V for Vendetta


EMI Music (094635841428)
Film | Releasejaar: 2006 | Film release: 2005 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Remember Remember6:42
2.Cry Me a RiverJulie London2:48
3.''...Governments Should Be Afraid of Their People...''3:11
4.Evey's Story2:48
5.Lust at the Abbey3:17
6.The Red Diary7:33
7.Valerie8:48
8.Evey Reborn3:50
9.I Found a ReasonCat Power2:02
10.England Prevails5:44
11.The Dominoes Fall5:28
12.Bird GurhlAntony & The Johnsons3:17
13.Knives and Bullets (and Cannons Too)7:33
 63:01
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

V for Vendetta - 07/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op (Nederlands)
Dario Marianelli is echt de rijzende ster in componistenland. Verleden jaar schreef hij de muziek voor The Brothers Grimm en mocht hij voor Pride and Prejudice al zijn eerste Oscar © nominatie op zak steken. Hij kreeg ook de kans om de muziek van V for Vendetta te componeren.
Drie totaal verschillende soorten films … drie verschillende scores.

V for Vendetta is, zoals jullie allemaal zeker wel al weten; een donkere toekomstthriller. Gegroeid vanuit een extreem verlangen naar veiligheid, wordt Engeland geregeerd door een fascistisch regime (doet dat geen belletje rinkelen?). Hoewel de film zich afspeelt in de nabije toekomst, benadrukt hij dat wat een dikke 60 jaar geleden gebeurd is, zeker niet zomaar tot de voltooid verleden tijd mag gerekend worden. Het kan nog gebeuren. Mensen zijn tot veel bereid om een gevoel van veiligheid te hebben…

Centrale figuur in het verhaal is V, een mysterieuze, charismatische terrorist, verscholen achter een Guy Fawkes masker. Voor ons, niet-Britten, is het misschien niet al te duidelijk wie die Fawkes precies is. Blijkbaar was hij een katholieke “vrijheidsstrijder” die ergens in de 17de eeuw (denk ik) de Londense Houses of Parliament wou opblazen (als reactie tegen het protestantse regime). De aanslag is niet gelukt, maar het heeft hem wel een feestdag opgeleverd (‘Bonfire Night’ – die elke 5de november in GB gevierd wordt).

Maar daar gaan we het natuurlijk allemaal niet verder op in. Het gaat ons natuurlijk om de muziek. Ziehier dan mijn bedenkingen… (ik heb wel de film ‘nog maar’ 1 keer gezien, en dat is ondertussen ook al een tijdje geleden – een meer preciezere analyse komt van zodra hij op DVD te verkrijgen is…)
In afwachting… geniet ervan!
(waarschuwing – let op voor spoilers!)

(01) Remember, remember, …
Het eerste nummer op het album (en ook de film) opent met zware slagen en duistere koperblazers die een subtiele verwijzing brengen van de Overture van Tjaikovski’s “1812” (0’19 en 0’26), dat hij schreef om de overwinning van Rusland op Napoleon te herdenken. Het werk speelt een erg belangrijke rol in de film en symboliseert V’s overwinning op de regering. Telkens wanneer we het horen vliegen belangrijke regeringsgebouwen onder luid vuurwerkgeknal de lucht in (zie ook track 13).
De muziek zet meteen de toon van zowel de rest van de soundtrack als ook de film. Het zal geen vrolijke bedoening worden.
Interessant hoe de strijkers al meteen één van de meest voorkomende thema’s (motieven??) brengen: de ‘freedomchords’: 0’04-0’09 (en dan verschillende herhalingen door strijkers en koperblazers).
Vanaf 0’45 is het thema duidelijker te horen, en rond 1’06 komt er ineens een versnelling in. Lage strijkers brengen een nieuw motief (of thema - het is allemaal niet echt duidelijk) – misschien het V-motief waar Marianelli zelf in een interview naar verwijst? Er komt verder in de score nog een motief hiervoor in aanmerking (zie track 5). Om een duidelijker onderscheid aan te geven zal ik dit motief hier het dalend V-motief noemen.
Rond 1’26 (maar eigenlijk al door de koperblazers geïntroduceerd in 1’20) krijgen we nog een nieuw motief, met militair aandoende percussie en koor (het thema van de regering (Government-thema)?? (4 noten)) Koor en strijkers zorgen voor een korte ademruimte die eindigt in een dissonante climax (1’52).
We horen hierna opnieuw kort de freedomchords (2’02) maar nu heel duister en onheilspellend (twee woorden die je nog meer in deze bespreking zal terugvinden). Ook het dalend V-motief maakt opnieuw zijn intrede.
De muziek gaat naar een crescendo en wordt vanaf 2’58 nog dringender.
Rond 3’06 spelen de koperblazers opnieuw het Government-thema. Alles wordt steeds dringender, met voortstuwende percussie.
Vanaf 4’30 blijft enkel nog een “hartslag” over, maar dan zorgen synths en drukkende akkoorden opnieuw voor een onheilspellende spanning.
Op het einde flakkert de muziek nog even op, in een razendsnelle climax. Het is muziek die perfect in een horror film zou passen.
Deze track toont al meteen enkele kenmerken van deze score. Zo kunnen we al meteen vaststellen dat Marianelli niet werkt met opvallende thema’s (dat viel bijvoorbeeld ook al op in Pride and Prejudice). Hij probeert vooral sfeer te herroepen en daar slaag hij zeker in.
Ook is de muziek in erg veel laagjes. Verschillende motieven en “thema’s” (we zullen ze zo maar noemen) weven zich door elkaar en benadrukken zo specifieke scènes in de film.
Deze muziek hoor je in het begin van de film, wanneer Evey ons vertelt over de mislukte aanslag van Guy Fawkes en stelt ons voor aan terrorist V. De freedomchords (symbool van vrijheid) zijn al aanwezig, maar klinken nog erg “ondergronds”.

(02) Cry me a River – Julie London
Op het album staan ook drie liedjes, waarvan er twee (waaronder ook dit) toch een zekere rol in de film spelen.
Dit staat op de jukebox in “V’s lair”.
Het is een mooie, trieste song en het vormt een adempauze na de horror en spanning van de vorige track zonder de algemene sfeer van de score te doorbreken.

(03) “… Governments should be afraid of their people…”
De track opent met een heel zachte vertolking van de freedomchords (0’00 – 0’28) (met de melodie die in “Evey Reborn” volledig verder wordt uitgewerkt). Het verzet staat nog in zijn beginstadium, maar het is er, het begint te zinderen, …
Er volgt een sluimerende onderscore waarin geleidelijk aan opnieuw de spanning wordt opgebouwd door steeds prominenter wordende koperblazers, afgewisseld met een variatie op wat we eerder het dalend V-motief noemden (1’22).
Rond 2’05 brengen lage strijkers een aanzet tot de freedomchords, maar opnieuw wordt het verzet als het ware gesmoord nog voor het echt tot uiting kan komen.
De muziek deint uit met verdere aanzetten tot de chords…

(04) Evey’s Story
Houtblazers brengen een zachte onderscore. Opnieuw is de dreiging nooit echt ver weg. Bij 0’40 brengen strijkers een variant op de freedomchords. Ze breken plots los (0’53) en spelen een korte, dramatische melodie. Ze beschrijven een vreselijke gebeurtenis (Evey’s ouders die voor haar ogen worden weggevoerd?).
De muziek wordt langzaam maar zeker dissonant met als climax een dissonante – euh – climax (1’38), waarin we opnieuw die variatie op de freedomchords kunnen horen – de minste vrijheid wordt door het onverdraagzame regime meteen in de kiem gesmoord. Strijkers en houtblazers herhalen verschillende keren het motief. De muziek deint verder uit.

(05) Lust at the Abbey
De Gregoriaanse zangen in het begin brengen je meteen in hogere sferen. (Eerlijk gezegd is het wel het cliché-Gregoriaans stuk bij uitstek – als er een abdij opduikt in een film, is dat 9 keer op de 10 met deze muziek op de achtergrond. Ik ben eigenlijk wel blij dat het op de cd staat, want ik vind het wel mooi – weet iemand hoe het heet?)
Bij 0’53 (“Jesu Christe!”) ziet de bisschop de schaarsgeklede Evey (een grapje van Mariannelli’s wege).
De rust wordt doorrbroken door de synthesisers (0’53) die er met de strijkers opnieuw de spanning inbrengen (Evey wil de bisschop waarschuwen). Ze herhalen steeds, met lichte variaties nóg een nieuw motief dat eigenlijk ook kan doorgaan voor een V-motief. Ik zal dit het stijgend V-motief noemen (1’17). De percussie wordt harder.
Het koor doet ons er hier en daar nog aan herinneren dat de feiten zich in een abdij afspelen.
Op het einde krijgen we twee keer een soort climax waarin je elementen van de variant op de freedomchords kunt herkennen (2’24). De laatste minuten van de bisschop zijn geslagen…

(06) The Red Diary
In ‘het rode dagboek’ staat een getuigenis van de vreselijke experimenten die de regering op menselijke proefkonijnen heeft uitgevoerd (uitvoert?) en waarvan ook V het slachtoffer was/is.
Strijkers brengen de eerste drie noten van de freedomchords, die dan in variatie worden herhaald door de houtblazers. Strijkers brengen iets luider verdere variaties op de chords. De muziek klinkt vooral neerslachtig en droevig.
Maar ook hier komt langzaam maar zeker een diepere ondertoon (1’24). Nog even brengen een dwarsfluit (1’38) en een hobo een nostalgische noot, maar vanaf 2’13 verandert de muziek volledig. Strijkers brengen aan aarzelende baslijn waar rond 2’44 een tweede laag strijkers op wordt gebouwd. Koperblazers spelen aanzetten tot het Government-thema (vanaf 2’44 duidelijker). Opnieuw volgt een crescendo (met dringende percussie) met daarachter afwachtende, aarzelende muziek (met variaties op het Government-thema) tot ineens de strijkers weer volop doorbreekt (de brand en V die triomfantelijk zijn vrijheid opeist?) Koperblazers brengen drie noten nu echt in V-vorm – de “geboorte” van V?? (5’07).
De muziek gaat verder in dezelfde trant: duister, onheilspellend, af en toe disonnant, gesmoorde variaties op de freedomchords, … Griezelige muziek, allesbehalve aangenaam om naar te luisteren,…
Op het einde klinkt nog een griezelige climax.

(07) Valerie
Deze track opent met opgewonden strijkers en dissonante koperblazers die plots de harde, dissonante variant op de freedomchords brengen (0’34). Er volgt een sterke percussie, met het dalend V-motief – wordt Evey hier gefolterd?
Rond 1’32 klinkt de muziek zachter (maar toch met griezelige soundeffecten). Strijkers, houtblazers en zelfs een harp brengen een nieuw een dringend motief waar het koor en strijkers heel mooi de freedomchords boven brengen, bijna magisch. De muziek kondigt al Evey’s keerpunt aan (dat een volledige climax zal kennen in het fantastische “Evey Reborn”).
Alles verdwijnt tot er enkel nog een “tikkende klok” overblijft (vanaf 3’25). Strijkers herhalen de freedomchords en dan breekt ineens één van de mooiste stukken op de soundtrack door: een heel mooie pianomelodie – een triest moment van rust in de actievolle score. Evey leert Valerie kennen, een jonge, lesbische vrouw die door haar geaardheid opgepakt is en haar laatste gedachten wil delen.
Lage strijkers herinneren ons geregeld aan de ernst van de situatie.
Ook de freedomchords zijn nooit ver weg. Zeker vanaf 7’44 treden ze duidelijker op de voorgrond (eerst door de strijkers, dan duidelijker door een hobo – ook voor Evey heeft vrijheid nu nog meer betekenis gekregen).

(08) Evey Reborn
Le moment suprème (voor mij toch).
Misschien wel de meest opvallende track op het album, hoewel alles heel rustig begint, met vooral veel effecten en zelfs elektrische gitaar (1’11) (geeft een echt “futuristisch” gevoel). De strijkers meer dringen zich echter meer en meer op en vanaf 1’56 breken de freedomchords door. Deze worden in crescendo in variaties in steeds meer en meer lagen (en ook koor) herhaald, tot uiteindelijk een fantastisch hoogtepunt wordt bereikt (3’16). Dit is een van de weinige keren dat een climax echt overtuigt. Vaak – en dan spreek ik over filmmuziek in het algemeen – lijken climaxen nooit echt volledig hun apotheose te bereiken en blijf je op je honger zitten, maar dat is dus hier zeker niet het geval. Nog nooit heeft vrijheid zo overtuigend en indrukwekkend geklonken.

(09) I Found a Reason – Cat Power
“A revolution without dancing is a revolution not worth having” vertelt V Evey pragmatisch, en dan dansen ze samen op dit liedje. Een laatste, romantische (tja) rustpauze voor V’s eigen climax. Beide personages beseffen dat hun wereld er over enkele uren helemaal anders zal uitzien…

(10) England Prevails
Het nummer opent met een sterk militaire inslag (voor “The Legend of Zelda” fans onder jullie, het doet met wat denken aan de piratenfortmuziek uit “The Windwaker”).
Rond 0’41 maakt een groteske, bijna komische baslijn haar intrede met erboven de donkere variant van de freedomchords. Vanaf 1’17 brengen strijkers de V-vorm (zie (06)). De muziek deint uit.
Het tweede deel van de track begint zachter met mysterieus koor. De strijkers brengen traag het motief dat ook al in (06) te horen was (2’12).
De muziek die volgt is afwachtend (met flarden freedomchords? 2’58) tot de baslijn van in het begin veel agressiever herhaald wordt: harde percussies, koperblazers, dringende strijkers, effecten en hier en daar flarden freedomchords (bijvoorbeeld 4’15).
Eerlijk gezegd heb ik absoluut geen idee wanneer deze muziek precies in de film te horen is – misschien de regering en het leger die zich opmaken voor de nakende revolte?
Het zou in ieder geval het afwachtende karakter van de muziek verklaren…

(11) The Dominoes Fall
Ook één van die indrukwekkende scènes in de film – V’s revolutie gaat langzaam maar zeker naar haar hoogtepunt toe.
De track begint zacht maar dreigend. Je voelt dat er iets aan het broeien is.
De muziek wordt harder – het wordt menens. Ook het dalend V-motief en de freedomchords maken hun opwachting. Alle verschillende lagen beginnen zich te mengen (bijvoorbeeld vanaf 3’14), het moment van de waarheid breekt aan.
Bij 3’50 wordt een nieuwe, afwachtende spanning opgebouwd. Percussie en effecten worden dringender. Vanaf 4’40 brengen koor, koperblazers en strijkers de freedomchords; de opstand is begonnen.
Heel mooi hoe de track eindigt met de piano uit “Valerie”, als een soort herinnering aan wat er precies op het spel staat…

(12) Bird Guhrl – Antony & The Jonhsons
Een nogal bizar (maar mooi) liedje, te horen tijdens de End Credits. Klinkt bijna “bezinnend” na al het geweld…

(13) Knives and Bullets (and Cannons too)
De militaire inslag uit (10) wordt herhaald, maar is nu veel harder en agressiever. De revolutie is op gang gekomen. Het volk trekt en masse de straat op en de regering maakt zich op voor sterke represailles.
Er volgt een vrij lange, afwachtende onderscore met af en toe opwellingen van strijkers en slagwerk.
Bij 2’24 hoor je een aarzelende versie van het V-motief (voor de “Fantasia”-liefhebbers onder jullie – het trekt wat op “L’Apprenti Sorcier”, het stuk met Mickey Mouse en al die bezems die ineens beginnen te bewegen).
Af en toe klinkt er een plotse climax waarbij je denkt dat alles nu zal losbarsten maar dan volgt opnieuw die aarzelende versie van het dalende V-motief (zoals bij 2’24). Er lijkt nooit echt een doorbraak te komen, tot… 3’32 wanneer er ineens erg agressieve versies van de freedomchords (bijvoorbeeld 4’05) klinken, ondersteund door koor en synthesizer. Een wervelwind aan actie en muziekaal geweld breekt los.
Hierna volgt opnieuw onderscore (met elektrische cello? 5’04) waarin de freedomchords worden herhaald.
Vervolgens duikt plots de “Ouverture” uit Tjaikovski’s “1812” op, compleet met vuurwerk. De revolutie bereikt eindelijk haar climax.
Jammer dat de track me eigenlijk koud laat. Dit zou de apotheose moeten zijn, maar doordat de muziek van Marianelli er met horten en storen uitkomt, mist het echt de grandeur die je zou verwachten voor het einde van zo een film. Het stuk van Tjaikovski is erg belangrijk in de film, en het misstaat zeker niet op de soundtrack, maar ik vind het jammer dat Marianelli niet zelf zijn muziek een overtuigendere climax heeft willen/kunnen geven. Een gemiste kans…

--

Samenvattend…
Marianelli’s score vat perfect de donkere en duistere sfeer van de film. De muziek zit boordevol actie, aangehouden spanning, … met hier en daar toch ook een klein moment van tederheid (denk aan het wondermooie “Valerie”).
Jammer genoeg wordt het op de(n?) duur allemaal vrij eentonig. De donkere sfeer werkt wel goed in de film, maar is niet echt aangenaam om naar te luisteren. Het is vooral Marianelli’s talent om allerlei verschillende “lagen” in zijn muziek te bouwen dat het geheel net boeiend genoeg blijft.
Wat ik het grootste nadeel vind aan de score is het gebrek aan een duidelijk thema. Misschien is het cliché of te vanzelfsprekend geworden maar voor een film van dergelijke proporties of zelfs een stevige actiefilm verwacht ik nu eenmaal een indrukwekkend thema, iets dat blijft nazinderen en perfect de essentie van de film weet te vatten. In lichtere mate vervullen de freedomchords deze rol, maar buiten de fantastische climax in “Evey Reborn” vallen ze met moeite op en verdwijnen ze in het geweld. Marianelli zegt zelf in een interview dat hij niet gelooft in thema’s voor personages, met als argument dat personages niet vast zijn en veranderen doorheen de film. Hoe zou je er dan (volgens Marianelli) een thema voor kunnen schrijven? Blijkbaar heeft hij nog niet goed geluisterd naar Howard Shore en John Williams (bijvoorbeeld de thema’s van Anakin en Darth Vader) die hun thema’s laten meeëvolueren met hun personages…
Oh, er moet zeker niet voor elk personage een thema zijn, maar thematisch materiaal brengt, wat mij betreft, toch een beetje meerwaarde aan de muziek (of het nu gaat over een hoofdthema, liefdesthema, of een thema voor een ander gevoel of persoon gaat). En het zou deze analyse ook gemakkelijker gemaakt hebben, want nu heb ik er lang genoeg aan moeten puzzelen…
V for Vendetta - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De thriller V for Vendetta speelt zich af in een nogal naargeestige nabije toekomst rond 2020. De film is uitgekomen in 2006, dus dat was toen nog 14 jaren later. Nu ik dit schrijf zijn we al weer 10 jaar verder en is het over drieënhalf jaar al zover. Gelukkig ziet de toekomst er (voorlopig?) nog niet zo uit als in de film geschetst wordt, hoewel de onrust en het geweld in de wereld zienderogen toeneemt. De film neemt echter wel een andere insteek, door de toekomst van 2020 al vanaf ver in de vorige eeuw te starten als een soort parallel aan de werkelijkheid.
De film is geregisseerd door de Australiër James McTeigue, die eerder al meewerkte aan de Matrix-trilogie. V for Vendetta was zijn regiedebuut. Waar Larry en Andy Wachowski de regisseurs waren van de Matrix-films, waren ze hier de producenten. Hun invloed op de film is dan ook duidelijk te merken.
De film is gebaseerd op de stripverhalen van David Lloyd en Alan Moore, met dezelfde titel. De historische persoon van Guy Fawkes, verbeeld door zijn masker, speelt een belangrijke rol in de film als mascotte van het verzet tegen het politieke systeem en is via deze film erg populair geworden bij allerlei bewegingen die zich afzetten tegen het politieke establishment. Maar als je je even wat verdiept in wie Guy Fawkes was, blijkt dat de meningen over hem nogal verdeeld zijn. Door velen in de UK wordt hij vooral gezien als terrorist, door anderen vooral als verzetstrijder; het is maar hoe vooringenomen je naar de geschiedenis kijkt... Daarbij is 5 november een belangrijke dag, zowel in het echt (Bonfire Night) als in de film.
Het verhaal van de film speelt zich af rond 2020, wanneer de wereld in een diepe crisis zit, vanwege oorlogen, ziektes en onderdrukking. De setting is Groot-Brittanië, waar een fascistische macht het politieke systeem heeft overgenomen en alle politieke tegenstanders onderdrukt of gevangen zet. Er is een avondklok ingesteld. Evey (Natalie Portman) werkt bij de politieke staatstelevisie en wordt tijdens de avondklok op straat aangevallen door leden van de geheime dienst. Dan wordt ze ontzet door iemand met een Guy Fawkes masker, die zich 'V' noemt en hij neemt haar mee. Hij blijkt een eenmans-verzetsleger te zijn, die eerst het Hooggerechtshof opblaast en vervolgens de televisieuitzendingen overneemt om de burgerbevolking op te roepen tot verzet tegen het politieke systeem. En Evey moet hem helpen...

De muziek voor deze indrukwekkende film is van Dario Marianelli, die er een donkere orkestrale score voor heeft gecomponeerd. Een jaar eerder leverde hij al de score voor The Brothers Grimm, die evenzo grimmig gecomponeerd is. Beide scores zijn vol orkestraal, maar voor V for Vendetta heeft Marianelli de muziek aangevuld met een redelijke hoeveelheid elektronische muziek, wellicht om het tijdsbeeld naar de toekomst te verleggen. Ook is de muziek hier veel minder rauw en grillig als in The Brothers Grimm en daardoor prettiger te beluisteren.
De film vertelt een donker verhaal en de score sluit daar naadloos bij aan, met muziek die tamelijk duister van toon is, met heftige orkestrale en synthetische klanken. Die donkere klanken beginnen al gelijk met de openingstrack die de toon zet. Met lage underscore en heldere percussie, bij een langtonige melodie in mineur wordt een sfeer opgeroepen van dreiging en duisternis, waarbij de percussie zorgt voor een soort urgente drive. Meer tracks zijn zo opgebouwd.
Toch heeft Marianelli de muziek die om Evey draait een veel lichtere stijl gegeven. De muziek is dan melodieuzer en niet meer zo grimmig en donker. Met meer harmonieuze klanken weet hij zo een kleuring aan de muziek te geven die meer hoopvol is, of soms iets van verlangen laat doorschijnen. In 'Evey's Story' is dat aanvankelijk nog niet zo, want daarin is de dramatiek en dreiging nog duidelijk voelbaar met af en toe heftige uitbarstingen. Pas in de laatste minuut wordt het wat rustiger. Dat zet zich dan voort in 'The Red Diary'.
Ook binnen donkere tracks weet Marianelli dan zo nu en dan die veel lichtere 'Evey-kleuring' te integreren, zodat er steeds iets van een adempauze ontstaat, hoewel dit eigenlijk een soort bedrieglijke rust is, waarbij in de muziek de dreiging duidelijk doorklinkt. De hoop klinkt eigenlijk pas door in de track 'Evey Reborn', waarin de muziek veel meer de hogere strijkers laat horen, in plaats van de lagere grommende klanken, die vooral donkerheid en dreiging verklanken.

De overwegende klankkleur van de score is echter vooral actiegericht en spannend. Dat gaat dan wel ten koste van melodie en symfonie, waardoor de muziek wat ongemakkelijker wordt.
Ook de heftigheid en grimmigheid van veel muziek helpt dan niet mee, hoewel de muziek eigenlijk nergens chaotisch wordt. Wel komt de muziek soms over als een alles overheersende soort muur van geluid, waar je bijna niet onderuit kunt. Wat dat betreft geeft de muziek door z'n stijl wel klank aan het politieke systeem in de film, die ook alles overheersend is.
Om de intensiteit nog wat op te voeren past Marianelli ook nog af en toe de nodige koorklanken toe. De dreiging in sommige tracks neemt dat duidelijk toe. Daarentegen zorgen de koorklanken in het wat meer klaaglijke 'Lust in the Abbey' voor een soort verhevenheid als Gregoriaanse zang, die de geweldadige scene in de film iets onaards geeft.
Een koor van hogere vrouwenstemmen zorgt in de track 'Evey Reborn' voor een machtige en grootse kleuring in de tweede helft van deze verreweg mooiste track van de score. Samen met strijkers en koperblazers zorgt het koor voor een emotionele diepte, die de melodie een enorme kracht meegeeft van verlangen, gecombineerd met hoop voor de toekomst. Deze track is niet voor niets ook al gebruikt in de trailer van een andere film.

Toch is de muziek overwegend actiegericht en speelt heftige percussie een grote rol in de score. De percussie zorgt ook voor een ritme in de muziek die daardoor een zekere urgentie krijgt. De muziek heeft vaak een behoorlijk tempo en samen met de stevige orkestrale basis, aangevuld met elektronische klanken ontstaat zo een een dichtheid in de muziek die nogal overdonderend kan werken. Daarbij is het instrumentgebruik vaak nogal apart, waardoor een afwijkende klank ontstaat, die soms pulserend is of juist staccato of rustig glijdend. De toon is vaak helder, waardoor die muziek toch redelijk prettig beluisterbaar is. Toch is de heftigheid nogal eens zo groot dat die beluisterbaarheid op die momenten duidelijk te wensen over laat.
De laatste track 'Knives and Bullets (and Cannons Too)' zorgt voor de climax van de score. Maar die climax is niet van Marianelli zelf. Hij heeft in de laatste minuten van de track de muziek verwerkt van Tsjaikovski's Ouverture 1812. Dit zijn daarmee eigenlijk de meest opbeurende minuten van de hele score en tegelijk hoort dit gedeelte bij de mooiste momenten van de score. Dat is dan ondanks de aanwezige geluidseffecten van kanonslagen en vuurwerk, want die geven de muziek bijna iets feestelijks!
Ook in de openingstrack heeft Marianelli geleend uit die ouverture van Tsjaikovski, maar dat valt wat minder op.

Het album bevat naast de score van Marianelli nog drie songs, die allemaal niet echt bij de score passen. Waar de score vooral heftig in intens is, daar zijn deze songs vooral zeurderig en saai.

Kortom, met V for Vendetta heeft Dario Marianelli een donkere en grimmige score gecomponeerd, waarin relatief weinig lichtpuntjes doorschijnen. Alleen de muziek waarbij Evey door Marianelli ingekleurd wordt heeft nog enige lichtheid over zich, maar ook daar hoor je de dreiging steeds doorheen. Op sommige momenten is de muziek prachtig, ondanks de grimmige kleuring ervan, of soms de hoop die er doorheen klinkt. Daarbij zijn de laatste twee minuten van 'Evey Reborn' en de laatste twee minuten van de afsluitende track de mooiste van de score, terwijl die afsluitende climax helemaal niet van Marianelli zelf is, maar van Tsjaikovski. De film is fantastisch en de muziek past daarin uitstekend, maar om los van de film te beluisteren valt de score toch wat tegen.
De songs helpen al helemaal niet mee om het album hoger te waarderen, in tegendeel zelfs. De score krijgt zo een waardering van 67 uit 100 punten en met de songs erbij krijgt het album een waardering van 65 punten, wat wel een heel mager zeventje wordt.
V for Vendetta - 08/10 - Recensie van Tim Horemans, ingevoerd op (Nederlands)
V for Vendetta is een stripadaptatie geschreven en geproduceerd door de broers Wachowski. De film is gebaseerd op de 16de eeuwse revolutionair Guy Fawkes die het parlement tervergeefs wilde opblazen. De rol van V wordt in de film gespeeld door Hugo Weaving en Natalie Portman speelt de rol van Evey. Componist van dienst is Dario Marianelli. Marianelli is de laatste tijd een bekende aan het worden in Hollywood. Vorig jaar was er nog de machtige score voor The Brothers Grimm en dit jaar heeft hij nog een oscar nominatie gehad voor de muziek van Pride and Prejudice.

Voor de score van V for Vendetta grijpt Marianelli terug naar wat hij al gedaan had voor The Brothers Grimm. V for Vendetta is een zeer donkere score. De muziek is alles behalve vrolijk maar daarom niet minder goed. De eerste track op de cd is Remember en met deze woorden begint ook de film (remember, remember the 5th of november). Dreigende percussie en trommels brengt de eerste 7 minuten van de soundtrack op gang. Na een kleine pauze neemt het orkest het over en er wordt ook nog een koor aan toegevoegd. V is een soort van donkere wreker met masker, hoed en zwarte cape. Dit deed me al snel denken aan Batman en zo klinkt het eerste gedeelte van remember ook. Niet dat Marianelli, Elfman nadoet, maar de muziek ademt toch een beetje gotham city uit. Halverwege deze track voegt de componist ook nog wat electronische percussie toe aan het geheel. Om te eindigen met een stevige eletrische drumsound.

Cry me a river, gezongen door Julie London, is een blues song, muziek voor een donker cafe, met een dikke laag sigarettenrook en een glas whisky met 2 blokjes ijs voor de neus.

'Goverments should be afraid of their people' begint kalm met cello's. De fagotten zorgen voor een tegenritme en de violen samen met een electronische sound brengen deze track tot een climax. Eén van de korte tracks op de cd is Evey's Story. Dit is een droevig stukje muziek waar de cello's ook weer een belangrijke rol in hebben.

Lust at the abbey introduceert gregoriaans gezang terwijl je op de achtergrond een kerkbel hoort. Deze track maakt handig gebruik van het koor.

Valerie begint met scherp uithalende blazers. Wat volgt is een goed staaltje actie muziek met een uithaal van het koor. Het valt dan even stil en het zijn weer de cello's die het ritme terug aangeven, de dwarsfluiten spelen er een ritmisch motiefje overheen. Het 2de deel van Valerie wordt gedomineerd door de piano bijgestaan door strijkers.

Evey Reborn geeft volledig wat je van de titel verwacht. De wedergeboorte. Ook hier is de start rustig en donker. Een zwaar vervormde elektrische gitaar in combinatie met electronische geluiden creeren een warrig begin. Maar al snel nemen de strijkers het over om in stijgende lijn te eindigen met een knallende finale, medegeholpen door het koor.

England Prevails bevat weer die militaire percussie. Deze track is actie muziek die alle ingrediënten bevat die sterk lijken op de muziek van The Brothers Grimm. De percussie komt pas na 3 minuten echt goed op dreef.

The Dominoes Fall is de beste track van de cd. Zeer goede actie muziek en het koor wordt ten volle gebruikt. Knives and bullet (And Cannons Too) bestaat uit 2 delen. De eerste 4 minuten zijn geschreven door Dario Marianelli, zijn dreunende trommels zetten de toon, die weeral donker aanvoelen. Verrassend is dan wel dat je na 3.30 muziek, in de stijl van Hans Zimmer, te horen krijgt met een fantastisch koor erbij. Om daarna een bocht van 180° te maken richting de klassieke muziek. Want je krijgt muziek van Peter Tchaikovsky te horen, meer bepaald de 1812 ouverture. Zeer bombastisch trompetten geschal inclusief kannon geknal. Dit is klassieke muziek die bijna iedereen kent.

V For Vendetta is een cd die je meerdere keren moet beluisteren vooraleer je het volledig kan appreciëren. Een reden hiervoor is het gebrek aan een echt duidelijk thema. Iets wat van de soundtrack een echt geheel zou maken. De muziek is niet echt makkelijk toegankelijk maar toch verdienstelijk gedaan.
V for Vendetta - 07/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Dario Marinelli begint behoorlijk aan de weg te timmeren in het wereldje: een Golden Globe en Oscar voor Atonement, een Oscar nominatie voor Pride en Prejudice, en eregast bij de World Soundtrack Awards van dit jaar. Pride en Prejudice en Atonement, beiden kostuumdrama's van Joe Wright met Keira Knightley in de hoofdrol, krijgen nog een soortgenoot van Wright's hand erbij, The Soloist, en weer zal Marianelli de muziek verzrgen. Verassend genoeg speelt Keira Knightley ook in The Soloist. Een vriendin van haar, Natalie Portman, (beiden speelden in de The Phantom Menace), speelde een van de twee hoofdrollen in de onverdiend geflopte film V For Vendetta (2006). Ook deze film werd voorzien van muziek door Marianelli.

We spreken in het decennia van 2020. De Duisters hebben de tweede Wereldoorlog gewonnen, en Europa, en trouwens een groot deel van de wereld zijn ondergedompeld in een nucleaire oorlog en epidemiëen. Maar ''England Prevails''! De verkiezingen zijn gewonnen door Kanselier Sutler (briljante rol van John Hurt), en hij heeft Engeland een totalitaire staat gemaakt, waarbij alles in elkaar wordt gehouden door de regering: homoseksuelen zijn ter dood veroordeeld, en moslims zijn al even welkom. Het nieuws is een web van propaganda, en er is een avondklok. De bevolking heeft niet door dat het zover gekomen is. In Larkhill, een militair complex waar veel testen zijn gedaan op de ''minderen'' in de maatschappij, is er een man die zo zwaar mishandeld is, dat hij niet meer weet wie, wat waar of hoe hij is. Hij noemt zichzelf ''V'', en trekt ten strijde tegen de regering, op een geniale, supereffectieve methode.
Hij wordt bijgestaan door Evey Hammond, een jonge vrouw, die niet zeker weet aan welke kant ze staat.

Zo donker als de film is, zo is eigenlijk ook de score dat. Dit neemt echter niet weg dat de score dan ook goed zou moeten zijn. Want het is kantje boord met V for Vendetta. Hoewel bijvoorbeeld ''Evey Reborn'' langzaam begint, maar een prachtig, gelaagde en emotionele finale kent, is daar Remember Remember, erg donker en zwaar, maar niet heel erg interessant. Er zijn verschillende thema's zoals dat voor Valerie, een gevangene die naast V in de cel zat, en het thema voor vrijheid dat zwaar, en toch mild is. Aan variatie is ook geen gebrek: van Gregoriaans koor in Lust at the Abbey, tot een grootse versie van de Overture van Tchaikovsky uit 1812. Maar toch mist deze score iets, mischien wel teogankelijkhed. Want het is een onrustige, zwaar liggende score die goed in de film werkt, zijn hoogtepunten zeker heeft, maar toch wat moeilijk te beluisteren is zonder de film.
V for Vendetta - 06/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
It seems that the Wachowski brothers are on something of a hiatus after completing the Matrix trilogy, although given how badly the second and third installments turned out, this is probably a blessing. Indeed, a look at their IMDb entry suggests that this is their first non-Matrix project, albeit as producers and writers. The directorial helm is taken by James McTeigue in his first solo assignment after plenty of high profile roles as assistant directors to the Wachowskis and George Lucas (for Attack of the Clones). Instead of Wachowski regular Don Davis, music is provided by the fairly surprising choice of Dario Marianelli whose credits don't immediately suggest dystopian epics, but certainly seems quite adept in a wide range of projects.

One of the score's most striking choices is its use of Tchaikovsky's 1812 Overture for several key moments. However, aside from an extremely subtle suggestion in the opening track, the only full outing is in the closing track where the last few minutes of the warhorse get an outing. I must confess that the idea sounds incredibly cheesy on paper (not helped by the fact that it's a pretty kitsch work that even Tchaikovsky thought was a bit over the top) but it works surprisingly well in the film. That the particular scenes include fireworks is an asset; having seen the 1812 performed outdoors set to a spectacular fireworks display, it's the ideal piece for such an event. However, the downside to including such a well known work is that its tunes really are infinitely more memorable than Marianelli's own. The remainder of the score veers between three modes; slow and filled with dread, exciting, modern and percussive, and three songs which have greater significance within the film.

Unfortunately, some of the slower music is not terribly exciting, churning away portentously with some cues taking a good while to get going. The start of The Red Diary is none too promising, but picks up in its closing few minutes, a pattern which is reflected elsewhere. Fortunately, the faster paced moments pick up the excitement, capturing some of the spirit of Davis' Matrix scores if not necessarily their quality. The three songs don't fit, but are all good in their own right and a pleasing respite from the sobriety of Marianelli's music. There is some fine material here, but it never quite gels into anything terribly memorable, a problem compounded by inclusion of the 1812 and its handful of rousing tunes. Marianelli is still a name to watch and the score is a fine accompaniment to the film, but drags somewhat on disc despite the best intentions.
V for Vendetta - 09/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Met de uitgebreide en fantastische beschrijving van Tim Horremans blijft er weinig meer te melden over. Toch wil ik een poging wagen...

Allereerst wil ik vermelden dat ik zelden na het zien van een dergelijke film zoveel nadacht over de onderliggende boodschap. V for Vendetta is geen hersenloze actiefilm zoals de (zoals zo vaak) misleidende trailer doet vermoeden maar een haast filosofisch werk. Er zitten zoveel politieke en filosofische boodschappen in dat je er wel over na moet denken. De hoofdvraag in de film is kort samengevat: is terrorisme aanvaardbaar wanneer enkele mensen een land in hun macht hebben en er totaal geen vrijheid is? U leest het, best een pittige vraag, zeker in de tijd waarin we momenteel leven.

Zo pittig als de vraag en daarmee de film is ook de muziek van Marianelli die ons enerzijds trakteert met stevige bombastische muziek, anderzijds ons versteld doet staan van zijn uitmuntende klasse als filmmuziekcomponist. Want hoe vaker je de muziek beluistert (wat zoals Tim ook al aangaf echt noodzakelijk is) hoe meer details je terughoort. Valerie is naar mijn mening een van de beste tracks, vooral door zijn fantastische uitwerking en omdat hier echt gebruik wordt gemaakt van een thema, een thema dat bij Evey Reborn kort even terugkomt.

Een ander hoogtepunt is naar mijn mening toch wel 'Lust at the Abbey' beginnend met een Latijnse hoogzang waarna een hemelse zang wordt afgewisseld met percussie en dreigende strijker en blazerinstrumenten. De dreiging die van de muziek uitgaat is enorm, de spanningsboog wordt opgerekt maar er vormt amper een climax. Die climax blijft ook afwezig in het daaropvolgende 'Red Diary' die pas in de laatste paar seconden naar een climax werkt. De echte climax is natuurlijk Knives and bullet (And Cannons Too)met actiemuziek die eindigt in een bekende klassieke compositie van Tchaikovsky, die dit stuk schreef naar aanleiding van de overwinning van de Russen op Napoleon. De kleine onderdrukte wint van de overheerser. En dat is precies het thema van de film. Wat een sublieme score
V for Vendetta - 09/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Deze soundtrack rocks. Van ijzingwekkende nummers tot superroamtisch strijkwerk, deze cd heeft het allemaal. Dario Marianelli, componist van dit meesterwerkje, tevens bekend van Pride and Prejudice en Brother's Grimm-faam, bewijst nog maar eens dat hij in staat is een killerscore te componeren die zelfs Hans Zimmer's recente (en beschamende) muziek ruimschoots achter zich laat. Voor de liefhebbers van filmmuziek en muziek in het algemeen is deze soundtrack een must-buy.

Marianelli combineert klassieke arrangementen met dreigende en grommende synthesizers. Het resultaat is een onderhoudende score die zelf terug grijpt naar klassieke componisten om je een minuut later te verrassen door een dreigende beat. De rustige romantische thema's doen denken aan Zimmer's score voor Hannibal, waar de actiegeorienteerde arrangementen eerder neigen naar Harry Gregson-Williams' muziek voor "Spy Game". Het geheel wordt opgevuld met eigenzinnige melodieen die luisteraars terugvoeren naar de sprookjesachtige sfeer van "The Brothers Grimm".

Hoe dan ook blijft deze score beklijven van de eerste tot de laatste minuut. Wees er wel attent op dat de nummers erg lang zijn uitgesponnen en dat voor sommige luisteraars de muziek soms wat langdradig kan worden. Hoe dan ook blijft "V for Vendetta" een aangename ervaring, zeker als je de beelden van de film voor ogen kan halen.
V for Vendetta - 07/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
V For Vendetta, een film van de makers van de Matrix trilogie. Dan beloofd alvast veel goeds. De soundtrack daarentegen is wat minder. De vrij onbekende componist Dario Marianelli probeert soms duidelijk de muziek van Don Davis te imiteren. Don Davis was verantwoordelijk voor de strijkarrangementen in alle drie de Matrix-films. Helaas is het Dario niet echt gelukt. De mix van up-tempo en drama accoorden doen het trouwens wel goed. Ook vindt je in de muziek duidelijk hetzelfde patroon terug als in de muziek van 'The Cronickles Of Riddick', sterker nog: het lijkt er verdraaid veel op.

Het elfde nummer 'The Dominoes Falls' is een trouwens wel een prachtig nummer. Een groot koor versterken de spannende klanken in de climax van de film.
Is deze cd je geld waard? Ik zou eerst een download beluisteren alvorens tot aankoop over te gaan!
V for Vendetta - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
V for Vendetta is een van de beste (actie)films van de afgelopen jaar: deze film heeft een boodschap, die menig man of vrouw zeker kan boeien. Natuurlijk is dit geen actiefilm maar het einde mag er wel zijn.

De score is even sterk als de film: Je kan het verhaal echt helemaal volgen. (je moet wel de beelden gezien hebben om een beetje te situeren.)

En ondanks het wat doorzichtige thema, blijft deze score net zoals de film boeien. Net alsof de boodschap die in de film zit, wordt weerspiegeld in de muziek. Zeer knap van Marianelli.

Wel jammer dat Tsjaikovski's Ouverture 1812 hier niet opstaat. Maar ja, dat zou toch ook niiets bij brengen.

Prima score
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:

V for Vendetta (Trailer)

Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Back End Drums 6, Future World Music/Nicole Buetti (Trailer)
Equilibrium (2002) (Film)
Batman Begins (2005), Hans Zimmer (Film)
Rise of the Avenger, Brand X Music (Trailer)
Shadow Hunter, Brand X Music (Trailer)
Paparazzi (2004), Brian Tyler (Film)
The Island (2005), Steve Jablonsky (Film)
V for Vendetta (2006), Dario Marianelli (Film)


Andere soundtrack releases van V for Vendetta (2005):

V for Vendetta (2018)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer