In tijden van financiële nood zijn er altijd wel bedrijven die toch nog winst kunnen maken. Als Disney nu, direct met High School Musical 3 zou komen, zouden ze om de één of andere duistere reden veel te veel winst maken. Na het succes High School Musical kwam het zo nog grotere succes High School Musical II. Meisjes vielen als een blok voor High School Musical. Why? Not for the music, maar voor Zack Efron, het zoveelste idool waar we over twee à drie jaar vragen gaan stellen, vragen als: "Wie was dat gastje?" of "Waarom is die bekend?" of nog beter: "Wat heeft hij nuttig gedaan?".
Acteren is nuttig, voor de mensen te entertainen, maar Afron (Efron, hoe je het ook schrijft, I don't care) is puur gekozen voor zijn looks: hij ziet er goed uit, kan wat zingen, een ideale mix en we hebben een tieneridool dat voor een jaar meegaat. Een commercieel gezien, geniale zet van Disney. (Ongeveer hetzelfde effect met Jonas Brothers: niets speciaals, only good looking)
Giet daar nog een puberverhaal bij, een puberlocatie, puberhumor, pubermuziek en we krijgen High School Musical I, II en III. Slecht, slechter, slechts. Het perfecte voorbeeld van deze comparatief.
De hamvraag die men stelt: "Waarom luistert de jeugd naar dit soort muziek?" Oké, als ik 12 jaar was zou ik het misschien goed gevonden hebben, maar in die vijf jaar verschil is er zoveel veranderd: je bent als het ware zo goed als volwassen, je hebt je eigen stijl... Daarom past High School Musical niet meer in het leven van de 16 - jarige. Hoewel ... er zijn miljoenen meisjes van 14 tot zelfs 19 (!!!!!) jaar die zulke muziek beluisteren? Is die muziek goed?
Verre van, de muziek is zo rotslecht als je je kan inbeelden. Instrumentaal is het allemaal vrij simplistisch, tekstueel is het het typische Romeo and Julia verhaal (koppeltje ziet elkaar, maar ze moeten elk hun eigen weg gaan, oh my god) ... Blijkbaar heb je niet veel nodig om de jongeren van vandaag te dag je brol te laten kopen. You are the music in me, een overgedramatiseerd titeltje voor een overgedramatiseerd verhaaltje, vat dit alles perfect samen. Oké, ik ben geen groot licht in zingen, maar sorry, deze zangeres is evenmin een groot licht. Stemvast, oké, maar verre van een aangenaam stemgeluid: kwelen dat ze doet? Geweldig, magnifiek, het beste dat er de laatste jaren van muziek is gemaakt!!!!! Ze kan niet zingen, maar ze kan je met haar tekst o zo hard treffen... shit zeg.
Als ik ook alleen maar nananananana... yeah, yeah, yeah moet doen, wel, voila, ik heb een hit te pakken.
En het o zo toffe Humuhumunukunukuapua'A (Eventjes wannabe Grease doen, zo onbegrijpelijke wartaal gebruiken), zou je moeten laten denken dat je in Hawaï bent, maar de eerste beelden die opduiken zijn een groep jongeren die een feestje houden aan het zwembad. Missie geslaagd voor de componist, jongeren tevreden, de rest ... who cares? De commercie straalt ervan af!! Niks, noppes, nada, rien, nichts, nothing is deze rotzooi waard. In elk liedje moeten de zanger(es)s(sen) half klaarkomen, met al hun oe's en yeah's en nanana's. De zangeres, het liefje van Zack, krijst je trommelvliezen kapot als je de muziek wat te luid zet, Troy zelf heeft nog een hoop kikkers in zijn keel.
Ooit zullen degene die nu nog gillend in de rij staan voor HSM, terugkijken en spijt hebben van deze jeugdige misstap. Hopelijk komt die tijd snel, want nog meer van deze films zou de dood inleiden van het musicalgenre. Laat ons nu van echte musicals genieten, van Les Misérables of The Phantom Of The Opera, of Hairspray, of Chicago, of Blood Brothers, Ciske De Rat, Grease, Fame, ... Dàt zijn musicals, High School Musical is goedkope BROL!!