Een minimalistische score bij een minimalistische film. Pakt dat slecht uit? Helemaal niet! Zowel Brannagh als Doyle maken er een enerverende ervaring van.
Het verhaal van Sleuth (wat zoveel betekent als 'loerder', iemand die op pad is om z'n prooi te verslinden) speelt zich geheel af binnen de setting van het huis van Andrew Wyke (Michael Caine), een oudere schrijver die alleen woont in dat grote huis. We komen erachter dat z'n vrouw er vandoor is met de veel jongere acteur Milo Tindle (Jude Law). De schrijver nodigt de charmante acteur uit in z'n huis en Tindle verzoekt hem daar vriendelijk om de scheiding af te handelen, zodat hij met haar verder kan. Maar Wyke is dat helemaal niet van plan en heeft een heel schema uitgedacht, waarin hij de acteur meesleept en zo ver probeert te krijgen dat hij langs die weg wraak kan nemen op z'n vrouw...
Zoals het verhaal zich bijna geheel afspeelt binnen de beperkte setting van een huis, heeft Patrick Doyle dat 1 op 1 omgezet naar de muzikale setting. Het instrumentarium dat Doyle toepast voor deze score is eveneens zeer beperkt en niet veel meer dan een paar strijkers, wat percussie en een piano. Doyle gebruikt voor de score een paar zeer fraaie thema's en varieert daarop bijna uitsluitend door variatie in instrumenten, tempo's en stijl. Alle overige aspecten houdt Doyle vast gedurende de score. Dat maakt de score heel erg consistent en geeft er een wat aparte sfeer aan. De minimalistische uitwerking van de thema's stoort absoluut niet, wat vooral komt door de fraaie melodieën en harmonieën van de thema's, waarvan de klankkleur steeds iets vasthoudt van geheimzinnigheid en tragiek.
In de track 'I'm not a Hairdresser' komt gesproken tekst voor, direkt uit de film, wanneer Tindle bij Wyke in huis komt. Door de muziek krijgt die gesproken tekst een enorme lading, wat de muziek een grote extra impuls geeft en het juist zo aansprekend maakt. Als je de film hebt gezien spreekt dit natuurlijk extra aan, maar ook zonder de film gezien te hebben werkt het prima, vooral wanneer Wyke zegt dat 'the real game has just begun...'. Daarbij verstaat Doyle de kunst om met minimale middelen de prachtigste muziek te maken, simpelweg door het aanslaan van een paar pianotoetsen op een harmonische manier, passend bij het thema.
Dat steeds terugkerende hoofdthema is zo aansprekend door de spanning die Doyle erin legt, dat het blijft boeien, ook al komt het in elke track terug, met tussen de tracks slechts relatief kleine variaties. En het is erg knap als je een thema kunt componeren, die in de minimaalst mogelijke setting nog steeds boeit. Dat is wat Doyle hier presteert.
Er valt eigenlijk maar een track uit de toon en dat is de laatste afsluitende track. Daarin heeft zoonlief (die overigens ook Patrick heet) de kans gekregen om een elektronische percussie onder het thema te zetten en dit ook nog eens op een keyboard uit te voeren met een zwaar elektronische klank. De bedoeling was om een soort dance-mixtrack te creëren, maar dat is maar mager gelukt. Als losse track is de muziek zeker niet onaardig, wat vooral komt door het thema, maar bij de score valt de track aanzienlijk uit de toon vanwege de tegenstelling van de klassiek gekleurde score tegenover de elektronisch gekleurde laatste track.
Kortom, Voor Sleuth heeft Patrick Doyle een fraaie score neergezet in een extreem minimalistische setting, maar het pakt wonderlijk goed uit, vooral door het zeer fraaie thema en de motieven daaromheen, maar ook door de geheimzinnigheid die Doyle in de muziek heeft weten te leggen. Knap werk.