The Pink Panther
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Main Titles | 3:27 | |
| 2. | Perfect Day For A Murder | 2:59 | |
| 3. | The Damburger Incident | 1:27 | |
| 4. | Dreyfus In Charge | 0:56 | |
| 5. | Paris Bound | 1:25 | |
| 6. | The Airport | 2:08 | |
| 7. | Helping Nichole Get Off | 0:31 | |
| 8. | The Area Is Secure | 1:37 | |
| 9. | Blind Love | 0:52 | |
| 10. | Pierre Phouquette | 2:06 | |
| 11. | 006 Calling | 0:55 | |
| 12. | Flesh Mask | 0:41 | |
| 13. | Pinch A Finger | 1:22 | |
| 14. | A Farewell To Ponton | 1:34 | |
| 15. | Vitamin V | 1:38 | |
| 16. | Clouseau's Lament | 1:07 | |
| 17. | Chasing Yuri | 1:17 | |
| 18. | Waldorf Astoria Arrival | 1:10 | |
| 19. | The Ring | 1:47 | |
| 20. | Dragalong Dreyfus | 0:36 | |
| 21. | End Titles | 2:46 | |
| 22. | Pink Panther Theme | 2:41 | |
| 35:01 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
The Pink Panther uit 2006 borduurt voort op de populaire filmreeks uit de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw, met Peter Sellers in de hoofdrol. Die hoofdrol is in de nieuwe 2006-versie overgenomen door Steve Martin. Alle films in die oudere filmreeks werden ondersteund door het wereldberoemd geworden muziekthema van Henry Mancini en Christophe Beck borduurt hierop voort.
Het verhaal draait om een moord op een voetbalcoach, waarbij zijn ring met de roze diamant (de Pink Panther) gestolen wordt. De klunzige inspecteur Clouseau wordt opgedragen om de moord en diefstal te onderzoeken. Maar eigenlijk dient hij als afleidingsmanoeuvre voor de media, zodat het 'echte' onderzoeksteam in alle rust z'n werk kan doen. Hoofdinspecteur Dreyfus (Kevin Kline) vraagt Gilbert Ponton (Jean Reno) om een oogje in het zeil te houden en door te brieven wat Clouseau zoal uitspookt. Maar dan loopt alles toch allemaal anders dan iedereen dacht...
De score van Christophe Beck doet het verbazend goed. De muziek is vol orkestraal neergezet en goed gecomponeerd. Daarbij heeft hij goed geluisterd naar de oude score voor The Pink Panther van Henry Mancini. Zijn wereldberoemde thema komt regelmatig voorbij in deze moderne versie van Beck.
Hij opent de score met de 'Main Titles', die op een prettige manier het thema van Mancini oppakt, in dezelfde jazzy laid back stijl en met de wereldberoemde melodie, die ook Beck in z'n score hanteert als hoofdthema.
Ook in de tweede track komt het Pink Panther thema terug, zij het wat verdekt. Deze stevige en moderne, zelfs hippe track staat als een huis, ondanks de elektronische effecten die Beck hierin toepast. Die effecten komen overigens in veel van de tracks terug.
Beck varieert wel met het hoofdthema. De ene keer brengt hij dat rustig en bijna zalvend met een saxofoon, een andere keer weer up-tempo en met een stevige percussie, of nog weer in andere variaties met strijkers, koperblazers of zelfs accordeon.
Mancini componeerde voor zijn versie een nogal jazzy score en Beck past ook in veel tracks die jazzy stijl toe. Daarnaast is de film ook een comedy en dat hoor je duidelijk terug in de muziek. Sommige muziek is nog net geen mickey mousing, maar regelmatig neigt het er wel naar. Dan is het comedy gehalte toch wel erg hoog en takelt de muziek af tot het niveau van snelle deuntjes en hoempa. Daar worden we als fervente filmmuziekluisteraars niet echt vrolijker van.
Naast deze typische comedymuziek kent de score ook spannende tracks, met meer geladen muziek. De soms wat onheilspellende klanken en arrangementen zijn overigens prima te beluisteren en worden niet versterkt door allerhande effecten en dissonanten. Dus dat valt dan weer mee.
Ook bevat de score zelfs nog een paar erg fraaie orkestrale symfonische tracks, zoals het rustige 'A Farewell to Ponton' of het wat tragische 'Clouseau's Lament'.
De overwegende kleuring van de score is neigt toch sterk naar de jazzy kant, waarbij het beroemde hoofdthema van Mancini een belangrijke rol speelt. Ook veel tracks hebben die wat spannende of onheilspellende kleuring, die uiteraard bij een detective-film hoort, want The Pink Panther is behalve komisch uiteraard ook best spannend. Die muziek ligt niet altijd even gemakkelijk in het gehoor, maar klinkt zeker best acceptabel. Aan de kwaliteit van de muziek ligt niet, want die is gewoon goed. Dat geldt dan weer minder voor de typische comedymuziek, waar de score net even teveel van bevat.
De waardering komt daarmee op 69 uit 100 punten, waarbij een deel van die punten eigenlijk voor de prettige thema's van Henry Mancini is, waarop Christophe Beck z'n score heeft gebaseerd.
Het verhaal draait om een moord op een voetbalcoach, waarbij zijn ring met de roze diamant (de Pink Panther) gestolen wordt. De klunzige inspecteur Clouseau wordt opgedragen om de moord en diefstal te onderzoeken. Maar eigenlijk dient hij als afleidingsmanoeuvre voor de media, zodat het 'echte' onderzoeksteam in alle rust z'n werk kan doen. Hoofdinspecteur Dreyfus (Kevin Kline) vraagt Gilbert Ponton (Jean Reno) om een oogje in het zeil te houden en door te brieven wat Clouseau zoal uitspookt. Maar dan loopt alles toch allemaal anders dan iedereen dacht...
De score van Christophe Beck doet het verbazend goed. De muziek is vol orkestraal neergezet en goed gecomponeerd. Daarbij heeft hij goed geluisterd naar de oude score voor The Pink Panther van Henry Mancini. Zijn wereldberoemde thema komt regelmatig voorbij in deze moderne versie van Beck.
Hij opent de score met de 'Main Titles', die op een prettige manier het thema van Mancini oppakt, in dezelfde jazzy laid back stijl en met de wereldberoemde melodie, die ook Beck in z'n score hanteert als hoofdthema.
Ook in de tweede track komt het Pink Panther thema terug, zij het wat verdekt. Deze stevige en moderne, zelfs hippe track staat als een huis, ondanks de elektronische effecten die Beck hierin toepast. Die effecten komen overigens in veel van de tracks terug.
Beck varieert wel met het hoofdthema. De ene keer brengt hij dat rustig en bijna zalvend met een saxofoon, een andere keer weer up-tempo en met een stevige percussie, of nog weer in andere variaties met strijkers, koperblazers of zelfs accordeon.
Mancini componeerde voor zijn versie een nogal jazzy score en Beck past ook in veel tracks die jazzy stijl toe. Daarnaast is de film ook een comedy en dat hoor je duidelijk terug in de muziek. Sommige muziek is nog net geen mickey mousing, maar regelmatig neigt het er wel naar. Dan is het comedy gehalte toch wel erg hoog en takelt de muziek af tot het niveau van snelle deuntjes en hoempa. Daar worden we als fervente filmmuziekluisteraars niet echt vrolijker van.
Naast deze typische comedymuziek kent de score ook spannende tracks, met meer geladen muziek. De soms wat onheilspellende klanken en arrangementen zijn overigens prima te beluisteren en worden niet versterkt door allerhande effecten en dissonanten. Dus dat valt dan weer mee.
Ook bevat de score zelfs nog een paar erg fraaie orkestrale symfonische tracks, zoals het rustige 'A Farewell to Ponton' of het wat tragische 'Clouseau's Lament'.
De overwegende kleuring van de score is neigt toch sterk naar de jazzy kant, waarbij het beroemde hoofdthema van Mancini een belangrijke rol speelt. Ook veel tracks hebben die wat spannende of onheilspellende kleuring, die uiteraard bij een detective-film hoort, want The Pink Panther is behalve komisch uiteraard ook best spannend. Die muziek ligt niet altijd even gemakkelijk in het gehoor, maar klinkt zeker best acceptabel. Aan de kwaliteit van de muziek ligt niet, want die is gewoon goed. Dat geldt dan weer minder voor de typische comedymuziek, waar de score net even teveel van bevat.
De waardering komt daarmee op 69 uit 100 punten, waarbij een deel van die punten eigenlijk voor de prettige thema's van Henry Mancini is, waarop Christophe Beck z'n score heeft gebaseerd.
Deze Pink Panther-film is een remake van de originele Pink Panther van Blake Edwards, waarvan de score verzorgd werd door Henry Mancini.
Naar mijn mening was het sowieso een nutteloze productie om van een cultfilm als deze met een briljant hoofdacteur, Peter Sellers & een legendarische soundtrack een (op geld beluste) Hollywoodremake te maken met ook wel een goeie acteur (Steve Martin), maar die me toch vrij ongeloofwaardig lijkt over te komen als 'Inspector Clouseau'.
De soundtrack van de film begint en eindigt logischerwijze met het originele Pink Panther thema in originele bezetting & interpretatie; buiten dan dat in de openingsversie plots een tango-achtig intermezzo tussen komt, waar ik op zich niets tegen heb; maar het lijkt allesbehalve naadloos geïntegreerd, iets waar bvb Marc Shaiman enorm sterk in is (cfr. City Slickers 2). De rest van de muziek is compleet anders qua stijl dan de originele soundtrack. Waar die laatste vooral heel erg Jazzy bleef is deze muziek vaak erg slapstick-achtig met van tijd tot tijd het Pink Panther-thema geïntegreerd, waardoor ik de sfeer van de film die'k nog niet gezien heb al wel zou kunnen raden. (Echter een imdb-score van 4,7/10 spreekt wel al boekdelen) Op zich weer niets mis mee, maar van de oorspronkelijke typische Pink Panther-sfeer is dan nog wel weinig terug te vinden.
Er is één nummer dat wel erg opvalt en helemaal anders is dan de rest, welk ik op zich ook erg sterk (en veel sterker dan de rest) vind, d.i. 'Perfect day for a murder'. Het is een stukje muziek dat perfect door Harry Gregson-williams zou kunnen geschreven worden; een eclectische mix van suspense thriller-achtige muziek met subtiele techno/trance-invloeden.
De kans zit erin dat ik met een bevooroordeelde achtergrond de soundtrack beoordeel, echter heb ik dit toch met een zo'n objectief mogelijk oor gedaan.
Zoals ik al zei, is er niets met de muziek op zich, maar wat ik hoor doet me bitter weinig denken aan een eventuele Pink Panther-film, maar eerder aan een zoveelste slapstick-achtige Leslie Nielsen-film.
Naar mijn mening was het sowieso een nutteloze productie om van een cultfilm als deze met een briljant hoofdacteur, Peter Sellers & een legendarische soundtrack een (op geld beluste) Hollywoodremake te maken met ook wel een goeie acteur (Steve Martin), maar die me toch vrij ongeloofwaardig lijkt over te komen als 'Inspector Clouseau'.
De soundtrack van de film begint en eindigt logischerwijze met het originele Pink Panther thema in originele bezetting & interpretatie; buiten dan dat in de openingsversie plots een tango-achtig intermezzo tussen komt, waar ik op zich niets tegen heb; maar het lijkt allesbehalve naadloos geïntegreerd, iets waar bvb Marc Shaiman enorm sterk in is (cfr. City Slickers 2). De rest van de muziek is compleet anders qua stijl dan de originele soundtrack. Waar die laatste vooral heel erg Jazzy bleef is deze muziek vaak erg slapstick-achtig met van tijd tot tijd het Pink Panther-thema geïntegreerd, waardoor ik de sfeer van de film die'k nog niet gezien heb al wel zou kunnen raden. (Echter een imdb-score van 4,7/10 spreekt wel al boekdelen) Op zich weer niets mis mee, maar van de oorspronkelijke typische Pink Panther-sfeer is dan nog wel weinig terug te vinden.
Er is één nummer dat wel erg opvalt en helemaal anders is dan de rest, welk ik op zich ook erg sterk (en veel sterker dan de rest) vind, d.i. 'Perfect day for a murder'. Het is een stukje muziek dat perfect door Harry Gregson-williams zou kunnen geschreven worden; een eclectische mix van suspense thriller-achtige muziek met subtiele techno/trance-invloeden.
De kans zit erin dat ik met een bevooroordeelde achtergrond de soundtrack beoordeel, echter heb ik dit toch met een zo'n objectief mogelijk oor gedaan.
Zoals ik al zei, is er niets met de muziek op zich, maar wat ik hoor doet me bitter weinig denken aan een eventuele Pink Panther-film, maar eerder aan een zoveelste slapstick-achtige Leslie Nielsen-film.
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Cyborg, RipTide Music/Daniel Lenz (Trailer)
Cyborg, RipTide Music/Daniel Lenz (Trailer)