1:31
13.Dad Visits Bobby1:30
14.Bobby Gets News0:43
15.Bobby Sees Joe2:08
16.Bobby Kiss Amada1:25
17.Bobby Breaks Leg1:46
18.Vadim Escapes2:59
19.Burt Dies1:03
20.Funeral1:08
21.Bobby and Joe Talk0:50
22.Planning the Bust1:48
23.Vadim Dies2:46
24.End Credits2:56
 70:21
Schrijf zelf je recensie

 

We Own the Night - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De Amerikaanse film We Own the Night is een misdaadfilm, die geschreven en geregisseerd is door James Gray (The Yards). De film is genomineerd geweest voor een Gouden Palm op het festival in Cannes. De ontvangst door critici was wat mager, maar de film was een redelijk succes aan de kassa's van de bioscopen.
Het verhaal draait om Bobby Green (Joaquin Phoenix), zijn broer Joseph (Mark Wahlberg) en zijn vader Burt (Robert Duvall). Bobby is manager van een Russische nachtclub in Brooklyn, waar vaak Russen komen die zich ophouden in het criminele circuit. Bobby geniet graag van het leven en van zijn vriendin Amanda (Eva Mendes). Z'n broer en z'n vader werken beide bij de New Yorkse politie en beiden doen met een groep collega's een inval in de nachtclub, om een aantal criminele Russen op te pakken. Ze worden daarbij tegengewerkt door hun broer Bobby, wat hun relatie nog meer onder druk zet dan die al stond. Maar de Russische hoofdverdachte besluit wraak te nemen, waarbij Joseph zwaar gewond raakt en langdurig in het ziekenhuis moet blijven. Als Bobby dan die Rus hoort praten over de aanslag en dat Bobby's vader het volgende slachtoffer zal worden, besluit hij toch in actie te komen...

De muziek bij de film is gecomponeerd door Wojciech Kilar. Het soundtrack-album is echter wat ongelijk verdeeld in een song-gedeelte en een score-gedeelte, waarbij het song-gedeelte tweederde en de score van Kilar eenderde van de ruime speeltijd van 70 minuten beslaat.
Het verhaal van de film speelt zich af in 1988, maar de songs die regisseur Gray gekozen heeft zijn (op 1 na) allemaal ouder. De song 'Mambo Diablo' is een latin-jazz song van Tito Puente uit 1985. De songs van Blondie, David Bowie en de latin stijl van Coati Mundi zijn van begin tachtiger jaren, terwijl de heel aardige hip-hop-uitvoering van 'A Message to you Rudy' van The Specials eind zeventiger jaren in de hitparades stond.
The Jarmels zongen hun oorspronkelijke songversie van 'A little bit of Soap' al in het begin van de zestiger jaren in een fraaie poppy versie.
De songs van Louis Prima komen uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw en hebben een lichte jazzy stijl. Jackie Gleason is de producent van de track 'I'll be seeing You', maar de cornet wordt bespeeld door Bobby Hackett, een samenwerking die diverse albums met jazzy stemmingsmuziek opleverde en erg succesvol was. Ook deze track is melodieus en aangenaam om naar te luisteren.
Een uitzondering is 'Descarga Total!' van Maraca, wat een nogal latin-jazzy dance-song is uit het jaar 2000 en staat daarmee buiten de verhaallijn van de film.
Alle songs zijn daarmee behoorlijk dansbare en vlotte songs, die de inkleuring verzorgen van het nachtclubleven van hoofdpersonage Bobby. De typische vijftiger en zestiger jaren stijl van een aantal songs moet wel een beetje je smaak zijn, evenals de nogal jazzy stijl van een aantal andere songs.

De tegenstelling van de songs met de score van Kilar is behoorlijk groot. De traagheid van de muziek van de score valt direct op vanaf de twaalfde track. Met orkestrale klanken van voornamelijk strijkers zet Kilar zijn muziek neer om een bepaalde sfeer te creëren. Hij weet de strijkers zo in te zetten dat er een kleuring ontstaat die enerzijds fraai harmonisch is, maar tegelijk ook iets dreigends heeft. Dat bereikt hij door veelal lang aangehouden tonen in een mineure setting en in lage toonsoorten. De muziek klinkt op zich eigenlijk best wel fraai, vooral wanneer er door een wat andere instrumentatie iets van een romantische sfeer geschetst wordt, zoals in 'Bobby Kisses Amanda' of zelfs in 'Bobby and Joe Talk'.
De score van Kilar varieert nauwelijks en de muziek kabbelt eigenlijk een beetje voort, wat door de traagheid van de muziek allemaal toch wel wat saai wordt. Dat wordt dan nog weer versterkt doordat Kilar ook met z'n instrumentaties nauwelijks van de strijkers afwijkt. Slechts een enkele keer komen beperkt wat percussie of houtblazers voorbij.
De lage tonen van de strijkers versterken de dreigende sfeer van de muziek, waarbij piano- of xylofoon-achtige klanken enkele tracks opluisteren en de muziek even uit die dreiging trekken. Maar veel tracks zijn toch wel erg eentonig. Kilar's langste track 'Vadim Escapes' is een drie minuten lang durend zich steeds herhalend motief op lage strijkers. Zo zijn veel tracks opgebouwd en blijft de broodnodige variatie ontbreken.

Kortom, met We Own the Night krijg je een album in handen met een flinke verzameling wat oudere songs, die gemiddeld best wel heel aardig zijn. Die songs variëren van wat jazzy vijftiger jaren songs tot wat hippere tachtiger jaren songs, waarvan een aantal een nogal latin kleuring hebben. De muziek van Wojciech Kilar's score die daarop volgt heeft vooral een wat dreigende sfeer in een op zich fraaie harmonische kleuring van orkestrale muziek. Maar de muziek is vooral traag en varieert slechts beperkt in klankkleur, waardoor het geheel van de score nogal saai overkomt. Dat is ondanks dat de muziek op zich best wel fraai harmonisch klinkt. De waardering voor de songs is 70 en voor Kilar's score 64 uit 100 punten. Het album als geheel komt daarmee op 68 uit 100 punten.
We Own the Night - 04/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Kilar: niet direct een naam die een belletje doet rinkelen. Toch, hij bezorgde ons de schitterende horrorscore "Dracula" van Francis Ford Coppola, en het wondermooie, maar minder bekende Le roi et l'oiseau. Zijn laatste film dateert ook van 2007, "Il Sole Nero". Of dat die score goed is, laat ik hier onbesproken, want ik heb hem nog niet kunnen beluisteren. In elk geval slechter als dit kan niet!

Kilar stelt hier echt wel hard teleur. Niet alleen door de duur! een 23 tal minuten, dat moet toch echt wel de kortste score zijn die er gemaakt is. Een teken aan de wand? Heeft Kilar er met "z'n klak enne gegooid"? Maar een korte score is niet perse een slechte score. Zimmer slaagde er ook in om met een score van om en bij een halfuur te boeien. (Rain Man)

Maar Kilar is geen Zimmer. Misschien gelukkig ook, want Zimmer produceert niet altijd schitterende muziek. En soms is een orchestrale score gewoonweg een pak beter dan een synthesizer gemanipuleerd gedrocht. Maar Kilar slaagt hier niet in om te boeien. Verre van zelfs. De track opent met "Club Raid" wat meteen het hoofdthema introduceert. Als je die hebt gehoord, heb je gelijk heel de score gehoord. Dezelfde sfeer, hetzelfde ritme, weinig emotie, repititief... Kilar gebruikt het hoofdthema redelijk vaak terug. Een naargeestige sfeer, een drukkende sfeer, een depressieve sfeer,... Daar zit het goed. Maar het muzikale is gelijk weg. Je moet echt moeite doen om je gedachte bij deze score bij te houden, wat normaal gezien geen probleem is. Als de muziek snor zit, luister je gelijk aandachtig naar die harmonieuze klanken. Hier dus niet.

De Score beklemt wel, daar niet van, maar het mocht toch iets "méér" en leuker zijn om naar te luisteren. Niet alle scores moeten een entertainment gehalte à la Star Wars, Pirates, Waterworld,... hebben. Zie maar naar Notes On A Scandal, Schindler's List.

Kilar heeft hier vooral underscore geschreven. Vergezelt van beelden krijg je misschien wel een mooi geheel, maar om nu echt underscore te publiceren? Funeral komt misschien toch dicht bij de naam "goede track". Weeral het hoofdthema, dus weer niets nieuws, maar toch emotievoller dan de rest van de score.

Niet echt een aanrader.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer