Pirates of the Caribbean: At World's End


Walt Disney Records (0094639570324)
Film | Releasejaar: 2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Hoist The Colours1:31
2.Singapore3:40
3.At Wit's End8:05
4.Multiple Jacks3:51
5.Up Is Down2:42
6.I See Dead People In Boats7:09
7.The Brethren Court2:21
8.Parlay2:10
9.Calypso3:02
10.What Shall We Die For2:02
11.I Don't Think Now Is the Best Time10:45
12.One Day4:01
13.Drink Up Me Hearties4:31
 55:49
Schrijf zelf je recensie Toon recensies in andere talen

 

Pirates of the Caribbean: At World's End - 09/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op
De ‘pirates of the Caribbean’ en Zimmer fans hebben veel te lezen deze maand. Al voordat de film in Nederland en België in de bioscoop verscheen was er al heel wat leesvoer voor de fans van de muziek. Nu publiceer ik ook mijn extra lange recensie voor de film met (denk ik) de meeste bioscoopbezoekers van 2007. PAS OP: VEEL SPOILERS VOORAL ALS JE DE FILM NOG NIET GEZIEN HEBT!

In 2003 had Gore Verblinski het idee om een Piratenfilm te maken, maar het moest geen B klasse film worden. Om dit te voorkomen sloot hij producer Jerry Bruckheimer (The Rock, Armageddon, Pearl Harbor) aan bij de crew. Verder werden topacteurs in dienst genomen en ook de muziek moest van een groots componist worden. Zo was het idee om Alan Silvestri (The Mummy Returns, Forrest Gump) hiervoor te vragen. Alan Silvestri moest een échte avonturenscore componeren in combinatie met fraaie actiemuziek, maar al na een korte periode hebben Jerry Bruckheimer en Alan Silvestri besloten dat Silvestri’s muziek niet past bij de steil films van producer Jerry Bruckheimer. Met nog een korte periode te gaan voor de première werd Zimmer gevraagd. Zimmer was echter bezig met het componeren van de topfilm ‘The last Samurai’ met Tom Cruise in de hoofdrol, waardoor hij ‘Pirates’ niet in zijn eentje aankon. Zelf maakte hij in korte periodes wat thema’s die afstammen van Gladiator, Mission Impossible 2, The Rock, The Peacemaker, Drop Zone en nog meer andere projecten van Zimmer. Vervolgens moesten Klaus Badelt en co de score afmaken. Zimmer gaf alle eer aan Klaus Badelt die zeer populair werd door deze score.

Pirates Of The Caribbean 1 was zo’n groot succes dat er wel een tweede film moest komen, maar omdat ze later ook een derde film wilden moesten film 2 en 3 tegelijkertijd opgenomen worden. Op deze manier waren alle acteurs nog beschikbaar en kostte alles minder tijd, want dat is tenslotte geld. De tweede ‘Pirates‘ film, ‘Dead man’s Chest’ moest een open einde hebben zodat iedereen wel de derde film MOEST kijken. Verwacht werd dat de tweede film ook een nog groter succes zou worden dan de eerste, dit klopte ook. Nadat de bioscopen volop bezocht werden wilde Disney werkelijk alles uit deze film halen. In de Disneyland attractie ‘Pirates of the Caribbean waar het tenslotte allemaal om draait werd een Jack Sparrow pop geplaatst en tevens werden er andere dingen gewijzigd naar de film. De DVD van Dead man’s Chest bevatte meer dan vijf uur bonus materiaal. Er kwamen miniatuurpoppetjes van de hoofdrolspelers. Er werd speelgoed gemaakt van ‘The black Pearl’ en van het huisje met het rad (van de actiescène). In de Disney stores (winkels met allemaal ‘prul’ en knuffels van Disney) worden zelfs boekjes verkocht met de noten van de muziek van ‘Dead Mans Chest’ om het allemaal zelf te spelen.

Hans Zimmer had wél de tijd voor ‘Pirates 2’ en daarom was hij natuurlijk de componist voor deze film. De meeste actiethema’s zijn weggegaan en veranderd in een ‘Jack thema’. Dit thema breidde zich zo ver uit dat het later actiemuziek werd. Ook kwam er een thema voor de grote octopus in de film;’The Kraken’. Ook dit thema begon rustig, anders was dat het meerdere keren ‘fout ging’ en dan de rust ook elke keer weer terug kwam. Elke keer als het beest te voorschijn kwam werd het ‘The Kraken’ thema herhaald. Davy Jones kreeg ook een eigen thema dat voor het grootste deel een muziekdoos was. Toch was dit voor veel filmmuziek kenners nog niet de reden om de tweede soundtrack goed te keuren, vooral op de bonus track ‘He’s a Pirate’ is veel kritiek geweest. Voor Zimmer was dit tijd voor actie. De derde soundtrack moest compleet anders worden. Avontuurlijker, origineler, een beter orkest (heel anders) en een echte piraten sfeer. Dit alles is hem gewoon gelukt. Toen de ‘First Listen’ van Soundtrack.net uitkwam waren er al heel veel positieve reacties zoals: ‘Eindelijk weg met de commerciële thema’s’, ‘Dit kan wel de beste soundtrack van het jaar worden’ en nog veel meer. Vooral de liefdesthema’s beviel iedereen goed. De verwachtingen waren hoog! Deze verwachtingen werden voor de meeste mensen op 19 mei dit jaar waargemaakt. Hans ‘Long John’ Zimmer, zoals hij op de cd vernoemd wordt heeft het weer geflikt. Naar mijn mening de beste score die hij maakte in de afgelopen 3 jaar.

1. Hoist The Colours:
De score begint met een echt piratenlied. We horen een bel, slagwerk en klein jongen en een heel wat piraten. Hans Zimmer, die bij de opnames was, heeft samen met Gore Verblinski (regisseur) een mooi piratennummer geschreven dat gelijk een goede sfeer zet. We zijn bij het begin van de derde Pirates film en in Port Royal worden mensen bestraft met de doodstraf. In de film horen we aan begin nog veel langer enkele bombastische klappen voordat het jongetje als er piraten opgehangen worden gaat zingen. Het ‘gevaarlijke’ lied wordt enkele keren in de film gezongen door de piraten. Het refrein dat gezongen wordt door de piratengroep begint 0.57 en gaat door tot aan het einde van de track. Het ‘Hoist The Colours’ (Hijs de vlaggen) wordt in de film ook vaak gezegd door piraten als positief denkend motto.

2. Singapore:
Voor het derde deel van de ‘Pirates’ trilogie werden er ook opnames gemaakt in Singapore, waar Soa Feng, waarvoor onze helden komen, woont. Aan het begin van de track krijg ik gelijk een ‘Last samurai’ gevoel door de oosterse instrumenten die gebruikt worden. Als er later een elektrische gitaar komt (al na 20 seconden) is dit gevoel weg. Elisabeth zien we in de film varen in een bootje in een haventje van Singapore, waar ze het ‘Hoist the colours’ lied zingt. In de film horen we de deuntjes nog veel langer lekker rustig op de achtergrond, maar op de cd begint na 1.04 al de actiemuziek. De oost Indische Compagnie vindt de piraten inclusief onze helden, nog altijd zonder Jack. Er ontstaat een groot gevecht tussen deze twee partijen met spanning, maar ook veel humor. In de track keert de rust weer terug bij 2.02. We horen echte oosterse instrumenten, maar er komt dreiging naar het thema van het bekende plaatje waar jack Port Royal binnenvaart. Bij 2.55 horen we dan ook dit thema, nee geen Jack, maar we zien het mooie plaatje dat Barbossa met de andere helden inclusief een extra grote bemanning uit Singapore naar het einde van de wereld gaat. Opvallend genoeg horen we hier na het Jack thema zonder nog maar één Jack gezien te hebben.

3. At Wit’s End:
De track met de veel besproken love theme. In het begin van de film, zoals we hem nu horen nog niet veel liefde, maar vooral mooie beelden en avontuur. De enige geliefde die we zien zijn natuurlijk Will en Elisabeth, maar deze gaan niet op deze manier met elkaar om. Enkele keren horen we al een koor en wat mysterieuze geluiden, het echte mooie (nu al bekende) thema begint pas bij 1.29. We krijgen een erg ‘The Da Vinci Code’ gevoel. We zien Barbossa inclusief bemanning en schip richting het einde van de wereld gaan. Zo zijn ze nu bij de koudere gedeeltes van de wereld, waar de zee erg mysterieus stil is. De enige golven die er zijn komen van het varende schip. Vanaf 3.07 horen we een fantastisch grootsheid thema waar we prachtige beelden zien van de zee met ijsmassa’s eromheen. De rust komt vervolgens weer terug. We horen het thema van Davy Jones terugkomen. Dit thema heeft nu ook te maken met Tia Dalma. Het Davy Jones thema gaat een beetje weg in het liefdesthema. Bij 5.18 krijgen we nogmaals (dit keer een ander) grootsheidthema te horen als we een grote waterval zien (ook bekend van de trailer). We krijgen nu spannende muziek te horen die een beetje race tegen de klok is want onze helden varen de waterval in, maar willen eigenlijk terugkeren. Een beetje een ‘The Ring’ gevoel door de cello’s. Met veel dreiging gaan we naar de volgende track.

4. Multiple Jacks:
We zijn nu tevens precies bij de volgende scène van de film waar we voor het eerst Jack weer zien. Niet één, maar meerdere, waarvan één (de echte dus) de kapitein is. Later blijkt dit, in de bizarste scène van de film enkel verbeelding. We horen een Jack thema, nu alleen iets mysterieuzer. Ook horen we even het zogenaamde Jack in Port Royale thema bij 2.04. Later zien we Jacks bemanning en Barbossa op hetzelfde einde van de wereld, maar Jack is op het begin niet echt blij met hun komst. We horen een mysterieus thema met veel dreiging en op het einde wat actie. De elektrische gitaar leidt de track.

5. Up Is Down:
De track met een zeer goed gekozen naam ‘Up is Down’, de redder van Jack en zijn bemanning. Door middel van een rare puzzel komt Jack er achter dat boven beneden is. Als de zon onder gaat komt hij eigenlijk op. Dit natuurlijk omdat bij het zogenaamde einde van de wereld een dodenrijk zat dat onder de zee was. Door het schip op z’n kop te werken kunnen de helden door diep de zee in te zwemmen weer naar boven komen. Genoeg titelverklaring, nu de muziek… De track begint met een klein beetje Jack sfeer als hij erachter komt wat er aan de hand is. Vanaf 19 seconden horen we een Ierse jig die het hoofdthema van de track wordt. Het past goed bij de film als de bemanning bezig is met het schip op z’n kop te krijgen door van de ene kant naar de andere kant te rennen. Vanaf 1.00 wordt de Ierse jig omgebouwd tot actiemuziek. Een echt fantastisch actiethema gaat ons tegemoet. Dit thema komt nog terug in andere tracks. Naast het orkest ook een koor die voor dát ene extra zorgt. Dit is zeker weten één van de beste tracks van de soundtrack!

6. I See Dead People In Boats:
De track begint met een droevig thema met wat liefde erin. Het thema is een variatie op het thema van track vijf, maar is nu fantastisch emotioneel. Deze overtreft duidelijk de emotionele tracks van de vorige twee soundtracks. We horen hierna nog meer mysterieuze geluiden, die even verstoord worden door enkele noten van het Jack thema. Al deze emotie heeft te maken met Davy Jones waarvan in de film bekend wordt wie zijn vrouw was, maar natuurlijk Will en Eliabeth, wiens relatie in gevaar is. Een rustige track met echt een fantastisch duistere sfeer, dat blijkt ook aan het hoog zingende koor dat we horen bij 3.20. Bij 3.58 horen we iets van de vorige love theme. Vanaf 5.05 horen we wat dreiging, er dreigt een grote actiescène te beginnen. Mysterieuze geluiden horen we met onder andere een gitaar die erg duistere noten speelt (ik krijg er wat ‘Gladiator gevoel bij). De dreiging, maar vooral emotionele en grootsheidthema horen we hierna. We horen op het einde een orgel die natuurlijk verwijst naar niemand minder dan Davy Jones.

7. The Brethren Court:
Deze track begint met hetzelfde thema als ‘Multiple Jacks’. Het jack thema op een nieuwere manier zoals we hem nooit gehoord hadden. Meteen daarna horen we een nieuw thema. Een thema dat wat heeft van het ‘Hoist the colours’, later wordt dezelfde tekst er ook bij gezongen. Het thema bevat liefde en emotie. Bij 1.12 bouwt dit thema zich verder. Met op de achtergrond een klein beetje Jack thema horen we hier op een vrolijke manier het thema. Ook dit is een erg goede track, maar er is er één die nog veel beter is:

8. Parlay:
Vanaf de eerste seconden is deze track al goed. Met veel dreiging op het begin door middel van violen en andere spannende instrumenten. In de film gaat deze dreiging nog langer door, maar bij 1.02 begint dat echte fantastische thema met een elektrische gitaar. Dit stukje werd al veel genoemd voordat de cd uit was. Het gevoel dat er twee cowboys tegenover elkaar staan, dat op het forum verteld werd, is voor mij een goede beschrijving. Nu moet alleen één schip het overnemen tegen een massa van schepen. We zien het schip van Jack, Barbossa en de bemanning. Op een piepklein eilandje komen de vertegenwoordigers van de groepen tegenover elkaar staan. Bij de piraten Elisabeth, Jack en Barbossa. Daartegenover zien we Davy Jones (in een bak met water (haha), Will Turner en iemand voor de Oost Indische compagnie. Het thema dat zoveel besproken is horen we zodra De twee teams bijna tegenover elkaar staan. De elektrische gitaar op de voorgrond met op de achtergrond het orkest werkt fantastisch bij de film en als de rust is teruggekeerd wordt er onderhandeld. Opvallend is dat het thema zachter is dan de eerste dreiging. Bij het zien van de film kon ik veel meer genieten van die eerste dreiging Dan van het thema zelf.

9. Calypso:
Een emotioneel beginnende track waar ik aan het begin een gevoel heb van ‘The Last Samurai’. Er komt alleen dreiging bij 1,16, waarna een actiethema komt. Bij 2.03 komt de rust terug. Een goede track bij (mijn mening) een erg slechte, vooral ongeloofwaardige scène waar de meest rare dingen gebeuren. Dingen die gebeuren in een Mythe, maar niet in een avonturenfilm. Gelukkig maakt de actiescène aan het einde van de film alles goed, maar nu eerst nog een andere track.

10. What Shall We Die For:
Deze track begint rustig met het emotionele thema met de ‘Hoist the colours’ sfeer. Deze kwam eerder voor bij The Brethren Court, maar bouwde zich niet (1.12) op zo’n goede manier uit. Het zit zo ontzettend dicht op de film dit dat je als je de muziek hoort je al voelt dat er een groot, maar dan ook echt groot gevecht gaat beginnen. Bijna een half uur kunnen we genieten van dit gevecht, met humor, actie en sensatie. Van het half uur krijgen we slechts 15 minuten muziek te horen, maar wel de beste actiemuziek.

11. I Don't Think Now Is the Best Time:
Deze track die precies aansluit op zijn voorganger bevat nog eens alle thema’s uit deze film en uit film twee, maar in de film horen we ook nog thema’s die alleen in deel één voor kwamen. De track begint rustig, maar niet lang want er komt dreiging. Het is dezelfde soort dreiging als die van ‘Parlay’, maar deze bouwt zich op met heel andere thema’s. De spanning is hoog. Twee schepen (van beide teams één) komen terecht in een draaikolk. Het gevecht loopt alleen anders dan verwacht, iedereen vecht gewoon tegen wie hij moet vechten voor zichzelf, niet met de teams. Bij 1.56 horen we een thema van de tweede film. In die film horen we het als ‘Bootstrap’ zijn zoon moet slaan. Het bekende plaatje van Davy Jones en Jack die vechten op de mast van een schip is al vroeg in de track. Een thema met het gevoel van overwinning en nederlaag gaat ons nu te gemoed. De actie blijft maar door gaan, maar in de film horen we ook nog het thema van het begin van ‘Skull and Crossbones’ twee keer. Bij 4.32 komt er even rust met 5 snelle klappen. Dreiging komt er weer bij 5.06.Echter krijgen we geen actie te horen maar het begin van het Jack thema, dat zich in no-time uitbouwt naar het Jack-actiethema bekend van de Jack track van de cd van deel twee. Het thema vervaagt zich in een nieuw thema, dat ook weer snel over gaat in ‘The Kraken’, met bas eronder. Ook stukjes van het liefdesthema krijgen we te horen. Dit heeft alles te maken met de titel als Will Elisabeth ten huwelijk vraagt tijdens het gevecht. Niet veel later trouwen ze tijdens het gevecht. Dit wordt overigens door Barbossa gedaan. Het leuke aan de muziek vind ik dat we even wat liefde horen, maar na een seconde weer actie. Bij 7.20 horen we het ‘He’s a Pirate’ thema, maar nu een stuk minder herkenbaar. In de film horen we deze trouwens nog een keer. Nog steeds wordt het romantische afgewisseld met de volle actie. Dit is werkelijk fantastisch om naar te luisteren, maar ook zo goed in de film. Bij 9.10 wordt de bruid dan gekust. We horen het liefdesthema met een extra romantisch tintje. Meteen hierna gaan we verder met de actie. Stukjes van ‘Wheels of Fortune’ uit de vorige ‘pirates’ komen terug. Zowel van het begin als het einde van deze track, want niet veel later komt dat bekende stukje van het einde van ‘Wheels of Fortune’ track terug. We horen aan het einde van de track wat stukjes van de eerste film terugkomen. De track sluit aan op:

12. One Day:
Deze track begint met het fantastische liefdesthema, maar wordt gevolgd door het zogenaamde ‘Port Royal’ thema. Hierna gaan we door met eventjes actie. Vanaf 1.36 horen we weer het liefdesthema. De vechtscène die zo lang het geduurd is inmiddels afgelopen nadat er doden zijn gevallen en piraten op de valreep in leven bleven. Op een gigantische wijze zal heft natuurlijk weer goed aflopen. De liefde in deze track is een bonus na al de fantastische actie die we hiervoor hadden.

13. Drink Up Me Hearties:
Deze track begint met het Jackthema, maar dan door accordeon gespeelt. We horen nog enkele thema’s uit de eerste film. Zodra we (na het Jack thema) het Port Royal thema horen (Jack gaat met een klein bootje achter zijn schip en Barbossa aan) horen we de laatste noten van de film. Bij 1.17 begint het ‘He’s a Pirate’ thema en zo ook de aftiteling. De film sluit met dit nummer op een heerlijke manier af! Met nog een keer wat liefdesthema’s en het ‘Up Is Down thema’ sluit ook de soundtrack af.

---------------------------------------------------
Pluspunten:
- Goede love themes
- Veel nieuwe thema’s
- Oude thema’s komen verbeterd terug
- Geen langdradige tracks zoals bij Dead Man’s Chest ‘Hello Beasty’
- Soundtrack is avontuurlijker
- Geen Tiesto track

Minpunten:
- Nog geen uur muziek voor een 168 minuut durende film

Favoriete tracks:
-At Wit’s end
-Up is Down
-I Don't Think Now Is the Best Time
-Parlay

---------------------------------------------------
Conclusie:
Voor de eerste film gaf ik een 8, voor de tweede een 9. Deze is toch echt veel beter dan de vorige twee! Nieuwe thema’s, oude thema’s die goed terugkomen. En opvallend zijn de love themes. Daarbij komt dat ik deze score meer avontuurlijk vindt dan actie. Een avontuurlijk thema hoorden we niet in de vorige soundtrack, terwijl dit vooral een avonturen film is. Nadat ik deze soundtrack 10 keer beluisterd heb in 30 uur heb ik de soundtrack van deel twee nog eens beluisterd. Pas dan merk je het grote verschil! Een stijlvolle afsluiter.
Pirates of the Caribbean: At World's End - 10/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op
Elizabeth Swann: You will listen to me! LISTEN! The other ships will still be looking to us, to the Black Pearl, to lead, and what will they see? Frightened bilgerats aboard a derelict ship? No, no they will see free men and freedom! And what the enemy will see, they will see the flash of our cannons, and they will hear the ringing of our swords, and they will know what we can do! By the sweat of our brow and the strength of our backs and the courage in our hearts! Gentlemen, hoist the colors!

We schrijven 2007. Een goed jaar voor de filmfans en voor de filmmuziekfans. Toen het blockbusterseizoen begon werden de fans getrakteerd op vele vervolgfilms. Maar het echte blockbusterseizoen begon met het derde deel in de “Pirates Of The Caribbean” franchise. Elk kind moet een naam hebben, en deze film kreeg de titel “At World’s End”.
Deze spectaculaire actiefilm staat nog altijd geschreven in de recordboeken als duurste film aller tijden. Met een kostplaatje van om en bij de 300 Miljoen Dollar! Als je naar de film kijkt, kan je direct zien waar het budget naartoe is gegaan. De finale is ronduit spectaculair, indrukwekkend en adembenemend. Maar de hamvraag was destijds: zou deze film een waardige afsluiter zijn van de reeks? Deze recensent vond van wel. Het verhaal is ingewikkeld, maar goed gevonden. De acteerprestaties waren terug fantastisch (vooral Johnny Depp, Geoffrey Rush en Bill Nighy spelen de pannen van het dak.) De speciale effecten waren terug fantastisch en het is een schande dat deze geen Oscar heeft gewonnen.
De fans der filmmuziek zaten natuurlijk te wachten op de instrumentale score van Hans Zimmer. De man had al een lichtelijk geniale score neergepend voor “Dead Man’s Chest” dus iedereen zat ademloos te wachten. Toen de eerste samples te horen waren, was iedereen laaiend enthousiast over de muziek. Aangezien ik geen fan ben van samples, omdat ze een compleet verkeerd beeld over de score kunnen scheppen, heb ik deze samples niet beluisterd. Wel was ik paraat op de eerste dag dat de score uitkwam. Hoge verwachtingen had ik wel over de score omwille dat de Pirates reeks mijn toegang betekende in de wereld van de filmmuziek. Ik kan eerlijkheidshalve zeggen dat mijn verwachtingen werden ingelost, meer nog mijn verwachtingen werden overtroffen.
Vanaf de eerste noten werd ik compleet weggeblazen van dit meesterwerk. Zimmer heeft niet alleen met deze score, de beste score van de reeks geschreven, maar misschien zelfs één van zijn betere scores aller tijden. Zijn beste scores vind ik nog altijd “The Da Vinci Code” en “Sherlock Holmes”, maar deze Pirates komt aardig in de buurt van het niveau van de voorgaande twee scores. Deze recensie bestaat uit drie grote delen. Eerst en vooral zal ik de nieuwe thema’s bespreken, daarna de instrumentatie en als laatste zal ik drie tracks beschrijven.

Maar eerste de nieuwe thema’s. Wat opvalt aan deze thema’s is het verschil in stijl. Waar de thema’s van de vorige twee films nog een beetje ‘simpel’ en commercieel waren, zijn de nieuwe thema’s veel ingewikkelder, uitgebreider en er zit meer gelaagdheid in de muziek. Het hoofdthema van deze score is “Hoist The Colours”. Voor het eerst te horen in het gelijknamige nummer. We horen trommelgeroffel en een bel. Dan begint het jongentje te zingen, en hoor je voor het eerste de melodie. Onheilspellend en mysterieus is deze melodie, net zoals de tekst. Wat wel opvalt, is hoe verhaaltechnisch dit lied is. De gehele film is gebaseerd op dit lied. Aangezien dit het hoofdthema van de score is, wordt dit sporadisch gebruikt in de film. De mooiste versie is te vinden in het nummer “What Shall We Die For”. In de film wordt dit gespeeld tijdens de oorlogsspeech van Elizabeth, die je in het begin van deze recensie kan lezen. Het nummer begint heel stil, maar dan beginnen de blazers en de strijkers het thema te spelen. Het koor is ook al paraat. Het orkest gaat alsmaar sneller en sneller spelen, en Zimmer begint met zijn opbouw. Wanneer dan het orkestraal geweld uitbarst, dan kan je niet anders dan kippenvel verkrijgen. Het koor komt prominenter aan bod, en zingt de melodie uit volle borst. De strijd kan beginnen in de film, en ook op muzikaal vlak. Dit is perfecte muziek voor een perfecte scene die wordt genoemd als één van de beste scenes van de film. En dat komt voor een heel groot deel door de meesterlijke muziek.

Het paradepaardje van deze score is nog altijd het “Love Theme”. Voor het eerst te horen in “At Wit’s End”. Laten we direct met de deur in huis vallen. Dit is het mooiste nieuwe thema van de score. Het is liefdevol, romantisch en speciaal. Niet te vergelijken met het voorgaande liefdesthema dat toch wat commercieel en simpel was. Neen, dit is een prachtig thema en is een goed voorbeeld van de genialiteit van de Duitse componist. Als je het voor het eerst te horen krijgt in “At Wit’s End” wordt het voornamelijk gespeeld door de blazers rustend op een weelderig tapijt van licht spelende strijkers. Het koor komt erbij, en er komt een licht onheilspellende sfeer in de muziek. Na deze sfeer, komen er meer strijkers bij, en spelen de blazers de melodie luider en krachtiger. Een vrouwenstem komt er bij, die het geheel lekker mysterieus maakt. En als je denkt dat je het mooiste al gehad hebt, dan pas barst het orkest uit zijn voegen. De strijkers zwellen aan, en dan hoor je het. De mooiste, meest grandioze versie van het thema. Pure grandeur komt dan uit uw boxen. Dit thema komt ook veel voor in de score. In “Up is Down” krijg je het thema voorgeschoteld in een kleine actiesuite. Naar een hilarische Iers aandoende jig, komt daar het thema opnieuw. En dat is pure klasse van Zimmer. Hij heeft een thema gemaakt dat zowel heel liefdevol is, maar dat je ook kan gebruiken in actiecues.

Dit waren de voornaamste nieuwe thema’s, maar Zimmer heeft natuurlijk werk van de voorgaande films meegenomen. Deze thema’s zal ik nu niet meer beschrijven. Alleen ga ik nog een aantal woorden neerpennen over het thema van Davy Jones. Waar ik dat thema altijd al het mooiste heb gevonden van de franchise, krijgen we hier op deze score het thema in zijn meest mooiste vorm te horen. In de track “At Wit’s End” hoor je het opnieuw. Na de opzwepende versie van het liefdesthema hoor je het orgel vermengd met het inmiddels wereldbekende muziekdoosje. Het orgel valt weg, en alleen het muziekdoosje blijft over. Eerst speelt dat het thema van Davy Jones, maar daarna wordt het liefdesthema gespeeld door het muziekdoosje, vergezeld met strijkers. EN dan komt het. Het thema van Davy Jones in volle glorie. Orkestraal met veel koor, en zeer bombastisch. Maar wat ik zo mooi vind aan deze versie is het volgende. In de film wordt Davy Jones gedwongen om de piraten uit te roeien. Hij staat onder zware druk. Deze muziek vertaalt dit perfect. Als je de muziek hoort, dan voel je het gewoon. Het thema wordt trager dan ooit gespeeld, alsof Jones zeer verdrietig is. Je merkt aan de muziek dat hij dit niet wilt, dat het een last is om te dragen. Dat is de reden waarom ik deze versie zo goed vind. En waarom dat ik Hans Zimmer één van de beste componisten vind die er zijn.

Nu komt het kleine stukje van de instrumentatie. Niet dat ik dat normaal gezien doe in een recensie, maar hier is het nodig. In mijn recensie van “Dead Man’s Chest” had ik al geschreven dat er een positieve evolutie zit in de instrumentatie. Van bijna pure synthesizer naar bijna orkestrale muziek. Nu zijn we op het eindpunt gekomen, en krijgen we een zo goed als volledige orkestrale score te horen. Ja, de synthesizers zijn nog aanwezig, maar niet meer zo radicaal als in de voorgaande twee scores. Op die manier voelt deze score vertrouwder aan, en klinkt het ook gewoon veel beter.

De eerste track die ik zal beschrijven is “I Don’t Think Now Is The Best Time”. Het is de muziek die de zeeslag vergezelt. Het begint zeer onheilspellend en zeer dreigend. Maar daarna komen de strijkers in beeld, en krijg je actiemuziek te horen van de bovenste plank. Dit is de sterkte van Zimmer. Zijn stijl wordt misschien onorigineel genoemd. Maar iedere componist heeft zijn eigen stijl, en Zimmer heeft gezocht naar zijn stijl, en gevonden. En zijn stijl spreekt mij wel degelijk aan. Na de actiemuziek krijg je de muziek te horen die de dood van Beckett begeleid. Wat opvalt is dat deze muziek vrij droevig klinkt. Al is Beckett een klootzak eerste klas, toch is de muziek van zijn dood vrij droevig, en dat maakt deze muziek zo goed. Je voelt wel degelijk mee met dit personage op dat moment. Niet alleen omdat het zo perfect is gespeeld door Tom Hollander, de muziek vraag er gewoon om. De muziek zorgt daarvoor.
Maar het beste deel van de track moet nog komen. Nu begint de pret. Beginnend met het thema van Jack Sparrow, resulterend in een prachtig vocaal thema dat het gevecht van Jones en Sparrow bijstaat. We zijn er beland. De actiemuziek van deze film. En wat voor actiemuziek. Niet alleen mengt Zimmer zijn nieuwe thema’s met zijn oude. Neen, in de film wordt er getrouwd in de veldslag, dus Zimmer moest met iets speciaals afkomen. In het tweede deel van deze track wisselt Zimmer de instrumentatie van zijn liefdesthema zodanig, dat het de ene keer heel romantisch klinkt, maar de andere keer is de actie instrumentatie er terug. Zodat het een soort waltz wordt van de twee soorten instrumentaties. Wanneer het koppel dan uiteindelijk kust, krijg je voor de laatste maal een prachte arrangement te horen op het thema. Volledig orkestraal en bombastisch, maar dat had deze scene nodig. Als je denkt dat het dan gedaan is, dan vergis je je. De thema’s van “The Curse Of The Black Pearl” worden er nog eens bijgehaald, wat natuurlijk zorgt voor een mooie continuïteit tussen de films.

Over naar de meest controversiële track van de score genaamd “Parlay”. Dat Zimmer een grote bewondering heeft voor Ennio Morricone heeft hij nooit kunnen wegsteken. En “Parlay” is een mooie ode aan de man. Een thema dat op dezelfde manier georkestreerd is dan de finalemuziek van “Once Upon A Time In The West”. Maar het thema is wel een volledig nieuwe compositie van Zimmer, en is zeker geen plagiaat te noemen. De ode stoort helemaal niet op cd, en in de film past het perfect. Het maakt de scene zoveel malen sterker. Het is jammer dat Morricone nooit commentaar geeft gegeven op deze ode. Zodat we konden weten wat Morricone er van vond.

Op naar de laatste track van het album “Drink Up Me Hearties”. De trilogie zit erop, en dit is de perfecte manier om de trilogie af te sluiten. Niet alleen worden de thema’s van deze film herhaald in een prachtige suite. Neen, ook de thema’s van voorgaande films zitten in deze track verwerkt. “He’s A Pirate” komt natuurlijk terug. Alleen is deze versie veel mooier dan de voorgaande versies. Het is en blijft natuurlijk een sterk thema. Na He’s A Pirate wordt het liefdesthema terug herhaald en in de onderste laat krijg je de jig van Up Is Down te horen. Pure klasse van Hans Zimmer.

Conclusie
Kan er iemand negatief zijn over deze beste score van 2007? Deze recensent alleszins niet. Zimmer combineert oude met nieuwe thema’s en deze nieuwe thema’s behoren zeker en vast tot de sterkste thema’s die de man heeft neergepend. De actiemuziek zit natuurlijk ook snor. Is er een puntje van kritiek te vinden voor deze score. Deze recensent vindt van niet. Alleen is de score een beetje aan de korte kant, en er staat maar heel weinig muziek op van de finale. Maar dat noemt men muggenziften. We moeten blij zijn met de muziek die is uitgebracht, en die is echt fantastisch. Een welverdiende 10 voor het beste deel van de Pirates reeks. En één van de betere scores van Maestro Hans Zimmer.
Pirates of the Caribbean: At World's End - 08/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op
“Pirates of the Caribbean At World’s End” is het derde deel van de franchise die Jerry Bruckheimer en trawanten opzetten rond de attractie in Disney World en hun bankrekeningen spijzen. Voor de muziek werd opnieuw gekozen voor Hans Zimmer, officieel de tweede Pirates-film die hij van muziek voorziet, hoewel zijn voorganger Badelt hoogstwaarschijnlijk Zimmer’s thema’s overnam nadat deze wegens tijdsgebrek het project moest afblazen. Dat dit allang geen mythe meer is, bewijst de cd-booklet van “At World’s End” waar Mark Wherry vermeldt: - Given the time pressure on the first movie, Hans wrote his original themes for Curse of the Black Pearl in just “a day and a night”. – Natuurlijk verbaast dit niet echt, want Zimmer heeft een enorm team vol ghostwriters achter zich staan om al zijn composities op tijd af te ronden. Voor deze nieuwe Pirates werkt hij maar liefst samen met zeven andere componisten en opvallend, Badelt is er niet bij.

Voor “At World’s End” componeerde Zimmer één van de meest interessante scores van zijn carrière in het sword-buckling-genre. Hiervoor put hij enerzijds uit de thema’s die hij voor de tweede film componeerde en anderzijds gebruikt Zimmer een uitvoerig palet van instrumenten om de verschillende, vaak mystieke, plaatsen hun eigen karakter te geven. Verder krijgt ook het koor een meer prominente plaats toegewezen en moeten de actiemuziekstukken wijken voor vaak sfeervolle achtergrond muziek, inclusief een liefdesthema dat langzaam doorheen de score schemert. Zimmer start het album met “Hoist of Colours”, een lied dat door de piratencrew wordt gebracht en het thema, dat verdacht veel lijkt op muziek die de componist voor “The Last Samurai” componeerde, bevat dat doorheen de score wordt geweven. Met “Singapore” nemen we een duik in de Oosterse wereld van Sao Feng dat wordt opgefleurd door etnische houtblazers en de erhu. Daarnaast voegt Zimmer ook wat thematiek in vanuit de eerste Pirates-film deze keer bijgestaan door een wel erg mager gemixt koor en eindigt goed gemutst met “Jack’s Theme” met het vrolijke cello-spel van Martin Tillman.

In “At Wit’s End” doet Zimmer even leentjebuur bij Harry Gregson-Williams en zijn score voor “Sinbad, Legend of the Seven Seas”. Sopraan Delores Clay mag voor het eerst haar intrede doen en ze doet dit stijlvol. Verder zijn ook hier fijne toetsen voor koor aanwezig en hoor je voor het eerst het nieuwe liefdesthema dat wordt gedragen door langzame strijkers. Opvallend is ook het déjà-vue gevoel, met name naar “The Da Vinci Code” en zelfs “The Lion King”. De track eindigt pompeus en vol overgave met zware percussieslagen en schetterende kopers waar Zimmer in zijn hatelijk gewoonte vervalt van overdreven drumloops en hopeloze synthesizergekletter. Gelukkig weet de componist deze keer wel te boeien met interessante thema’s en melodieën en komt het koor prominenter naar voren wat het geheel heel wat symfonischer laat overkomen. Het nummer eindigt met een reprise van het nieuwe thema. “Multiple Jacks” brengt het thema van Jack maar dan met een vreemde synthesizers, cimbalen, banjo’s en klankschalen. Vreemd maar tegelijkertijd best aardig. Het nieuwe thema wordt overvloedig gebruikt in “Up is Down”, een heerlijk melodische track met speelse violen en typische fluiten en andere houtblazers. De heroïsche kopers en de lichte percussie maken dit een erg aangename luisterbelevenis. Het koor komt de laatste minuut invallen maar opnieuw is te bemerken dat het wel erg op de achtergrond wordt gehouden. Jammer!

Nee, dit is geen cue uit de “Sixth Sense” maar “I See Dead People in Boats” heeft toch een verdacht Howardiaanse touch. Vooral de kalme klarinet en zachte strijkers lijken zo weggelopen uit “King Kong”. Het romantische liefdesthema wordt hier op een erg aangename manier gepresenteerd en krijgt de volle drie minuten speelruimte. Daarna wordt de melodie meer ritmisch met opgehitste strijkers en een mooie hoornsolo. Na een opzwepende doch redelijk tragische progressie (met subliem koor trouwens) eindigt het nummer met een vreselijk orgelakkoord die je haren doet rechtstaan. “The Brehren Court” is komisch en combineert het vreemde thema voor Jack nu met elektrische gitaar, banjo en accordeon dat vreemd genoeg wordt gevolgd door een mooie passage voor de mannelijke leden van de Metro Voices, begeleidt door een zachte klarinet. “Parlay” is een best spannende track met korte strijkers en typische lage bassen. De elektrische gitaren en de harmonica zijn echt van de pot gerukt en klinken als een geseling van het nieuwe thema. En toch komt Zimmer er vreemd genoeg mee weg en doet deze variatie erg verfrissend aan. “Calypso” is dan weer erg mysterieus en tegelijk tragisch. Het is een typische Zimmer-track waarbij je verschillende andere soundtracks voor de geest kan halen. Naar het midden toe wordt de muziek lekker dramatisch en over the top maar eindigt op een erg zachte en emotionele manier met zachte koorgezangen.

“What Shall We Die For” is de dramatische prelude tot de apotheose van deze soundtrack “I Don’t Think Now Is The Best Time”. Tien minuten spannende muziek, met opzwellende strijkers, koor en drumloops waar percussiefetisj gek van amusant worden. De cue bestaat uit donkere en schetterende kopers en korte, krachtige strijkmotieven. Het koor komt voortdurend aan bod wat het een heerlijk lyrisch effect meegeeft. Helaas dat sommige stukken haast verdrinken in percussie. Anders zou deze track zeker één van de meest energieke en best gecomponeerde actiemuziek zijn van Zimmer in jaren. “One Day” begint met een reprise die haast uit de Da Vinci Code is gestapt. Daarna hebben we even een korte beweging uit “Gladiator” om te eindigen bij de zeemzoeterigheid van “Pearl Harbor”. Een allegaartje dus van vorige scores met het nieuwe thema als leidraad. De cd sluit af, deze keer zonder Remix, godzijdank!, met een samenraapsel van thema’s uit de vorige Pirates film.

Zimmer schreef een degelijke en interessante score maar dat betekent nog niet dat deze Pirates zonder schoonheidfoutjes zit of een uniek pareltje is. De muziek is passend bij de hele setting en staat garant voor ongebreideld Hollywood-plezier, toegankelijk en gemakkelijk. Nergens wordt de melodie veel eisend of wordt ze echt memorabel. Het liefdesthema is erg mooi maar doet wel wat cliché aan. Verder is het schandalig dat “The Metro Voices” zo ondergemixt worden. Wat zou deze soundtrack geven zonder de drumloops en met knap gemixte koorpartijen. Het blijft een natte droom, zonder meer. De eindconclusie is de volgende: Deze nieuwe Pirates-score is de betere van de drie en weet te bekoren door zijn thematische samenhang en de nieuwe, toffe melodieën die blijven hangen in je hoofd. Zoals reeds vermeld, is deze score een degelijke cd die perfect past bij de film en deze keer op album wel weet te bekoren. Niets hoogstaand, niets memorabel maar wel een toffe luisterbeleving zonder complexen. Voetjes op tafel en volume op maximum en half-hersendood luisteren voor het beste resultaat. Eén van Zimmer’s betere scores!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 10/10 - Recensie van Tim Horemans, ingevoerd op
De piratenfilm is een genre dat in de jaren 80 en 90 ten dode opgeschreven stond. In 1995 probeerde Renny Harlin met Cutthroat Island dit soort films terug nieuw leven in te blazen. De film zorgde voor het faillissement van de film studio Carolco Pictures. 8 Jaar later waagde regisseur Gore Verbinski zich ook aan dit genre. Alleen hij pakte het slimmer aan. Hij kreeg geld van super producer Jerry Bruckheimer, zorgde voor een sterren cast met Johnny Depp en Orlando Bloom en het verhaal was gebaseerd op één van Disney’s populairste attracties, Pirates of the Caribbean. De film werd een mega succes. In Hollywood termen wil dat zeggen dat er een vervolg moest komen. In plaats van één vervolg film had Disney het schitterende idee om er dan maar een trilogie van te maken. Zo gezegd, zo gedaan en in 2006 werd Dead’s Man’s Chest op het publiek losgelaten. De film deed het nog veel beter dan de vorige en Disney mocht nog eens langs de kassa passeren. Nu één jaar later zit bijna iedereen gespannen te wachten op het vervolg. Het sluitstuk van Pirates of the Caribbean heet At World’s End en de verwachtingen zijn hoog. Dat geld zo ook voor de muziek. Waar bij de eerste film, toen er nog geen sprake was van een trilogie, de muziek gecomponeerd werd alleen voor deze film, kon componist Hans Zimmer, toen hij begon te werken aan Dead Man’s Chest, al wel rekening houden met de derde film. De muziek van Klaus Badelt voor The Curse of The Black Pearl bevatte 3 grote thema’s die reeds wereldberoemd zijn geworden. Zijn score was vooral gefocust op zware actiemuziek, veel synths en zeer herkenbare thema’s. Een score waar Jerry Bruckheimer gelukkig mee was. Het werkte perfect bij de film en werd een dikke hit. Toen Hans Zimmer de teugels in handen nam voor Death Man’s Chest werd de muziek meer orkestraler. Hij hernam niet zomaar alle thema’s. Hij herwerkte 1 thema uit de eerste film en maakte daar het nieuwe Jack Sparrow thema van. De slechterik van dienst, Davy Jones, kreeg ook zijn eigen thema en dat was ook zo voor zijn lievelingsdier, The Kraken, een reuze octopus. Hans Zimmer zorgde voor meer variatie in de muziek en de soundtrack bevatte deze keer geen repetitieve muziek.

Met At World’s End gaat Hans Zimmer nog een stapje verder. De thema’s die hij gecomponeerd had voor Death Man’s Chest dienen in de derde film als ondersteuning en niet meer als hoofdthema’s. Zimmer schreef 3 nieuwe thema’s voor At World’s End. Een zeer mooi liefdesthema, een oosters thema en een thema voor de piraten. Met dit derde thema opent Zimmer de soundtrack. Hoist The Colors is een piratenlied dat bestaat uit zang, trommels en een bel. Het mooie aan dit thema is dat het zeer herkenbaar is en dat het op verschillende manieren gebruikt wordt. Het gaat van lied (Hoist The Colors) over naar een instumentaal thema (Brethern Court) met een western geluid naar een zeer episch thema (What Shall We Die For). Het thema voor de East India Trading Company met name voor Sao Feng (Chow-Yun Fat) hoor je in Signapore. De rustige chinese atmosfeer aan het begin van dit nummer maakt snel plaats voor actie. Aan het einde van Signapore hoor je het oude bekende Jack Sparrow thema uit de eerste film. Dit keer krijg je deze melodie lekker groots te horen met koor. In At Wit’s End wordt het liefdesthema geïntroduceerd. Aan het begin, heel zacht en gevoelig maar al snel hoor je aan de hand van de strijkers dat er meer in zit. Zij spelen een typische Zimmer begeleiding die je ook in The Da Vinci Code te horen kreeg. Dit thema komt pas volop los rond de 3 minuten vooraf gegaan door mysterieus vrouwen gezang. De strijkers zorgen voor een zeer krachtig statement van dit thema. Het eerste echte kippevel moment van de score. Verder grijpt Hans Zimmer, in dit 8 minuten durende nummer, terug naar het Davy Jones thema. Het muziekdoosje van Davy Jones keert terug en ook het liefdesthema wordt op de manier gespeeld. De koperblazers en cello’s nemen het over met een prachtig stukje actiemuziek wat zorgt voor een grote finale met koor.

In Multiple Jacks wordt het Jack Sparrow thema uit de tweede film leuk vervormd. Zimmer speelt het op een aparte manier met een hoog western gehalte. Up is Down is één van mijn favoriete tracks op de soundtrack. De violen zetten dit nummer in met een speels melodietje wat lijkt op een Ierse Jig gevolgd door het liefdesthema dat met grandeur gespeeld wordt door de hoorns. Dit nummer zet letterlijk de “swash” in swashbuckler. Ditzelfde thema wordt in I Can See Death People On Boats heel ingetogen gespeeld door de hobo. Na 5 minuten, van dit 7 minuten durende nummer, drijft Zimmer het tempo van het orkest op. Eén van de meest opvallende en weliswaar meest besproken tracks van de soundtrack is Parlay. Hans Zimmer brengt een ode aan componist Ennio Morricone door het liefdesthema te orkestreren zoals in Once Upon A Time In The West. De gitaar en mondharmonica deden mij toch ook een beetje terug denken aan Broken Arrow. In Calypso herwerkt de componist het thema van de Tia Dalma. Dit is één van de meer donkere tracks van het album.

Vanaf dan is het een feest voor het oor tot aan het einde van de soundtrack. Hans Zimmer is er in geslaagd om de 4 laatste nummers mooi in elkaar te laten vloeien. What Shall We Die For is de aanzet naar het allerlaatste grote gevecht in de film. Het Hoist The Colors lied krijg je hier in volle glorie te horen. In het meer dan 10 minuten durende nummer I Don’t Think Now Is The Best Time slaagt Hans Zimmer er in om van de actie muziek één geheel te maken en niet verknipte stukjes muziek te brengen zoals in The Wheel of Fortune uit Death Man’s Chest. In de eerste 5 minuten krijg je een knap staaltje actie muziek te horen. Het orkest en koor gaan voluit. Na 5 minuten begint de echte fun, want dan gooit Hans Zimmer alle Pirates thema’s door elkaar om zo te komen tot een wervelende finale. Het is echt genieten hoe hij het oude materiaal weet te combineren met de nieuwe thema’s. Ook hoor hoe flexibel hij met het liefdesthema uit deze 3de film omgaat. Dit thema feest gaat gewoon verder in One Day, weliswaar tegen een minder hoog tempo. Het liefdesthema krijgt hier nog eens extra aandacht. Met Drink Up Me Hearties, wat trouwens een stukje tekst is uit Yo Ho Yo Ho, het lied van de Disney attractie, komt er echt een einde aan de trilogie. Het gaat van het thema van The Black Pearl naar He’s A Pirate om zo te eindigen met het liefdesthema uit At World’s End.

Hans Zimmer heeft gedaan wat van hem verwacht werd. Hij heeft naar mijn mening terug het muzikale plezier gevonden wat een beetje ontbrak in Death Man’s Chest. Aangezien dit de laatste film is gaan ze er echt uit met een grote knal. Zimmer heeft enkele schitterende nieuwe thema’s voor de film geschreven en perfect gebruik gemaakt van het oude materiaal. Eén ding is zeker deze soundtrack zal nog dikwijls in de cd speler belanden. Dikke vette aanrader.
Pirates of the Caribbean: At World's End - 04/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op
Waarom luisteren we filmmuziek? De één hoort graag goede muziek met frisse thematiek die op verantwoorde, complex wijze wordt uitgewerkt. De ander gaat voor een hapklare brok ontspannen entertainment waar je niet al te kritische vragen bij moet stellen. Laatstgenoemde categorie kan zijn hart ophalen bij de score van Pirates Of The Caribbean 3: At Worlds End.

Morricone

Vooraleer ik echter dieper inga op de score zelf wil ik u eerst even mee terugnemen naar het jaar 1967, het jaar waarin Sergio Leone zijn internationaal geroemde western ‘For a Few Dollars More’ maakte. De film werd van muziek voorzien door de Italiaanse componist Ennio Morricone. Wat regisseur en componist in dat jaar presteerden was ongekend. De manier waarop zij beeld, geluid en muziek tot één geheel smeedden was meer dan uniek te noemen, het was vooruitstrevend, een term die ook Hans Zimmer heden ten dage regelmatig ten deel valt. Er zijn dan ook zeker overeenkomsten tussen de muziek voor de Dollartrilogie van Morricone en de muziek in het algemeen van Zimmer; een minimale gelaagdheid, minimale orkestratie, gedragen door krachtige percussielijnen en dit alles met een maximaal effect. In ‘For a Few Dollars More’ was filmisch geluid (het deuntje van de horloge) de basis voor de score. Iets dergelijks deed Zimmer in ‘Pirates of the Caribbean: Dead Man’s Chest’, waarin het deuntje uit het kleine doosje dat Jones met zich meedroeg de basis vormde voor zijn thema. Klaarblijkelijk moest dat Zimmer’s ode zijn aan de muziek van weleer, maar omdat dit amper werd opgemerkt door de luisteraar besloot Zimmer in het derde en afsluitende deel van de trilogie een opzichtigere ode te brengen.

Die betreffende ode vinden we in ‘Parlay’, een track geheel opgebouwd uit synthesizers die de grootse finalemuziek uit ‘Once Upon a Time in The West’ doet herleven. Of de ode echter op zijn plaats is, is maar de vraag. De betreffende filmscène ontbeert de spanning van het origineel en de muziek doet, zeker in de film, nogal geforceerd aan. Ook op de soundtrack valt de score buiten het geheel, omdat er nauwelijks thematische coherentie in zit. Jammer, want het verbreekt onnodig de balans die Zimmer vakkundig in zijn muziek heeft opgebouwd.

Liefdesthema

Op verschillende internationale soundtrackpagina’s werd naast deze ode tevens lovend gesproken over het zogenaamde liefdesthema dat Zimmer speciaal voor deze film geschreven zou hebben. Het thema zou in zijn volledige versie te horen zijn in de track ‘Up is Down’. Wie echter de film gezien heeft zal moeten toegeven dat de track ‘Up is Down’ geen enkele betrekking heeft op de romantiek tussen Elizabeth Swann en Will Turner. Met dien verstanden blijft er dan ineens heel weinig van het romantische thema over, behalve datgene wat te horen is in ‘At Wit’s End’ en ‘I See Dead People in Boats’ waarin Zimmer wederom gebruik maakt van het zo herkenbare drienoten motief, dat hij ook gebruikte in ‘Dead Man’s Chest en ‘Batman Begins’. In ‘I See Dead People in Boats’ gaat het thema een aantal tonen omlaag waardoor het melodramatische aspect wordt benadrukt. Het is echter te weinig om het een memorabel thema te kunnen noemen en het blijft daardoor, net als dat dat voor de thematiek uit ‘Dead Man’s Chest’ gold, vrij fragmentarisch van opzet en uitwerking.

Hoist the Colours

Hoist the Colours is niet alleen de eerste tracktitel van de score het is tevens de titel van het piratenlied dat in zowel de film als in de score een prominente rol toebedeeld heeft gekregen. Het is naast een geheel nieuw thema ook een mooi voorbeeld hoe film en muziek samen een eenheid kunnen vormen. Het thema wordt ingeluid door een opvallend vals zingende sopraan waarna de Metro Voices met hun bekende klank het thema bekrachtigen. ‘Singapore’ introduceert een tweede nieuw thema, waarin Zimmer weinig origineel, maar erg professioneel en effectief, speelt met oude en nieuwe thematiek. ‘At Wit’s End’ is een track zoals we die al vele malen eerder van de Duitse componist hoorde. Zijn crescendo opbouw vormde nog de basis voor de mooie track ‘Chevaliers de Sangréal’ uit de score voor de ‘Da Vinci Code’. Ook, zoals eerder vermeld, horen we het liefdesthema in zijn eerste variatie, in het begin opgezet door sopraan en bas, later bekrachtigd met een bataljon violen. Natuurlijk ontbreekt hier het typerende klokkenspel ook niet. Daarnaast horen we in deze goed opgebouwde track de thematiek van Davy Jones waardoor deze track eerder een afsluiter lijkt dan een inleiding op wat komen gaat.

‘Multiple Jack’ is een nieuwe variant van het thema voor Jack Sparrow, opgebouwd in staccato. Het is een weinig interessante track maar het is, gezien de filmbeelden, wel logisch dat de track in deze vorm is gecomponeerd. Daarmee is ook direct het manco van dit thema aangegeven: vanwege zijn sterk beeldgerelateerde karakter is het een thema dat vooral zijn werk in de film doet. ‘The Brethren Court’ laat een variant erop horen in combinatie met een trage variant van ‘Hoist the Colours’ en het ‘Singapore’ thema.

De finale van de film is van het soort dat op het grote scherm gezien moet worden om te beseffen hoe een grote sprong de techniek wederom gemaakt heeft. En de finale van de score, die te horen is in de ruim tien minuten durende track ‘I dont Think now is the Best Time’, waarin Zimmer op uiterst vernuftige, professionele en zeer effectieve manier alle eindjes aan elkaar knoopt, is er een die het beste werkt wanneer het volume vol openstaat. Geen enkel thema blijft onbehandeld en dat alles zonder dat het geheel uit het oog verloren raakt. Daar waar de afsluitende track van het tweede deel ‘Hello Beastie’ nog een zeer schematisch en voorspelbare track was, levert Zimmer met deze track het bewijs nog altijd uitstekende actiemuziek te kunnen schrijven.

De muziek is nog steeds hetzelfde, hij bevalt alleen minder!

Toch ontbeert er mijn inziens een belangrijk aspect aan de muziek: een hart. Net als de film is de muziek een uiterst professioneel fabricaat en zeer geschikt voor de grote massa, maar het blijft toch ook muziek die weinig uitdagingen en gevoelens biedt aan de luisteraar. De ode aan Morricone is daar een goed voorbeeld van. Iemand eren vanwege zijn unieke bijdrage aan de filmmuziek hoort verder te gaan dan enkel zijn gecomponeerde stukken in zielloze synthesizermuziek om te zetten. Daarnaast is de score niet alleen weinig origineel, de sound van Zimmer, vooral gecreëerd door de synthesizers, is door de jaren heen eerder repetitief geworden dan vooruitstrevend. Dat gezegd te hebben is het nog te accepteren dat het veelal weinig kritische publiek de score massaal koopt, maar meer dan wrang te noemen dat de score internationaal zo geprezen wordt. Dat is een eer die Zimmer, ondanks het professionele werk dat hij heeft afgeleverd, niet te beurt valt.
Pirates of the Caribbean: At World's End - 08/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op
'Pirates of The Caribbean: At World's End' is het vervolg op 'Pirates of The Caribbean: Dead Man's Chest', welke in 2006 meer dan één miljard dollar op heeft gebracht. Natuurlijk ziet Disney graag dat At World's End daar nog eens overheen gaat.

De film beschrijft hoe captain Jack Sparrow, Will Turner, Elizabeth Swann, Hector Barbossa en vele anderen de Engelse 'East India Trading Compagny' proberen te verslaan, en daarbij de gemene schurk Davy Jones ten val willen brengen, evenals Cutler Beckett, de leider van de EITC.
Nu er genoeg is gezegd over het plot, op naar de muziek, waar het hier immers om draait. Voor de derde maal op rij was Hans Zimmer aanwezig bij de 'opnamen' voor de muziek. En bij At World's End draait hij er niet om heen: de helden zijn soms ver van huis.

1. Hoist The Colours
'Hoist The Colours' is een vermakelijk deuntje, wat tevens hét nieuwe thema is van de PotC-franchise, na 'He's A Pirate'. Gezongen aan het begin van de film door een bange jongen en een klein leger van vermeende piraten, zet het lied gelijk de toon voor de rest van de muziek. Enkel wat percussie begeleidt het onzekere lied van de jongen. Bij 0'57 beginnen de volwassen piraten het 'refrein' - als je het zo mag noemen - te zingen, tot het einde van het nummer.

2. Singapore
Singapore is de thuisbasis van Sao Feng, een nieuwe piraat in deel drie. De muziek doet oriëntaals aan en rustig aan. Elizabeth vaart door Singapore, op weg naar Sao Feng, het 'Hoist The Colours'-lied (mooier dan de piraten) zingend. Na ongeveer 1'04 begint de actiemuziek - de EITC valt aan. Na 2'02 wordt het weer wat rustiger: de oosterse instrumenten keren ook weer terug. Dan komt het Jack-thema uit deel één, zonder dat Jack in beeld is.

3. At Wit's End
De eerste track waar het nieuwe liefdesthema in voorkomt. Het moet gedurende de film de liefde tussen Elizabeth en Will uitdrukken, alsook de liefde van Jack en de vrijheid die de piraterij met zich meebrengt. Bij 1'29 begint dit thema dan ook. Vanaf 3'07 wordt de muziek groots, het schip vaart tussen de ijsmassa's van, waarschijnlijk, de noordpool. Het Davy Jones-thema komt dan vervolgens opzetten (maar die is er niet, het gaat dus om Tia Dalma!). Nadat dit is weggeëbd in het liefdeshema, komt er vanaf 5'15 een opleving, de waterval nadert.

4. Multiple Jacks
Een nieuwe scène, Jack is in 'Davy Jones' Locker'. De track lijkt een soms, mijns inziens, een beetje klunzig getokkel, maar tussendoor vallen toch het Jack-thema uit deel één te herkennen.

5. Up Is Down
Een favoriet van mij, wanneer Jack de bemanning redt uit Davy Jones' Locker. Hoewel het een bizarre scène is in de film, is het hele aardige track. Vanaf 0'19 komt het hoofdthema van de track (een zeer vermakelijk, vrolijk deuntje soms). Vanaf 1'00 komt er een grootser actiethema met koor.

6. I See Dead People In Boats
Een niet al te aangename titel, maar een zeer goede inhoud. Het thema van 'Up Is Down' is romantischer gemaakt en de hele track doet droevig emotioneel aan. Dat het niet een puur emotionele, maar ook nog 's een duistere nasmaak heeft, blijkt vanaf 3'19, als het koor op komt zetten. Vanaf 5'05 wat meer actie en de track eindigt met een orgel, wat natuurlijk menigeen doet denken aan 'Davy Jones' van deel twee.

7. The Brethren Court
Deze track lijkt op 'Multiple Jacks' en 'Hoist The Colours', beide thema's keren er (in deze volgorde) in terug. Daarna gaat het over in het Jack-thema. Mijns inziens een beetje een wat saaiere track, omdat ik 'Multiple Jacks' ook al niet de beste van de CD vond.

8. Parlay
Overduidelijk geïnspireerd op Ennio Morricone heeft Hans Zimmer een track geschreven die zich afspeelt op het kleine eilandje, waar Jack en Will geruild worden. De elektrische gitaar leidt het nummer, welke vol met spanning zit.

9. Calypso
Vanaf 1'19 een actiethema met ook een spanningverhogend koor, wanneer Calypso bevrijd wordt. Bij 2'03 bedaart het geheel. Hoewel de scène een beetje aan de rare kant was, is de muziek goed.

10. What Shall We Die For
'What Shall We Die For' is gezegd door Elizabeth Swann, voorafgaand aan het grote gevecht wat volgen zal. Het koor zingt het 'Hoist The Colours'-thema, na een dreigende opbouw, waarna de track overgaat in ...

11. I Don't Think Now Is The Best Time
Ook uitgeroepen door Elizabeth, is dit de langste track van het album en ook gelijk een roetsjbaan van emoties en thema's. Thema's uit deel één, twee en drie keren terug (ook in de volgende nummers). Het geheel bouwt spanning op, wat ook bij 'Parlay' het geval was.
Werkelijk alle thema's worden door elkaar gespeeld, het liefdesthema van deel drie, stukjes uit 'Skull And Crossbones' (deel één), als wel 'The Kraken' uit deel twee. Rond 7'20 moet je je best doen om 'He's A Pirate' te herkennen. Bij 9'10 komt het liefdesthema terug (Will en Elizabeth zijn getrouwd), waarna 'Wheel Of Fortune' terug lijkt te keren. De track gaat geruisloos over in ...

12. One Day
'One Day' gaat verder, daar waar de vorige track stopte. Eerst het liefdesthema, daarna het Jack-thema uit deel één en vanaf 1'36 weer het liefdesthema.

13. Drink Up Me Hearties
De afsluiter van de film (en het album). Als deze track afgelopen is, krijg je als luisteraar ook echt zo'n gevoel. Het Jack-thema, waarschijnlijk gespeeld door een accordeon, begint, gevolgd door het Jack-thema uit deel één. Bij 1'17 begint 'He's A Pirate', wat (natuurlijk) de aftiteling inluidt. Na het 'Up Is Down'-thema zijn we klaar.

Conclusie
Hans Zimmer, die beweert in het begin meer dan 5 uur muziek te hebben geschreven voor At World's End, heeft met deel drie de soundtracks van deel één en twee weggeblazen. Er zijn veel mooie, nieuwe thema's, maar om connectie te houden met de andere twee, keren veel oude thema's terug. Zimmer heeft veel invloeden uit 'Batman Begins' en 'The Da Vinci Code' verwerkt in deze score, wat erop duidt dat ook hij nog leert. Zelfs als je de andere twee scores niet mooi vond, zijn deze zeker het luisteren waard!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 08/10 - Recensie van Joris Hermy, ingevoerd op
Het wordt intussen een traditie dat er héél wat commotie en meningen circuleren bij een nieuwe soundtrackrelease van componist Hans Zimmer. Voeg daarbij de franchise die de Pirates of the Caribbean-films omringen en je hebt geheid vurige voor -en tegenstanders. ‘Curse of the Black Pearl’ maar zeker ‘Dead man’s chest’ onderschrijven dit volledig. De eerste reacties rond ‘At World’s end’ bleken quasi unaniem positief. De eerste échte orkestrale Zimmer, De beste Pirates of the Caribbean-score of zelfs dé beste Piratenscore. Of wat dacht je van de beste Zimmer-score ooit? Een reeks van uitspraken die vanzelfsprekend torenhoge verwachtingen creëren maar in werkelijkheid toch een genuanceerder oor nodig hebben.

De score begint indrukwekkend met een piratenlied ‘Hoist the Colors’. Het eerste échte piratenlied waarop het wachten was tot nu. Scanderende piraten in fijn Brits, tikkende tubular bells, en stevig tromgeroffel dat als schuimbekkende golven inslaat. Een heerlijke scène in de film waarin de muziek het voortouw neemt. Al snel wordt duidelijk dat Zimmer met deze Pirates-score toch een andere weg wil uitvaren.
‘Singapore’ begint klein waarna vanuit de basregisters bij de violen een nieuw thema eleveert. Dromerige vrouwenstemmen brengen direct de mystieke sfeer van ‘The Da Vinci Code’ voor de geest, waarna een crescendo ons brengt bij een nieuw nobel maar eenvoudig motief, dat nog vaker in de score aan bod zal komen. Een uniek moment van pure ingetogenheid is de smachtende hobosolo die in ‘I see Dead people in boats’ het liefdesthema in alle tederheid neerzet. Zimmer in zijn meest verfijnde doen dus. Mooi ! ‘Mulitple Jacks’ is een bizarre track dat net als de scène in de film vreemd maar eigenlijk overbodig is doordat het zijn doel mist. ‘Parlay’ is dan weer een plezante knipoog van Zimmer waar hij overduidelijk een ode brengt aan zijn groot voorbeeld: Ennio Morricone. Geen plagiaat dus maar een mooi eerbetoon dat in de film ongelofelijk goed werkt. Het naar voren geschoven vlaggenschip van de score dat zo’n slordige 10 minuten salvo’s afvuurt in ‘I Don't Think Now Is the Best Time’ staat garant voor een zondvloed aan geschetter, gestrijk en getrommel. Gelukkig bevat ‘At The World’s End’ - in vergelijking met ‘Dead Man’s Chest’ - toch voldoende rustige momenten om de bombastische overdaad enigszins kunnen compenseren en waardoor de score net niet overstag gaat.

Thematisch gezien is ‘At World’s end’ dus toch wel een kleine schatkist. En daar herken je direct de sterkte van de score. Zeker na verschillende beluisteringen ontdek je dat Zimmer deze thema’s en motieven – ook uit voorgaande delen – vernuftig verankert in deze score waardoor de muzikale spanningsboog van de vorige films passend wordt doorgetrokken naar dit nieuwe deel. Het is dan ook moeilijk om geen respect te hebben voor wat Zimmer aan melodisch werk hier bij elkaar roofde. Het enige heikel punt waar men als luisteraar toch ook écht niet omheen kan is de productie van de score. Dat is dan ook direct het grote minpunt van de score. Want Zimmer lijkt toch weinig vertrouwen te hebben in zijn eigen muziek in handen van een symfonisch orkest. De samples, synth-percussie én digitale opsmuk ( het meest uitgesproken in ‘I Don't Think Now Is the Best Time’ ) doen de muzikanten weinig eer aan en de Metro Voices worden bijna constant bedolven onder een dikke laag artificiële brouwerij. In een zeldzaam moment (‘Up is Down’) benut Zimmer alle mogelijkheden van het orkest wél volledig en bouwt hij doordacht zijn compositie op en af. Zimmer speelt met de diverse klankkleuren van het orkest. Speels, avontuurlijk met een frivole folky inslag is dit zeker en vast een hoogtepunt op de soundtrack. Het is jammer dat niet meer van de actiemuziek ook dergelijke frisheid en transparantie uitstraalt. Wat dan wel weer absolute klasse mag genoemd worden is de manier waarop Hans Zimmer de trilogie muzikaal perfect samenvat in ‘Drink Up Me Hearties’. Nogmaals toont hij zich heer en meester over de piratenzeeën en demonstreert hij zijn talent als filmcomponist. Dit is zonder twijfel mijn favoriete compositie van de Pirates-legacy.

Al bij al is de soundtrack voor ‘At World’s End’ één dat je moet horen en waarover je vooral zelf moet beslissen of je de muziek kunt smaken. Vast staat dat de films met ieder nieuw deel beduidend zwakker ( en langer!!! ) wordt, maar de soundtracks in tegenstelling tot de films beter. Eenmaal je de muziek ook hebt gehoord in de film moet gezegd dat Zimmer de wind in de zeilen had voor deze score. Hij vaart als een ervaren blockbuster-kapitein doorheen de woelige zee van baldadige CGI-effecten en een oorverdovende klankband. Ook al zou je deze score bij momenten aan de haaien willen voeren; veel hangt af van de stemming waarin je deze CD beluisterd. Maar in een zwak, overdadig episch moment is het voor mij zeker een guilty treasure…
Pirates of the Caribbean: At World's End - 09/10 - Recensie van Michiel Vaernewijck, ingevoerd op
Na een tijd wachten is het eindelijk zover: Pirates of the Caribbean: At World's End is uitgebracht voor het publiek. Op de wereldpremière in Los Angeles was iedereen in ieder geval al dolenthousiast over de film en rezen de positieve kritieken omhoog. Blijkelijk zijn er wel weer wat haperingen aan het script en komt de film wat traag op gang. Wegens de krakkemikkige verhaallijn van deel twee moesten alle losse verhaallijnen afgewerkt en aan elkaar geknoopt worden. Ik heb de film zelf nog niet gezien, maar het wordt zeker weer een gigantisch en prachtig schouwspel van pure sensatie. Ik ben in ieder geval zeer lovend over de muziek! Hans Zimmer is voor de derde keer composer voor de score voor de derde Pirates film (de eerste film was in samenwerking met Klaus Badelt) en hij haalt alles uit de kast. Na de wervelende actiescore voor Pirates 1 en de hele zooi thema's uit Pirates 2 begint hij helemaal opnieuw met nieuwe thema's uit te werken. En ik ben er helemaal voor te vinden!

De film start met het obscure piratenlied Hoist The Colours. Met wervelende percussie en af en toe een sinistere bel in de achtergrond zet het meteen de duisterere toon voor de film. Het begint met een wat onzeker koorjongetje waarna de lyrics worden doorgegeven aan een zwaar klinkend koor. Singapore luidt de Oosterse stijl van de score in. Hierbij is het veel beter gelukt er een vleugje oriental in steken dan in de score voor The Painted Veil van Alexandre Desplat. Na de Oosterse klanken zijn weggevaagd komt er meteen een hard actie-thema waarbij Zimmer meteen alles uit de kist haalt. Het is een zeer goed opbouwend nummer en laat me naar meer hunkeren, vooral wanneer het Port Royal-thema uit film 1 (met de klassieke entrée van Sparrow) en het Jack Sparrow-thema te horen zijn. At Wit's End is een van de eerste lange nummers wat goed begint met duistere strijkers en een zacht koor op de achtergrond. Zo wordt de track een eind verdergezet met een opbouwend koor tot 03:05, wanneer het zogenaamde At World's End-thema opduikt. Het is een erg sfeervol en genietbaar thema dat nog enkele keren verder in de score verschijnt. Erna horen we weer het Davy Jones-thema door de bekende muziekdoos uit film twee. De track sluit af met een lichte variant van het At World's End-thema en is gedrenkt in enkele minuten stevige actiemuziek. Multiple Jacks brengt je dan in pure extase en laat je verschillende variatie's van de vorige Jack Sparrow-thema's horen, allen subliem en briljant uitgevoerd op instrumenten die we van Zimmer (althans niet uit de PotC-scores) gewend zijn.

Up is Down is een van de hoogtepunten van de score (naar mijn mening). Een vrolijk melodietje springt je al bij het begin tegemoet waarbij het door volle orchestratie wordt vergezeld. Het geheel doet wat denken aan Urban Trad. Vervolgens volgt nog een goed stukje actiemuziek en weer het At World's End-thema. I See Dead People In Boats is een zeer emotionele track die bij de beginnoten wat doet denken aan King Kong (van James Newton Howard), Titanic (van James Horner), Tomorrow Never Dies (van David Arnold) of (uhum) Johnny English. Het blijkt echter geen van allen te zijn, want Zimmer laat ons iets fris, nieuws en origineel horen. Uiteindelijk wordt de sfeer grimmiger en eindigt de track in een akelig stukje suspense en (wat ik echt heel goed vond!) worden de laatste seconden bezet gehouden voor enkele duistere orgelnoten, wat natuurlijk verwijst naar Davy Jones. The Brethren Court is een zacht stukje muziek beginnend met weer de Oosterse variant van het Jack Sparrow-thema. Calypso begint eerst zachtjes maar mondt dan uit in een goed stukje actiemuziek met elektrische gitaar (waarna het eindigt en een zachte en emotionele wending krijgt) wat verassend genoeg niet 'dull' klinkt. What Shall We Die For luidt het fantastisch uitgewerkt At World's End-thema in. Een erg goede, epische, mysterieuze en tegelijk ook emotionele track. Het luidt perfect de volgende en tegelijk langste track I Don't Think This Is Now The Best Time. Tien minuten vol pure actie-muziek met geweldige varianten op het Jack Sparrow-thema en (eindelijk?) het wervelende en tijdloze Pirates-thema. One Day lijkt erg op een nummer uit The Da Vinci Code maar geen haan die daar naar kraait (à propos!). Weeral een van de hoogtepunten van de soundtrack waarna het eindelijk eindigt in Drink Up Me Harties waar we in volle glorie het vertrouwde en sublieme Pirates-thema te horen krijgen samen met het At World's End-thema.

Conclusie. Zimmer heeft voor deze film alles uit de kast gehaald en dat is duidelijk te merken. Als de film net zo goed wordt als de muziek (terwijl de kritieken al zeer positief zijn) wordt het een film van pure klasse. Goed gedaan, Zimmer. Op naar Pirates 4?
Pirates of the Caribbean: At World's End - 10/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op
Eindelijk is het moment daar, we kunnen genieten van de derde film en soundtrack van Pirates Of The Caribbean. Johnny Depp, Orlando Bloom en Keira Knightly zijn weer terug voor het laatste deel van de trilogie. Regisseur Gore Verbinski sluit echter niet uit dat deel 4 er misschien ook zit aan te komen. Tot de tijd genieten van At World’s End.

Hans Zimmer mocht na het oorverdovende succes van Dead Man’s Chest nogmaals het dirigentenstokje pakken en waarschijnlijk hebben we nu de beste soundtrack van 2007 tot onze beschikking!

Samen met Gore Verbinski bedacht Zimmer een nieuw lied, ‘Hoist The Colours’. Deze wordt ten gehore gebracht in de eerste track. Dit nummer, wat begint met gezang van de scheepsjongen, eindigt in een samenzang van alle mannen aan boord. Een leuk klinkend lied is het resultaat, wat haast rechtstreeks uit de attractie Pirates Of The Caribbean in Disney kon komen. De melodie van ‘Hoist the Colours’ komt met enige regelmaat terug in andere tracks.
Achtereenvolgens het nummer ‘Singapore’, wat rustig start en erg lijkt op Zimmer’s eerdere ‘The Last Samurai’. Al snel blijkt dat het hier écht om Pirates gaat…de muziek zwelt aan en het nieuw geschreven Oosterse thema weerklinkt. Schitterende actiemuziek met als klap op de vuurpijl een solo op een Chinese gitaar. ‘At Wit’s End’ is een van de mooiste en rustige nummers van het album. Rond 2:00 start een hemels koor, wat griezelig mooi zingt. Het nummer lijkt al met al lichtelijk op The Da Vinci Code, maar dat drukt de pret zeker niet. Kippenvel bij dit nummer is bijgesloten.
In ‘Multiple Jacks’ horen we eerst de echo van een scheepsbel, die nagalmt in je oren. Al snel blijkt dat dit nummer underscore is, met af en toe een uitspatting. Een rustig nummer, maar zeker geen straf om naar te luisteren.
‘Up is Down’ is een van de lekkerste nummers van het album. De haast country-achtige vioolsolo laat je opstaan uit je bureaustoel en dansen. In combinatie met donderende percussie, het tweede nieuwe thema en een grappige ondertoon is dit een goddelijk mooi nummer wat zeker op repeat gaat in je cd-speler.
Ook in At World’s End is er een verdrietige en trieste scène aanwezig, die in ‘I See Dead People in Boats’ eens goed uitgediept wordt. De eerste vijf minuten (nummer duurt maarliefst 7 minuten totaal) hadden van James Newton Howard kunnen zijn. Lichte strijkers, met een emotioneel geladen klarinetsolo maken dit een schitterende afwisseling met de vele actiemuziek.
‘The Brethren Court’ begint als een horror-achtig nummer en loopt uit in een groots mannenkoor wat je zacht toezingt met onverstaanbare teksten. Ook horen we hier échte piratenmuziek, verrassend afgewisseld met een puffend orgeltje en is het thema van ‘Hoist The Colours’ weer terug te horen. In ‘Parlay’brengt Hans Zimmer een ode aan zijn grootste idool Ennio Morricone, maar uiteraard geen plagiaat, maar door een Zimmer-sausjes overgoten.
‘Calypso’brengt de film naar de grote climax, wat ook goed te horen is. Een agressief zingend mannenkoor, en violen die knallend naar het hoogtepunt gaan. Gevolgd door een ijzige stilte en zacht klinkende klaagzangen.
‘What Shall We Die For’ is het moment voor de grand finale. Langzaam werkt Zimmer met veel percussie, schitterende strijkarrangementen en het nieuwe liefdesthema naar het grote vuurwerk toe, ‘I Don't Think Now Is The Best Time’ en ‘One Day’. Hier horen we iets uitzonderlijks! Hans Zimmer laat ALLE thema’s die ooit te horen waren in 15 minuten langs komen. Het thema van Davy Jones, het liefdesthema, het thema van The Kraken. Alleen is het wachten nog steeds op het thema van Klaus Badelt, ‘He’s A Pirate’.
In het laatste spetterende nummer ‘Drink Up Me Hearties’ is ‘He’s A Pirate’ in volle glorie te beluisteren. Gevolgd door het Oosterse thema wat ook nog een keer in vol ornaat wordt aangedaan.

Hans Zimmer heeft met deze (waarschijnlijk) afsluitende Pirates Of The Caribbean zichzelf overtroffen op alle muzikale vlakken. De muziek gaat verder dan Dead Man’s Chest en staat bomvol met schitterende nieuwe thema’s. Nummer na nummer blijkt dat Zimmer de piraterij goed in de vingers heeft. Voor alle filmmuziekliefhebbers is deze soundtrack gewoon verplichte kost. Voor mensen die de Pirates-films gaaf vinden is deze cd ook geen overbodige luxe. Ik denk dat ik met gerust hart mag zeggen dat dit misschien wel de beste soundtrack van 2007 is!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 10/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op
De Pirates of the Caribbean films zijn nog steeds een groot succes maar waar zou Gore Verbinski toch zijn zonder de prachtige muziek van Hans Zimmer en in het eerste deel van Klaus Badelt…

Dat antwoord is dus: nergens!
Hans Zimmer levert opnieuw prachtig werk, hij had zichzelf al bewezen bij Dead Man’s Chest maar nu doet hij het opnieuw fantastisch. Met mooie uitgewerkte thema’s en een liefdesthema neemt hij ons mee terug de film in ( die overigens ook niet slecht was). Het begin van de Score zie ik even door de vingers want dat zingende jongetje had ik liever niet op de Score gezien, net zomin als Tiesto op de vorige Score van Pirates of the Caribbean. Track 2, 5, 10, 11 & 13 zijn naar mijn mening de 5 beste tracks van de CD omdat ze echt het Pirates uiterlijk hebben en gewoon ook prachtige orkestraal zijn! Track 2 bevat prachtige actie muziek maar ook weer rustig wat ik erg mooi gedaan vind van Hans Zimmer, ook track 5 bevat lekker actie muziek maar dat vind ik eerder kunstig gedaan dan mooi, ik bedoel dit natuurlijk goed want ik vind dit de allerbeste track van de hele CD. Overigens is track 5 natuurlijk ook het vervangende Theme van: He’s a Pirate die je in de hele film niet hoort. Gelukkig is het Pirates of the Caribbean Theme nog wel aan het einde van de film te horen namelijk bij de End Credits. Wat ik ook mooi vind is het gecrieerde liefdesthema van Zimmer, in deel 1 had Badelt ook al aanstalte naar een liefdesthema gedaan ook zijn liefdesthema waardeer ik maar wat Zimmer hier heeft klaargespeeld is wel héél erg mooi en apart! Het liefdesthema komt zelfs ook nog terug in track 11 (even tussen alle drukte wat ik best wel mooi gedaan vind) en aan het einde van track 13. Natuurlijk is de track: Up is Down prachtig geschreven door Zimmer maar nog steeds vind ik het Pirates of the Caribbean Theme het mooiste, Zimmer heeft het hier en dan wel bewerkt maar ondanks dat vind ik de orginele van Badelt ook wel mooi hoor. Maar eerlijk is eerlijk, Zimmer is nou eenmaal een betere componist in mijn ogen dan Klaus Badelt en waarschijnlijk ook in de Jerry Bruckheimer’s ogen want Badelt mocht niet meer de muziek maken van Pirates of the Caribbean II wat vele ook als een schande zagen, maar dat was natuurlijk omdat ze niet wisten wat Hans Zimmer nou eigenlijk allemaal kon. En wat hij wel degelijk kon is een prachtige Score bij elkaar vegen en weer duizenden harten van filmmuziek liefhebbers blij maken (daarvan ben ik er 1).

Een Score van kwaliteit naar mijn mening, met allemaal prachtige Thema’s zoals het rustige chinese stijltje die heerst in track 1 (Singapore) maar natuurlijk ook het hoofdthema van de film: Up is Down. Maar zoals ik al eerder had vermeld mag het liefdesthema er ook wel zijn want dat is ook prachtige in elkaar gezet. Kortom een Score waar slechts 1 cijfer maar voor geschikt is en dat is de welverdiende 10! Mede door Zimmer maar vergeet ook niet de andere mensen die mee hebben gewerkt aan de Score zoals Nick Glennie-Smith die de Score heeft gedirigeerd en de gebroeders Gregson Williams (zowel Harry Gregson Williams als Rupert Gregson-Williams werkte draagde namelijk hun steentje bij voor de Score) en ga zo maar door. Maar over het algemeen geef ik Zimmer de meeste roem en eer want je moet het maar weer kunnen bedenken, en de mensen weten dat hij het in zich heeft en voila wat zien we hier: Een Super Score!!!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 08/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op
Precies vier jaar nadat Verbinski en Bruckheimer het doodgewaande piratengenre weer tot leven wekte, kwamen ze met het derde deel, At World’s End. The Curse of the Black Pearl was een geliefde en goed verkopende score, en Klaus Badelt werd overal in de wereld om deze soundtrack geroemd, en het He's a Pirate, is een van de best bekende filmthema's van de afgelopen jaren. Met Dead Men's Chest mengde Hans Zimmer zich volledig in de saga als componist. De score zat thematisch goed in elkaar, maar voor de rest had het werk weinig tot niets om het lijf. Zimmer nam de kritiek goed op en is er in geslaagd om een prima score af te leveren.

At World's End zit thematisch gezien nog beter in elkaar dan Dead Men's Chest, en mengt alle thema's van de afgelopen twee scores tot een groot spektakel van herkenbaarheid, maar óók originaliteit: At Wit's end bevat een prachtig mooi avonturenthema zoals we dat al lang niet hebben gehoord, Singapore is een prachtige Oosterse track, en dan heb je het fantastische I Don't Think Now Is the Best Time, een track waarin Zimmer ouderwets tekeer gaat zoals alleen hij dat kan. Alle thema's komen in dit actienummer bij elkaar, en de beelden (een gigantische zeeslag tussen de laatste Piraten, Davy jones en de East-India trading Company) kunnen niet anders (Zimmer kan dit als maar weinig anderen) dan perfect bij de muziek passen en kloppen. We horen prettig vaak het He's a Pirate terugkomen in ontelbaar veel variaties.

Vreemd genoeg worden de thema's van Davy Jones en zijn huisdier The Kraken niet vaak (die van de kraken helemaal niet zelfs) gespeeld, wat jammer is, aangezien deze nummers volgens velen de beste van de tweede Score waren. Maar dit word wijselijk opgevangen door het prachtige liefdesthema van Will en Elizabeth, en de Oosterse tinten. Voor het eerst sinds The Gladiator is Zimmer weer eens echt origineel. Oké, zijn instrumentale keuzes blijven eentonig, maar er worden niet gehele thema's gekopieerd, of nageaapt. Opmerkelijk is inderdaad Parlay, een track waarin Hans Zimmer overduidelijk een ode brengt aan Ennio Morricone. Overigens is het regisseur Verbinski op elektrische gitaar.

Een score met veel meer romantiek en avontuur dan de eerste twee afleveringen, en een finale die zijn weerga niet kent. Wat willen de fans nog meer? Er is weinig op Pirates 3 aan te merken. Misschien het gebrek aan die twee heerlijke thema's uit het vorige deel, maar daarvoor krijgen we in ruil een heleboel andere thema's van een hoger niveau. Een score die niet alleen de fans leuk zullen vinden.
Pirates of the Caribbean: At World's End - 09/10 - Recensie van Richard Wortel, ingevoerd op
Eindelijk. .. de Pirates zijn terug. .. en Hans Zimmer ook. .. Wederom wijk ik af van mijn gewoonte om eerst de film te zien alvorens iets over de muziek te schrijven. Direct na uitkomen heb ik de soundtrack van I-Tunes gedownload en naar mijn I-Pod gekopieerd. Vervolgens ben lekker op mijn bedje gaan liggen. .. I-Pod aan en luisteren. .. ..

Er zijn al een aantal recenties vooraf gegaan aan deze. Deze recenties hebben perfect nummer voor nummer beschreven. Dat zal ik niet herhalen.
Ik beperk me tot de totaal indruk die de soundtrack op mij gemaakt heeft.
Een aantal spraken over een vernieuwende Zimmer. Dat zie (of beter:hoor) ik niet zo goed.

Als eerste viel direct het patent op dat Hans Zimmer lijkt te hebben op zijn drie a vier tonige motieven. Ook zijn voorkeur voor drie of zesdelige maatsoorten vielen direct op. Een ander herkenbaar onderdeel was de wijze waarop Hans Zimmer zijn harmonische progressies maakt.

Mijn eerste indruk was dat Tom Hanks zijn Heilige Graal aan het zoeken was in het verre Oosten.. .. Met andere woorden. . Ik hoorde heel veel Last Samurai en Da Vinci Code. .. . Geheel uit die trent vallend hoorde ik op het nagenoeg het exact gekopieerde accoordenschema ook Morricone's "The Man With The Hamonica". Zelfs de begeleidende achtsten noten (inclusief de accenten, in slechte arrangementen van dit meesterwerk van Morricone soms zelfs vaak verward met triolen) kwamen wel heel erg plagiaal over. Eerbetoon of effect bejag? Wel heel mooi, overigens. ..

Muzikaal, als losstaande CD, vind ik het een typisch Hans Zimmer product. Zijn stijl en sauzen liggen er bijzonder dik boven op. In die zin is het zeker geen vernieuwende score.

"Nou nou, wat een commentaar allemaal", zal de gemiddelde lezer denken.
Echter, bovenaan staat mijn cijferoordeel over deze soundtrack, en dat is een vette "9".

De combinatie van nieuwe thema's, het herbruiken van oude thema's en zelfs het bijna plagieeren van een stukje Morricone heeft Hans Zimmer zo knap gedaan, dat ik bijna een ruim uur met kippevel heb gezeten. Origineel of niet, het is een geweldige, consistente soundtrack, met mooie nieuwe thema's, goed gebruik van reeds bestaande melodieen en inderdaad. .. minder electronica en meer orkest.. .. . .

Hans: chapeau! en bedankt!


Pirates of the Caribbean: At World's End - 09/10 - Recensie van Domien De Groot, ingevoerd op
Jack Sparrow is back! And so is Hans Zimmer - en we zullen het geweten hebben. "At World's End" is een groots opgezet tapijt van thema's en klanken die de oorspronkelijke "Pirates" score wel erg ver achter zich laat. Waar "Dead Man's Chest" de zaken al muzikaal interessanter maakte met Tia Dalma en Davy Jones brengt dit derde deel toch wel het neusje van de zalm. Oude thema's worden op indrukwekkende manier herwerkt, en wat uiteraard nog fijner is: prominente nieuwe thema's komen naar voor. Er is een trots piratenlied "hoist the colours" dat aan het begin van de score in koor wordt gezongen en later in het album heroïsch wordt gebruikt. Daarnaast is er ook een breedschilderend liefdesthema dat heel prominent wordt doorheen de muziek. Zimmer verwerkt een wirwar van melodieën in zijn score en laat deze mooi bij elkaar passen dankzij het constante ritme zoals we dat kennen uit bijvoorbeeld Batman Begins.
Niet alleen qua melodieën, maar ook wat betreft het geluid klinkt "At World's End" veel epischer, grootser en meer gevarieerd dan de eerdere Pirates-scores. Dankzij een grotere nadruk op het orchestrale krijgt deze "Pirates" film een klank die veel meer "swashbuckling" is en dus, ja, piraatachtiger Er worden ook heel wat originele dingen gedaan met instrumenten en stemmen. Zo is er de gevoelige hobo aan het begin van de track "I see dead people in boats" - een klank die je eerder verwacht in een Henry James verfilming dan in "Pirates of the Caribbean", en ook de ijle stemmen die Davy Jones' thema in diezelfde track op een spookachtige manier laten voorbijzweven voegen iets geheel nieuws toe. En dan heb ik het nog niet gehad over het wel érg Sergio Leone western-achtige nummer "Parlay", waarvan je absoluut niet zou denken dat het niét door Ennio Morricone is geschreven.
Enfin, kort samengevat: "Pirates of the Caribbean: At World's End" is het laatste deel van een trilogie en de muziek slaagt erin om dat epische gevoel te creëren van "wauw, zo veel thema's!" dat je doet terugdenken aan "Star Wars" of zelfs "The Lord of the Rings".
Als de film even goed is als de muziek, dan zit dit bijzonder snor!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op
Captain Jack is back! En dit keer vergezeld van een lekkere soundtrack score. Deel 1 was lekkere muziek om naar te luisteren, leuke deuntjes, die je na verloop van tijd echt kon meeneuriën. Deel twee was ietsje minder, maar ook met mooie thema's zoals dat van Davy Jones. The Kraken was vergezeld met de beelden wel leuk, maar om naast de beelden te horen, was het iets anders.

En deel 3 tenslotte, overtreft al zijn voorgangers. Zimmer is er in geslaagd een erg aaneenhangende score te componeren,Iets wat hem in twee minder goed lukte. De score opent met een liedje (eerste verrassing van Zimmer)"HOIST THE COLOURS". Het is tof, maar niet meesterlijk. Vanaf Singapore, kom je echt terug in de Pirates sfeer. Het heerlijke, opzwiepende thema, van één en twee komt er (weliswaar bewerkt) terug in voor.
Van dan af zit je naar de beste Pirates score te luisteren.

De volgende tracks zijn ook van een enorm hoog kaliber:
at wit's end is een tragisch liedje, en het einde zeer mooi gedaan, vooral het ondersteunende koor.
Multiple Jack's verklaart het al: Het jack sparrow thema van deel 2 is hier duidelijk aanwezig.
van "Up is Down" tot "What Shall we Die For" zijn echt heerlijke deuntjes, die weliswaar helemaal tot hun recht komen vergezeld van de ongetwijfeld mooie beelden die Pirates heeft.

En van nr 11, "I Don't Think Now is the Best Time" zit Zimmer er goed op. Alle thema's van deel drie kan je hier in terugvinden, ondersteund door het koor, krijg je echt wel een mooi stuk. Dit lied is wel echt het beste van score.

De twee afsluitende scores zijn evenwaardig aan nr 11, en
"Drink up, me hearties" zou de eindtiteling kunnen zijn. (aangezien ik de film nog niet gezien heb, kan ik dit dus niet weten)

Mijn Conclusie: De beste Pirates score tot nu toe, en als de beelden evengoed zijn als de muziek, hebben we weer een blockbuster van formaat.

Zimmer is er erg goed in geslaagd om de thema's er prachtig te laten uitkomen, met een grootse finale (nr 11).

Dit is echt een grote aanrader!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 10/10 - Recensie van Catharina de Groot, ingevoerd op
Ik heb afgelopen vrijdagavond 29-06-2006 de film gezien.
Nou, ik vond hem geweldig, mooi, spectaculair en ook wel triest/zielig. Omdat Will Turner nu voor eeuwig op de zee zit en maar 1 keer in de 10 jaar zijn vrouw kan zien :(

Maar, over de soundtrack, deze cd;
Ik vind hem geweldig. Nadat ik de film heb gezien heb ik toch maar meteen de CD gekocht. Ik vind het echt geweldig mooie nummers. Je ziet meteen de beelden uit de film in je geheugen flitsen.

Mijn top 7 nummers van de CD is:
1: Hoist The Colors.
2:At wits End.
3:I See Dead People In Boats.
4:Parlay.
5:What Shall We Die For.
6:One Day.
7:Drink Up Me Hearties.

Ik vind deze cd echt geweldig!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 10/10 - Recensie van Bart v/d Ploeg, ingevoerd op
Veel hoef en kan ik niet zeggen over dit album, want dat is in de andere recensies al gedaan. Ik heb veel muziek van Hans Zimmer in mijn collectie, en ik denk dat hij met dit album ''tot nu toe'' de beste filmmuziek uit zijn collectie heeft gecomponeerd. Heerlijke actietracks, met af en toe ook zeker zijn emotionele kant. Tracks duren niet te lang, omdat er naar mijn mening wel overgang in de tracks zit. Hans Zimmer mag van mij nog wel een paar albums maken met zulke geweldige muziek !

Fantastisch Album, een dikke vette 10 !
Pirates of the Caribbean: At World's End - 07/10 - Recensie van Tijs Vanhulle, ingevoerd op
Heeft goeie stukken, maar ook vele langere delen waar de overgang net iets te lang duurt. Doet me soms ook meer verlangen naar de 1ste cd, die nog altijd de beste van de drie was. Toch niet slecht en zeker de moeite waard om te beluisteren!
Pirates of the Caribbean: At World's End - 09/10 - Recensie van Thibault Goedertier, ingevoerd op
De nieuwe pirates film at world's end overtreft de vorige twee op gebied van special effects. De eerste pirates film blijft de beste muziek maar At world's end moet er zeker niet voor onder doen. Een 9/10 is zeker verdient!
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Winnaar)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Return of the King, X-Ray Dog (Trailer)
Def Con, Immediate Music (Trailer)
Dark Empire Remix, X-Ray Dog (Trailer)
With Great Power, Immediate Music (Trailer)


Soundtracks uit de collectie: Pirates of the Caribbean

Pirates of the Caribbean : On Stranger Tides' (2011)
Pirates Of The Caribbean: The Unreleased Suites (2007)
Pirates of the Caribbean: Soundtrack Treasures Collection (2007)
Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (2003)
Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (2011)
Pirates of the Caribbean: At World's End (2007)
Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (2011)
Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest (2006)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer