Recensie update 25-10-2018
De Britse horrorthriller
The Descent is geregisseerd door Neil Marshall (Dog Soliers, Centurion) en won daarmee de British Independent Film Award. Daarnaast won de film ook een Saturn Award voor Beste Horrorfilm. De film is erg goed door de critici ontvangen en was ook in de bioscopen een succes. Vanwege dat succes besloot de productiemaatschappij om een vervolg te produceren, met de erg originele titel
The Descent: Part 2Het verhaal draait om Sarah (Shauna MacDonald), die met een aantal vriendinnen de spanning opzoekt van een expeditie in een grot. Maar als ze een smalle doorgang zijn gepasseerd stort die doorgang in, waardoor ze in de val zitten en liggen honger en uitputting op de loer en wordt de wil om te overleven, desnoods ten koste van anderen, evident. Maar ze blijken niet de enigen te zijn in die grotten. En die anderen, die wezens, beginnen een jacht. Daarmee is overleven niet alleen meer een vlucht voor elkaar, maar ook voor die wezens...
Voor deze horror-thriller heeft David Julyan een kille score gemaakt.
Die score bestaat voornamelijk uit monotone underscore. Uiteraard ontbreken de schrikeffecten niet, maar de muziek bestaat overwegend uit langdradige synthesizerklanken, waarin Julyan veel ijle en kille geluiden heeft verwerkt, die vooral op de achtergrond hoorbaar zijn. Deze kille, vaak zelfs ijzige klanken maakt de muziek tot een nogal onprettige ervaring. Het soundscapegehalte van de muziek is daarmee behoorlijk aan de hoge kant.
De geluiden die David Julyan laat horen hebben een bepaalde afstandelijke galm, alsof je ze uit de verte hoort. Op gezette tijden komen daar dan plotseling heftige klanken doorheen, die je even laten schrikken en waarbij in de film ineens enge beelden opdoemen. Of die geluiden worden als een soort crescendo steeds luider en heftiger, waardoor het gevaar als het ware naar je toe komt, om dan even later weer plotseling terug te vallen in de ijle achtergrondklanken.
Een afwijkende track is 'The Crawlers Attack', die vanaf halverwege de track vooral percussiegedreven is, terwijl die percussie eerder in de score vrijwel volledig afwezig is. Ook afwijkend is de titeltrack '
The Descent'. Niet in z'n klankkleur, maar wel in de melodie. Wat heet, er is nu melodie aanwezig, die daarvoor vrijwel niet aanwezig was. De melodie die Julyan in deze track gebruikt is fraai en bijna melancholiek emotioneel te noemen. Ook de orkestratie van deze track is veel voller en fraaier, al klinkt de muziek nog steeds wat afwezig.
De afsluitende track echter valt weer enigszins terug in de voorgaande underscore, waardoor de score toch in mineur afsluit.
Kortom, David Julyan heeft een kille en afstandelijke score gemaakt voor deze creepy horrorfilm. Ik heb ongeveer de helft van de film gezien, toen vond ik het wel genoeg. De muziek voegt zeker een extra spannende laag toe aan de film, vooral door de ijzige toon waarin de klanken naar voren komen. Maar om als muziek naar te luisteren ben je het heel snel beu, vooral vanwege de nogal eentonige klanken, vrijwel zonder melodie. De uitbarstingen op de spannende momenten geven er nog enig leven aan, maar het kan mij allemaal niet bekoren. Alleen de titeltrack is eentje die bij mij in de smaak valt. Maar dat is veel te weinig. De waardering komt niet hoger dan 31 uit 100 punten.