De film The Exorcism of Emily Rose is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De basis van de film is een rechtbankdrama, waarmee de film niet de horror, maar het drama voorop zet. In die rechtbank draait het om geloof: geloof je wel of niet in bovennatuurlijke krachten. De film werkt met flashbacks en die flashbacks zorgen voor de horror in deze film.
Het verhaal draait om een rechtzaak tegen een katholieke priester vanwege de dood van Emily Rose, een jonge studente op wie hij exorcisme toepastte. De aanklager beschuldigt hem van doodslag, omdat hij haar had afgeraden om medicijnen tegen epilepsie en psychose in te nemen, waardoor ze zichzelf het leven via uithongeren benam. De priester laat echter geluidsopnamen horen die een heel andere boodschap brengen, wat door getuigenverklaringen bevestigd wordt...
De film is evenwichtig gemaakt en de regisseur past geen bloederige of geweldadige effecten toe, hoewel de film wel erg creepy is (hoewel een horror-freak wellicht vooral de rechtbankscenes saai zal vinden). Het is een waargebeurd (in Duitsland) verhaal, wat het nog spannender maakt, maar wat je ook laat nadenken over gebeurtenissen die we niet begrijpen.
De score is van de hand van niemand minder dan Christopher Young en hij heeft de score een hoog horrorgehalte meegegeven. Dat begint al gelijk bij de Prologue, die met zware en donkere tonen opent, waarna een vrouwenstem op een ijle manier een geladen melodie brengt. Die vrouwenstem komt vaker terug op tracks van de score.
Veel tracks hebben een hoog horrorgehalte, met veel creepy effecten, snelle violen, orkestrale kakafonie of ijle klanken. Vaak komen ook plotse uitbarstingen van kabaal voorbij en de muziek is in staat om door z'n ver weg klinkende geluiden op de zenuwen te werken. Vooral de eerste tracks van de score bevatten veel van die ijle geluiden.
Vanaf de track First Possession verandert de muziek. Het orkest wordt dan voluit ingezet en speelt met veel raspende violen en scherpe verbuigende tonen. De muziek is vol en plastisch en zit vol met dissonanten en snelle klankwisselingen die uitlopen op een kakafonie van niet melodische klanken. Af en toe wordt dit afgewisseld met ijle en bijna stille passages. Dit is horrormuziek op het meest intense niveau.
De track Interlude 2 brengt even een moment van rust met opnieuw ijle, kille klanken; het is alsof je op een ijsvlakte loopt. Daarna gaat de horror weer verder.
Young weet met z'n muziek de beelden in de film zo te versterken, dat je met de muziek de beelden bijna kunt oproepen, ook al heb je de film niet gezien. In de track Six Demon voel je bijna waar het in de film om draait. De demonen zijn bijna tastbaar.
Gelukkig sluit de score hoopvol af met twee mooie tracks, die muziek brengen van voldoende symfonie, om te kunnen afkicken van het beladen gevoel van de voorgaande tracks.
De titel van de laatste track is een ode aan de echte Emily Rose, de Duitse Anneliese Michel, die het allemaal echt heeft doorgemaakt en er aan is overleden.
De waardering is lastig, omdat de muziek voor een horrorfilm bijzonder goed is en eigenlijk een ruime 9 waard is, maar ik beoordeling op beluisterbaarheid en horrormuziek is voor mij nogal ontoegankelijk, waardoor ik, met beide laatste tracks als houvast, toch op 32 uit 100 uitkom.