Coach Carter
Promotional Score

De Amerikaanse sportfilm Coach Carter is geregisseerd door Thomas Carter (Swing Kids, Metro, Save the Last Dance), die vooral voor tv-producties regisseerde. Deze indrukwekkende film vertelt het waargebeurde verhaal van basketballcoach Ken Carter van de Richmond High School. De film kreeg dan ook terecht vele nominaties voor prijzen en won er een aantal. De critici waren overwegend matig positief in hun recensies, maar het bioscooppubliek was duidelijk positiever gestemd. De film was dan ook een succes aan de kassa's van de bioscopen.
Het verhaal draait om Ken Carter (Samuel L. Jackson), die coach wordt van hetzelfde basketballteam waarin hij vroeger gespeeld heeft. Het schoolteam is echter nogal ongemanierd en de spelers vinden basketball belangrijker dan leren. Carter is het daar niet mee eens en stelt contracten op, dat leerlingen alleen mogen spelen als ze een ruime voldoende halen voor hun schoolvakken. Maar daar is niet iedereen op gesteld en de beste speler stapt op. Carter eist ook discipline en goede manieren. Als ze vervolgens een wedstrijd winnen wil die speler weer terug in het team, maar dat gaat zomaar niet. Carter geeft hem een opdracht mee...

De muziek bij deze zeer aansprekende en motiverende film is van Trevor Rabin, die er een zeer plezierige score voor componeerde. Behalve een score-album is er bij de film ook een soundtrack-album met allerlei songs uitgekomen. Deze recensie gaat over het score-album.
Dat album opent met de track 'Real Statistics', waarin Samuel L. Jackson zijn motivatie benoemt om zijn veelal zwarte leerlingen niet alleen sport bij te brengen, maar er tegelijk ook voor wil zorgen dat ze daadwerkelijk hun schooldiploma halen. Een indrukwekkende speech, waarin de schoolstatistieken de revue passeren, en dat Carter zich maximaal wil inzetten om die statistieken voor zijn leerlingen geen waarheid te laten worden. Het is een speech die perfect het sentiment van de film weergeeft.

Vervolgens begint de score met een korte ingetogen underscore track, gevolgd door een rustige, maar steviger track, met wat meer donkere klanken, waarbij Carter de spanning opvoert. Qua melodie is het allemaal nog niet zo indrukwekkend. Dat begint pas bij 'Richmond vs. Hercules', waarin we de typerende Rabin-stijl terughoren, met scherpe vlotte koperblazers, die een prettige melodie spelen, op een underscore van synthesizer en strijkers. De thematiek van deze track komt verderop nog een aantal keren voorbij, en steeds ligt deze muziek erg aangenaam in het gehoor.
Met 'Kenyon and Kyra' krijgen we een soort liefdesthema te horen, maar het blijft een beetje tam en te beperkt melodieus, waardoor het wat saai aandoet. Dan is 'Team comes Together' een veel fraaiere track. Ook daar is de muziek ingetogen, maar juist wel prettig melodieus, met volop strijkers in de hoofdrol en koperblazers in de underscore.

Een flink deel van het toch vrij korte album van net een half uur, en toch 22 tracks, bestaat uit tamelijk oninteressante underscore-tracks. Deels heeft Rabin daarin een lichte spanning verweven, die de muziek net even wat minder toegankelijk maakt. Veel van deze tracks hebben een nogal korte speelduur van vaak nog geen halve minuut.
Op de langere track 'An Apology' laat een ingetogen piano z'n klanken horen op een even ingetogen underscore. Het is een heel aardige track, al spreekt de melodie niet tot de verbeelding. Maar in 'Richmond vs. Cougars' is dat juist wel weer het geval, ook al spreekt de melodie wat minder aan. De muziek is tijdens deze wedstrijd weer vrij stevig. Maar pas in de volgende track komt de ontlading, wanneer Rabin bij het winnende schot op de basket z'n muziek naar glorieuze hoogten laveert, in zijn typerende heroïsche stijl.

De tracks staan niet in filmvolgorde, en de muziek is dan ook vrij evenwichtig op het album gezet. Pas aan het einde van het album krijgen we dan ook meer van die prachtige heroïsche muziek te horen in Rabin-stijl. Dat begint met de track 'Richmond vs. Mustangs', waarin overigens de spanning niet ontbreekt. De heerlijke rollende strijkers en de stevige koperblazers zorgen er, samen met de percussie, voor dat de muziek heerlijk wegluistert. En dat geldt zeker ook voor de afsluitende track 'The Victory Within', waarin de themamelodie prachtig naar voren komt. Deze veel ingetogener track laat de melodieuze thematiek van de score fraai voor het voetlicht komen.

Kortom, met zijn muziek voor het indrukwekkende sportdrama Coach Carter heeft Trevor Rabin weer een van zijn fraaie scores gecomponeerd. Het score-album is echter vrij kort, waarbij de eerste track geweldig is, maar geen score-track. Tegelijk is zo ongeveer de helft van de muziek niet veel meer dan wat saaie of licht spannende underscore. Van de andere helft spreekt een klein deel toch wat minder aan, maar de handvol overige tracks doen dat wel en laten dan veelal melodieuze muziek horen in de typerende Rabin-stijl van rollende strijkers en stevige koperblazers, aangevuld met prettige percussie. Soms is die stijl ingetogen, maar evenzo vaak uitbundig heroïsch. De waardering voor dit album komt door het toch wat beperkte aantal fraaie tracks op 74 uit 100 punten.